Ξαγρύπνησα όλη τη νύχτα.
Ακόμα τώρα είμαι στη τσίτα.
Κολλημένη στα ραδιόφωνα και στα τηλέφωνα.
Στη πορεία δεν πήγα, δεν ήμουν σε θέση να πάω, γενικά δεν είμαι σε θέση.
Μάθαινα τι γίνεται και αλλού.
Δεν είναι μόνο η Αθήνα στόχος.
Ισως σε άλλα παν/μια τα πράγματα να είναι σοβαρότερα, επειδή οι κοινωνίες είναι πιο κλειστές, υπάρχει λιγότερος κόσμος και περιορίζεται ευκολότερα.
Ανησυχώ.
Δεν καταλαβαίνω ακριβώς το λόγο, την αιτία, που συμβαίνουν αυτά τώρα.
Προσπαθώ να είμαι ψύχραιμη και να δουλέψει ο νους μου.
Γιατί;;;
Τι πείραμα πάνε να κάνουν πάλι;
Αυτό που αποφάσισα να βάλω (και έβαλα) σε εφαρμογή είναι η ενημέρωση. Το ψου-ψου με τους γείτονες, τον περιπτερά, το μπακάλη, το φούρναρη, κλπ.
Ολους όσοι έχουν απορίες, όλους όσοι λένε με ελαφριά καρδιά «ε, μα κι αυτά τα παιδιά που δεν κάθονται ήσυχα και βάζουν φωτιές και καίνε περιουσίες...»
Σε όλους, μα όλους, όσους συνάντησα και μίλησα στη γειτονιά μου, εξήγησα όσο γινόταν τι συμβαίνει, πώς είναι τα πράγματα δηλαδή.
Με κοίταζαν παράξενα στην αρχή, μετά άρχιζαν να προβληματίζονται.
Μια αμφιβολία φαινόταν στο μάτι τους.
Είναι κι αυτό κάτι.
Αύριο θα συνεχίσω με τους ίδιους αλλά και με όποιους άλλους.
Καληνύχτα σας.
Αύριο ξημερώνει μια καινούργια μέρα.
Καιρός είναι.
-->> κάπως μου θυμίζουν τα "ιουλιανά". Για σκεφτείτε κι εσείς...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου