ΕΝΑ ΕΝΑ ΤΕΣΣΕΡΑ - ΠΑΙΔΕΙΑ 15%

Αυτά ήταν τα συνθήματα των "ιουλιανών", το 1965. Μάλιστα. Πριν 43 ολόκληρα χρόνια και κάτι ψιλά. Και τα αιτήματα παραμένουν τα ίδια και υπάρχουν και νέα αιτήματα για το μέλλον των νέων ανθρώπων που σπουδάζουν.

Ασε που το 15% στην Παιδεία έμεινε όνειρο θερινής νυκτός -Ιουλίου, κατά τα φαινόμενα. Σήμερα, ούτε το 5% που δινόταν τότε δεν μπορούμε να συμπληρώσουμε. Και τα κόστη έχουν ανέβει. Και καμιά εξασφάλιση για το επαγγελματικό μέλλον των νέων που σπουδάζουν. Τότε τουλάχιστον μπορούσαμε να ελπίζουμε σε επαγγελματική αποκατάσταση και επιτυχία μετά τόσα χρόνια σπουδών. Σήμερα αυτό δεν συμβαίνει, ίσα ίσα συμβαίνει το ανάποδο: τα χρόνια σπουδών είναι σαν χαμένα.

Χώρια που η κυβέρνηση προκαλεί με τα ποσά που χαλαλίζει για την ενίσχυση των Τραπεζών.

Θα πω μια ιστορία για εκείνες τις μέρες. Θα γράψω για το Γιάννη, το συνάδελφο στη σχολή μου. Ημασταν παιδιά, λίγο μεγαλύτερα από τον Αλέξανδρο που δολοφονήθηκε -τι άλλο εκτός από δολοφονία είναι να απαντάς με σφαίρα στην καρδιά σε μια... ριπή από ένα μπουκάλι αναψυκτικού;- προχτές και με έκανε να ξενυχτήσω στα ραδιόφωνα. Τα κανάλια ήταν πνιγμένα στα νερά τους και πνίξαν και το θέμα, τι να λέμε...

Είχαμε πάει λοιπόν στην πλατεία Κλαυθμώνος, όπου μιλούσε ο Γ. Παπανδρέου, με μια παρέα παιδιών, μαζί και ο Γιάννης. [Μικρή παρένθεση: Ο Γιάννης έφυγε από τον κόσμο τούτο πριν μερικά χρονάκια, διάβασα το αγγελτήριο θανάτου σε μια εφημερίδα και είδα πως είχε προλάβει να γίνει και παπούς, να είναι καλά η ψυχούλα του. Κλείνει η παρένθεση]

Ο Γιάννης ήταν ένα ασθενικό παιδί και ελαφρώς ανάπηρο, είχε μια πάθηση στα γόνατα και κούτσαινε. Οταν πλακώσαν οι αστυφύλακες -υπήρχε και χωροφυλακή τότε, αλλά δεν είχε αρμοδιότητες μέσα στην Αθήνα- αρχίσαμε να τρέχουμε, όπου φύγει φύγει, που λένε. Ο Γιάννης δεν μπορούσε να τρέξει καθόλου κι έτσι τον έριξαν κάτω και του έριξαν ένα γερό ξύλο, τόσο που πήγε νοσοκομείο. Πήγα την επόμενη μέρα να τον δω, ήταν και η μέλλουσα γυναίκα του εκεί, ένα γλυκό κοριτσάκι, και του κρατούσε το χέρι. Ηταν κατάμαυρο το πρόσωπό του, που το έβλεπα, αλλά τα πόδια του τα είχαν σχεδόν αχρηστέψει. Κατάλαβαν ότι εκεί υπήρχε πρόβλημα και το είχαν εκμεταλλευτεί κατάλληλα.

Θέλω να πω ότι δεν είναι καθόλου τυχαία μια παρόμοια συμπεριφορά, το κατάλαβα πολύ καλά τότε. Οι αστυνομικοί που είναι καλοί άνθρωποι και όχι με απωθημένα νταή, βρίσκονται στα γραφεία. Στο δρομο στέλνονται κάτι μυστήριοι τύποι, καθώς δείχνουν τα πράγματα εκ του αποτελέσματος, και βγάλτε με ψεύτρα. Τι μαθαίνουν άραγε τα παιδιά που σπουδάζουν στις καινούργες Σχολές Αστυνομικών; Γιατί και στις Σχολές αυτές παιδιά δικά μας σπουδάζουν. Για ένα πιο σίγουρο μέλλον. Για ένα διορισμό και για ένα μισθό. Αξίζει αυτό το μέλλον το θάνατο ενός (σχεδόν) συνομηλίκου τους;

Επίσης, εκείνη την εποχή υπήρχε ισχυρό παρακράτος, που δρούσε παράλληλα με την αστυνομία. Αν σήμερα ισχυρίζονται μερικοί ότι δεν υπάρχει ανάλογο παρακράτος, παρακαλώ να το αποδείξουν. Τα πράγματα άλλα λένε. Ποιοι είναι π.χ. αυτοί οι περίφημοι «γνωστοί-άγνωστοι»; Υποθέτω ότι (θα πρέπει να) είναι γνωστοί στο φοιτητόκοσμο, αλλά δεν μπορεί να αποδειχτεί με "στοιχεία" από αυτά που χρειάζεται η Δικαιοσύνη, αλλιώς θα είχε γίνει κάτι μέχρι τώρα.

Κάτι ακόμα που μου κάνει εντύπωση είναι η έλλειψη πλήρους πληροφόρησης από τα ΜΜΕ. Μόνο μερικοί (λίγοι) ραδιοφωνικοί σταθμοί μετέδιδαν τη νύχτα του Σαββάτου σχετικά με το τί γινόταν στη πρωτεύουσα. Τα υπόλοιπα όλο τραγουδάκια λαλαλα ήταν. Τηλεφώνησα σε γνωστούς και φίλους σε άλλες πόλεις με παν/μιακά Ιδρύματα και έμαθα ότι και εκεί συνέβαιναν αντίστοιχα πράγματα.

Αναρωτιέμαι λοιπόν τι ακριβώς να συμβαίνει και -κυρίως- ΓΙΑΤΙ.