με αφορμή τη δολοφονία ενός παιδιού

Παρατηρώντας προσεκτικά και για πολλήν ώρα το σπουδαίο και πασίγνωστο έργο του γιαπωνέζου ζωγράφου Hokousai με τίτλο "το κύμα", έρχονται σκέψεις σαν κύματα στο νου μου. Σκέψεις που, σαν καραβάκια, πηγαινοέρχονται από τη δολοφονία του άτυχου Αλέξανδρου στα δικαιώματα των παιδιών, από την κρατική βία στην οικονομική κατάσταση, από την έκφραση της οργής του πλήθους στην προσπάθεια αλλοτρίωσης της σκέψης (και της συμπεριφοράς) του πολίτη από την κυβέρνηση και τα ΜΜΕ με τη διαστρέβλωση του νοήματος των λέξεων -λες και όλοι οι πολίτες αυτής της χώρας και του κόσμου ολόκληρου είμαστε βλάκες- και πάει λέγοντας...

Μίλησε ο πρωθυπουργός της χώρας, μίλησε ο υπουργός εσωτερικών, μίλησε ο υπουργός ΠΕΧΩΔΕ, μίλησε ο υπουργός παιδείας και θρησκευμάτων, μίλησαν πολλοί και προβεβλημένοι πολίτες της χώρας, μίλησαν, μίλησαν, μίλησαν... Και τι είπαν όλοι αυτοί; Τίποτα δεν είπαν, απλά άνοιξαν το χάσκον στόμα τους -από την απορία χάσκον, τη βαριεστημάρα ή τη χαζομάρα αδιάφορο- και αμόλησαν πομφόλυγες. Αφθονα παραδείγματα και αναλύσεις βρίσκονται σε ένα σωρό ποστ που αναρτήθηκαν αυτές τις μέρες. Οι πολίτες σκέφτονται, βλέπεις. Μάλλον και οι νεαροί πολίτες σκέφτονται, αλλιώς, αν δεν σκεφτόντουσαν δηλαδή, γιατί να οργίζονται και να κατεβαίνουν στους δρόμους; Γιατί να μη κάθονται ήσυχα ήσυχα στα σπιτάκια τους, κάτω από τις φτερούγες (και τα πορτοφόλια) της μαμάς και του μπαμπά, να βλέπουν τιβι και να παίζουν πλέι-στέσιον; Γιατί; Ε;

Εδώ που τα λέμε, μπορεί από το πολύ χάζεμα στην τιβι να τό 'παθαν αυτό. Να εξοργίστηκαν δλδ. Αυτό δεν το σκέφτηκε κανείς μέχρι τώρα; Οτι υπάρχει και η πιθανότητα αντί να αποβλακώνεται το μυαλό από το πολύ βλέπε_βλέπε_τιβι να ξυπνάει! Και το ξύπνημα αυτό να συμβαίνει σαν να βγαίνει από έναν εφιάλτη. Ενα άγριο ξύπνημα μετά από ένα άγριο όνειρο. Μάλιστα. Οσο το σκέφτομαι, μάλλον έτσι έγινε και τα πράγματα εξελίχτηκαν όπως εξελίχτηκαν. Αλλά, μπα... Είναι δυνατόν τα δικά μας κανάλια, με τους δικούς μας δημοσιογράφους -εδώ συμπληρώστε ονόματα, μη κουράζομαι να πληκτρολογώ- και με τους δικούς μας παρουσιαστές -συμπληρώστε κατά το δοκούν- να επηρεάζουν αρνητικά το κοινό τους; Είναι δυνατή η μετάλλαξη της καφρίλας σε οργή; Αδύνατον λέμε -αν και όλα είναι πιθανά.

Εξετάζω λοιπόν και τη περίπτωση να συμβαίνει κάτι άλλο, προς το μεταφυσικότερο βέβαια. Να ζούμε στο μυχό του κύματος. Η κοινωνία μας να βρίσκεται εκεί ακριβώς που το κύμα πισωγυρνάει για να πάρει φόρα και να ορμήξει προς τα μπρος. Ετσι κάπως γινόταν από πάντα: χωρίς ένα γερό πισωγύρισμα, δεν πήγε καμιά κοινωνία μπροστά. Η Γαλλική Επανάσταση είναι ένα καλό παράδειγμα. Από το πολύ πισωγύρισμα έσκασε ο λαός της Γαλλίας κι επαναστάτησε και μετά φτου ξανά και πάλι από την αρχή. Σαν να θέλει κλοτσιές ο κόσμος για να προχωρήσει. Κάπως έτσι.

Πώς μεταφέρεται αυτή η παρομοίωση στα δικά μας πρόσφατα Δεκεμβριανά; Θα εκθέσω αμέσως τη σκέψη μου, περιμένετε λιγουλάκι. Η κατάσταση της οικονομίας είναι στα χάλια της εδώ και μερικά χρονάκια, και το ότι σήμερα αυτό συμβαίνει και διεθνώς δεν της δίνει συγχωροχάρτι. Πρώτα η οικονομία, γιατί άμα η τσέπη είναι άδεια και κατ' επέκταση το στομάχι γεννιούνται οι διαμαρτυρίες, λογικό το βρίσκω.

Η κατάσταση στην ασφάλιση πάει κατά διαόλου, άμα είσαι φτωχός δεν έχεις στον ήλιο μοίρα, πόσο μάλλον μια θεσούλα -έστω σε ένα ράντζο νοσοκομείου. Για να κοιτάξουν την υγεία σου σήμερα πρέπει να κλείσεις ραντεβού και το ραντεβού κλείνεται μετά από κάνα εξάμηνο κι άμα είσαι καρδιοπαθής πιθανότατα θα ακυρωθεί το ραντεβού από το νεκροθάφτη -πας πρώτα στον τάφο δλδ. Αν η τσέπη σου είναι γεμάτη, κανένα πρόβλημα, βλέπεις το γιατρό σου όποτε θέλεις, ακόμα και χωρίς ραντεβού για το ίδιο απόγευμα. Πονάει στομάχι π.χ. από βαρυστομαχιά -ένεκα η πολλή μάσα λέμε- έρχεται ο γιατρός στο σπίτι και σου κάνει και κλύσμα άμα λάχει, ανάλογα την αμοιβή της επίσκεψης. Το ότι την ασφάλεια για την υγεία σου την πλήρωνες για πάνω από τριάντα τόσα χρόνια, εξετάζεται ως αφελής σκέψη.

Οπως διαπιστώνουμε, το οικονομικό πάει πακέτο με το ασφαλιστικό.
Γιατί γίνονται κρατήσεις; Τι νόημα έχει να πληρώνουμε ασφάλιστρα;

Πάμε παρακάτω τώρα, στην Παιδεία. Η παιδεία λοιπόν, μετά από αγώνες πολλών δεκαετιών, παρέχεται δωρεάν στη χώρα μας. Αυτό το κεκτημένο δικαίωμα πρόκειται, κατά τα φαινόμενα και τις πρόσφατες εξελίξεις στην ΕΕ όπου ανήκουμε, να το χάσουμε ή να μειωθεί η εμβέλεια του. Αυτό θα οφείλεται όχι τόσο στη νόμιμη λειτουργία (και αναγνώριση των τίτλων σπουδών) νέων υποκαταστημάτων ξένων εκπαιδευτικών ιδρυμάτων, αλλά στο ότι δεν προβλέπεται πουθενά έλεγχος της αξίας των ιδρυμάτων αυτών -μπάτε σκύλοι αλέστε δλδ- καθώς και στην υποχρηματοδότηση των ελληνικών ΑΕΙ (για τα ΤΕΙ τι να γράψω; κάθε τόσο πεθαίνει κι από ένα, λόγω ασιτίας) ώστε να πάψουν να λειτουργούν τα εργαστήρια, να φεύγουν άρον άρον οι αξιόλογοι καθηγητές, άνθρωποι είναι και αυτοί, θα κοιτάξουν το συμφέρον τους -υποθέτω- άρα η εκπαίδευση των νέων μας βλαστών θα περιοριστεί στα "βου και α βα" που σημαίνει ότι θα μείνει στον πάτο, δεν θα είναι ανταγωνιστική δλδ ως τίτλος στην αγορά εργασίας. Τζάμπα τα λεφτά για τα φροντιστήρια, δώστε τα στα ξένα ιδρύματα να πάρετε χαρτιά με καλύτερες σπουδές ή και κατευθείαν χαρτιά χωρίς καν σπουδές -ανάλογα το ανέλεγκτο "παν/μιακό" ίδρυμα, πωλούνται ευρύτατα τέτοια, χύμα στο ίντερνετ. Πολλοί υψηλά ιστάμενοι παράγοντες το γνωρίζουν, τουλάχιστον όσοι κατέχουν ένα τέτοιο χαρτάκι. Προσέξτε, δεν είμαι αντίθετη στην εγκατάσταση και λειτουργία ξένων παν/μιακών ιδρυμάτων, απλά θέλω να ελέγχεται ποιο είναι αυτό το ξένο ίδρυμα και αν είναι πράγματι πανεπιστήμιο ή "πανεπιστήμιο" μαϊμού και θέλω επίσης να αναβαθμιστεί ο ρόλος των ελληνικών ΑΕΙ και ΤΕΙ με πρόσθετη χρηματοδότηση για εργαστηριακή έρευνα. Εργαστήριο δε, δεν σημαίνει μόνο ιατρική αλλά και βιολογία και μαθηματικά και λογοτεχνία και και και, να εξηγούμαστε. Αντί να οδηγείται η χώρα στο στενόχωρο μέλλον ενός λαού αποκλειστικά υπηρετών του τουριστικού ρεύματος, να οδηγείται -παράλληλα με τον τουρισμό- σε τόπο καλλιέργειας και ανάπτυξης της γνώσης στα δικά μας πανεπιστήμια και να κάνουμε κι εμείς εξαγωγή πανεπιστημίων. Εδώ όμως λειτουργούμε κάπως παράλογα: έναν ΟΤΕ κερδοφόρο είχαμε και πάει, πάπαλα ΟΤΕ, μια Ολυμπιακή έχουμε και όπου νά'ναι μας τελειώνει και αυτή, για Πανεπιστήμια θα μιλάμε; Ελλάς Ανοήτων Μικρονόων, αυτού θα καταλήξουμε -αν δεν ήδη.

Πάλι το οικονομικό στη μέση. Τα χρήματα που δεν δίνονται για την Παιδεία.
Γιατί λοιπόν πληρώνουμε φόρους;

Ας εξετάσουμε λοιπόν τώρα πού πάνε οι φόροι, αυτό δεν είναι το ενδιαφέρον;

Τα ποσά των υπέρογκων -για τα μέτρα του απλού εργαζόμενου έλληνα πολίτη- φόρων, εκτός από αυτά που πάνε κατευθείαν σε τσέπες διαφόρων χαραμοφάηδων τεμπελχανάδων, πάνε: σε εξοπλισμούς (με γερές μίζες, μη ξεχνιόμαστε) σε επιδοτήσεις επιχειρηματιών, συνηθέστατα της κακιάς ώρας, σε στήριξη του τραπεζικού συστήματος (τρομάρα μας!) και σε μπαλώματα διαφόρων τρυπών που ανοιγοκλείνουν διαφορες ψαλίδες. Καταλάβατε τίποτα; Ούτε και 'γώ.

Αυτό που έχω καταλάβει είναι πως βρισκόμαστε περίπου εκεί ακριβώς από όπου ξεκινήσαμε πριν από σαρανταπέντε χρόνια σχεδόν, για να μη πω εβδομηνταπέντε.

Τότε ήταν, δηλαδή πριν σαρανταπέντε χρόνια ακριβώς, που εγκατέλειψε τη χώρα με διαβατήριο στο όνομα "Τριανταφυλλίδης" ο συνονόματος συγγενής του σημερινού πρωθυπουργού μας και μένει να δούμε αν και με πόση ακρίβεια θα επαναληφθεί η Ιστορία. Ιδωμεν. Κυριακή κοντή γιορτή, που λέει και ο θυμόσοφος λαός.

Τότε ήταν, δηλαδή πριν εβδομηνταπέντε χρόνια περίπου, που τα γυμνασιόπαιδα ζούσαν εφιαλτικές μέρες και νύχτες στη σκιά των "Παιδονόμων", καθηγητών επιφορτισμένων να παρακολουθούν τη συμπεριφορά τους. Θυμάμαι ιστορίες που έλεγε ο πατέρας μου για το τι κόλπα εφάρμοζε για να πηγαίνει να βλέπει παραστάσεις του Καραγκιόζη στη μικρή επαρχιακή του πόλη, πως το να κυκλοφορεί ένας μαθητής στο δρόμο μετά το σχολείο ισοδυναμούσε με έγκλημα, όπως και το να κυκλοφορεί παντού και όλες τις μέρες της βδομάδας χωρίς να φορά το "κουκάκι" -το μαθητικό πηλίκιο με το σήμα της κουκουβάγιας. Μεχρι το θάνατό του στενοχωριόταν που είχε αναγκαστεί να ρίξει στο τζάκι του χωριατόσπιτου τα άπαντα του Βίκτωρος Ουγκώ και του Ρουσσώ, επειδή φοβήθηκε (τα είχε κλάσει κανονικά λέμε) τον Παιδονόμο καθηγητή των γαλλικών του γυμνασίου του, που περιφερόταν στη γειτονιά. Τόσο καλά.

Σε τι διαφέρει η κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει σήμερα η Κυβέρνηση Καραμανλή από την κατάσταση στην οποία είχε περιέλθει η κυβέρνηση Καραμανλή του '63; Ποιος κυβερνά αυτόν τον τόπο; Εκτός αν κυβερνά με τον τρόπο που διαπιστώσαμε, όχι μόνο πρόσφατα που δολοφονήθηκε ένας νέος άνθρωπος και κάηκαν καμπόσα μαγαζά, αλλά και τη χρονιά που κάηκαν ζωντανοί εβδομηντατόσοι άνθρωποι και χιλιάδες στρεμματα δασών...

Σε τι διαφέρει η σημερινή έκφραση βίας των ειδικών φρουρών από τη βία των Παιδονόμων; «Στο ότι οι Παιδονόμοι ήταν άοπλοι», θα πείτε και θα έχετε δίκιο.

Μένει να δούμε τι και πότε θα φέρει το κύμα μόλις ορθοποδίσει, μόλις ορμήξει εμπρός με δύναμη. Ας περιμένουμε οι γηραιότεροι και ας δράσουν οι πιο νέοι. Μακάρι να ξημερώσει το πιο όμορφο Αύριο και μακάρι να μη ξαναγράψω γι αυτό το θέμα. Καληνύχτα σας.