Σελίδες

Τρίτη 30 Ιουνίου 2009

Καί η γή έως δύο μέτρα κάτω (μνήμη Γιάννη Χρυσούλη)



Είμαι ο Άη Γιώργης ο Γρίτης από τόν Άρη τής Μεσσηνίας. 56 ετών. 40 χρόνια άρρωστος, βλέπω τήν μάνα μου νά μέ ταΐζει σάπιο σταφύλι στά όνειρά μου. "Μάνα", λέω, "σάπιο σταφύλι ταΐζεις τόν μοναχογιό σου;". "Φάε παιδάκι μου", λέει καί τά μάτια της τρέχουν, "φάε νά γιάνεις απ' τό χτικιό".
16 χρονών παλληκάρι μέ χτύπησε η απεραντοσύνη. Ξαφνικά είδα τόν ουρανό. Είδα τά οδοφράγματα τού ουρανού καί εννόησα ότι ο ουρανός είναι μιά γλώσσα. Όπως γιά νά μιλήσει κανείς τήν ανθρώπινη γλώσσα πρέπει νά τήν ακούσει, κατάλαβα ότι πρέπει νά ακούσω τόν ουρανό. Σκαρφάλωσα σ’ αυτήν τήν πλαγιά καί πέρασα στούς Αμμούληδες, στήν άγρια έρημο. Εχω μαζύ μου έναν ρηχό, πλατύ, ξύλινο κάδο, σκεπασμένο μ’ ένα χοντρό τεντωμένο πανί. Σάν περπατάω τόν κρεμάω στήν πλάτη. Είναι τό μυστικό αυτών που βγαίνουν στήν έρημο γιά νά ακούσουν τήν γλώσσα τού ουρανού. Δέν θά πώ πώς τό έμαθα.
Κάθε βράδυ σκάβω έναν λάκκο στήν άμμο καί τόν θάβω. Η υγρασία τής νύχτας ποτίζει τήν άμμο. Η άμμος ποτίζει τό πανί.
Τό πανί στάζει σάν τά μάτια τής μάνας μου. "Μάνα μήν κλαίς γιά μένα", είχα πεί. "Η άμμος δέν θά μέ σκοτώσει. Θά γυρίσω ξανά μανούλα μου νά φάω απ’ τό σταφύλι σου". Τό πρωΐ έχει δυό δάχτυλα δροσερό νερό μέσα του.
Τό μεσημέρι ξαπλώνω ακίνητος. Στρώνω πάνω μου ένα λεπτό δίχτυ. Οι σαύρες σκαρφαλώνουν στό στήθος μου γιά ν’ αγναντέψουν τήν έρημο. Τίς τραβά κι αυτές η απεραντοσύνη. Πρέπει νά φάω. Διαλέγω τίς πιό γέρικες. Στήν έρημο οι αισθητικές τής γεύσης σέ ακολουθούν λυπημένες. Κοιτάζω τίς σαύρες.
Πόσο λυπημένο είναι τό πρόσωπό τους! Ίσως γιατί τό ζαρωμένο τους δέρμα προστατεύει μιά τρυφερή σάρκα. Λυπάμαι κι εγώ που γι' αυτόν τόν λόγο θά καταστρέψω. Ζητάω συγνώμη.
Θυμίζω πως μιά μέρα θά προσφέρω κι εγώ τό σώμα μου γιά νά θρέψω άλλους. Μιά μικρή κίνηση κλείνει τήν παγίδα. Αφίνω τίς νέες νά φύγουν. Οι άλλες καταλαβαίνουν. Σάν μιά παλιά συνεννόηση νά τίς παρασύρει εγκαταλείπονται ήρεμα. Τά μεγάλα τους βλέφαρα κλείνουν αργά. Τότε μέ τρυφερά δάχτυλα σφίγγω τήν φλέβα τού λαιμού κλαιγοντας σιγανά ευχαριστώντας. Ο σφυγμός σταματάει ξαφνικά.
Πόσο εύκολα σκοτώνει ο φόβος!
Ξερριζώνω στρίβοντας μεγάλο νύχι αριστερού μπροστινού ποδιού. Σχίζω μαλακιά κοιλιά μέ τό νύχι. Αναστρέφω. Καθαρίζω από έντερα γιά σκορπιούς. Κρεμώ από τήν μέση μου σέ γερό κορδόνι. Ο ήλιος θά ξεράνει γρήγορα.
Πόσος καιρός έτσι; Ξεραμένο κρέας σαύρας. Δροσερά δάκρυα τής νύχτας. Κουρέλια σκασμένο δέρμα αντί γιά δέρμα απάνω μου. Αναίσθητα πόδια. Τό πράγμα ήλιος σάν φελλός στό στόμα που τόσο πόθησα ν' ανοίξει γιά μένα. Σιωπή, Σαράντα χρόνια σιωπή. Γυρίζω. Ποιός είμαι εγώ νά ξεπεράσω τά οδοφράγματα τού ουρανού; Μανα! Άχ, πόσο λαχτάρισα τό σταφύλι σου! Μετά σάν νά ονειρεύτηκα σιγανό βρυχυθμό στ' αυτιά μου πάνω στόν ύπνο. Βαρειά ανάσα. Μαλακά πατήματα γύρω μου.
Τό 'χα ακούσει κάποτε αρσενικά λιοντάρια που μπαίνουνε βαθειά στήν έρημο, παίζοντας μετά από εύκολο κυνήγι. Στάσου ακίνητος! Στάσου ακίνητος!
Πόσο εύκολα σκοτώνει ο φόβος!
Τότε φτάνει. Σάν μακρυνά τζιτζίκια μέσα στίς ελιές.
Στό κουρείο τού χωριού. Βγήκα απ' τούς Αμμούληδες ξανά στόν κόσμο. "Ξούρισέ μου τό κεφάλι", λέω στόν κουρέα. Αλλά τώρα μιλώ τήν γλώσσα τού ουρανού. Κουνάει τό κεφάλι του.
Μεγαλώσαμε μαζύ παιδιά, όμως πόσο σκληρός μέ τούς φίλους!
Κοιτάει τά κουρέλια από τό σκασμένο μου δέρμα. Τίς ξεραμένες σαύρες στήν μέση μου. Τά παραμορφωμένα γυμνά μου πόδια μέ τό ‘να δάχτυλο πετσί από κάτω τους, που πατούν τό σκουπισμένο του πάτωμα. Κάνω χειρονομία δείχνοντας τό κεφάλι μου. Αρπάζει ξυράφι. Τόν προλαβαίνω δείχνοντας μόνο τά μαλλια. Σκέφτεται τά παιδιά του. Πετάει ξυράφι κι αρπάζει μεγάλο κομμάτι πράσινο σαπούνι. Μού κάνει νόημα νά βγώ στόν δρόμο. Αφίνει τό σαπούνι στό χώμα δυό μέτρα μπροστά μου. Δείχνει τόν Πάμισο, τόν ποταμό, που περνάει πλατύς καί ήρεμος δίπλα στό χωριό μας. Κάνει στροφή καί βροντάει τήν πόρτα τού κουρείου πίσω του. Σηκώνω σαπούνι καί γλείφω.
Λάδι. Καλό. Μού θυμίζει. Ίσως τηγανητή ξεραμένη σαύρα.
Αλλά μού λείπει τό λεμόνι. Λεμόνι! Κατηφορίζω πρός τόν ποταμό ανάμεσα σέ μποστάνια καί σέ κήπους. Οι λεμονιές τσακιστές σαλεύουν στό πρωϊνό αεράκι. Χώνουμαι στό νερό κρατώντας τό σαπούνι...
Στό κουρείο τού χωριού. Μοσχοβολάω πράσινο σαπούνι ελιάς, αλλά εξακολουθώ νά μιλάω γλώσσα ουρανού. Μπαίνω. Όλα τά κεφάλια στρίβουν. Δείχνω πλυμμένα μου μαλλιά, μέση μου χωρίς σαύρες (τίς πέταξα ζητώντας τους συγνώμη που τίς σκότωσα άδικα), πόδια μου γυμνά αλλά σκουπισμένα στό ψαθί τής πόρτας, αχαμνά μου κρυμμένα σέ παλιό σώβρακο που μού 'ριξε μιά χριστιανή (δέν λέω πώς, δέν λέω πού). Συμμαθητής μου κουρέας πιό ήρεμος τώρα. Αλλά δέν μέ καθίζει σέ καρέκλα.
Διατάζει παιδόπουλο βοηθό. Παιδόπουλο πλησιάζει μέ μεγάλο ψαλλίδι γιά τραγιά. Μέ πάει στήν πίσω αυλή. Μέ γονατίζει.
Μού σκύβει κεφάλι. Πλούσια μαλλιά μου πέφτουν. Μετά γένια. Μέ βρέχει μέ κουβά. Μέ σαπουνίζει. Μετά ακούω βήματα συμμαθητή μου. Μού σηκώνει κεφάλι. Μέ τρείς γρήγορες κινήσεις μού ξυρίζει σαγόνι. Μ' ακόμα δυό, μουστάκι. Υπέροχα, κυκλικά, θερίζει τά στάχια που άφισε τό παιδόπουλο στό κρανίο μου. Μέ ξεπλένει μέ τόν κουβά. Μού πετά κομμάτι πανί νά σκουπιστώ. Ύστερα μού φορά, ξεχασμένο από χρόνια στήν κρεμάστρα, χειμωνιάτικο παλτό. Μιά φορά τόν μήνα περνάω απ' τό μαγαζί του. Μέ φροντίζει. Μού δίνει λεφτά. Μόλις βγώ τά πετάω στά παιδιά που μέ παίρνουν από πίσω. Άμα πεινάσω πάω καί κάθομαι στά σκαλιά ενός σπιτιού. "Ο Άη Γιώργης ο Γρίτης μάς ήρθε", λένε από μέσα. Μού δίνουν πιάτο μέ καλό φαΐ. Φρέσκο ψωμί. Νερό απ' τό πηγάδι. Τά παιδιά μού κάνουν συντροφιά. Πώς μ' αγαπάνε τά παιδιά! Θέλουν νά μού φορέσουν παπούτσια τόν χειμώνα. Δέν μού χρειάζονται αγαπημένα μου. 40 χρόνια στήν έρημο έχω μάθει ξυπόλυτος. Η μάνα μου έχει πεθάνει. Τί ωραία κάθε νύχτα στ' όνειρό μου που μέ ταΐζει γλυκό! "Φάε τό σταφύλι σου, γιόκα μου, νά γιάνεις". "Είδες μάνα", τής λέω, "είδες που δέν μέ σκότωσε η έρημος;".
Η δίψα. Θέλω νά μιλήσω εδώ γιά τήν δίψα.
Τ' απόγεμα, καθώς γέρνει ο κόκκινος ήλιος κι οι γυναίκες μαζεύονται στά πηγάδια. Τότε μέ πιάνει η δίψα. Τίς πλησιάζω ταπεινά αυτές τίς ιέρειες μέ τίς μαντήλες καί τά μακρυά σχοινιά που ρίχνουν τό δόλωμα στή σκοτεινή φωλιά τού νερού. Θυμάμαι: "σύρε νά πιάσεις νερό μέ τίς ξαδέρφες σου, Γιώργη", ακούω τήν μάνα μου. Αναστέναζα. "Μάνα, όσο κι άν κουνώ τό σχοινί τό νερό δέν μπαίνει μέσ' στόν κουβά, μάνα μου. Αυτές έχουν τά καλά δολώματα μέσ' στίς τσέπες τίς ποδιάς τους καί μέ κοροϊδεύουν. Μήν μέ ξαναστείλεις στό πηγάδι γιά νά πιάσω νερό, μανούλα μου. Εγώ είμαι αγόρι!. Εγώ θά βγώ στήν έρημο ν' ακούσω τήν φωνή τού ουρανού!". Μέ χαιρετούν μέ γέλια. Προσκυνώ καί προχωρώ μέ προσοχή. Αφίνω τρυφερά κάτω τίς βέργες που μάζεψα στόν δρόμο, αφού γιά τόν κόσμο μιά πράξη αγάπης είναι ίδια μέ μιά πράξη καί πόσο προσεκτικοί πρέπει νά είμαστε εμείς μέ τά πράγματα! Μέ φροντίδα πλένω τά πόδια μου στό ρυάκι που τρέχει καθώς γεμίζουν τίς στάμνες τους. Ύστερα δείχνω τά καθαρά μου πόδια, τίς παλάμες μου χωρίς χώμα, καί χτυπάω σιγανά τόν αέρα που μάς χωρίζει σάν ρούχο. "Ανοίξτε νά μπώ", λέω, κι εννοώ στόν δικό τους τόν κόσμο, γιατί ποτέ δέν πρέπει νά τίς θυμώνεις αυτές, τέτοιαν απογευματινή ώρα κοντά στό νερό. Τούς μιλάω μέ τήν γλώσσα τού ουρανού. Παρακαλώ νά μού δώσουν νά πιώ. "Έλα νά πιείς, Γιώργη", μού φωνάζουν μέ τ' όνομά μου. Μ' ευγνωμοσύνη.
Ο δότης πρέπει νά είναι ευγνώμων.
Αλλά είναι καί σάν μιά ευγένεια μιά απάντηση σ' ένα σιωπηλό ερώτημα, όπως τό άναμα ενός καντηλιού. Ξεθηλυκώνω απ' τίς κουμπότρυπες τού παλτού μου τούς σπάγγους που τά δένουν. Βγάζω απ' τίς μεγάλες του τσέπες μικρά πολύτιμα σκεύη. "Βλέπεις μάνα", σκέφτομαι, "βλέπεις τί ωραίο είναι τό παλτό που μού χαρίσανε!". Κρυστάλλινα, γυαλιστερά κουτιά από γάλα. Τά βάζω στήν σειρά πάνω στό περβάζι. Αστραφτεροί κουβάδες τά γεμίζουν. "Πόσα θά πιεί;". Μιλάν χαρούμενα τήν γλώσσα τής γής. Προσεύχομαι σάν στήν έρημο. Ακούω: σάν τζιτζίκια μέσ' απ' τίς ελιές. Σηκώνω τό ποτήρι μου στόν ουρανό τότε. Δαγκώνω αυτή τήν τρυφερή διάφανη σάρκα. Μαλακά τήν δαγκώνω παρακαλώντας την νά χυθεί μέσα μου, όπως οι σκέψεις μου χύνονται στόν κόσμο, όπως μαλακά μού δαγκώνει τό μυαλό ο κόσμος χύνοντας μέσα του τίς σκέψεις μου.
"Πόσες σκέψεις έχω κάνει όλη τήν ημέρα μέχρι νά διψάσει, μάνα!", λέω, καθώς καταπίνω τό δροσερό σώμα του καί τόν αφίνω νά μού τίς πάρει γελώντας. "Μά πόσο νερό θά πιεί;", ρωτάνε.
Γελώντας, η φωνή τής γής, καί ξαφνικά χορταίνω. Κάθομαι ν' ακούσω τό σφύριγμα τών σχοινιών πάνω στό χαραγμένο βαθειά μάρμαρο τού πηγαδιού καί τό πάφλασμα τής υπόγειας θάλασσας όταν τήν χτυπάει σάν κεραυνός τό σίδερο. Μαγεμένος τίς κοιτάζω νά γεμίζουν τά σταμνιά τους. Μέ πόση χαρά τίς υπακούει τό νερό μπαίνοντας στό στενό άνοιγμα!
Τά παιδιά. Φτιάχνω μικρά δεμάτια από κλιματόβεργες που βρίσκω στήν άκρη τών δρόμων. Τά μαζεύω στό καλύβι μου. Σιγά σιγά τό γεμίζουν. Δέν πειράζει. Κοιμάμαι εγώ απ' έξω. Τά παιδιά έρχονται καί τό αδειάζουν γιά νά μού γίνει ξανά χώρος.
Μά τά βάζω πάλι τρυφερά μέσα, αφού γιά τόν κόσμο μιά πράξη αγάπης είναι ίδια μέ μιά πράξη καί πρέπει εμείς νά προσέχουμε τά πράγματα. Μετά, όταν πιάσουν οι βροχές, τά λύνουν καί τά σκορπούν. "Γιατί, γιατί τό κανει αυτό;", ρωτούν οι μεγάλοι, καθώς μέ βλέπουν νά τίς μαζεύω πάλι σιγά σιγά. "Γιατί είναι άγιος!", απαντούν τά παιδιά.
Τά πράγματα. Αφού γιά τόν κόσμο μιά πράξη αγάπης είναι ίδια μέ μιά πράξη, μέ πόση αγάπη πρέπει εγώ νά προσέχω τά πράγματα! Στήν έρημο κατάλαβα ότι αυτή είναι η αποστολή τών ανθρώπων νά τά προσέχουν μέ τρυφερές πράξεις. Επειδή ο κόσμος αποτελείται από αδιάφορες πράξεις μάς πιάνει μιά νοσταλγική τρυφερότητα γιά τά πράγματα που πλέουν μέσα του εγκαταλελημένα. Τά μαζεύουμε γύρω μας, τά προστατεύουμε από τόν κόσμο, θαμπωνόμαστε από τήν ομορφιά τους.
Είμαι ο Άη Γιώργης ο Γρίτης, από τά Ασλάναγα Μεσσηνίας, κοντά στήν Καλαμάτα. Όταν βγήκα στήν έρημο, στούς Αμμούληδες, άκουσα τήν φωνή τού ουρανού. Ήρθε σάν τζιτζίκια μέσα στίς ελιές. "Όλα είναι ίδια", είπε.
Όλα είναι ίδια.
Μιά πράξη αγάπης σ' αυτόν τόν μεγάλο κόσμο είναι ίδια μέ μιά πράξη. Αυτή είναι η γλώσσα τού ουρανού. Τρυφερά διαλέγω τίς πράξεις μου.
Ένας σεβασμός. Όταν ακούσεις τήν φωνή τού ουρανού σέ πιάνει ένας σεβασμός. Λυτρώνεσαι από τήν αναισχυντία τής πράξης. Αλλά τότε ηθική, είναι τό πρόσωπο τών πραγμάτων. Οποιαδήποτε αισθητική είναι δολοφόνος, καί ο φόνος είναι η αναισχυντία τής τρυφερότητάς της, όταν χαϊδεύει τό πρόσωπο τους.
Άν η έκσταση είναι τό τέλος τής αναπόφευκτης αισθητικής, άν δηλαδή περνώντας συνεχώς από τό ένα σύστημα αισθητικής σέ κάποιο άλλο "ευγενέστερο" (μήπως αυτό δέν είναι η μύηση;) καταλήγουμε στήν έκσταση (σ' έναν χώρο δηλαδή απαλλαγμένο ((όπως η ηδονή)) από αισθητική), τότε μπορούμε νά καταλάβουμε σέ τί οφείλεται η αδιαφορία τού κόσμου ο κόσμος βρίσκεται διαρκώς σέ έκσταση.
Δέν θά πώ τί μπορεί νά κάνεις στά πράγματα όταν πεινάς ή όταν επιθυμείς, δέν θά πώ τί μπορεί νά κάνεις στούς ανθρώπους όταν στρέφεις τό βλέμμα σου πρός τό πρόσωπό τους γιά νά τούς αγαπήσεις. Επειδή μέσα σ' αυτόν τόν μεγάλο κόσμο μιά πράξη αγάπης είναι ίδια μέ μιά πράξη, τρυφερά διαλέγω τίς πράξεις μου γιά νά μήν τούς πληγώσω.
Θέλω νά μιλήσω γιά τήν Σία. Από μιά υποχρέωση, γιατί ήταν συγγενής μου, κι από μιά υποχρέωση επειδή πρέπει νά μιλήσω γιά τήν Μεγίστη που τήν εκφράζει. Η Μεγίστη δέν είναι υποχρέωση, είναι συγγένεια (τήν έχω ονομάσει Μεγίστη καί μάλιστα μέ μ κεφαλαίο, δηλαδή Μ, από τόν θαυμασμό που αισθάνομαι γιά τήν κρυφή της λειτουργία, δηλαδή τόν όχι εμφανή καί καθόλου προφανή τρόπο μέ τόν οποίο λειτουργεί συνδέοντας τά πράγματα που αλλιώς θά ταξίδευαν μόνα καί απόκομμένα στόν τεράστιο κόσμο, καί μάλιστα χωρίς νά καταλαβαίνουν ούτε τήν μοναξιά τους ούτε τό πόσο βαθειά καί χωρίς ελπίδα είναι αποκομμένα, δηλαδή διπλά καί ίσως τριπλά καί τετραπλά ((καί άν κάτσω νά εκτιμήσω υπομονετικά δέν ξέρω σέ ποιόν βαθμό πολλαπλότητας θά φτάσω)) ξεγελασμένα). Αλλά όχι συγγένεια σάν τήν άλλη συγγένεια. Η άλλη συγγένεια είναι συγγένεια τού αίματος, ενώ η Μεγίστη είναι συγγένεια ούτε ξέρω τί είδους, γιατί μπορεί νά συγγενέψει δυό πλάσματα από μιά τυχαία αφορμή, ακόμα καί από μιά αφορμή που μπορεί νά βρεί σέ δυό εχθρικά πλάσματα, δηλαδή τό ένα σέ εντελώς εχθρική κατάσταση ώς πρός τό άλλο, που ούτε κατάλαβαν ότι συγγένεψαν τήν στιγμή (όταν αυτή η συγγένεια γιά τήν οποία μιλάω βρήκε αυτή τήν καθοριστική αφορμή) τής συγγένειας μεταξύ τους καί που δέν τά εμποδίζει καθόλου (αυτή η συγγένεια) νά εκδηλώνουν τήν έχθρα τους, όπως ίσως θά φανταζόταν κανείς, εξ αιτίας της. Ακόμα καί μέσα στό ίδιο πλάσμα, διαφορετικές καταστάσεις θά μπορούσαν νά συγγενέψουν εξ αιτίας της, καί νά αναδυθούν (ενώ πρίν μπορεί νά μήν ήταν καθόλου αναδυμένες, νά μήν ήξεραν κάν τόν τόν εαυτό τους καί πολύ περισσότερο τήν άλλη κατάσταση μέ τήν οποία πρόκειται τώρα νά συγγενέψουν εξ αιτίας αυτής τής αφορμής που βρέθηκε τυχαία), αυτές οι καταστάσεις, μέ μιά διαδικασία π.χ. συμπάθειας ή αγάπης ή αδιαφορίας ή εχθρότητας, οπότε αυτή η συγγένεια γιά τήν οποία μιλάω θά μπορούσε τότε νά χαρακτηριστεί θετική ή αδιάφορη ή αρνητική, χωρίς νά συμβεί όμως τίποτα που νά αλλάζει σημαντικά τήν γενική κατάστασή αυτού τού πράγματος τού οποίου δύο τουλάχιστον, όπως είπα, καταστάσεις άλλαξαν συμπεριφορά εξ αιτίας τής συγγένειας τήν οποία περιγράφω εδώ καί κάμποση ώρα, καί επειδή δέν έχει αλλάξει σημαντικά η γενική κατάστασις αυτού τού πράγματος τού οποίου δύο τουλάχιστον, όπως, υπενθυμίζω, καταστάσεις εμφανίστηκαν μέ μιά διαδικασία αγάπης ή συμπάθειας ή εχθρότητας, δηλαδή μέ μιάν θετική ή αδιάφορη ή αρνητική συγγένεια, γι' αυτό δέν μπορεί καί τόσο ευκολα νά υποστηριχτεί ότι πρόκειται γιά τό Α ή τό Β πράγμα ή γιά κάποιο πράγμα γενικά, από τά αποτελέσματα που παρατηρούμε στίς καταστάσεις αυτού τού πράγματος οι οποίες συγγενεύουν εξ αιτίας της. Γι' αυτό ενώ μπορούμε εύκολα νά βρούμε ίχνη αυτής τής συγγένειας που περιέγραψα πιό πάνω, είναι δύσκολο άν όχι αδύνατο νά βρούμε τό ίδιο τό πράγμα, δηλαδή από ποιό πράγμα έχει αρπάξει αυτή η συγγένεια έστω δυό καταστάσεις που συνέχιζαν έναν δικό τους δρόμο μέχρι τώρα καί μέ μιά αφορμή τίς έβαλε νά συγγενέψουν, γιατί η μεταβολή του δέν είναι σοβαρή ώστε ν' αρχίσει τίς φωνές γι' αυτό που τού συνέβει, αλλά κι άν τίς άρχιζε πόσο απλό θά ήταν νά τίς μπερδέψει κανείς, ακόμα κι άν είναι ένας πεπειραμένος ερευνητής, μέ τήν συμπεριφορά τών καταστάσεών του που έχουν κιόλας συγγενέψει! π.χ. εγώ κι ο εαυτός μου, δυό εντελώς εχθρικές καταστάσεις δημιουργημένες ακριβώς εξ αιτίας αυτής τής συγγένειας η οποία όμως δέν άλλαξε σοβαρά τήν γενική κατάσταση κανενός πράγματος, γιατί ποιανού πράγματος θά μπορούσαμε νά πούμε ότι καταστάσεις είμαι εγώ κι ο εαυτός μου; (επειδή είμαστε απελπισμένα εχθρικοί συγγενείς μεταξύ μας εξ αιτίας τής Μεγίστης, που όμως αυτή (η Μεγίστη) δέν κατάφερε νά μεταβάλλει σοβαρά τήν γενική κατάσταση τού πράγματος τού οποίου είμαστε καταστάσεις εγώ κι ο εαυτός μου, καθώς τό τριγύριζε γιά νά βρεί τήν αφορμή νά συγγενέψει έστω καί δυό καταστάσεις του, μέ αποτέλεσμα, όταν έκανε τήν δουλειά της η Μεγίστη συγγενεύοντάς μας, εμένα καί τόν εαυτό μου επωφελούμενη από τήν αφορμή που τελικά ανακάλυψε, νά μήν ξέρουμε ποιανού πράγματος είμαστε καταστάσεις αφού αυτό δέν αντέδρασε καθόλου ούτε θετικά ούτε αρνητικά ούτε αδιάφορα ούτε εκ τών προτέρων ούτε εκ τών υστέρων ούτε προθύστερα).
Η συγγένεια εκδηλώνεται.
Η συγγένεια εκδηλώνεται επειδή υπάρχει, καί μιλάω γι' αυτήν τήν Μεγίστη συγγένεια, άν καί δέν φαίνεται τόσο καλά αυτή αλλά οι αφορμές τίς οποίες εκμεταλλεύεται γιά νά συγγενέψει τά πράγματα.
Αυτή που δέν κοίταζε ποτέ τίποτα, μέ είχε κοιτάξει γιατί τής πήγαινα εφημερίδες. Οι εφημερίδες ήταν τό μοναδικό πάθος τής ζωής της. Τί διάβαζε εκεί μέσα αφού ήταν αγράμματη; Μέ μιά σοβαρότητα άνοιγε τήν εφημερίδα καί βυθίζονταν. Γιά ώρες τήν διάβαζε καί μετά τήν τοποθετούσε προσεκτικά μαζύ μέ τίς άλλες. Φαίνεται ότι έχουν οι εφημερίδες σπουδαία πράγματα που δέν τά 'χουμε ανακαλύψει ακόμη. Μόνο σ' έναν Όσιο αποκαλύπτονται. Γύρναγε ξυπόλυτη στούς δρόμους τού χωριού, πηγαίνοντας επισκέψεις από συγγενικό σπίτι σέ συγγενικό σπίτι, μέ τά γκρίζα της μαλλιά νά επιπλέουν στόν αέρα, κι ένα επίσης γκρίζο μακρύ φουστάνι 30 ετών νά επιπλέει στόν αέρα, καί έσπρωχνε τήν πόρτα τής αυλής καί μετά πήγαινε στήν πόρτα τού καθιστικού χωρίς νά μπαίνει ποτέ μέσα κι έλεγε: "καλημέρα θεία, δώσ' μου μιά φιρδιμίρδα". Έτσι τήν έλεγε: φιρδιμίρδα.
Οι εφημερίδες ήταν σπάνιες στό χωριό τότε, Άρης ή Ασλάναγα Μεσσηνίας κοντά στήν Καλαμάτα, μέ τόν ωραιότερο σταθμό τραίνου, δίπλα στόν Πάμισο, τό αρχαίο ποτάμι. Ο Πάμισος ήταν ένας θεός ποταμίσιος κι εκεί πήγαινε η Σία πολλές φορές καί κάθονταν στά χόρτα δίπλα στό νερό καί διάβαζε τίς εφημερίδες της. Μια φορά είχα πάρει τήν πλάβα ενός φίλου μου τού χωριού κι έκανα βόλτες πλάϊ στό φράγμα που τά νερά ήταν σηκωμένα καί βαθειά καί τό ποτάμι αργοκυλούσε, όταν άκουσα τήν απελπισμένη φωνή ενός βατράχου που ούρλιαζε, άν μπορούμε νά χρησιμοποιήσουμε αυτόν τόν όρο που ταιριάζει μόνο σέ ανθρώπους που έχουν πέσει σέ ένα είδος φοβερής απελπισίας, καί σέ λάμιες που παραμονεύουν τίς νύχτες μέ τό φεγγαρόφωτο στούς βάλτους καί ξεπλανεύουν μέ τό ουρλιαχτό τους, που έχει μιά φιλήδονη γλύκα από άλλους κόσμους, τούς ταξιδιώτες, αλλά αυτός ο βάτραχος ανάμεσα στό ουρλιαχτό έβγαζε καί τεράστιες κραυγές που έδειχναν ότι τόν απειλούσε ένας φριχτός θάνατος, γιατί ποιό ζώο, εκτός απ' τά σκυλιά που η συμβίωσή τους μέ τόν άνθρωπο που τά εκμεταλλεύεται τά έχει φτάσει σέ απίστευτα επίπεδα κληρονομικής βλακείας, θά έβγαζε τέτοιες κραυγές από χαρά επειδή έβλεπε τόν αφέντη του;, η χαρά στά περισσότερα ζώα καί μάλιστα στά αμφίβια είναι σιωπηλή, εκτός από τό κάλεσμα τού ερωτικού συντρόφου που εκεί εκφράζεται μιά προθύστερη χαρά, καί τό ίδιο τό ζευγάρωμα είναι σιωπηλό εκτός ίσως από ένα δυό μουγκρητά στίς κορυφώσεις τού πάθους, άρχισα νά ψάχνω λοιπόν στήν όχθη νά βρώ τόν βάτραχο, στήν αρχή ήταν όλα πράσινα καί δέν έβλεπα τίποτα, αλλά μετά είδα μιά σκηνή που μού 'κοψε τό αίμα.

Γιάννη Σ. Χρυσούλη "Οι σημειώσεις ενός ανθρώπου".

_________________
από εδώ: http://www.poiein.gr/archives/61/index.html

Δευτέρα 29 Ιουνίου 2009

Τα λεωφορεία είναι μουσεία!


Πώς τα κατάφερα να καταλήξω σε αυτό το συμπέρασμα; Με απλό (παρα, δια, μετά, κλπ) συλλογισμό:
Η είσοδος στο Μουσείο Ακρόπολης στοιχίζει 1 ευρό.
Η είσοδος σε ένα λεωφορείο στοιχίζει 1 ευρό.
Αρα, το λεωφορείο είναι μουσείο!

..θα ίσχυε και το αντίστροφο, "το Μουσείο είναι λεωφορείο", αν ο χρόνος παραμονής στο Μουσείο ήταν καθορισμένος (με απειλή καταβολής 60πλάσιου πρόστιμου) στη μιάμιση ώρα, όπως συμβαίνει με το εισιτήριο των λεωφορείων.

_________________________________
Μα, κανέναν δεν ενοχλεί αυτό το υποχρεωτικό άμεσο καθημερινό στίψιμο; Σε λίγο, κατά πώς πάει το πράγμα, βλέπω τις τράπεζες να εγκαινιάζουν... λεωφορειοδάνεια!!!

UPDATE: 29 Ιουν 2009 3:47:00 μμ
H 8eia Ap To Chicago είπε...
χμμ.. άμα το πάμε έτσι, στην αγγλία είναι χειρότερα:
- τα μουσεία είναι δωρεάν (καλό)
- το λεωφορείο όμως είναι 2 λίρες με μετρητά, εκτός κι αν έχεις όυστερ (στρείδι) οπότε είναι 80 ή 90 λεπτά (και πάλι πακέτο)
- τα μετρό είναι 4 λίρες για ζώνη 1 (κέντρο)
όλα αυτά για μία διαδρομή!
- η σαλάτα που πήρα σήμερα έκανε 1.70

άρα τα λεωφορεία στο Λονδίνο είναι σαλάτες;;;;;

μας ενοχλεί το καθημερινό στίψιμο, αλλά το έχουμε συνηθήσει δυστυχώς...
____________________
σχολιάζοντας το σχόλιο της θείτσας, ρωτώ: πόσο ψηλότεροι είναι οι μισθοί στη Μ. Βρεταννία; Σήμερα το μεσημέρι το φαγητό μου κόστισε 12 ευρά + 1 ευρό φιλοδώρημα.
Για κάποιον συνταξιούχο που δεν πολυκυκλοφορεί, μάλλον καλύτερα είναι τα πράγματα εκεί πέρα... (εκτός αν πηγαίνει κάθε μέρα στα μουσεία)

τα ευγενικά γεροντάκια

Ολο και συχνότερα, τον τελευταίο καιρό, θυμάμαι το ανέκδοτο με τα ευγενικά γεροντάκια.
Ηταν, λέει, μια γυναίκα που είχε μείνει έγκυος και περίμενε να γεννήσει. Πήγε στο γιατρό κι εκείνος διαπίστωσε πως περίμενε δίδυμα. Η γυναίκα ετοίμασε το παιδικό δωμάτιο με δυο κρεββατάκια, δυο ντουλαπάκια, δυο γραφειάκια, όλα διπλά, και περίμενε να γεννηθούν τα παιδάκια της...
Περάσαν οι εννιά μήνες, η γυναίκα πάει στο γιατρό, ο γιατρός της λέει «όλα μια χαρά, κυρία μου, αλλά περιμένετε να έρθει η ώρα σας να γεννήσετε.»
Πέρασε κι άλλος μήνας, πέρασε χρόνος κι άλλος χρόνος,περάσαν δυο και τρία και πέντε χρόνια, περάσαν εννιά χρόνια, η γυναίκα ακόμα είναι έγκυος, το περιεχόμενο της κοιλιάς της χαίρει άκρας υγείας, αλλά τα μωρά δεν θέλουν να γεννηθούν! Ξαναπάει στο γιατρό, εκείνος της λέει «δεν μπορώ να κάνω τπτ για να παραβιάσω το χρόνο της γέννησης, κυρία μου, τα παιδιά θα γεννηθούν όταν έρθει η ώρα τους.»
Τα χρόνια περνούσαν και η γυναίκα περίμενε να γεννήσει, η κοιλιά της μεγάλωνε, οι επισκέψεις στο γιατρό τακτικές, μια φορά το χρόνο πλέον, οι καρδιές των εμβρύων ακούγονταν να χτυπούν κανονικά, όλα μια χαρά, αλλά γέννηση γιοκ!

Κάποτε, η γυναίκα γέρασε πολύ και πέθανε, έγκυος πάντα, με μια κοιλιά τεράστια. Τότε, άνοιξαν επιτέλους να δουν τι συνέβαινε και δεν ερχόταν η ώρα της τόσα χρόνια να γεννήσει και βρέθηκαν μπροστά σε δυο ευγενικά γεροντάκια με μακριές γενειάδες, που το ένα έδινε με ευγένεια το προβάδισμα στο άλλο:
«-Μα, σας παρακαλώ, περάστε πρώτος»
«-Μα, όχι, εγώ σας παρακαλώ, περάστε πρώτος»
«-Μα, τι λέτε, προηγείστε αγαπητέ, σας παρακαλώ, περάστε πρώτος»
«-Μα, είναι αδύνατον να προηγηθώ, σας παρακαλώ, περάστε πρώτος»
«-Μα, σας παρακαλώ πάρα πολύ, περάστε πρώτος»
__________________________________
αν η παραδόξως ευγενική αυτή στάση σου θυμιζει κάτι άλλο, καλέ/ή μου αναγνώστη/τρια, ε, μυαλό είν' αυτό κι άστο να τρέχει!

Κυριακή 28 Ιουνίου 2009

Πραξικόπημα στην Ονδούρα!

Ο λαός στο πλευρό του δημοκρατικά εκλεγμένου προέδρου Manuel Zelaya.
Links:-->>

sibilla -1
sibilla -2
Σουσάνης, ειδήσεις
Μαγνήτης
Βusy Βee, Ηράκλειο Κρήτης
AVRAGIOZ
BobIt

videos:-->>
Το βίντεο για το δημοψήφισμα που "προκάλεσε" το πραξικόπημα

Dile sí a la cuarta urna - Honduras

http://www.youtube.com/watch?v=FJnhujqGZ2A
From: carlosllfigueroa
19 May 2009
About:
Want to Subscribe?
Sign In or Sign Up now!
Por primera vez los Hondureños tendremos la oportunidad de formar parte directa de los cambios a favor de las mayorias desprotegidas a lo largo de los falsos gobiernos democraticos, Dile sí a la cu...
Por primera vez los Hondureños tendremos la oportunidad de formar parte directa de los cambios a favor de las mayorias desprotegidas a lo largo de los falsos gobiernos democraticos, Dile sí a la cuarta urna.

Ο λαός στο πλευρό του δημοκρατικά εκλεγμένου προέδρου Manuel Zelaya

Honduras 1/3 golpe de estado, Presidente Manuel Mel Zelaya con el pueblo arrecho

http://www.youtube.com/watch?v=engmuFmYCcQ
From: republicasur
25 June 2009
About:
La derecha quiere un 11 de abril en Honduras: Presidente Zelaya denuncia Golpe de Estado en su contra
Por: Aporrea,org / TeleSUR
Fecha de publicación: 25/06/09

El presidente de Honduras, Manuel Zelaya, denunció este jueves que se ha desencadenado un "proceso de golpe de Estado" en su contra, hizo un llamado al pueblo para que no se preste al juego de las oligarquías y para que defiendan a su lado el estado de derecho.

En declaraciones exclusivas a teleSUR señaló que ha "recurrido al pueblo para que me defienda, para que defiendan los derechos constitucionales del país, el estado de derecho". Ratificó que la consulta del venidero domingo va.

Las declaraciones del primer mandatario se producen minutos despues que la Corte Suprema de Justicia ordenara la restitución en su cargo del Jefe del Estado Mayor Conjunto de la Fuerza Armada, Romeo Vásquez, removido por desobedecer las órdenes del presidente Manuel Zelaya.

El pleno del Tribunal Supremo Electoral (TSE) interpuso en horas del mediodía de este jueves en el Ministerio Público una denuncia para que esta institución proceda de inmediato a decomisar toda la logística referente a la celebración de la encuesta de opinión que el Poder Ejecutivo planear realizar el próximo domingo.

Más en:
http://www.aporrea.org/internacionales/n137237.html -->> (+video)

¡¡Llamado urgente a salvar el gobierno de Honduras!!. Se prepara Golpe de Estado en Honduras
Por: Aporrea.org / COPINH
Fecha de publicación: 25/06/09
http://www.aporrea.org/actualidad/n137219.html

Zelaya respondió a la decisión de la Corte: La consulta del domingo "no la para nadie"
Por: Aporrea.org / Yvke Mundial (Luigino Bracci Roa)
Fecha de publicación: 25/06/09

Desde el Palacio Presidencial de Honduras y ante miles de sus partidarios, el presidente Manuel Zelaya criticó la decisión de la decisión de la Corte Suprema de Justicia de ordenar restituir en sus funciones al Jefe del Estado Mayor Conjunto de la Fuerza Armada, Romeo Vásquez,quien fue removido de su cargo este miércoles en la noche por desobedecer las órdenes del presidente Manuel Zelaya, para iniciar la distribución del material para la encuesta del próximo domingo.

En Honduras se vive una profunda crisis política, dado que los poderes públicos -en particular el Judicial y el Legislativo- se oponen a la decisión del presidente Zelaya de convocar a una consulta este domingo, solicitada con las firmas de 500 mil ciudadanos, para preguntarle a la población si están de acuerdo con colocar una cuarta urna en las elecciones generales del 29 de noviembre -junto a las urnas para elegir presidente, diputados y alcaldes- para que se decida si se convoca a una Asamblea Constituyente que apruebe una nueva Carta Magna.

Estos poderes públicos, instigados a su vez por sectores empresariales y los dueños de los principales medios de comunicación privados, aseguran que el llamado es "ilegal"; ese fue el mismo argumento de Romeo Vásquez este miércoles para negarse a obedecer las órdenes del Presidente hondureño.

Preparan misión para mantener la democracia

Más en:
http://www.aporrea.org/internacionales/n137232.html (+video)

_____________________________
Αλλο ένα πραξικόπημα στον αέρα
Να δούμε πόσο θα κρατήσει. Εύχομαι να μην υπάρξουν θύματα και να τελειωνει σύντομα αυτό το παρατράγουδο.

Σάββατο 27 Ιουνίου 2009

Casino ole! Καζίνα όλου του κόσμου, ελάτε σε μένα λέμε!

Casino, Καζίνα, καμ του μι λέμε!
Δεν μπορώ να καταλάβω πού το βρήκαν πόσο μούτρο είμαι, πόσο χωμένη στα χαρτιά και στα λαχεία, στα φρουτάκια, στα τζοκερλότα, στα τυχερά παιχνίδια γενικά, και με έχουν αλαλιάσει στα ηλεκτρονικά μηνύματα για καζίνα, λαχεία, λότα, κττ, σε διεθνή κλίμακα. Μέχρι το αυστραλιανό λότο κέρδισα!!!
Εχω βαρεθεί να στέλνω τα σχετικά μέιλ στα ΣΠΑΜ. Πόνεσε το χέρι μου πια!!!
..τι λες, αγαπημένε/η μου αναγνώστη/τρια; να ψωνίσω κάνα λαχειάκι; Μα την αλήθεια, ούτε πρωτοχρονιάτικο δεν έχω δεήσει να πάρω μέχρι τώρα. Δεν πιστεύω στη ρημάδα τη τύχη, πώς να το κάνουμε;
Φυσικά, ως άνθρωπος παίζω καμμιά ξερή, κάνα ποκεράκι κάπου κάπου -καθώς και γαλλική κραπέτ βεβαίως- αλλά χωρίς λεφτά, έτσι, για τη χαρά του παιχνιδιού. Μη λέω πώς δεν έχω πιάσει χαρτιά στα χέρια μου, ε.

επαγγέλματα που σώζονται χάρη στους μετανάστες

via www.tvxs.gr


Τα όχι και τόσο παλιά χρόνια, υπήρχαν μερικά επαγγέλματα που σήμερα ξαναζούν χάρη στους μετανάστες, μια και οι έλληνες δεν καταδεχόμαστε να τα ασκούμε.
Υπήρχε το επάγγελμα της μοδίστρας, του ράφτη, της ασπρορουχούς, του καλυμματά, του παπλωματά, του στρωματά, του γανωματή, του τροχιστή.
Σήμερα, οι καλοί έλληνες επαγγελματίες* της ραπτικής σπανίζουν. Ευτυχώς, το έργο τους έχουν αναλάβει αρκετοί καλοί νεοφερμένοι. Εχουν ανοίξει μαγαζάκια στις γειτονιές και στραβώνονται στη ραπτομηχανή και στη βελόνα. Ευτυχώς για μας τους τεμπέληδες και ψηλομύτηδες.

-->> δυστυχώς, για να τροχίσεις ένα ψαλίδι ή ένα μαχαίρι πρέπει να κατέβεις στο κέντρο της Αθήνας (Ευρυπίδου, σε ένα υπόγειο) και για βρεις γανωματή πρέπει να πας λιγουλάκι πιο μακριά.. ίσαμε τα Γιάννενα!

*όλοι γίναν μοντελίστες και μόδιστροι πολυτελείας, απρόσιτοι για το μέσο πολίτη και τη νοικοκυρά

Παρασκευή 26 Ιουνίου 2009

Adio Michael

Ο θάνατος τον βρήκε ενώ ετοιμαζόταν για την μεγάλη επιστροφή:
50 παραστάσεις στο Λονδίνο που θα ξεκινούσαν στις 13 Ιουλίου.


The Jackson 5 - Dancing Machine
http://www.youtube.com/watch?v=lD2OsUcgb00
From TheCritic175
20 July 2007
This video shows the Jackson 5 performing on the Merv Griffin show in 1974.
(via www.tvxs.gr)


H συνέντευξή του στην Opra, όπου μιλά για το πρόβλημα με την ασθένεια του δέρματος απο την οποία έπασχε.

Στο επόμενο video μερικές φωτογραφίες όπου φαίνεται καθαρά η έναρξη της ασθένειας σε παιδική ηλικία:
Veuillez installer Flash Player pour lire la vidéo


ΣΗΜ. το 2ο και 3ο video από σχόλιο της coolplatanos στο σχετικό άρθρο του www.tvxs.gr.

Σχόλιο δικό μου: Πόσο βιάζονται μερικοί (πολλοί, δυστυχώς) να κατηγορήσουν κάποιον άνθρωπο που έχει κάνει την υπέρβαση του εαυτού του, πόσο θέλουν να τον δούν να κατρακυλά από τα ύψη όπου (και) οι ίδιοι τον τοποθετήσαν -χάρη στο ταλέντο του, φυσικά, δεν του κάναν δώρο, το άξιζε!- και πόση ικανοποίηση παίρνει ο κανίβαλος που κρύβεται μέσα τους...
Γιατί, πολλοί άνθρωποι κρύβουν ένα τέρας που θέλει να κατασπαράξει το διπλανό του συνάνθρωπο σε πρώτη ευκαιρία, θέλει να τον δει να σέρνεται, να αποτυχαίνει, να συντρίβεται. Αυτό είναι ρατσισμός. Ενάντια στο διαφορετικό, κατά του μαύρου, του κίτρινου, του αλλόχρωμου γενικά, όσον αφορά την εξωτερική εμφάνιση. Περνώντας στον εσωτερικό κόσμο, κατά του αλλόθρησκου, κατά ό,τινος έχει διαφορετικές ιδέες. Δυσπιστούν μεν, αλλά η δυσπιστία δεν είναι αρκετή για να γίνει ρατσισμός. Χρειάζεται και το "κόλλημα" στην ορθότητα των *δικών μας* σκέψεων και ιδεών, στη *δική μας* ιδεοληψία. Η σκέτη δυσπιστία, χωράει συζήτηση, αναζήτηση για εμπλουτισμό γνώσεων, κλπ, η στείρα δυσπιστία γίνεται φανατισμός, γίνεται η θέση "απέναντι". Απέναντι στο διαφορετικό. Καμμιά προσπάθεια για κατανόηση αυτού του *διαφορετικού*. Ιδίως του *διαφορετικού* που υπερβαίνει τον κοινό άνθρωπο.
______________________
Ασχετο, αλλά σχετικό:
Το είδαμε και σε μας εδώ, με το κυνηγητό των αριστούχων παιδιών (μαθητών του δημ. σχολείου!) των μεταναστών, στα οποία αρνούνται οι σύλλογοι γονέων (τι "γονείς" κι αυτοί! τι διδάσκουν στα παιδιά τους; το μίσος...) το κράτημα της σημαίας Μας. Με ποιο δικαίωμα, άραγε; Η Ελληνική Σημαία, είναι ΚΑΙ δική μου. Αντί να ενστερνίζονται τον υγιή ανταγωνισμό και την άμιλλα, δέχονται ως δεδομένο το ρουσφέτι και το βόλεμα. Για τούτο γεμίσαν οι δημόσιες θέσεις με χαρτογιακάδες κάτω του μετρίου. Αντί να προσπαθούν να φτάνουν όποιον προπορεύεται, βρίσκουν ευκολότερο να του βάζουν τρικλοποδιά να πέφτει στο επίπεδό τους και πάρα κάτω.
ΦΤΟΥ και ΑΜΑΝ και ΟΥΦΦΦΦΦ (θύμωσα πάλι)
______________________
UPDATE, 27/06, 02:17-->> ακούστε το πολύ καλό αφιέρωμα του Edmon εδώ: -->>
http://www.radiobubble.gr/el/audio/4683/goodnight-michael

Αφήστε το τσιγάρο!



http://www.youtube.com/watch?v=UpvwpcV0WeU

From dyolf1234
24 June 2008

Πέμπτη 25 Ιουνίου 2009

ηλεκτρικά είδη (ενημέρωση)

Πριν δυο μέρες, είχα ανεβάσει ποστ με τη περιπέτειά μου σε καταστήματα ηλεκτρικών ειδών, εδώ:-->>
http://rodiat7.blogspot.com/2009/06/blog-post_6688.html
Σήμερα, είμαι στην ευχάριστη θέση να σε ενημερώσω αγαπημένε/η μου αναγνώστη/τρια για την ευτυχή κατάληξη της ιστορίας.
Τελικά, λοιπόν, ψώνισα τα είδη που έψαχνα (συν ένα είδος επιπλέον) σε τιμή κατώτερη ακόμα και από εκείνη που προσφέρει στη διαδικτυακή αγορά ο κ. Tsampas. Πέτυχα ένα μαγαζί συνοικιακό, μετά από υπόδειξη φίλου, αλλά σκέφτομαι να μη το διαφημίσω γιατί μάλλον κακό θα κάνω στον άνθρωπο. Με κανένα τρόπο δεν θέλω να προκαλέσω μια καινούργια "περίπτωση Τενέζου". Τα καρτέλ ηλεκτρικών ειδών είναι (ακόμα, μέχρι να ελεγχθούν και καταργηθούν) πανίσχυρα.
Α! Μεταφορικά μηδέν, παράδοση αυθημερόν, μικρές ευκολίες πληρωμής.
Αυτό που μπορώ να προτείνω μονάχα, αγαπημένε μου αναγνώστη/τρια, είναι:


1. Να ψάχνεις ΠΡΙΝ αγοράσεις κάποια μεγάλη ηλεκτρική συσκευή -κουζίνα, ψυγείο, πλυντήριο ρούχων/πιάτων, κλπ.
2. Να ξεσκονίσεις καλά καλά τα συνοικιακά μαγαζιά/αποθήκες ηλεκτρικών ειδών.
3. Να ρωτήσεις φίλους και γνωστούς που εμπιστεύεσαι.
4. Να μη στέκεσαι στην ουρά για να ψωνίσεις από πολυδιαφημιζόμενες μαγαζάρες IN, που πουλάνε μούρη και σε κοροϊδεύουν μέσ' στα μούτρα σου.
5. Μην αρκείσαι στις τιμές που θα σου πουν οι πωλητές τους, γιατί στο λογιστήριο αλλάζουν πολλά πράγματα κι εσύ μπορεί να ντραπείς και να ενδώσεις και να δώσεις τα ΔΙΚΑ ΣΟΥ χρήματα σε απατεώνες μεγαλέμπορους που συνεργάζονται στην απατεωνιά με τις τοκογλύφτρες τράπεζες.
6. Αν δεν σε φτάνουν τα λεφτά, κάνε οικονομία λίγο καιρό, δανείσου μερικά από φίλους.
7. ΜΗ ΠΑΙΡΝΕΙΣ οποιοδήποτε ΤΡΑΠΕΖΙΚΟ ΔΑΝΕΙΟ. ΣΕ ΚΛΕΒΟΥΝ.

__________________________
ΣΗΜ. όλα όσα γράφω σε αυτό το ποστ, αποτελούν προσωπική μου εμπειρία, είναι η γνώμη μου και δεν την αλλάζω αν δεν αλλάξουν οι συνθήκες που με ώθησαν να τη δημιουργήσω.

Ολα όσα θέλατε να μάθετε για τη λαθρομετανάστευση...

...αλλά δεν βρίσκατε έναν άνθρωπο να ρωτήσετε.
(αναδημοσίευση από εδώ:-->> http://www.philology.gr/blog/?p=457)

Επειδή τυχαίνει να συναναστρέφομαι με κόσμο που ασχολείται με το θέμα κι έχω ακούσει πολλά, νομίζω ότι σχεδόν έχω αποκτήσει ειδικότητα στο ζήτημα της λαθρομετανάστευσης. Ιδού, λοιπόν, όλα όσα πρέπει να ξέρετε για το θέμα, υπό τη μορφή ερωταποκρίσεων.

Τι ισχύει νομοθετικά για τη λαθρομετανάστευση;
Υπάρχει συγκεκριμένη διαδικασία με την οποία έρχεται νόμιμα κάποιος αλλοδαπός για να εργαστεί στη χώρα μας. Πέραν αυτών, όποιος εισέρχεται παράνομα στη χώρα τιμωρείται με φυλάκιση και απέλαση. Υπάρχει όμως μία διάταξη, σύμφωνα με την οποία ο εισαγγελέας μπορεί να απόσχει από την ποινική δίωξη του λαθρομετανάστη, προκειμένου να προχωρήσει αμέσως η διαδικασία της απέλασης. Αυτό γίνεται στις 99% των περιπτώσεων. Μάλιστα, συνήθως οι λαθρομετανάστες δεν οδηγούνται καν στον εισαγγελέα για να δηλώσει ότι απέχει από τη δίωξη, αλλά κινείται κατευθείαν σε βάρος τους η διαδικασία της απέλασης, αφού θεωρείται δεδομένη η αποχή του εισαγγελέα.

Αφού λοιπόν ισχύουν αυτά γιατί δεν απελαύνονται και είναι τόσο πολλοί οι λαθρομετανάστες;
Γιατί η απέλαση δεν είναι τόσο εύκολη υπόθεση. Στην περίπτωση των λαθρομεταναστών από χώρες που συνορεύουν με την Ελλάδα, δεν υπάρχει πρόβλημα. Οι Αλβανοί και οι (ελάχιστοι) Σκοπιανοί απελαύνονται στη χώρα τους εντός λίγων ημερών, χωρίς πρόβλημα. (Βεβαίως, οι ίδιοι μπορούν να επιστρέψουν πολύ πιο εύκολα, αλλά ας το αφήσουμε αυτό το θέμα). Τα προβλήματα παρουσιάζονται στην περίπτωση των Ασιατών και των Αφρικανών. Σχεδόν κανείς εξ αυτών δεν διαθέτει διαβατήριο ή οποιοδήποτε στοιχείο που να αποδεικνύει την ταυτότητά τους. Κι αν ακόμη το κράτος αναλάβει να πληρώσει το καθόλου ευκαταφρόνητο ποσό της αεροπορικής μεταφοράς τους στη χώρα τους, καμία αεροπορική εταιρεία δεν δέχεται να μεταφέρει επιβάτες χωρίς ταξιδιωτικά έγγραφα. Προβλέπεται βέβαια η έκδοση προσωρινών ταξιδιωτικών εγγράφων για να χρησιμοποιηθούν κατά την απέλαση. Η διαδικασία, όμως, σπανίως εφαρμόζεται, γιατί είναι χρονοβόρα και συνήθως απαιτεί περισσότερους από τρεις μήνες που είναι το ανώτατο επιτρεπτό διάστημα προσωρινής κράτησης. Επιπλέον, κάποιες προξενικές αρχές αρνούνται να εκδώσουν ταξιδιωτικά έγγραφα (Ιράκ) ή φέρνουν προσκόμματα και χρονοτριβούν (Πακιστάν) ενώ κάποιες χώρες δεν έχουν καθόλου διπλωματική εκπροσώπηση στη χώρα μας (Αφγανιστάν).
Στα παραπάνω έρχεται να προστεθεί και η στάση της Τουρκίας. Η γείτων δεν κάνει απολύτως τίποτα για να εμποδίσει τις στρατιές των μεταναστών που μπαίνουν παράνομα από τα ανατολικά της σύνορα, γιατί ξέρει ότι θα βγουν από τα δυτικά. Κανένας δεν έχει προορισμό τη χώρα, αλλά σκοπεύει να περάσει στην Ευρώπη. Προσωπικά δεν νομίζω ότι υπάρχει οργανωμένο σχέδιο σε βάρος της Ελλάδας. Απλά σκέφτονται ότι δεν χρειάζεται να ξοδεύουν πόρους για να αντιμετωπίσουν ένα πρόβλημα που δεν είναι δικό τους.
Υπάρχει, ωστόσο, διακρατική συμφωνία, με την οποία η Τουρκία δεσμεύεται να παραλαμβάνει υπηκόους τρίτων χωρών όταν μπήκαν αποδεδειγμένα (πώς αποδεικνύεται άραγε αφού κανείς δεν έχει διαβατήριο με σφραγίδα εισόδου;) από την Τουρκία στην Ελλάδα. Τα τελευταία χρόνια η Τουρκία αρνείται να παραλάβει ακόμη κι αυτούς. Αλλά κι αν ακόμη τους παραλάμβανε δεν είχε την υποχρέωση να τους ξαναστείλει στη χώρα τους. Είναι σχεδόν σίγουρο ότι θα επιχειρούσαν και πάλι να επιστρέψουν στην Ελλάδα.

Τι γίνεται, λοιπόν, στην πράξη;
Όταν συλλαμβάνεται για παράνομη είσοδο στη χώρα ένας Ασιάτης ή Αφρικανός μένει προσωρινά κρατούμενος στο αστυνομικό τμήμα που τον συνέλαβε (κάποιοι λίγοι στα λίγα κέντρα φιλοξενίας). Εκεί, όπως είπαμε, μπορεί να κρατηθεί το πολύ τρεις μήνες και αν στο διάστημα αυτό δεν σταθεί δυνατή η απέλαση (που σίγουρα δεν θα σταθεί) αφήνεται ελεύθερος, αφού του δοθεί μία προθεσμία τριάντα ημερών για να αναχωρήσει μόνος του από τη χώρα. Προσοχή όμως. Δεν μιλάμε για φυλακή αλλά για κρατητήριο, δηλαδή για ένα χώρο που προορίζεται για κράτηση έως το πολύ είκοσι τεσσάρων ωρών.



Μιλάμε για ένα ανήλιαγο, παμβρώμικο κελλί, όπου συνωστίζονται συνήθως δεκάδες, που δεν προαυλίζονται, που δεν έχουν καν δυνατότητα φροντίδας της προσωπικής υγιεινής και λαμβάνουν ένα υποτυπώδες συσσίτιο αξίας 5,87 ευρώ ημερησίως. Όποιος από εσάς πέρασε έστω και μία νύχτα σε αστυνομικό κρατητήριο, είναι σίγουρο ότι του σηκώνονται οι τρίχες της κεφαλής όταν σκέφτεται ότι μπορεί εκεί να περάσει ένας άνθρωπος τρεις μήνες. Ευτυχώς, συνήθως, εφευρίσκονται τρόποι για να αποφευχθεί η τρίμηνη κράτηση. Ένας τρόπος είναι να κάνει ο αλλοδαπός αντιρρήσεις κατά της κράτησής του και να ζητήσει από το Πρωτοδικείο να τον αφήσει για να αναχωρήσει μόνος του από τη χώρα (έτσι δίνεται η ευκαιρία στους δικηγόρους να βγάλουν κι αυτοί το κατιτίς τους). Άλλος τρόπος είναι η ίδια η αστυνομική αρχή να διατάξει προσωρινή αναστολή της απέλασης, αφού αυτή είναι ανέφικτη, και να δοθεί μία προθεσμία στον αλλοδαπό να φύγει μόνος του από τη χώρα. Δηλαδή να γίνει μία ώρα αρχίτερα αυτό που θα γίνει ούτως ή άλλως σε ένα τρίμηνο.

Δηλαδή οι Ασιάτες ή Αφρικανοί που συλλαμβάνονται στις επιχειρήσεις - σκούπα δεν επαναπροωθούνται;
Όχι. Μόνο Αλβανοί, Σκοπιανοί, Τούρκοι. Οι υπόλοιποι κατά πάσα πιθανότητα σε λίγο (ή το πολύ σε τρεις μήνες) θα είναι πάλι ελεύθεροι. Οπότε, μπορείτε ελεύθερα, ανάλογα με τα φρονήματά σας και τα αντανακλαστικά σας, να χαρείτε ή να εξοργιστείτε.

Δηλαδή δεν υπάρχει λύση;
Όχι λύση, αλλά λύσεις. Διαλέξτε και πάρτε:
1. Κάθε αλλοδαπός που συλλαμβάνεται χωρίς νόμιμα έγγραφα να οδηγείται όχι στην αστυνομία για απέλαση αλλά στο δικαστήριο. Σ’ αυτή την περίπτωση η χώρα μας θα ήταν ελάχιστα ελκυστική για τους παράνομους αλλοδαπούς. Όμως, πέρα από το γεγονός ότι θα κλείνουμε στη φυλακή ανθρώπους που το μόνο τους έγκλημα είναι ότι αναζήτησαν μία καλύτερη ζωή ή προσπάθησαν να ξεφύγουν από κάποιο κίνδυνο, θα πρέπει να βάλουμε βαθιά το χέρι στην τσέπη για να χτίσουμε άλλες τόσες φυλακές και να επιβαρύνουμε την ήδη επιβαρυμένη δικαιοσύνη.
2. Άλλη λύση, λένε, είναι η αυστηρότητα απέναντι σ’ αυτούς που μεταφέρουν μετανάστες. Ο νόμος είναι ήδη αρκετά αυστηρός, αλλά δυστυχώς το προσδόκιμο κέρδος είναι τόσο ώστε πολλοί δέχονται να αναλάβουν το ρίσκο.
3. Αυστηρότητα απέναντι σε όσους απασχολούν μετανάστες χωρίς άδεια. Και αυτό ισχύει, αλλά εγείρονται άλλα προβλήματα. Αυτοί που απασχολούν μετανάστες μπορεί να μην είναι σε θέση να ελέγξουν τη νομιμότητα ή όχι των χαρτιών τους. Εκτός αυτού, μερικές εργασίες τις αναλαμβάνουν μόνο παράνομοι λαθρομετανάστες (π.χ. βοσκοί στα ορεινά χωριά). Σε γενικές γραμμές, η αστυνομία κυνηγάει τους παράνομους μετανάστες αλλά σπανίως διώκει τον εργοδότη τους, ακόμη κι αν τους συλλάβει μέσα στο χώρο εργασίας!
Τελικά λύση θα βρεθεί όταν βρεθεί τρόπος να επαναπροωθούνται όσοι μπήκαν παράνομα στη χώρα από όσο μακριά κι αν ήλθαν. Και, εννοείται, είναι ένα πρόβλημα που μπορεί να λυθεί μόνο με πανευρωπαϊκή συνεργασία.

Τι γίνεται με αυτούς που ζητούν πολιτικό άσυλο;
Δικαιούνται να περιέλθουν στο καθεστώς του πολιτικού πρόσφυγα όσοι κινδυνεύουν στη χώρα τους από διώξεις για λόγους θρησκείας, χρώματος, φυλής, πολιτικών πεποιθήσεων κ.λπ. Είναι γεγονός ότι πολλοί κάνουν αίτηση για πολιτικό άσυλο όχι επειδή κινδυνεύουν για κάποιο από τους παραπάνω λόγους, αλλά επειδή κινδυνεύουν γενικότερα π.χ. λόγω πολέμου. Από την άλλη κάποιος που στην πατρίδα του μπορεί να υποστεί διώξεις, όταν ταξιδεύει τόσο μακριά και κάτω από συνθήκες που όλοι γνωρίζουμε, είναι πολύ δύσκολο να αποδείξει ότι στη χώρα του κινδυνεύει λόγω διακρίσεων. Πολύ απλά δεν μπορεί να κουβαλά μαζί του ντοκουμέντα. Το αποτέλεσμα είναι από τις αιτήσεις για χορήγηση πολιτικού ασύλου που κατατίθενται να ικανοποιούνται κάτω από το 0,5%. Είναι πολύ λίγο αλλά και η (οποιαδήποτε) αρχή δεν θα μπορούσε να ικανοποιήσει αίτηση πολιτικού ασύλου χωρίς αποδείξεις.

Τελικά τι παραπάνω θα κάνει ο ΛΑ.Ο.Σ. αν συμμετέχει στην κυβέρνηση;
Τίποτα. Μπορεί να σκληρύνει η στάση της αστυνομίας και του κράτους γενικότερα απέναντι στους μετανάστες, αλλά σε πρακτικό επίπεδο τίποτα απολύτως δεν μπορεί να κάνει για να απελάσει έστω κι έναν μετανάστη παραπάνω. Ο ΛΑ.Ο.Σ. λέει “να μείνουν οι νόμιμοι και να φύγουν οι παράνομοι”. Μόνο που παραλείπει να μας πει πώς θα το κάνει αυτό και πώς θα ξεπεράσει τα προβλήματα που κάνουν ανέφικτη την απέλαση.
Επομένως, αν ψηφίζετε ΛΑΟΣ επειδή νομίζετε ότι θα καθαρίσει τον τόπο από τους μετανάστες, βρείτε κάποιο καλύτερο λόγο για να δικαιολογήσετε την ψήφο σας.

Εάν σας έχει μείνει κάποια απορία, πολύ ευχαρίστως να προσθέσω την ερώτησή σας μαζί με την απάντηση.
__________________________________
αναδημοσίευση από εδώ:-->> http://www.philology.gr/blog/?p=457


Τετάρτη 24 Ιουνίου 2009

Ομερτά, η "ηθική" που εκπνέει χάρη στο διαδίκτυο;


Ο όρος ομερτά (ιταλικά Omertà) είναι άγνωστης προελεύσεως. Απαντάται στις περιοχές Σικελία, Καλαβρία και Απουλία, όπου υπάρχει ισχυρή παρουσία παρανόμων οργανώσεων (Μαφία). Ο όρος αποδίδεται με την έννοια της μη συνεργασίας με τις αρχές. Στην πραγματικότητα είναι ο Νόμος της σιωπής, που η παραβίασή του πρέπει να τιμωρηθεί με θάνατο. Σε συνάρτηση με το νόμο της σιωπής είναι και η σικελική παροιμία «όποιος δεν ακούει, δε βλέπει και δε μιλάει, ζει εκατό χρόνια».
Δες και εδώ-->> omertà -> ομερτά, κώδικας σιωπής, νόμος της σιωπής, συνωμοσία σιωπής

Πολιτικοί, δημοσιογράφοι, βιομήχανοι, μεγαλέμποροι, τραπεζίτες, πολιτιστικοί παράγοντες, πνευματικοί ταγοί, θρησκευτικοί άρχοντες, όλοι αυτοί -χωρίς σειρά προτεραιότητας- συνδέονται με μυστικούς τρόπους, τέτοιους ώστε να "κρατά" ο ένας τον άλλον (ή να "κρατιέται" ο ένας από τον άλλο) με τη μέθοδο του εκβιαστή: «αν κάνεις κάτι που δεν θέλω, θα σε εκθέσω».. σε ψηφοφόρους, πελάτες, Ε.Ε., κλπ κλπ.

Υποπτεύομαι ότι το σχοινί (ή αλυσίδα) που συνδέει αυτό το συρφετό είναι φτιαγμένο από (άρρωστο) σεξουαλικό υλικό. Από μια νοσηρή αντίληψη του σεξ, δλδ.
Τελευταίως, περνά από το νου μου η ιδέα ότι αυτά τα δεσμά της εγχώριας Ομερτά -του «Νόμου της Σιωπής»- όπου νά'ναι σπάνε. Χάρη στο διαδίκτυο και την ελεύθερη διάδοση της πληροφορίας. Δυστυχώς για την Ομερτά και ευτυχέστατα για το πόπολο.

παιχνίδια με τσέρκια και γκαζές: το γκεζί και το στεφάνι




Τα όχι και τόσο παλιά χρόνια, τα παιδιά -τα "κακά" παιδιά, αυτά που δεν ήταν του σαλονιού, τα αλάνια, αυτά που παίζανε έξω στο δρόμο (χωματόδρομο, φυσικά, μια και η άσφαλτος ήταν σχεδόν άγνωστη) και στις αλάνες- παίζαν με βώλους και γκαζές. Οι βώλοι ήταν μικρές μπαλίτσες από χώμα (κεραμεικές, θα λέγαμε σήμερα) βαμμένες με διάφορα χρώματα. Οι γυάλινοι βώλοι λεγόντουσαν "γκαζές" και ήταν ακριβοί και δυσεύρετοι. Μεγαλύτερες από τους κοινούς χωμάτινους βώλους, απαντούσαν σε διάφορα μεγέθη, οπωσδήποτε μεγαλύτερα από αυτά των κοινών βώλων, που ήταν μόνο δυο: μικροί βώλοι και μεγάλοι βώλοι. Μόνο τα πλουσιόπαιδα είχαν γκαζές και, συχνά, μια γκαζά ήταν αντικείμενο θαυμασμού ή και κλοπής! Τα παιχνίδια με βώλους και γκαζές λεγόντουσαν "οι βώλοι".

Το πιο συνηθισμένο παιχνίδι με βώλους ήταν να στρώνονται μερικοί βώλοι (κάθε βώλος και παιδί) σε μια σειρά, σχεδόν κολλητοί μεταξύ τους, και τα παιδιά να ρίχνουν καθένα το δικό του βώλο από κάποια καθορισμένη (με γραμμή στο χώμα) απόσταση, προσπαθώντας να πετύχουν κάποιον απο τους "στρωμένους" βώλους. Οποιο βώλο πετύχαινε το παιδί, τον κέρδιζε. Το μεγάλο πανηγύρι γινόταν όταν έμπαινε και γκαζά στο στρώσιμο και όποιο παιδί κέρδιζε γκαζά, ξεφώνιζε από χαρά και ικανοποίηση. Συνήθως όμως η γκαζά δεν έμπαινε στο στρώσιμο, επειδή όποιο παιδί την είχε προτιμούσε να τη κρατάει για να σημαδεύει, επειδή ήταν πιο εύστοχη και δεν έχανε το σχήμα της. Οι χωματένιοι βώλοι χάναν γρήγορα τη λεία εξωτερική τους επιφάνεια και, μετά από κάμποσα παιχνίδια, σπάγαν κιόλας.

«Παίζουμε βώλους;» ρωτούσε ένα παιδί και τα άλλα απαντούσαν κατά βούληση «Παίζουμε!» ή «Παράτα μας τώρα καημένε...» αν το έβρισκαν άτοπο ή προτιμούσαν να παίζουν "το στεφάνι" τρέχοντας πίσω από ένα μεταλλικό τσέρκι που το καθοδηγούσαν με ένα ραβδί -συνήθως ξύλινο. Οταν έπεφτε το τσέρκι, τέλειωνε ο γύρος αυτού του παιδιού. Κέρδιζε όποιο παιδί κρατούσε το τσέρκι του όρθιο να τρέχει περισσότερη ώρα. Το ίδιο παιχνίδι λεγόταν σε μερικές περιοχές "το τσέρκι".

Στα τελευταία χρόνια του '50, όσο απομακρυνόταν ο τόπος από τους πολέμους, οι γκαζές αντικαταστήσαν εντελώς τους χωματένιους βώλους, οπότε το παιχνίδι ονομάστηκε "οι γκαζές", μια και παιζόταν πλέον μόνο με γκαζές. Πλούτιζε ο κόσμος σιγά σιγά...

Οταν μπήκε πια το '60, παρόμοια παιχνίδια με τους βώλους και τις γκαζές ήταν "τα καπάκια", που παιζόντουσαν με καπάκια από αναψυκτικά στις αυλές των δημοτικών σχολείων και εκεί γινόταν επίσης σφαγή!

Ενα ωραίο παιχνίδι με βώλους ήταν "το γκεζάκι", μόνο που ήθελε καλό σχεδιαστή εδάφους, αλλά ήταν δύσκολο να βρεθεί παιδί να σχεδιάσει σωστούς κύκλους στο χώμα, δλδ, ένα παιδί καλλιτέχνης! Οταν όμως βρισκόταν, τα παιδιά το προτιμούσαν, ήθελε σκέψη και συγκέντρωση μυαλού για να πετύχει κανείς το στόχο. Κάτι σαν σκάκι στο χώμα.
_____________________________
γκεζί, το, δημ. (και γκεζάκι)=γκεζάκι (βλ. λ.)|| σύνολον ομοκέντρων κύκλων χαρασσομένων επί του εδάφους και αποτελούντων τον στόχον εις την παιδιάν «το γκεζάκι» (βλ. λ.)

γκεζάκι, το, δημ. παιδιά ομοιάζουσα προς την "ώμιλλαν" των αρχαίων, καθ' ήν οι παίκται αμιλλώνται να ρίψουν εξ ορισμένης αποστάσεως βώλους ή άλλα αντικείμενα εντός στόχου αποτελουμένου εξ ομοκέντρων κύκλων κεχαραγμένων επί του εδάφους (πρβλ. γκεζί)

γκεζερίζω, δημ. (και γκεζερώ, τουρκ. λ.) περιφέρομαι εδώ κι εκεί, τριγυρίζω, περιπλανώμαι ασκόπως.

-->> οι λέξεις "γκεζί", "γκεζάκι", "γκεζερίζω", από το λεξικό Ι. Σταματάκου, σελ. 897
_____________________________
-->> Μια εφιαλτική νηπιακή ανάμνηση που έχω είναι αυτή με μια γκαζά που είχα χώσει -ένα μεσημέρι, ξαπλωμένη για τη σιέστα- στο στόμα μου και μου είχε κόψει την ανάσα. Ευτυχώς, σκέφτηκα (αλλά μπορεί να ήταν και τυχαίο) να γυρίσω στο πλάι, οπότε η γκαζά ξεφρακάρισε κι έτσι συνέχισα να αναπνέω -μέχρι σήμερα.
-->> Εμένα, φυσικά, δεν με άφηναν οι δικοί μου να παίζω στο δρόμο όταν ήρθαμε να κατοικήσουμε αε αθηναϊκή συνοικία, και ζήλευα πολύ τα αλάνια που παίζαν βώλους.
-->> Αγριο πράγμα να ξεκολλά ένα παιδί από το φυσικό του χώρο, τα χωράφια και τη φύση. Στενοχωρήθηκα πολύ που είδα ένα παλιό Δημοτικό Σχολείο που έχει μεταμορφωθεί σε μεταμοντέρνο κτίριο και η αυλή του έμεινε λιγότερη από τη μισή. Προοδεύουμε έτσι; Μπα, δεν νομίζω. Εσύ τι γνώμη έχεις, καλέ/ή μου αναγνώστη/τρια;


Τρίτη 23 Ιουνίου 2009

Ηλεκτρικά είδη και Τράπεζες


το καρτέλ των βιομηχανιών παραγωγής ηλεκτρικών ειδών και ο ύποπτος ρόλος των τραπεζών

Χτες το πρωί πήγα να ψωνίσω μια ηλεκτρική κουζίνα κι ένα ηλεκτρικό ψυγείο -όχι για μένα, έχω απο αυτά και διατηρούνται σε καλή κατάσταση -ευτυχώς.
Πήγα λοιπόν σε ένα μεγαλοκατάστημα, από αυτά που διαφημίζονται ΠΟΛΥ, μα πάάάρα ΠΟΛΥ λέμε. Εκεί, με υποδέχτηκαν με ανοιχτές αγκάλες, παρόλο που υπήρχε μέγας συνωστισμός από φτωχοδιάβολους -όλων των φύλων, των φυλών και των ηλικιών- που ζητούσαν πληροφορίες για τιμές κλιματιστικών και πώς γίνεται η επιδότηση και τι πρέπει να πληρώσουν, πόσο θα κοστίσει, κλπ.
Ενας εξυπηρετικός νέος με ξενάγησε και μου έδειξε διάφορες μάρκες, ρώταγα διαστάσεις, ιδιότητες, κλπ, και κατέληξα σε μια ελληνική μάρκα που δεν διέφερε σε τπτ από τα αντίστοιχα προϊόντα των γερμανικών εταιρειών.
_________________
10:24 am -->> UPDATE διευκρινιστικό, μετά από σχόλιο του Stazybο Hοrn: Σημειώνω εδώ ότι, επειδή δεν είχε το μοντέλο της κουζίνας που διάλεξα στην αποθήκη του, θα μου πούλαγε τη κουζίνα που είχε στη βιτρίνα. Παζάρεψα την τιμή, αλλά μου είπε ότι δεν γίνεται καλύτερη, αλλά να το πω στο λογιστήριο -πράγμα που έκανα στη συνέχεια, αλλά δεν πήρε τροπή προς όφελός μου. Η λογίστρια ήταν ανένδοτη.
Επίσης, τα μεταφορικά με χρέωση δική μου, και μάλιστα διπλά: 15 ευρά για το ψυγείο που θα ερχόταν απο την αποθήκη και 30 ευρά(!) για τη κουζίνα της βιτρίνας.
Είναι να μη τρελλαίνεσαι;
_________________
Ρώτησα τις τιμές, ρώτησα και για δόσεις.
Ο υπάλληλος μου είπε ότι μπορεί να γίνουν και 60 οι δόσεις και ενδιαφέρθηκα. Το ποσό της δόσης μου φάνηκε δυσανάλογα ψηλό και ρώτησα πόσο ανεβαίνει το κόστος στη περίπτωση αυτού του αριθμου των δόσεων. Επειδή ήταν σχεδόν διπλάσιο, ρώτησα μέχρι πόσες δόσεις είναι χωρίς τόκο και μου είπε «μέχρι 12 δόσεις, αλλά θα πάτε στο λογιστήριο να κανονίσετε τα υπόλοιπα». Προσπάθησε να με πείσει να ασφαλίσω τα προϊόντα με "μονάχα" 179 ευρά επιπλέον, αλλά δεν μάσησα. «Προτιμότερο να κάνει μια ασφάλεια πυρός ο πελάτης μου», είπα, «ναι, αλλά αν πάθουν κάτι από φωτιά π.χ. θα σας τα αλλάξουμε αμέσως με καινούργια» επέμενε, και συμπλήρωσα ότι «με την ασφάλεια πυρός θα του αλλάξουν και τα είδη, αλλά θα του σιάξουν και τις τυχόν ζημιές από φωτιά.» Δεν επέμενε άλλο. Κατάλαβε ότι δεν είμαι άσχετη.
Μάλιστα.
Πήγα στο λογιστήριο, όπου μόλις τελείωνε τη συναλλαγή της μια κυρία. Κάθησα στη καρεκλα. Μια ωραία υπάλληλος με γλυκό προσωπάκι και αθωο βλέμμα (ε, ξέρουν καλά πού βάζουν τις όμορφες υπαλλήλους!) άρχισε να κανει τους λογαριασμούς. Πρότεινα να πληρώσω προκαταβολικά το ποσό που περίσσευε, ώστε οι δόσεις να γίνουν ένα στρογγυλό ποσό. Το τελικό ποσό όμως που υπολόγισε η κοπέλα ήταν κατά 200 ευρά περίπου ανώτερο από το ποσό που μου είχε πει ο πωλητής. Ρώτησα «μα, λέτε ότι οι 12 δόσεις είναι άτοκες» και πήρα την απάντηση «ναι, αλλά αυτό το επιπλέον είναι το δικαίωμα της τράπεζας για το δάνειο». Εμεινα ξερή. «Ποιο δάνειο; δεν θέλω να πάρω κανένα δάνειο.» Εμεινε και η κοπέλα άναυδη. «Μα, έτσι γίνεται, για να ψωνίσετε με δόσεις, πρέπει να πάρετε δάνειο.» Φυσικά, έφυγα αμέσως αφήνοντας σύξυλη τη κοπέλα του λογιστηρίου και μια ουρά απο καμιά 15ριά που περίμεναν υπομονετικά.
Πήγα να ψωνίσω κάτι λάμπες κι ένα φωτιστικό. Μια χαρά. Ρώτησα αν ξέρουν κάποιο μαγαζί να ψωνίσω ηλεκτρικά είδη και μου υπέδειξαν ένα εκεί κοντά, συνοικιακό. Πήγα, φορτωμένη με τα πακέτα. Ζέστη.
Μπαίνω στο μαγαζί. Ο μαγαζάς με τον υπάλληλο, που μάλλον ήταν γιός του, χτυπούσαν μύγες. Ζήτησα νερό. «Δεν έχουμε», μου είπε. «Μα, μέσα σε τόσα ψυγεία και δεν υπάρχει λίγο νερό;» ρώτησα χαριτολογώντας «ε, και μέσα σε τόσα κλιματιστικά και σκάμε εδώ μέσα!» απάντησε επίσης χαριτολογώντας και σφουγγίζοντας τον ιδρώτα από το πρόσωπό του.
Ζήτησα να δω κουζίνες και ψυγεία. Τα συγκεκριμένα, στα οποία είχα καταλήξει στο προηγούμενο μεγαλοκατάστημα. Τα είχε. Τα είδα. Ρώτησα τιμές. Μου τις έγραψε σε ένα κατάλογο/προσπέκτους. Δίπλα στις εικόνες. Μαζί και τις διαστάσεις με μεγάλα γράμματα -με πέρασε μάλλον για γκαβή, αλλά δεν πειράζει! Εξυπηρετικότατος, έστειλε και το γιο του να φέρει νερό. Το ήπια στην υγειά τους. Αναψα τσιγάρο και κάπνισα. Είχε δυο τασάκια «για τους πελάτες, εγώ το έχω κόψει, καπνίστε ελεύθερα» είπε.
Συζητήσαμε τρόπο πληρωμής. Δόσεις, βέβαια, αφού διευκρινίστηκε ότι οι τιμές μετρητοίς είναι ακατέβατες επειδή «οι εταιρείες (συγκεκριμενα 3 εταιρείες, μια ελληνική και 2 γερμανικές) έχουν ορίσει κατώτερο πλαφόν για τα είδη τους και δε γίνεται να κάνει καμμιά έκπτωση, δεν μπορεί να φανεί σε τιμολόγιο κατώτερη τιμή».
Μάλιστα.
«Μέχρι 6 δόσεις είναι άτοκες» μου είπε και συμπλήρωσε «αλλά να προσέχετε να πληρώνετε το ακριβές ποσό της δόσης, γιατί θα σας έρχεται ένα χαρτί που θα γράφει το ελάχιστο, π.χ. "ελάχιστο ποσό δόσης 30 ευρώ". Να προσέξετε να μη πληρώνετε αυτό που γράφει το χαρτί αλλά το ποσό της δόσης, γιατί διαφορετικά θα σας χρεώσουν τον κούκο αηδόνι!» Κατάλαβα. Το τί κόλπα μηχανεύονται οι τράπεζες για να τ' αρπάζουν.
«Πώς γίνεται ο διακανονισμός των δόσεων;» ρώτησα. «Με δάνειο ή με κάρτα καλύτερα» μου απάντησε. «Αν δεν έχω κάρτα και δεν θέλω δάνειο;» ξαναρώτησα. «Δεν μπορείτε να ψωνίσετε με δόσεις, μόνο μετρητοίς.»
Μάλιστα. Κατάλαβα πως αν δεν έχεις κάρτα τη σήμερον ημέρα, απλώς δεν υπάρχεις. Αν δεν θέλεις να πάρεις δάνειο είσαι εντελώς άουτ. Μάλλον ανήκω στις εξαιρέσεις της παλαιάς σχολής.
Τελικά, θα περιμένω να έρθει ο άνθρωπός μου από άλλη ευρωπαϊκή χώρα να τα κανονίσει, μια και έχει εξοικειωθεί με αυτά τα κόλπα. Χώρια που μου είπε πως μπορεί να κάνει απέξω τη παραγγελία και -πιθανότατα- σε καλύτερες τιμές. Οπως πολύ παλιά, που τρέχαμε εις τας ευρώπας να ψωνίσουμε αφορολόγητα είδη. Τόσο καλά.
..και μετά μιλάμε για αναζωπύρωση του ενδιαφέροντος του αγοραστικού κοινού, για ζέσταμα της αγοράς και άλλα παραμύθια. Εντώ είναι Μπαλκάνια. Εντώ Ελλαντιστάν λέμε.

________________
UPDATE: Μόλις βρήκα στο διαδίκτυο τα είδη αυτά σε κόστος συνολικό 400 € φτηνότερα από το συνοικιακό μαγαζί και 600 € φτηνότερα απο το μεγαλοκατάστημα και μάλιστα ΧΩΡΙΣ επιβάρυνση για μεταφορικά και παράδοση σε 2-4 εργάσιμες ημέρες. EVIVA INTERNET λέμε
http://www.tsampas.gr/
UPDATE 25 Jun 2009-->> Τελικά, δεν ψώνισα από το www.tsampas.gr, σημειώνω απλώς ότι υπάρχει και αυτή τη δυνατότητα και παρακαλώ όποιον έχει δοκιμάσει να ενημερώσει.
UPDATE 25 Jun 2009-->> τι έκανα τελικά, εδώ: ηλεκτρικά είδη (ενημέρωση)
________________
Συμπέρασμα: (updated, 25 Jun 2009)
1. Οσο μεγαλύτερο κατάστημα, τόσο μεγαλύτερη κλεψιά! Φυλάξου, αγαπημένε/η μου αναγνώστη/τρια.
2. Το ίντερνετ είναι μια λύση ακόμα, μακριά από τα νύχια των αρπακτικών.
3. Ρωτήστε φίλους και γνωστούς που εμπιστεύεστε, όλο και κάποιο μικρό συνοικιακό κατάστημα (με καλές τιμές και καλή εξυπηρέτηση) θα γνωρίζουν.

Αγγελοπουλιστάν



no comments
..ή: Αυτή τη χώρα ποιος θα την πάρει;
-->> Ξεπουληστάν
-->> Ξεπουπουλιστάν

(κλικ! πανω στο χαρτη)
______________________
UPDATE: 23 Jun 2009 post που ξεχώρισα -->>
1. ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΤΥΠΟΣ: απόλυση μέσω email (La Ivolution – non commercial)
2. Ελεύθερος Τύπος, e-tipos.com, City 99,5: Oι μικρόκοσμοι που χάθηκαν (Waste Culture)

3. η ανακοίνωση του ζεύγους Αγγελόπουλου
4. το σχόλιο του πιτσιρίκου

Κυριακή 21 Ιουνίου 2009

το τσιτάτο του/των funEL

This is a FunEL friendly site!

ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΟ FUNEL!

«Είμαστε ταγμένοι στην υπηρεσία της Βλακείας σαν υπέρτατο αγαθό. Τη σημαντικότερη πολιτιστική Δύναμη. Μια Δύναμη που έφτιαξε αυτοκρατορίες, θρησκείες, ιδεολογίες, σύνορα, οπαδούς, πιστούς, νικητές και νικημένους. Ανήκουμε στη μεγάλη οικογένεια των Παρασίτων. Κάτι σαν το καρκίνωμα των ανθρώπων στον πλανήτη. Ροκανίζουμε το κλαδί που καθόμαστε. Η μούχλα στο σάπιο. Τρεφόμαστε με Σκουπίδια, Απόβλητα και Παράνοια. Θα χαθούμε μαζί με αυτά.»

__________________
διαφωνείτε; γιατί; τεκμηριώστε παρακαλώ :)
-->> και.. Η ΕΙΔΗΣΗ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ: from kaltsovrako


Strategic lawsuit against public participation (SLAPP)

Τι ακριβώς σημαίνει SLAPP, μπορείς να το μάθεις αγαπημένε/η μου αναγνώστη/τρια, πολύ εύκολα. Για σένα μεταφέρω σήμερα σύνδεσμο προς το άρθρο της WIKIPEDIA, καθώς και σύνδεσμο προς τη συζήτηση που διαδραματίζεται.

-->> αν δεν ανοίγουν οι σύνδεσμοι, διάλεξε:

1. Strategic lawsuit against public participation
http://en.wikipedia.org/wiki/Strategic_Lawsuit_Against_Public_Participation
2. Talk:Strategic lawsuit against public participation
http://en.wikipedia.org/wiki/Talk:Strategic_lawsuit_against_public_participation


-->> μέχρι πριν λίγες μέρες, στο SLAPP μπορούσαμε να εντάξουμε άνετα τη περίπτωση blogme.gr, σήμερα όμως, μήπως έχεις να προτείνεις και κάποια άλλη, κάποια νέα υπόθεση;
-->> πολύ περιληπτικά: SLAPP σημαίνει επιλεκτικές δικαστικές προσφυγές με στόχο τον εκφοβισμό του χρήστη του ίντερνετ (οποιουδήποτε, σε οποιοδήποτε καθεστώς), ο οποίος πιθανώς προτίθεται να ασκήσει οποιαδήποτε (με οποιοδήποτε τρόπο και εναντίον ό,τινος) κριτική.
-->> με τον τρόπο αυτό, του εκφοβισμού δλδ,
α) (νομίζουν μερικοί ότι) επιτυγχάνεται εμμέσως ο έλεγχος του διαδικτύου, η λεγόμενη -και διαφημιζόμενη!- "αυτορρύθμιση".
β) γίνεται προσπάθεια να επιτευχθεί η φίμωση κάθε διαδικτυακού χρήστη ο οποίος επιθυμεί να ανακοινώσει/διαδώσει κάτι τι που τα συμβατικά ΜΜΕ καταπνίγουν.
-->> τι θέλουμε λοιπόν τελικά; Ενα ίντερνετ με "ειδησούλες" για σκυλάκια και λουλουδάκια;
-->> το όνειρό μας είναι ένα ίντερνετ με καλημεροκαλησπερίσματα; Χαίρετε. Σας χαιρέτισα;

_______________________
UPDATE (διαρκείας, με ό,τι σκεφτώ στο εξής):
Υπάρχει μπροστά μας μια ευκαιρία να ξεφύγουμε από τα δίχτυα της υποκρισίας που αναπτύχθηκε σε διάφορα συστήματα εξουσίας, κατά τη διάρκεια των περασμένων χρόνων και... αιώνων!
Υπάρχει μπροστά στα μάτια μας ένα δρόμος φωτεινός που ανοίγεται προς τη γνώση, προς τη διεκδίκηση καλύτερης ζωής για όλη την ανθρωπότητα, προς την απρόσκοπτη επικοινωνία μεταξύ των ανθρώπων, κι εμείς θα κάνουμε πως δεν τον βλέπουμε ή/και θα βάζουμε εμπόδια σε όσους τον βλέπουν καθαρά και θέλουν να τον ακολουθήσουν; Μη χειρότερα!


Σάββατο 20 Ιουνίου 2009

Πώς ο κύριος Σάκης έγινε δολοφόνος

Το πράγμα πήγαινε προς τα εκεί, ο δρόμος δεν είχε γυρισμό από τη στιγμή που τα γκαρσόνια τού φύτεψαν την ιδέα πως εκείνη ήταν ξετρελαμένη τάχα μαζί του. Σχεδόν κάθε μεσημέρι -πολλές φορές και τα βραδάκια- ερχόταν να καθήσει στο μικρό γωνιακό τραπέζι της συνοικιακής ταβέρνας. Με τα γκρίζα μαλλάκια της πιασμένα σε μια τυλιχτή πλεξίδα, με τις φούστες ή τα φαρδιά της παντελόνια, με τις πολύχρωμες μεταξωτές ξετραχειλωμένες της μπλούζες. Καθόταν, του χαμογελούσε, τη ρώταγε «τι θέλετε σήμερα;» του απαντούσε με ερώτημα επίσης «τι προτείνετε σεις, κύριε Σάκη;» της έλεγε το κατεβατό με τα φαγιά, που δεν ήταν και πολύ μακρύ, εκείνη αποφάσιζε συχνά κάτι διαφορετικό από τα προτεινόμενα κι εκείνος, αν και απογοητευόταν, έτρεχε στη κουζίνα να δώσει τη παραγγελία.

Ο νεαρός σερβιτόρος πήγαινε ψωμί, νερό και σερβίτσιο για ένα άτομο, εκείνη ζητούσε και το λαδόξυδο για τη σαλάτα, ρωτούσε «λεμόνι δεν έχετε;» ενώ ήξερε ότι πάντα έχουν λεμόνι, ο μικρός έφερνε κι ένα λεμόνι χωρίς να το κόψει, εκείνη το έβαζε στη τσέπη ή στη τσάντα της -όταν κρατούσε τσάντα- ο κύριος Σάκης ζήλευε που την εξυπηρετούσε ο νεαρός, αλλά έδινε τόπο στην οργή επειδή ένα παλιό έμπειρο γκαρσόνι όπως αυτός δε γινόταν να τρέχει με τα καλαθάκια του ψωμιού στο χέρι να γίνεται ρεζίλι στους υπόλοιπους -γκαρσόνια και θαμώνες.

Είχε πλάσει την εικόνα της ακριβώς στα μέτρα του, αν και δε γνώριζε και πολλά για τη πάρτη της, μόνο το όνομα ήξερε, Ελίζα τη λέγαν. Την έβλεπε στον ύπνο του σχεδόν κάθε νύχτα, έτριβε το στεγνωμένο του δέρμα ψιθυρίζοντας το όνομά της, σηκωνόταν το ξημέρωμα με στόμα ξερό, λες και τη φιλούσε παθιασμένα για ώρες ατέλειωτες.

Τα γκαρσόνια είχαν πάρει μυρουδιά τη καύλα του για την ηλικιωμένη πελάτισσα και τον κούρδιζαν κανονικά. Του λέγαν πως εκείνη ερχόταν στο μαγαζί μοναχά για να τον βλέπει, πώς έτσι και κούναγε το μικρό του δαχτυλάκι εκείνη θά'πεφτε στην αγκαλιά του, πολλά του λέγαν και του φούσκωναν τα μυαλά, μυαλά που άλλο δεν ήθελαν από το να φουσκώσουν. Τόση μοναξιά, μετά το χαμό της καλής του γυναικούλας, δύσκολα αντέχεται από ένα βασανισμένο άντρα της ηλικίας του, που, αν δεν είχε ανάγκη να βλέπει κόσμο, θα είχε βγει στη σύνταξη.

Με τον καιρό, η οικειότητα αναπτύχθηκε μεταξύ του κυρίου Σάκη και της δεσποινίδας Ελίζας, τόσο που μιλούσαν πλέον στον ενικό σαν παλιά φιλαράκια. Με τον καιρό, ήρθε και η στιγμή να εξομολογηθεί ο κύριος Σάκης τον έρωτά του και βρήκε την ώρα -βραδάκι, περασμένες δέκα- που έφευγε η Ελίζα από το μαγαζί. Επίτηδες, έχοντας προμελετήσει την κίνησή του, εκείνο το βράδυ την είχε κεράσει ένα τσιπουράκι παραπάνω.

«Να σε βοηθήσω» της είπε σιγανά στην πόρτα της ταβέρνας, «όχι, Σάκη, τα καταφέρνω, ευχαριστώ πολύ» απάντησε εκείνη, ο κύριος Σάκης άναψε σαν παντζάρι και επέμεινε «μα αφήστε να σας βοηθήσω» γυρνώντας το στον πληθυντικό και γραπώνοντας το μπράτσο της γυναίκας που είχε βρεθεί κιόλας στο πεζοδρόμιο. «Μα όχι, όχι, σας είπα αφήστε με!» φώναξε εκείνη δυνατά απωθώντας τον κι εκείνος θύμωσε και την άρπαξε, έσκυψε και της ρούφηξε τα χείλη. Εκείνη ούρλιαξε «παλιοτόμαρο! παλιοτόμαρο!» έφυγε σχεδόν τρέχοντας κι ήταν φοβερά αστεία μια παχουλή φιγούρα να τρέχει μέσα στα σκοτάδια ανεμίζοντας ένα κοτσίδι και μια φούστα πέρα δώθε.

Από εκείνο το βράδυ, η δεσποινίς Ελίζα δεν ξαναπάτησε στη ταβέρνα. Παράγγελνε τα γεύματά της τηλεφωνικώς, μια και είχε συνηθίσει τόσα χρόνια σε αυτό το φαγητό, κι όταν πετύχαινε τον κύριο Σάκη στο τηλέφωνο έκανε σα να μη τον είχε γνωρίσει ποτέ της. Εκείνος κρατούσε την ίδια συμπεριφορά, τυπικός και στεγνός, από μέσα του όμως έβραζε γιατί μετά το ρεζιλίκι του τα γκαρσόνια τον είχαν πάρει στο ψιλό και δυσκολεύαν ακόμα και τη θέση του ως παλαιότερου και πιο έμπειρου γκαρσονιού. Είχε πέσει ξαφνικά στα μάτια τους -έτσι νόμιζε τουλάχιστον- και γι αυτή τη κατάντια έφταιγε εκείνη. Εκείνη, η Ελίζα, η Ελίζα "του", που δεν ήταν δική του, που δεν ήταν τρυφερή και γλυκειά απέναντί του, όπως την είχε φανταστεί, αλλά μια στρίγγλα του παραμυθιού, μια μάγισσα που τον είχε μαγέψει κι έχασε τα λογικά του γι αυτό το μπόγο με κόκκαλα που ήταν το κορμί της.

Οσο περνούσε ο καιρός, τόσο ο θυμός του μεγάλωνε. Ηθελε να τη βγάλει από το νου του, να διώξει την εικόνα της, την εικόνα που τώρα πια είχε αναποδογυρίσει μέσα του, αλλά του κάκου προσπαθούσε. Ενα μεσημεράκι λοιπόν, αποφάσισε να βάλει σε εφαρμογή το σχέδιο που του είχε υπαγορέψει πριν μερικές μέρες το ταραγμένο μυαλό του. Προφασίστηκε κάτι αδιάφορο και πήγε ο ιδιος τη παραγγελία στην Ελίζα, εκείνη περίμενε έξω απο τη πόρτα του διαμερίσματός της όπως έκανε πάντα για να μη βλέπουν τα γκαρσόνια που έφερναν το φαΐ το εσωτερικό του σπιτιού της, εκείνος άνοιξε τη πόρτα του ασσανσέρ, εκείνη άνοιξε το πορτοφολάκι της ρωτώντας όπως συνήθιζε «πόσα χρωστάω σήμερα;» εκείνος απάντησε «πολλά, πάρα πολλά χρωστάς σκρόφα και τώρα θα τα πληρώσεις μαζεμένα» εκείνη έμεινε στήλη άλατος μη πιστεύοντας αυτά που ακούει, το μαχαίρι μπήχτηκε στα σωθικά της διασχίζοντας ευκολότατα το μεταξωτό πολύχρωμο μπλουζί, πολλές φορές απανωτά, τοσο πολλές φορές που μπερδεύτηκαν τα κρέατα με το ύφασμα που έγινε κατακόκκινο, μια και το αίμα κάλυψε όλα τα χρώματα και τα σχέδια του μεταξωτού.

Αδεκεί έμεινε μαρμαρωμένος ο κύριος Σάκης, κοιτάζοντας με στυλωμένο μάτι τα αίματα να απλώνονται στο μαρμάρινο πλατύσκαλο, μέχρι που τον αναζήτησαν από τη ταβέρνα. Η πολυκατοικία δεν είχε πάρει πρέφα το συμβάν, πιθανότατα η καημένη Ελίζα δεν θά'χε βγάλει κιχ. «Δες τι μ' έκανε να κάνω η παλιόγρια, όχι, δες» είπε στο μικρό που τον έψαχνε -και τον βρήκε.

_______________________
δωράκι για το Σ/Κ, γραμμένο ατάκα κιεπιτόπου εδώ
Πάρε το ως δείγμα για το τί μπορούν να σκαρώσουν οι σφηνωμένες στο μυαλό εικόνες, αγαπημένε/η μου αναγνώστη/τρια.

η χήρα του Ανδρέα δηλώνει στο Marconi Radio 96,1 F.M.

Λίγη ώρα μετά την τέλεση του μνημοσύνου, με αφορμή τη συμπλήρωση 13ων ετών από το θάνατο του ιδρύτη του ΠαΣοΚ Ανδρέα Παπανδρέου, η χήρα του, κ. Δήμητρα Παπανδρέου, δήλωνε με νόημα στο ραδιοφωνικό σταθμό της Μαγνησίας "Marconi Radio 96,1 F.M."...

"Σήμερα συμπληρώνονται 13 χρόνια. Δε νομίζω ότι πρόκειται περί πολιτικού μνημοσύνου. Είναι ένα μνημόσυνο που γίνεται ενιαίο κάθε χρόνο, στο οποίο παρίστανται κάποιοι λίγοι και όχι βέβαια όλοι αυτοί που θα έπρεπε να είναι παρόντες, αφού σε αυτόν οφείλουν τις όποιες καρέκλες τους. Ειδικά μάλιστα σε μία εποχή που χαρακτηρίζεται από την γενικότερη έκπτωση αξιών και που η απουσία του Ανδρέα φαντάζει τραγικά έντονη."
____________________
ΣΗΜ. ο τονισμός με έντονα στοιχεία, δικός μου.
-->> Απορίες και σχόλια δικά μου:
1. τι σημαίνει "με νόημα"; Θα μπορούσε να δηλώσει *χωρίς* νόημα;
2. τι σημαίνει "ενιαίο μνημόσυνο"; Μα την αλήθεια, αυτό δεν το καταλαβαίνω λέμε.
3. αν ώφειλε και η ίδια κάποια καρέκλα, θα έτρεχε σε μνημόσυνα; Η καρέκλα είναι απλώς ένα μικρό έπιπλο.
4. "έκπτωση αξιών"; έπεσε η αξία των ακινήτων;
5. αυτό το "τραγικά έντονη" πού ακριβώς πάει;
6. από όσο θυμάμαι, ο αξέχαστος Ανδρέας ίδρυσε το ΠΑ.ΣΟ.Κ και όχι το ΠαΣοΚ
____________________
Ζητώ συγγνώμη, καλέ/ή μου αναγνώστη/τρια, αλλά δεν αντέχω μερικές φορές.


σκοπός της ζωής μας είναι η χαμέρπεια


Σκοπός της ζωής μας είναι η χαμέρπεια. Δεν υπάρχουν ωραιότερα πράγματα απ' αυτήν την σερνάμενη απουσία φωτός, την εκδήλωσιν του επερχόμενου σκότους. Σκοπός της ζωής μας είναι το μίσος και ο αλληλοσπαραγμός. Σκοπός της ζωής μας είναι η λυσιτελής παραδοχή της μικρότητας και της κάθε κατάρας εν παντί τόπω εις πάσαν στιγμήν εις κάθε ψυχράν αναμόχλευσιν των υπαρχόντων.
Σκοπός της ζωής μας είναι το ατιμωτικόν πέρας της υπάρξεώς μας.

(παραφράζοντας το κείμενο του Ανδρέα Εμπειρίκου)
Συγγνώμη Ποιητή

djbojan's Podcast

To podcast που άκουγα σήμερα μετά μανίας, είναι το Just Perkey (Pride 2009) από οdjbojan's Podcast. Ωραίο δεν είναι; Ρυθμικό και ψυχαναγκαστικό! LoL

Παρασκευή 19 Ιουνίου 2009

Ροδάκινο Μονάρχης

Θυμάμαι συχνά πόσο μεγάλη εντύπωση μου είχε κάνει μια φράση του μικρού μου εξαδέλφου, κάτι τι που μου είχε δηλώσει μυστικά, συνοδεύοντας την αποκάλυψή του με τη πρόσθετη φράση "και να μη το πεις πουθενά". Είχε κάνει αυτή τη δήλωση, λοιπόν, σε περίοδο που διαβάζαμε μαζί ιπποτικά μυθιστορήματα τύπου "Ιβανόης", "Ριχάρδος ο Λεοντοκάρδος" (έτσι, με τον τόνο στο "κά") και άλλα πολλά. Βέβαια, ως μεγαλύτερη, είχα προλάβει να εντρυφήσω στο μαγικό κόσμο του "Ρομπέν των Δασών" από μικρότερη ηλικία κι έτσι γνώριζα τη λέξη της κύριας φράσης του, που ήταν «ξέρεις, εγώ είμαι Μονάρχης» κι έψαχνα να βρω αν το γενεαλογικό δέντρο της οικογένειας περιλάμβανε και υψηλότερους τίτλους από αυτόν του κόμη, για τον οποίο ήμουν σίγουρη, μια και τη γιαγιά μου μερικοί άνθρωποι την αποκαλούσαν ακόμα "κοντέσσα".

Πολύ αργότερα, όταν ενηλικιωθήκαμε, τον ρώτησα αν αλήθευε η αποκάλυψη που είχε κάνει στη περίοδο των παιδικών μας χρόνων. Είχα μάθει φυσικά τη σημασία της λέξης "μονάρχις" και δεν τη μπέρδευα με τίτλους και άλλα κοσμητικά επίθετα. Μονάρχις ("μόνορχις" είναι το σωστό, βλ. ΣΗΜ κάτω κάτω, αλλά μερικοί νοσταλγούν τη Μοναρχία φαίνεται!) είναι το αρσενικό που έχει έναν όρχι. Εψαξα και βρήκα ότι δεν έχει καμμιά επίδραση αυτή η έλλειψη στο σύνολο της προσωπικότητας ενός άντρα, παρά μονάχα αν ο ίδιος αποφασίσει να σχηματίσει στο δικό του μυαλό την εικόνα ότι κάτι του λείπει. Υπάρχουν θηλυκά όντα που τους λείπουν μια ή και οι δυο ωοθήκες, αλλά κανείς δεν το κάνει θέμα. Το θέμα δημιουργείται όταν πρόκειται για παπάρια. Ασχέτως αν το ένα κάνει τη δουλειά του συχνά πολύ καλύτερα κι από δυο μαζί -ο εξάδελφος αυτός, σημειωτέον, υπήρξε ο πιο παραγωγικός μπαμπάς της οικογένειας, με πέντε γιούς και μια μοναχοκόρη. Μάλιστα!

Ερχόμαστε τώρα στο βασικό ερέθισμα που με έκανε να ξαναθυμηθώ τη μικρή αυτή φράση και να τη συνδυάσω με όσα παρατράγουδα συμβαίνουν στο διαδίκτυο εξαιτίας των εικόνων που βιδώνουμε εμείς οι ίδιοι οι χρήστες του διαδικτύου στο δικό μας εγκέφαλο. Για το θέμα των εικόνων και του μπερδέματος των πραγματικοτήτων στον ανθρώπινο εγκέφαλο, έχω ξαναγράψει σε ποστ και έχω αναφερθεί σε σχόλια πολλές φορές, βρίσκω όμως ότι όσες φορές και να αναφερθώ ειναι λίγες, μια και δε βλέπω να γίνεται κατανοητή η προσπαθειά μου να επιμορφώσω το διαδικτυακό κοινό -περισσότερο σ/το φρέσκο κοινό απευθύνονται/ενδιαφερουν τέτοιου τύπου ποστ. Η επανάληψη μήτηρ μαθήσεως λοιπόν, για τούτο προσπάθησε να μη βαρεθείς αγαπημένε/η μου αναγνώστη/τρια.

Ο εγκέφαλος λοιπόν, δύσκολα προσαρμόζεται σε μια νέα πραγματικότητα, αν δεν το...βάλει καλά στο μυαλό του! Να *σκεφτεί* να προσαρμοστεί, δηλαδή. Ξαναθυμίζω το δικό μου παράδειγμα, που, μια βδομάδα μετά τη παραμονή μου σε κάποιο φόρουμ, κάτι με χάλασε και είχα βάλει τα κλάματα, αφού όμως η *μικρή* κόρη μου με συμβούλεψε «ΜΗ ΔΗΜΙΟΥΡΓΕΙΣ ΕΙΚΟΝΕΣ ΣΤΟ ΜΥΑΛΟ ΣΟΥ μαμά», αποφάσισα να *σκεφτώ* και να έχω στο εξής αυτή τη σημαντικότατη συμβουλή διαρκώς τυπωμένη στον εγκέφαλό μου. Τι κατάφερα;

Κατάφερα να μη δημιουργώ εικόνες *πραγματικών* πλασμάτων στο νου μου, να μου είναι αρκετά τα *κείμενα* που διαβάζω ώστε να σχηματίζω γνώμη για το συντάκτη τους, να μην επηρρεάζομαι από άσχετα ή/και επιθετικά σχόλια, να εμπεδώσω ότι **ένα σχόλιο χαρακτηρίζει αυτόν που ο οποίος το κάνει και δεν αφορά εκείνον που τον οποίο το σχόλιο αυτό χαρακτηρίζει**, με δυο λόγια ξεχώρισα την απτή πραγματικότητα από την πραγματικότητα του ίντερνετ και αυτό μου έκανε πολύ καλό στη πορεία μου ως "μπλόγγερ".

Αν διαγράφω καμμιά φορά σχόλια απο το μπλογκ μου, ο μόνος λόγος είναι η αισθητική και τίποτε άλλο, αν βρίσκω δλδ ότι ένα σχόλιο δεν ταιριάζει με το ανεβασμένο ποστ ή/και αν είναι υβριστικό προς τρίτους ή/και προβάλλει ανήθικα (κατα τη κριση μου) πρότυπα, "ειδήσεις", "φιλοσοφίες", κλπ, επειδή δεν περιμένω να αποκτήσουν όλοι μεμιάς ως δια μαγείας τη δική μου αντίληψη περί διαδικτύου. Δεν μπορείς, λέμε, ρε κύριε/κυρία μου να αφήνεις ένα διαφημιστικό φυλλάδιο ή μια παπαριά π.χ. και να αγνοείς τον κόπο που έκανα να συντάξω ένα έρμο ποστ. Ετσι δεν είναι;

Πολύς λόγος έγινε για μια δυσφημιστική επιστολή που είχε ανέβει πριν κάμποσο καιρό σε μια κοινότητα, νομίζω στο Facebook, και γράφω "νομίζω" επειδή δεν υπάρχει εκεί πέρα πλέον και επειδή τον καιρό που ανέβηκε δεν έκανα τον κόπο να πατήσω το σύνδεσμο που δινόταν για να τη δω, αφού εκ των προτέρων είχα πληροφορηθεί για το περιεχόμενό της. Αντιπαθώ το κίτρινο χρώμα στα κείμενα, αν και το κίτρινο γενικά είναι ένα όμορφο ζωηρό χρώμα που πυροδοτεί με ιδέες το μυαλό και δίνει έμπνευση! Ετσι λένε οι ειδικοί, τουλάχιστον.

Επίσης, μου τη δίνει το ροζ -για κείμενα μιλαμε, ε- και όταν με στείλει κάποιος απροειδοποίητα σε ένα τόπο ροζ ή και ροζέ, φεύγω δρομαίως! Ασε, ρε φίλε, τα ροζ για το σπίτι σου, για τη κρεββατοκάμαρή σου λέμε. Τι νόημα έχουν εδώ μέσα; Αν έχεις να πεις/γράψεις κάτι τι σημαντικό, γράψτο ξεκάθαρα, όλα τα πράγματα έχουν όνομα. Γράψτο στο δικό σου τόπο, όχι να πηγαίνεις να χέζεις τον τόπο του αλλουνού, του γείτονα, του φίλου, ή/και του εχθρού σου ακόμα. Τι επιδιώκεις με αυτή την πράξη; Να φαίνεσαι καλός στο σπίτι σου και όταν πας πλατεία να σε δαχτυλοδείχνουν ως το κακό παράδειγμα; Για σκεψου το λιγουλάκι.

Επειτα, κάθε τόπος έχει το δικό του χαρακτήρα, αυτό φαίνεται από το ύφος των κειμένων και των σχολίων, του περιεχομένου, γενικά. Μη σε μπερδεύει που εδώ μέσα, σε αυτό τον τόπο, βρίσκεις ένα σωρό πράγματα, έτσι το διάλεξα, να γράφω και να δέχομαι διάφορα πράγματα. Κοινωνικά θέματα, σατιρικά, σκέψεις και απόψεις, καλλιτεχνική ενημερωση, αλλά και επίκαιρα. Το μπλογκ αυτό θα μπορούσε να χαρακτηριτεί ως τόπος ποκίλλης ύλης, αλλά και πάλι έξω θά'πεφτε ο χαρακτηρισμός μια και δεν ξερω τι θα μου κατέβει να γράψω αύριο...

..και.. δε γίνεται να πάω -λέμε τώρα- σε ένα μπλογκ επιστημόνων, όπου διερευνάται π.χ. η κίνηση του ηλίου, να πετάξω ένα σχόλιο με την υπέροχη ψωλή του ιππότου Λάρρυ, πώς να το κάνουμε; Οι ιστορίες του Λάρρυ έχουν το δικό τους τόπο και εκεί δέχομαι και απαντώ στα σχόλια των αναγνωστών. Κάπου κάπου πάντως, φέρνω και μια ιστοριούλα εδώ πέρα, να σπάω τη μονοτονία..

..έτσι και σήμερα, αποφάσισα να γράψω εδώ, κατευθείαν, ατάκα κιεπιτόπου που λένε, για τα παπάρια! Χρειάζονται παπάρια για να γράφει κάποιος στιβαρά κείμενα (δεν αναφερομαι σε μενα, φυσικα, δεν γράφω στιβαρα κειμενα) χρειάζονται παπάρια βαρειά για να ζητά συγγνώμη όταν κανει καποιο λάθος, χρειάζονται παπάρια για να στηλιτεύει τα κακως κείμενα στη ζωή της χώρας μας, χρειάζονται παπάρια για να είναι Ανθρωπος -γενικά Ανθρωπος, όπως π.χ. η Ψιλικατζού που εχει κάτι παπάρια ΝΑ, μετά συγχωρήσεως! Και αναφέρω τη Ψιλικατζού που είναι -αποδεδειγμένο αυτό- γυναίκα, μια και υπάρχουν -ευτυχώς- ένα σωρό άντρες με παπάρια στη μπλογκόσφαιρα, άντρες που δεν... παπαρολογούν!

(αρκετά παπαρολόγησα όμως, νομίζω ότι φτάνει τόσο, μη μας πέσει βαρύ το ροδάκινο, αν και μονάρχις)

-->> Οταν όμως μιλάμε για ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΕΚΦΡΑΣΗ ΣΤΟ ΔΙΑΔΙΚΤΥΟ, αυτό δεν είναι παπαριά! Δε γίνεται να μιλάμε, να αρθρογραφούμε, να παίζουμε το ρόλο του ένθερμου προστάτη της ελευθερίας στο διαδίκτυο και απο την άλλη να πρωταγωνιστούμε στο κατέβασμα διαδικτυακών τόπων -νομίζω.
-->> Εμένα με ενδιαφέρει το θέμα της ελεύθερης έκφρασης στο διαδίκτυο και θα το υπερασπίζομαι όσο μου είναι μπορετό.
__________________
ΣΗΜ. -->> η σωστή λέξη πάντως είναι "μόνορχις" και τρόμαξα να βρω σχετικό υλικό, όλο σε κάτι ορχιδέες με έστελνε ο κ. Γκούγκλης.

Πέμπτη 18 Ιουνίου 2009

«Σκοπός της ζωής μας δεν είναι η χαμέρπεια.»

Σκοπός της ζωής μας δεν είναι η χαμέρπεια. Υπάρχουν απειράκις ωραιότερα πράγματα και απ' αυτήν την αγαλματώδη παρουσία του περασμένου έπους. Σκοπός της ζωής μας είναι η αγάπη. Σκοπός της ζωής μας είναι η λυσιτελής παραδοχή της ζωής μας και της κάθε μας ευχής εν παντί τόπω εις πάσαν στιγμήν εις κάθε ένθερμον αναμόχλευσιν των υπαρχόντων.
Σκοπός της ζωής μας είναι το σεσημασμένο δέρας της υπάρξεώς μας.

Ανδρέας Εμπειρίκος

_____________________
αυτο ειναι σημερινο ποστ στη ΣΠΗΛΙΑ ΤΟΥ ΝΟΣΦΕΡΑΤΟΥ, το οποίο τόλμησα να παραποιήσω εδώ

διευκολύνω τον E-Lawyer να κανει τη δουλειά του

Πέμπτη, 18 Ιούνιος 2009, 20:46
Ο/Η e-Lawyer άφησε ένα νέο σχόλιο για την ανάρτησή σας "Eυτυχώς ηττηθήκαμε σύντροφοι (τι έγραφε ο ΔΜΡ στις...":

"[...]Είχα επίσης χθες μια ενδιαφέρουσα συνομιλία με τη Ροδιά, από την οποία έμαθα ενδιαφέροντα πράγματα που αποκαλύπτουν πολλά για το χαρακτήρα του και για τον τρόπο σκέπτεσθαι που τον χαρακτηρίζει, αλλά και για το modus operandi του. Επειδή όμως άπτονται ζητημάτων που σε καμία περίπτωση δεν θεωρώ κοινοποιήσιμα και επειδή περιλαμβάνονταν σε κατ’ιδίαν συζήτηση, άρα δεν θέλω να προδώσω την εμπιστοσύνη που μου έδειξε η Ροδιά, δεν πρόκειται να τα κοινοποιήσω. Πάντως, αυτά που έμαθα επιβεβαιώνουν αυτά που είχα υποθέσει, βλέποντας το πώς ενήργησε στην υπόθεση GURF, για το άτομό του."


http://omadeon.wordpress.com/2009/06/17/freedom-is-non-negotiable/

Γιατί να μην τα κοινοποιήσει; Θέλουμε ΔΙΑΦΑΝΕΙΑ!

Δεν νομίζω ότι έχει κανείς να φοβηθεί τίποτε.

Έτσι δεν είναι;

____________________________________
-->> αυτο το σχόλιο έλαβα πριν απο λίγο στο προηγούμενο ποστ που ανέβασα.
Δίνω εδώ λοιπόν χώρο για την απάντηση που ζητήθηκε, επειδή και'γώ θέλω πολύ να μάθω, για να μην επιβαρύνω το προηγηθέν ποστ με βλακείες.
-->> μιλούσα επίσης χτες για πράσινα άλογα με καποιον που δεν πίστευε πως υπάρχουν. Να τον δώσω στεγνά;

Eυτυχώς ηττηθήκαμε σύντροφοι (τι έγραφε ο ΔΜΡ στις 25/5/2008)

Αναρωτιέμαι συχνά, περνώντας απο το θρυλικό μπλογκ ΔΕ ΜΑΣΑΜΕ ΡΕ, μέχρι πότε θα είναι επίκαιρα τα άρθρα του. Μέχρι πότε θα φαίνεται σαν να γράφτηκαν τώρα δα. Τόσο φρέσκα λέμε. Διαπιστώστε το και μόνοι σας. Κρίμα που δεν γράφει πια.


_____________________________________
Eυτυχώς ηττηθήκαμε σύντροφοι [τι διάβασα]

[Kατά τη γνώμη μου η εφημερίδα Kαθημερινή και ο Σκάι – ραδιόφωνο και τηλεόραση – αυτή τη στιγμή αποτελούν ότι καλύτερο στο χώρο των ειδήσεων.

Στο σχετικά πρόσφατο παρελθόν έχουν προχωρήσει σε κινήσεις για τις οποίες είναι υπόλογοι – απομάκρυνση συνεργατών όπως του (μακαρίτη) Λυκούργου Κομίνη, του κ. Τζίμη Πανούση, της κ. Αριστέας Mπουγάτσου, και του κ. Χάρη Mπότσαρη. Επίσης παραμένουν εκτεθημένοι για πρακτικές όπως η αντιγραφή του περιοδικού GQ που είναι ταπεινές και υπονομεύουν το προιόν τους.

Δεν τα ξεχνάω, αλλά οφείλω να τονίσω ότι κατά τη γνώμη μου η ατζέντα των θεμάτων που παρουσιάζουν σήμερα η Καθημερινή και ο Σκάι, καθώς και η ποιότητα του περιεχομένου είναι εξαιρετικές, ανεξάρτητα από το αν συμφωνώ πάντα με τις θέσεις τους.

Αυτό ήθελα και ήθελα να το γράψω εδώ και καιρό.]


[Άσχετο μεν, αλλά φαντάζομαι τον κ. Πρωθυπουργό να πανηγυρίζει διαρκώς για την κατάσταση που έχει φέρει τη χώρα, και το γεγονός ότι η κοινωνία μοιάζει να είναι σε αφασία]
---

Σήμερα ήθελα να σημειώσω δύο άρθρα που μου έκαναν εντύπωση:

O κ. Αντώνης Kαρκαγιάννης στη μόνιμη στήλη του στη σημερινή Κυριακάτικη Καθημερινή με τίτλο "Τάκης Λαζαρίδης: «Ευτυχώς ηττηθήκαμε σύντροφοι»"

Tο άρθρο είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον, αλλά έχει και ένα συγκλονιστικό επίλογο που ακολουθεί:

"Θα ρωτήσετε, έπειτα από αυτήν την καταλυτική κριτική τι μένει από την Αριστερά. Θα σας πω τη γνώμη μου ευθέως. Από την Αριστερά που γνωρίσαμε, την παραδοσιακή και επίσημη, δεν μένει τίποτα. Μένουν μόνο οι τραγικές θυσίες της. Και αυτές σαν βάρος στη συνείδησή μας.

Επειδή, όμως, ο κόσμος είναι γεμάτος αδικίες, ανισότητες, καταπιέσεις, αίμα και καταστροφές, το αριστερό αίτημα θα είναι πάντα ζωντανό και ενεργό. Ίσως γι' αυτό το λόγο η ηττημένη και στη χειρότερη στιγμή της, εγκλωβισμένη στον αποπνικτικό κρατισμό «Αριστερά» είναι ιδεολογικά κυρίαρχη, όπως πολύ σωστά παρατηρεί ο Τάκης Λαζαρίδης. Την άλλη Αριστερά μένει να την ανακαλύψουμε..."

Δείτε όλο το άρθρο εδώ.

***

Tο άλλο άρθρο είναι του κ. Στέφανου Mάνου, επίσης στη σημερινή "Καθημερινή". H θέσεις του κ. Mάνου πολλές φορές έχουν προκαλέσει, αλλά το άρθρο του είναι τουλάχιστον ενδιαφέρον:

"Στο οικοδόμημα «Ελλάδα» εγκαταστάθηκαν στον επάνω όροφο οι βολεμένοι. Εσωστρεφείς, αδιάφοροι και απαθείς με όσα συμβαίνουν γύρω τους, με την προσοχή τους στραμμένη αποκλειστικά στον δικό τους μικρόκοσμο, χωρίς καμία ατομική και κοινωνική ευθύνη. Στους κάτω ορόφους και στα υπόγεια οι υπόλοιποι. Αμήχανοι, ανασφαλείς, βλέπουν τι γίνεται γύρω τους, αντιλαμβάνονται τα γενικότερα προβλήματα και περιμένουν. Περιμένουν να τους καθοδηγήσει κάποιος. Μάταια όμως, διότι καμιά τίμια και αληθινή φωνή δεν φθάνει σε αυτούς. Ολα τα μηνύματα πνίγονται στα παράθυρα της τηλεόρασης.

[…] Έγραψα άπειρες φορές για τις υποχρεωτικές και βαθιά προκλητικές αμοιβές (με ρήτρα αντικειμενικών αξιών) των συμβολαιογράφων, αλλά οι εύποροι και συντηρητικοί αναγνώστες δεν στενοχωρήθηκαν. Έχουν τα δικά τους προβλήματα, τον δικό τους κόσμο να φροντίσουν. Ο λογιστής όμως των 1.000 ευρώ τον μήνα, που ελπίζει να κάνει μια υπερωρία για να τα βγάλει πέρα, δεν έμαθε ποτέ ότι ένας Αθηναίος συμβολαιογράφος μπορεί εύκολα –με λίγη ώρα δουλειά– να βγάλει 50.000 ευρώ τον μήνα. Το μήνυμα δεν πέρασε ποτέ από το φίλτρο της τηλεόρασης."

Δείτε όλο το άρθρο εδώ.


Kαλή εβδομάδα.
_____________________________________

-->> Προσπάθησα να κρατήσω την εικόνα της ανάρτησης που μεταφέρω εδώ πέρα, όσο γίνει πιο πιστή. Σήμερα βέβαια, υπάρχουν ένα σωρό υπόβαθρα στην αγορά και ίσως βα είχε αλλάξει template και ο ίδιος. Η πιστότητα της μεταφοράς όμως είναι καθήκον ενός καλού αντιγραφέα/μεταφορέα. Κάνω λάθος;
-->> Φτωχύναμε αρκετά τα τελευταία χρόνια. Δυο σημαντικοί μπλόγγερς είναι μεγάλη απώλεια για το ελληνικό διαδικτυακό χωριό. ΔΕ ΜΑΣΑΜΕ ΡΕ και funEL, μας λείπετε και καταβάλουμε δυσανάλογες προσπάθειες να καλύψουμε το κενό της απουσίας σας.
-->> το ποστ αυτό δεν είναι έκκληση για επιστροφή, αντανακλά μονάχα τη νοσταλγία μου για την εποχή (αρκετά κοντινή) που υπήρχαν λιγότερα από 1.000 μπλογκ ελληνόφωνα και η αναλογία των αστεριών ήταν εξαιρετικά μεγάλη. Σήμερα, πού να ψάχνουμε για αστέρια στα 40.000 που φτάσαμε...
-->> μια επίσκεψη στο αξέχαστο αυτό μπλογκ είναι σημαντική. Εχει ένα σωρό ενδιαφέροντες συνδέσμους -όχι προς άλλα blogs μονάχα.
-->> αναγκάστηκα να κλείσω τα σχόλια απο σεβασμό προς το κείμενο, που δεν είναι δικό μου.

αυτή η ελευθερία είναι δική σου!


έτσι είναι αν έτσι νομίζετε καθένας έχει κι από μια ελευθερία όπως αυτό ισχύει και για τη γνώμη και το συγγνώμη χάθηκε απο προσώπου γης οπου γης και πατρις και αλλα λογια να αγαπιώμαστε και παρ το αυγό και κούρευτο και βοήθεια χριστιανοί μου κλέβουν το μαντρί αλλά το είπαν άλλοι πιο παλιά «είμαστε μία ωραία ατμόσφαιρα» ή «έγινε ο πόνος μας καπνός» ή «περασμένα ξεχασμένα» λένε, αλλά τι σόι φιλία ανθίζει από τη δημιουργία ενός κοινού εχθρού; και ο θεματοφυλακας της ελευθεριας νομίζει ότι η ελευθερία του ανήκει και τότε ξύπνησα με το θόρυβο κομπρεσσέρ που έσκαβε τρύπες να κρυφτούν οι ελευθερίες μας και μια γιαγιά τσίριζε «αυτή η ελευθερία είναι δική σου μην αφήσεις κανένα να στη πάρει!» και γύρισα από το άλλο πλευρό αναζητώντας καινούργιο όνειρο αυτό που είδα δεν μου άρεσε καθόλου ήταν μάλλον εφιάλτης
στο σύμπαν των κοκκόρων και των κολιμπρί

Τρίτη 16 Ιουνίου 2009

47-Αγχος για μια προσωπικότητα


Χτες το μεσημέρι που γύριζα σπίτι, στη γωνία του σούπερ μάρκετ, στεκόντουσαν μια νεαρή κοπέλα και δυο γιαγιούλες και κουβέντιαζαν. Τρόπος του λέγειν "κουβέντιαζαν" γιατί η συζήτηση ηταν μια λογοδιάρροια της μικράς. Ηχοι τσιριχτοί που έβγαιναν από ένα στόμα με γλώσσα τρυπημένη (στ' αυτιά λέγεται σκουλαρίκι, στη γλώσσα πώς λέγεται;) και όρμαγαν στ' αυτιά των περαστικών. Ο επαναλαμβανόμενος ήχος-φράση που στούμπωνε τα αυτιά μου σε απόσταση τουλάχιστον 50 μέτρων ήταν:



«Και η προσωπικότητά μου;

Τι θα γίνει με την προσωπικότητά μου;»


Οι γιαγιούλες δεν μιλούσαν, κι αν μιλούσαν δεν ακουγόντουσαν. Οι τσιρίδες έσκιζαν τον αέρα. Ευτυχώς έκανε αρκετή ζέστη και αυτή η κρυάδα που έφερναν στη ραχοκοκκαλιά μου ήταν ευπρόσδεκτη. Σκέφτηκα να μιλήσω, να της συστήσω κανα cd με τον Αγγελάκα να ερθει στα ίσια της, αλλά... Σιγά μην ασχοληθώ!*

(Ωρες ώρες θαυμάζω το Γιάννη ακριβώς για την επιμονή του να μας ξυπνήσει)

_____________________
-->> γραμμένο την Τρίτη, Ιούνιος 27, 2006 εδώ
-->> * το link οδηγούσε στο γνωστό τραγουδι του Γιάννη Αγγελάκα "Σιγά μη κλάψω", που τότε ήταν φρέσκο.