Σελίδες

Σάββατο 15 Απριλίου 2017

Μπαταρίες συνδεδεμένες στο κεφάλι «βελτιώνουν τη μάθηση και τη διάθεση» in.gr

παλιό αλλά ενδιαφέρον άρθρο, που ψάρεψα εδω:

http://news.in.gr/science-technology/article/?aid=1231103758

και επειδή χάνονται κάθε τόσο ενδιαφέροντα άρθρα από το Δίκτυο, μετά από κατάργηση ιστοσελίδων από τους άπονους διαχειριστές/δημιουργούς τους, μεταφέρω αυτούσιο το άρθρο για να μη το χάσω εδώ πέρα:

<<Λονδίνο, Ηνωμένο Βασίλειο
Η ιδέα είχε προταθεί πριν από δύο και πλέον αιώνες, τα δεδομένα όμως που επιβεβαιώνουν την αποτελεσματικότητά της μόλις τώρα αρχίζουν να γίνονται διαθέσιμα. Η ηλεκτρική διέγερση του εγκεφάλου, μέσω ενός καλωδίου συνδεδεμένου με μια απλή μπαταρία των 9 Volt, ίσως βελτιώνει τη λειτουργία της μάθησης και δεν αποκλείεται να καταπολεμά την κατάθλιψη, πιστεύουν ορισμένοι νευροεπιστήμονες.

Σε ένα από τα τελευταία πειράματα, που δημοσιεύεται στην επιθεώρηση NeuroImage, ο Δρ Βίνσεντ Κλαρκ του Πανεπιστημίου του Νέου Μεξικού διαπίστωσε ότι η διέγερση του εγκεφάλου με ηλεκτρικό ρεύμα, μια τεχνική που ονομάζεται «διακρανιακή διεγέγερση σταθερού ρεύματος», ή tDCS, βελτίωσε τις επιδόσεις των εθελοντών σε ένα βιντεοπαιχνίδι.

Όπως αναφέρει ο δικτυακός τόπος του περιοδικού Nature, το βιντεοπαιχνίδι DARWARS Ambush! αναπτύχθηκε από τον αμερικανικό στρατό για την εκπαίδευση των στρατιωτών που προορίζονταν να πολεμήσουν στο Ιράκ. Οι παίκτες καλούνται να εντοπίσουν και να αποφύγουν απειλές όπως ελεύθερους σκοπευτές και αυτοσχέδιες βόμβες στο δρόμο.

Την ώρα που έπαιζαν το παιχνίδι, οι εθελοντές δέχονταν ένα ασθενές ηλεκτρικό ρεύμα στο κεφάλι μέσω ενός καλωδίου συνδεδεμένου στον δεξί κρόταφο.

Όπως έδειξαν τα αποτελέσματα, οι εθελοντές που είχαν δεχθεί ένα ρεύμα των 2 milliamp (500 φορές ασθενέστερο από το ρεύμα σε μια λάμπα των 100 Watt) παρουσίασαν δύο φορές μεγαλύτερη βελτίωση των επιδόσεων στο παιχνίδι, συγκριτικά με όσους δέχτηκαν ηλεκτρικό ρεύμα 20 φορές ασθενέστερο.

Οι εθελοντές που δέχτηκαν το ισχυρότερο ρεύμα βελτιώθηκαν περισσότερο αλλά χωρίς να γνωρίζουν γιατί, σχολιάζει ο Δρ Κλαρκ, ο οποίος δηλώνει βέβαιος ότι η tDCS είναι ένα πολλά υποσχόμενο ερευνητικό πεδίο.

Το ίδιο φαίνεται να πιστεύει και η DARPA, η Υπηρεσία Προηγμένων Ερευνητικών Προγραμμάτων Άμυνας του αμερικανικού Πενταγώνου, η οποία χρηματοδότησε την έρευνα του Κλαρκ.

Από τον Φρανκεστάιν στα νοσοκομεία

Η ιδέα της διέγερσης του εγκεφάλου με ρεύμα παραπέμπει στο μυθιστόρημα φαντασίας Φράνκενσταϊν της Μέρι Σέλεϊ.

Στην πραγματικότητα όμως ο πρώτος που την εφάρμοσε πειραματικά ήταν ο Ιταλός επιστήμονας Τζιν Αλντίνι το 1800. Αρχικά δοκίμασε να προκαλέσει μυικές συσπάσεις στα πτώματα θανατοποινιτών που είχαν μόλις εκτελεστεί. Λίγο αργότερα, υποστήριξε ότι θεράπευσε με ηλεκτρικό ρεύμα δύο ασθενείς με «μελαγχολία», όπως ονομαζόταν τότε η κλινική κατάθλιψη.

Νέα πειράματα ακολούθησαν το 1964, όταν ο Βρετανός ψυχίατρος Τζο Ρέντφιαρν διοχεύτευσε ηλεκτρικό ρεύμα στο κεφάλι εθελοντών. Υποστήριξε ότι μπορούσε να τους κάνει ομιλητικούς και γελαστούς, όταν το ρεύμα κινούνταν προς μία κατεύθυνση, ή αντίθετα εσωστρεφείς και αποστασιοποιημένους όταν αντέστρεφε την τάση. Άλλοι επιστήμονες, όμως, απέτυχαν να επιβεβαιώσουν τις παρατηρήσεις του.

Πολλοί νευροεπιστήμονες παραμένουν και σήμερα δύσπιστοι, ωστόσο η ιδέα της tDCS φαίνεται να αναβιώνει τα τελευταία χρόνια, έπειτα και από τα θετικά αποτελέσματα μιας παραπλήσιας μεθόδου που διεγείρει τον εγκέφαλο με μαγνητικά πεδία. Η λεγόμενη «διακρανιακή μαγνητική διέγερση, ή TMS, χρησιμοποιείται σήμερα πειραματικά για την αντιμετώπιση της κατάθλιψης.

Μάλιστα ο Δρ Αλμπέρτο Πριόρι του Πανεπιστημίου του Μιλάνου έδειξε τη δεκαετία του 1990 ότι η tDCS μπορεί να συνδυαστεί με την TMS για την αύξηση της αποτελεσματικότητάς της.

Ποιος είναι όμως ο μηχανισμός του φαινομένου; Σύμφωνα με τον Δρ Μάικλ Νίτσε του Πανεπιστημίου του Γκέτιγκεν, τα ηλεκτρόδια της tDCS δημιουργούν ένα ηλεκτρικό πεδίο που διευκολύνει ή εμποδίζει την πυροδότηση των νευρώνων, ανάλογα με τη φορά του ηλεκτρικού ρεύματος. Άλλα ερευνητικά δεδομένα υποδεικνύουν ότι η tDCS αυξάνει τα επίπεδα ενός υποδοχέα στις συνάψεις, με αποτέλεσμα να αυξάνεται η πλαστικότητα του εγκεφάλου, δηλαδή η ικανότητά του να δημιουργεί νέες συνδέσεις.

Πεπεισμένοι ότι η μέθοδος βελτιώνει την πλαστικότητα του εγκεφάλου, και τον κάνει πιο δεκτικό σε νέα ερεθίσματα, ερευνητές σε διάφορα ιδρύματα πειραματίζονται τώρα με τη χρήση της tDCS όχι μόνο για τη βελτίωση της μάθησης αλλά και για την αντιμετώπιση ψυχιατρικών παθήσεων όπως η κατάθλιψη και οι εθισμοί.

Θα περάσουν όμως χρόνια μέχρι να αποδειχθεί πέραν πάσης αμφιβολίας ότι η διακρανιακή διεγέγερση σταθερού ρεύματος είναι αποτελεσματική θεραπεία, και όχι επιστημονική φαντασία.>>

Otis Redding


Μεγάλη φωνή, μεγάλη μορφή της αμερικάνικης σόουλ μουσικής, ο Otis Redding. Τον θυμήθηκα σήμερα, για τη θλίψη που ένοιωσα όταν σκοτώθηκε σε αεροπορικό δυστύχημα, είχαμε και Χούντα τότε και το πλήγμα ήταν δυνατό. Στο βίντεο μπορείς να ακούσεις αγαπημένε/η μου αναγνώστη/τρια δυο ώρες γεμάτες με 38 σπουδαία κομμάτια με την υπέροχη φωνή του. Εζησε μονάχα 26 χρονάκια, λίγα για έναν άνθρωπο, αλλά πολλά για το έργο που μας άφησε.


Αντιγράφω από τη Βικιπαίδια μερικές πληροφορίες: 

Ο Ότις Ρέι Ρέντινγκ Τζούνιορ (Otis Ray Redding, Jr., 9 Σεπτεμβρίου 1941 – 10 Δεκεμβρίου 1967) ήταν Αμερικανός τραγουδιστής, τραγουδοποιός, μουσικός παραγωγός, ενορχηστρωτής και ανιχνευτής ταλέντων. Θεωρείται ένας από τους σπουδαιότερους τραγουδιστές στην ιστορία της αμερικανικής λαϊκής μουσικής και πρωτοπόρος καλλιτέχνης της μουσικής soul και της rhythm and blues. Το στυλ του τραγουδιού του επηρέασε πολλούς άλλους καλλιτέχνες της σόουλ στη δεκαετία του 1960. Καθ' όλη τη διάρκεια της ζωής του, οι ηχογραφήσεις του ήταν παραγωγές της δισκογραφικής εταιρείας Stax Records, με έδρα στο Μέμφις (Τενεσί), και αποτέλεσαν παράδειγμα του ήχου της Stax, που εκπροσώπησε τη νότια σόουλ και τη σόουλ του Μέμφις.
Γεννημένος στην πολιτεία της Γεωργίας, ο Ρέντινγκ  εγκατέλειψε το σχολείο σε ηλικία 15 ετών για να υποστηρίξει την οικογένειά του, δουλεύοντας στη μπάντα του Λίτλ Ρίτσαρντ, τους Upsetters, και κάνοντας εμφανίσεις σε διαγωνισμούς ταλέντων για τα χρηματικά έπαθλα. Το 1958 εντάχθηκε στη μπάντα του Τζόνι Τζένκινς (Johnny Jenkins), τους Pinetoppers, με τους οποίους περιόδευσε στις Νότιες πολιτείες ως τραγουδιστής και οδηγός. Μια εκτός προγράμματος εμφάνιση σε μία ηχογράφηση στην Stax οδήγησε σε συμβόλαιο και τον πρώτο του μικρό δίσκο (single), These Arms of Mine, το 1962. Η Stax κυκλοφόρησε το πρώτο άλμπουμ του Ρέντινγκ, Pain in My Heart, δύο χρόνια αργότερα.

Αρχικά δημοφιλής κυρίως ανάμεσα στους Αφρο-Αμερικανούς, ο Ρέντινγκ επεκτάθηκε αργότερα στο ευρύτερο κοινό της αμερικανικής ποπ μουσικής. Μαζί με τη μπάντα του, έπαιξε για πρώτη φορά σε μικρές συναυλίες στον Αμερικανικό Νότο. Αργότερα, έκανε εμφανίσεις στο δημοφιλές κλαμπ του Λος Άντζελες, Whisky a Go Go, και περιόδευσε στην Ευρώπη δίνοντας συναυλίες σε Λονδίνο, Παρίσι και άλλες μεγάλες πόλεις. Εμφανίστηκε, επίσης, στο Φεστιβάλ του Μόντερεϊ (Monterey Pop Festival), το 1967.

Λίγο πριν τον θάνατό του σε αεροπορικό δυστύχημα, ο Ρέντινγκ έγραψε και ηχογράφησε το εμβληματικό (Sittin' on) The Dock of the Bay με τον Στιβ Κρόπερ (Steve Cropper). Το τραγούδι έγινε η πρώτη μετά θάνατον νούμερο ένα επιτυχία, τόσο στο Billboard Hot 100 όσο και στον κατάλογο επιτυχιών R&B. Το άλμπουμ The Dock of the Bay ήταν το πρώτο μετά θάνατον άλμπουμ που έφτασε το νούμερο ένα στον βρετανικό κατάλογο UK Albums Chart.
Ο πρόωρος θάνατος του Ρέντινγκ κατέστρεψε τη Stax. Ήδη στα πρόθυρα της χρεοκοπίας, η εταιρεία σύντομα ανακάλυψε ότι η Atlantic Records κατείχε τα δικαιώματα όλων των τραγουδιών του.

Ο Ρέντινγκ έλαβε πολλά μετά θάνατον βραβεία, συμπεριλαμβανομένου του Γκράμι για τη Συνολική Προσφορά του, την ένταξή του στο Rock and Roll Hall of Fame και στο Songwriters Hall of Fame. Εκτός από το (Sittin' on) The Dock of the Bay, τα Respect και Try a Little Tenderness είναι από τα πιο γνωστά του τραγούδια.

Σάββατο 8 Απριλίου 2017

Νομιμοποίση δασικών εκτάσεων αμάν και πότε!

Εμαθα για μια είδηση περί νομιμοποίησης των δασικών εκτάσεων και λέω μακάρι να τελειώνει ένας βραχνάς αμέτρητων ανθρώπων -κυριως δημοσιων υπαλληλων- που συνεταιρίστηκαν (πριν ακομα το 1950) για να εξασφαλίσουν ένα εξοχικο σπιτάκι σε καποιες μακρινες τοποθεσιες, οπου δεν πάταγε άνθρωπος. Αργοτερα, με την ανάπτυξη του τουρισμού, οι εκτάσεις αυτές αποδειχτηκαν ειδυλλιακές και για τούτο προκάλεσαν το ενδιαφερον μεγαλοκαρχαριων που, με τις νομικες τους υπηρεσιες, προσπαθουν εδω και δεκαετιες να τις αρπαξουν και για τούτο επέβαλαν (με τον τρόπο τους!) νομοθετήματα που χαρακτήρισαν τις εκτάσεις αυτές ως "δασικές" παρόλο που δεν έχουν βλάστηση υψηλότερη απο θαμνοειδή και κοτρώνες -κατσάβραχα, που λένε- δηλαδή, οι εκτάσεις αυτές μπορεί να υπήρξαν δάση πριν απο κάτι αιώνες, αλλά σήμερα είναι κατσάβραχα με θάμνους. Ασε που πάρα πολλές απο αυτές τις εκτάσεις έχουν ήδη καταπατηθεί.
Οι συνεταιριστές μάχονται επι δυο και τρεις ζωές -τα εγγονια πλεον και τα δισέγγονα- για να βρουν το δικιο τους και να γινουν κυριοι της γης που πληρωναν επι σειρα ετών οι πρόγονοί τους.
Μακάρι λοιπόν, να λήξει αυτή η διαρκής ταλαιπωρία!
Μακάρι να είναι αληθινή η είδηση.
Ισως, όμως, επειδή κοντά στα ξερά καίγονται και τα χλωρά, μερικοί άρπαγες να εκμεταλλευτούν το Νόμο και να κάνουν τα δικά τους κόλπα, αλλά νομιζω ότι το δίκιο των αδύναμων πρέπει καποτε να υπερισχύσει, ετσι δεν ειναι; και να μπορέσουν (τα δισέγγονα, έστω) να απολαύσουν την ομορφιά της φύσης, που δεν είναι προνόμιο μονάχα των πλουσίων...

Πέμπτη 6 Απριλίου 2017

Το άλας της ζωής: Natrum muriaticum (της Ελένης Σπυρίδου)

Το αλάτι κατέχει σημαντική θέση στη ζωή των λαών, στις συνήθειες, στη θρησκεία και στις παραδόσεις τους. Κατά τους αρχαίους Έλληνες συμβολίζει τη φιλία και την αλληλεγγύη. Με αλάτι επισφράγιζαν τις συμφωνίες τους. Επίσης το χρησιμοποιούσαν στις θυσίες και στις προσφορές τους προς τους θεούς. Το αλάτι θεωρείται ότι είναι ιερή ουσία και έχει συσχετισθεί με κάθε τύπο θρησκείας.
Η σχέση του αλατιού με την θάλασσα είναι εμφανής. Η θάλασσα είναι η μητέρα και η πηγή κάθε μορφής οργανικής ζωής, και το αλάτι είναι το κύριο ορυκτό συστατικό της. Είναι επίσης το κύριο συστατικό των υγρών του σώματος του ανθρώπου και το πιο σημαντικό άλας του πλάσματος του αίματος. Αλάτι έχουν και τα δάκρυά μας– και όχι τα δάκρυα που προκαλούνται όταν καθαρίζουμε κρεμμύδια –  αλλά τα δάκρυα που κυλούν για συναισθηματικούς λόγους. Τα δάκρυα αυτά έχουν υψηλότερα επίπεδα ορισμένων πρωτεϊνών και ως εκ τούτου αλμυρή γεύση. Αυτό οφείλεται στις υψηλές συγκεντρώσεις χλωριούχου νατρίου που βρίσκονται στα όργανα της αντίληψης και αίσθησης, και αυτό δείχνει τη σύνδεση της ψυχής με το σώμα.
Το χλωριούχο νάτριο, το κοινό μας αλάτι, ένα ορυκτό τόσο σημαντικό για τη ζωή, παρέχει στην ομοιοπαθητική φαρμακολογία ένα φάρμακο βαθιάς σημασίας για τη θεραπεία του συναισθηματικού πόνου, για τις τύψεις και τις πληγές της ζωής, οι οποίες τις περισσότερες φορές είναι κρυφές από τους άλλους. Αφού περάσει από την διαδικασία αραίωσης και κρούσης, αφού δηλαδή δυναμοποιηθεί, γίνεται ένα πολύχρηστο φάρμακο, το σωτήριο Natrum muriaticum.
Χρησιμοποιείται για να βοηθήσει ανθρώπους με συναισθηματικά προβλήματα που προκύπτουν από καταπιεσμένα συναισθήματα και φυσικά για τα προβλήματα υγείας που προκαλούνται από αυτήν την καταπίεση, όπως ημικρανίες και πονοκεφάλους, εξανθήματα στο δέρμα ή υψηλή αρτηριακή πίεση. Ο τύπος Natrum muriaticum είναι σοβαρός, ειλικρινής, ιδεαλιστής και άκαμπτος σαν στήλη άλατος, είναι πολύ ευαίσθητος και τραυματίζεται εύκολα. Αντιπαθεί την παρηγοριά και την συμβουλή, προτιμά να λύνει τα προβλήματα μόνος του και είναι αδύνατον να συγχωρέσει κάποιον που του έχει προκαλέσει σοβαρή θλίψη. Το κυριότερο χαρακτηριστικό της παθολογίας του Natrum muriaticum είναι η εσωστρέφεια, που πηγάζει από ένα αίσθημα μεγάλης συναισθηματικής τρωτότητας. Επειδή είναι συναισθηματικά πολύ ευαίσθητοι και δεν θα μπορούσαν να αντέξουν κανένα είδος απόρριψης, γελιοποίησης, ταπείνωσης ή λύπης, δημιουργούν ένα άτρωτο τείχος γύρω τους, κλείνονται στον κόσμο τους και προτιμούν να διατηρούν τον έλεγχο των καταστάσεων. Αποφεύγουν να πληγωθούν με κάθε τρόπο.
Πρέπει να εμφανίζονται ισχυροί, δεν δείχνουν αδυναμία, αλλά μέσα τους είναι εξαιρετικά ευάλωτοι και φοβούνται μην πληγωθούν. Συχνά υπάρχει μια ιστορία ενός χωρισμού και μια ερωτική απογοήτευση. Από εκείνη τη στιγμή δεν πλησιάζουν κανέναν και δεν επιτρέπουν σε κανέναν να τους πλησιάσει συναισθηματικά. Δεν είναι η προσκόλληση που φοβούνται, αλλά το αποτέλεσμα, το οποίο αναμένουν με τρόμο: το τέλος της σχέσης, η προδοσία, η απογοήτευση, η τρομερή απώλεια, το πένθος και η ταπείνωση. Ο βαθύτερος φόβος τους είναι η κλοπή των συναισθημάτων τους και της ευτυχίας τους και η παραβίαση της εμπιστοσύνης τους (η συμβολική σημασία του «Φόβος των ληστών» στην ψυχολογία του Nat Mur). Με το να «κοιτάνε συνεχώς πίσω» και με το να κρέμονται στο παρελθόν, επιδιώκουν να προστατεύσουν τον εαυτό τους από παρόμοιες καταστάσεις. Επειδή γνωρίζουν από πρώτο χέρι τον συναισθηματικό πόνο, προσέχουν πάρα πολύ να μην προκαλέσουν κακό σε κάποιον άλλον. Δεν θα ήθελαν με τίποτα να μπει κάποιος στη θέση τους και να πληγωθεί. Γι’ αυτό το λόγο, πιθανόν να ακούνε με συμπάθεια τους άλλους, που όταν είναι απελπισμένοι απευθύνονται σ’ αυτούς. Η συναισθηματική ευαισθησία κι η αίσθηση της ευθύνης πρόθυμα οδηγούν αυτούς τους ανθρώπους στα επαγγέλματα του συμβούλου (δικηγόρου), ψυχοθεραπευτή, ιερωμένου, κ.λπ.
Στην βιβλική καταστροφή των Σοδόμων και Γομόρρων, η γυναίκα του Λωτ δεν έλαβε σοβαρά υπόψη την προειδοποίηση να μην κοιτάξουν πίσω, καθώς έτρεχε με τον άντρα της να φύγει από τις πόλεις που καίγονταν. Μετατράπηκε σε στήλη άλατος! Αυτή είναι η προσωπική τραγωδία του παιδιού και ενήλικα Natrum muriaticum: Κοιτάζουν συνεχώς πίσω, συχνά ασυνείδητα, τα τραύματα του παρελθόντος τους, τη θλίψη τους και την ενοχή τους. Δεν μπορούν να συγχωρήσουν τον εαυτό τους ή τους άλλους, δεν μπορούν να ξεχάσουν, να αφήσουν πίσω και να προχωρήσουν. Τα συναισθήματά τους και τα δάκρυά τους αποκρυσταλλώνονται σε στήλη άλατος και κρύβονται βαθιά μέσα στο ασυνείδητο. Και το αλάτι τα διατηρεί. Γιατί το αλάτι διατηρεί και δεν διατηρεί μόνον υγρά και τρόφιμα, αλλά επίσης παλιά συναισθήματα, και δυστυχώς τα φυλάσσει προσεκτικά όπως ένας τσιγκούνης φυλάει τους θησαυρούς του. Επίσης το αλάτι χρησιμοποιείται για να καθαρίσει, ως διάλυμα για το πλύσιμο πληγών, καθώς και να θέσει το παρελθόν σταθερά στο παρελθόν – ρίψη άλατος πάνω από τον ώμο.
Αυτοί οι άνθρωποι ακούν ωραία αλλά λυπητερή μουσική και βλέπουν λυπητερές ταινίες. Ο ήλιος, η μεγάλη μας πηγή ζωτικής ενέργειας, λιώνει το αλάτι. Έτσι οι ιδιοσυγκρασίες Natrium muriaticum αναπτύσσουν πολλά προβλήματα στον ήλιο και σε θερμό περιβάλλον, όπως πονοκεφάλους, ημικρανίες, έρπητα ζωστήρα γύρω από το στόμα με συμπτώματα που επιδεινώνονται κατά τη διάρκεια της ημέρας. Στην παραλία αισθάνονται ή καλύτερα ή πολύ χειρότερα. Αισθάνονται καλύτερα με τον αέρα και κρύο νερό.
Λαμβάνοντας υπόψη το γεγονός ότι τα τρία τέταρτα της επιφάνειας της γης καλύπτονται από θαλασσινό νερό και ότι το μεγαλύτερο στερεό συστατικό του νερού είναι το απλό αλάτι, ακόμα λαμβάνοντας υπόψη, ότι σχεδόν όλοι οι άνθρωποι χρειάζονται και καταναλώνουν αλάτι στο φαγητό τους, άρα ίσως το Natrum muriaticum να είναι μια πολύ σημαντική θεραπεία για πολλές ασθένειες και ίσως θα έπρεπε να χρησιμοποιείται πιο εκτεταμένα. Όπως ευχάριστη είναι και η γεύση του αλατιού στον ουρανίσκο, όταν δοθεί Natrum muriaticum σε έναν ασθενή αυτής της ιδιοσυγκρασίας αποκαθιστά την όρεξη και το μεράκι για τη ζωή, και βοηθά την πέψη των δοκιμασιών της ζωής.
Φωτογραφία/Κείμενο: Ελένη Σπυρίδου