..ωραίο που είναι να μένω με τα μάτια κλειστά και να ακούω, πράγμα που συμβαίνει όλο και συχνότερα τώρα τελευταία, κάτι που εφάρμοζα παλιά όταν ήθελα να απολαύσω μια συναυλία -όχι στο Μέγαρο βέβαια- γιατί πόσο ακόμα θα λειτουργεί καλά η αίσθηση της ακοής και είναι μια αίσθηση παρεξηγημένη αυτή η ακοή προς όφελος της όρασης οπότε, κλείνω τα μάτια και ακούω και οι ήχοι μεγαλώνουν γίνονται όλο και πιο ισχυροί και υπέροχοι άσε που λογαριάζω το χρόνο που περνάει με τη διάρκεια των ακουσμάτων, πόσο θα μείνω στη μπανιέρα και πόση ώρα χρειάζεται να ψηθεί το φαγητό και πότε θα πάω να κοιτάξω αν τέλειωσε το πλυντήριο..
1 σχόλιο:
Αυτή την κουβέντα είχα και με μία φίλη απόψε εδώ, η οποία εντυπωσιάζεται από τα σόου και το θέαμα εις βάρος πάντα της μουσικής και του τραγουδιού. Της πρότεινα την επόμενη φορά που νομίζει ότι ένα τραγούδι είναι ωραίο να γυρίσει να κοιτάξει κάπου αλλού ή να κλείσει τα μάτια της για αρκετή ώρα κι απλά να κάτσει να ακούσει σαν να άκουγε ραδιόφωνο. Κι αυτό που θα ακούσει εκείνη την ώρα θα είναι το αληθινό νόημα. Κατ' εμέ τουλάχιστον.
Ποιά απ' όλες τις αισθήσεις να βάλεις πρώτη και ποιά ν' αφήσεις τελευταία, δεν ξέρω... Καληνύχτα Ροδιά, φιλιά από τα κρύα.
Δημοσίευση σχολίου