Γιατί υποβιβάστηκε το Υπουργείο Δημόσιας Τάξης και Ασφάλειας

Τοποθετώ μερικούς λόγους εδώ πέρα, άτσαλα όπως συνήθως. Τον εξής Ενα και μοναδικό:
1. Υποβιβάστηκε από Υπουργείο και έγινε Υφυπουργείο για να αποδυναμωθεί.

- Και γιατί να αποδυναμωθεί; Πάμε παρακάτω...
- Για να δημιουργηθούν νέα ιδιωτικά σώματα ασφαλείας.
- Και γιατί να δημιουργηθούν νέα ιδιωτικά σώματα ασφαλείας;
- Μα, την κολοκυθιά θα παίξουμε τώρα;
- Ναι, έχει γούστο, ας την παίξουμε λοιπόν -την κολοκυθιά, εννοώ.
- Μείναμε στα νέα ιδιωτικά σώματα ασφ...
- Ναι, ναι, θα σου απαντήξω αμέσως!
- Απάντα λοιπόν, τι με βασανίζεις;
- Ιδιωτικά σώματα λοιπόν... έχουμε και λέμε...
- Σεκιουριτάδες δλδ, ε;
- Κάπως έτσι. Για βάλε το μυαλό σου να δουλέψει βρε κουτό...
- Το βάζω, αλλά έχει περιορισμένες στροφές.
- Καλά, εσύ παιδί μου κάνεις για υπουργός -τουλάχιστον λέμε!
- Αυτό να το πάρω ως κομπλιμάν;
- Πάρτο όπως θέλεις, τζάμπα είναι.
- Δε μου απάντησες όμως...
- Μα, σταμάτα να με αποδιοργανώνεις!
- Σταματάω. Ορίστε, το ράβω.
- Ετσι μπράβο.
- Πες λοιπόν, γιατί να δημιουργηθούν νέα σωμ...
- Για να τα προσλάβουμε βρε συ!
- Και με τι λεφτά θα τα πληρώνουμε;
- Καλά, εκεί κολλάς; Εχουμε λεφτά και μάλιστα τώρα που θα κοπούν τα όπλα..
- Τι μου λες; Ποια όπλα θα κοπούν;
- Οι εξοπλισμοί παιδάκι μου!
- Πώς θα γίνει αυτό; Αφού έχουμε εχθρούς...
- Χα χα! ας γελάσω! Τι εχθρούς και κουραφέξαλα;
- Τους τούρκους... τους άλλους...
- Τους ποιούς; Αυτούς που μας λιβανίζουν τόσα χρόνια τα μυαλά ότι είναι εχθροί για να μας πουλάνε τζέρτζελα; χαχαχα
- Καλά, δεν είχαμε το Κυπριακό... τα Ιμια...
- Ναι, και τι έγινε που τα είχαμε; Σάμπως πολεμήσαμε; Ποιος έδωσε λύση;
- Ο οπλατζής;...
- Μάάάλιστα! Βλέπω ότι αρχίζει να σου κόβει.
- Δηλαδή, και τώρα ο ίδιος θα δώσει λύση;...
- Εμ;
- Δηλαδή... τα λεφτά που δίναμε για εξοπλισμούς θα τα δίνουμε στα ιδιωτικά σωμ...
- Εμ;
- Και θα στέλνει από το χωριό του σεκιουριτάδες;
- Μα τι λες τώρα! Με απογοητεύεις! Πάνω που νόμιζα ότι είχες συλλάβει τη σκέψη μου.
- Και πώς δηλαδή...
- Τι πώς και ξεπώς; Για σκέψου λιγουλάκι ακόμα...
- Ελα και μη με παιδεύεις απλός άνθρωπος είμαι...
- Αυτό δεν είναι δικαιολογία! Σάμπως τι είμαι'γώ; Απλός άνθρωπος δεν είμαι;
- Ναι, αλλά εσένα σου κατεβάζει ιδέες το νιονιό σου.
- Μερσί, με τη σειρά μου.
- Παρακαλώ, δεν κάνει τίποτα, αλλά για λέγε, για λέγε και μ' έσκασες...
- Τι να πω; Α! για τους σεκιουριτάδες.
- Ναι, γι αυτούς. Πού θα τους βρίσκει ο οπλατζής πες.
- Δεν είμαστε μια παρεΐτσα με τον οπλατζή;
- Τι εννοείς "παρεΐτσα";
- Να, βρε παιδί μου, μόνος του είναι αυτός; Πώς μας τα πουλάει τα όπλα;
- Του δίνουμε λεφτά και μας τα πουλάει.
- Οχι αυτό... φυσικά και του δίνουμε λεφτά, αλλά σε ποιο πλαίσιο λέμε, με βάση ποια συμφωνία... Ελα, δεν είναι δύσκολο...
- Α! Τώώώρα κατάλαβα!
- Τι κατάλαβες;
- Ε, αφού κατάλαβα, τι τα σκαλίζουμε παραπέρα; Κατάλαβα.
- Μπράβο. Επιτέλους!
- Αυτό που εξακολουθώ να μη καταλαβαίνω είναι... τι θα πει η Ευρωπαϊκή Ενωση...
- Αντε βρε, και σε είπα και ξύπνιο!
- Τι με πειράζεις τώρα; Αυτό δεν το εξήγησες...
- Τι να πει η Ευρωπαϊκή Ενωση, αφού εκείνη δίνει το πράσινο φως...
- Πώς δηλαδή το δίνει; Θα προσλάβει τον ίδιο σεκιουριτά;
- Εμ;
- Και καλά, άμα είναι να το κάνει αυτό, θα πλακώσουν οι χωριάτες στην Ευρώπη;
- Ποιοι χωριάτες; Τι θες να πεις; Εμείς κι εμείς θά 'μαστε!
- Ποιοι "εμείς" δηλαδή;
- Το πλαίσιο που λέγαμε...
- Α.
- Αυτός θα βάλει να κάνει ένα ψιλοντού κάνας γείτονας και μετά θα έρθει να διορίσει ποιος θα βάλει τάξη...
- ...και ασφάλεια!
- Μάστα! Είδες, δεν είναι δύσκολο.
- Μα, ποιοι βρε παιδί μου...
- Αντε, εσύ είσαι "ξαναφέρτο πάλι να τ' αρμέξουμε"!
- Τι εννοείς; Σε ρωτάω: Ποιοι;
- Τι "ποιοι και ξεποιοί", όλοι!
- Τι "όλοι";
- Ολοι κι εμείς μαζί, όλοι στο κόλπο, πώς το λένε;
- Οπως και με τη συμφωνία;
- Α, γεια σου!
- Ευχαριστώ.
- Παρακαλώ.
- Και θά'χουμε δηλαδή και τους προαιώνιους εχθρούς μαζί...
- Μα, τι λέγαμε τόση ώρα; Ποιους εχθρούς παιδάκι μου;
- Αυτούς εναντίον των οποίων εξοπλιζόμασταν τόσα χρόνια...
- Ε, ναι, φυσικά, αφού είπαμε: Δεν είναι εχθροί!
- Ναι, το είπαμε, αλλά...
- Τι "αλλά";
- Οχι, τίποτα, γράψε λάθος.
- Εγραψα.
- Μα, το ψιλοντού γιατί να το κάνουν τότε;
- Αυτό δεν θα το κάνουν οι προαιώνιοι...
- Αλλά ποιοι;
- Οι φρέσκοι!
- Α.
- Για τούτο χρειάζονται και το δρόμο που λέγαμε...
- Ποιο δρόμο; Πότε λέγαμε; Δε λέγαμε τίποτα!
- Α, καλά, εσύ είσαι για δέσιμο πια. Αει και παράτα με, σε βαρέθηκα!
- Καλά σου, δεν είσαι φίλος.
- Ναι, δεν είμαι φίλος. Αντε, στρίβε.
- Και δε θα μου εξηγήσεις;
- Οχι.
- Εντάξει. Κατάλαβα. Καλημέρα.
- Καληνύχτα να λες από δω και μπρος.