το λαστιχένιο 65ωρο και ο ανθρωποστίφτης

Ακούω για "ελαστικό 65ωρο" και ψάχνομαι, βρε παιδί μου, αν μας έμαθαν καλά και αν το εμπέδωσα τόσα χρόνια τώρα: Πόσες μέρες έχει η βδομάδα τελικά;

Εκεί που συζητούσαν (και ζητούσαν) οι γάλλοι να εφαρμόζεται το 35ωρο, τσουπ! νά'το νά'το πετιέται το 65ωρο. Το 35ωρο μπορώ να το καταλάβω άνετα λέμε. Εφτά μέρες η βδομάδα (αυτό το θυμάμαι από το δημοτικό σχολείο) και πέντε οι εργάσιμες (αυτό το έμαθα όταν μπήκα στην αγορά εργασίας, αν και δούλευα 14ωρο και βάλε τη μέρα -ένεκα το ελεύθερο (ασφυκτικά ελεύθερο όμως!!) επάγγελμα, βλέπεις, και γουήκ εντ δεν γνώριζα τι σημαίνει, άρα οι πέντε εργάσιμες και τα οκτάωρα ήταν για τους μισθωτούς -τους δημόσιους και ιδιωτικούς υπαλλήλους. Καλό πακετάκι. Αφηνε χρόνο να ξεξινίζουν οι μούρες των εφοριακών, να δέχονται ευπροσήγορα τους "πελάτες" του καταστήματος Ε(υ)φορία.

Επειδή εμένα μου αρέσει να είναι οι άνθρωποι ευχαριστημένοι, μου άρεσε το ζητούμενο των γάλλων και επειδή μου αρέσει η εργασία μου -που είναι κάπως σαν χόμπι ή μάλλον ταυτίζεται με το χόμπι μου- δεν μου είναι δυνατό να φανταστώ ότι υπάρχει περίπτωση να περικόψω το ωράριό μου. Το τι συμβαίνει σε μένα όμως, δεν διανοούμαι να το επιβάλλω σε άλλους που -πιθανότατα- ασκούν μια εργασία που δεν τους αρέσει, επειδή την ασκούν ΓΙΑ ΝΑ, με κάποιο σκοπό δηλαδή που είναι άσχετος με την ικανοποίηση της ψυχούλας τους, δηλαδή για να βγάλουν λεφτά, για να ζήσουν, για να ψωνίσουν, για να αποχτήσουν κι άλλα πραματάκια, για να προσλαμβάνουν σεκιουριτάδες για να μη τους τα κλέβουν οι κλέφτες που κλέβουν και αυτοί ΓΙΑ ΝΑ. κλπ κλπ κλπ και πάμ' παρακάτ'.

Αυτοί λοιπόν οι καημένοι άνθρωποι που εργάζονται ΓΙΑ ΝΑ, δουλεύαν σε δυο και τρεις δουλειές για να τα φέρνουν βόλτα καλύτερα, ιδίως τα τελευταία χρονια που αυτό το ΓΙΑ ΝΑ προέκυψε πολύ χρηματοβόρο, και δεν αρκούσε με τίποτα για να καλύψει ανάγκες πραγματικές και φανταστικές. Αυτοί λοιπόν, βρέθηκαν στα ξαφνικά να πρέπει να εργάζονται πολύ παραπάνω για να καταφέρουν να εξυπηρετήσουν όλα τα ΓΙΑ ΝΑ τους, τα φροντιστήρια του σχολείου, τα φροντιστήρια ξένων γλωσσών, τα μπαλέτα, τα γυμναστήρια, τις πισίνες, τα σινιέ ρουχαλάκια, τα μύδια, στρείδια, κλπ σε -ίδια.

Δεν φτάναν λοιπόν ούτε οι δυοτρείς δουλειές και πλακώθηκαν στα καρτοδάνεια και στα αληθινά δάνεια -γιατί οι κάρτες δεν πιάνονται, είναι μικρές, αν και αυτές είναι που σε βουλιάζουν στο πι και φι σαν το καημένο ταξιτζή που σας έλεγα τις προάλλες που δούλευε 20ωρο και βάλε για να μη κλείσουν τη συμβία του στη ψειρού, αντί να τη χωρίσει τη... καρτολάγνα! (με ποιον με απάτησες μωρή; με εφτά καρτούλες μονάχα καλέ μου)

Είδε λοιπόν ο κύριος Κράτος (ο αδελφός της Βίας, αν ενθυμείστε) ότι αντέχει ο άνθρωπος τη δουλειά όταν έχει στόχο το ΓΙΑ ΝΑ, και σου λέει "γιατί να μη το στίψω κι άλλο το λεμόνι αφού έχει μπόλικο ζουμί;" κι έβαλε μπρος τον ανθρωποστίφτη. Πόσες μέρες η εβδομάς; εφτά. Εργάσιμες; πέντε. Μάλιστα. Πεντεφτά τριανταπέντε θέλαν οι τεμπέληδες οι γάλλοι, να το κατεβάσουν το παλιό δοκιμασμένο πεντοχτώ σαρανταοχτώ, αλλά ο κύριος Κράτος έκανε ρελάνς και ζήτησε τα ρέστα τους: "Εξηνταπέντε!" είπε και βρόντηξε το χέρι στο τραπέζι, όπως το είχα βροντήξει μια φορά που συζητούσα μια αμοιβή μου και την κέρδισα και για τούτο γνωρίζω ότι το βρόντηγμα του χεριού στο τραπέζι φέρνει αποτέλεσμα, όταν βέβαια ο απέναντι δεν έχει περιθώρια άλλης επιλογής.

Τελεσίδικο το 65ωρο λοιπόν, γιατί επικρέμεται απειλή αύξησης (κι άλλο, κι άλλο!) των ωρών εργασίας. Από μια πλευρά, μπορεί να είναι και καλό, επειδή ο εργαζόμενος δεν θα ξεκολώνεται να τρέχει σε δυοτρεις δουλειές για να καλύπτει το ωράριο αυτό, από την άλλη πλευρά όμως, την οικονομική, θα συμπτυχθεί το μηνιάτικο αφού μάλλον αποκλείεται η αμοιβή του 65ωρου να είναι (και αυτή) λαστιχένια. Η αμοιβή θα μείνει σταθερή, η εβδομάδα είναι σταθερή, ο εργαζόμενος θα είναι σταθερός και αυτός, άρα το λάστιχο θα είναι το ωράριο εργασίας.

Θες να ζήσεις μάγκα μου; Θα δουλεύεις μέχρι να σου βγαίνει ο πάτος και άσε τα ΓΙΑ ΝΑ που ήξερες, θα δουλεύεις απλά για να τρως το ελάχιστα απαραίτητο ΓΙΑ ΝΑ ζεις και να δουλεύεις για μας τους εργοδότες σου που σε αγαπάμε όσο ζεις και δουλεύεις για μας. Αλλιώς, τέρμα η δουλειά, τέρμα τα λεφτά, θα πάμε στους κινέζους. Γκέγκε;

Μεγάλη πληγή αυτοί οι κινέζοι, βρε παιδί μου, που με ένα κουπάκι ρύζι τη βγάζουν καθαρή και με ενάμισυ σου φιλάνε και το ρεβέρ του παντελονιού σου, και είναι και πολλοί, πάρα πολλοί λέμε, ατελείωτη ράτσα, ένας ψοφάει από την πείνα και τις κακουχίες και δέκα ξεφυτρώνουν να εκλιπαρούν πρόσληψη. Μέχρι να μάθουν κι αυτοί ή, μάλλον, μέχρι να ανέβει το νόμισμά τους. Ασε που και με τους ινδούς συμβαίνει το ίδιο κι ακόμα καλύτερα γιατί οι ινδοί, απ' όσο έμαθα, είναι και πανέξυπνοι, τους κόβει πολύ και στα ηλεκτρονικά. Αρα, μεγάλη αγορά η αγορά δούλων -όπα! δουλευταράδων ήθελα να γράψω και συγγνώμη.

Πάμε ξανά στο ευρωπαϊκό 65ωρο τώρα. Τι μας πιπίλιζαν τα μυαλά για κάμποσα χρονάκια; Οτι θα βγουν οι ηλεκτρονικοί υπολογιστές, θα βγουν τα ρομπότ και θα εργάζονται αντί για μας και θα δουλεύουν οι τυχεροί ευρωπαίοι ελάχιστα και θα διαθέτουν μπόλικο χρόνο για βόλτες στην εξοχή και λεφτουδάκια για να ψωνίζουν και να κάνουν ταξιδάκια σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες και να διασκεδάζουν και και και μια ζωή παραδεισένια λέμε, αυτά διάβαζα τουλάχιστον κι έλεγα "τι καλά που θα είναι ο κοσμάκης ευχαριστημένος, να ψωνίζει και κάνα εργάκι μου να τα φέρνω και'γώ η ολιγαρκής βόλτα πιο άνετα".

Κάτι είχε γίνει με τη Ρενώ γύρω στο '70-'72, κάτι είχε γίνει με το πετρέλαιο την ίδια εποχή, κάτι είχε γίνει τότε και με το γάλλο Στρατηγό, αλλά περάσαν στα ψιλά και πέρα βρέχει. Συνέχισαν οι εργάτες αυτοκινητοβιομηχανιών σε διάφορες χώρες, κάτι έγινε και σε διάφορα ναυπηγεία, ακόμα και σε χώρες του τότε παραπετάσματος είχε κουνηθεί ο εργατόκοσμος, αλλά ο υπόλοιπος κόσμος του ΓΙΑ ΝΑ κοιμόταν βαρειά. Μέχρι που ξύπνησε.

Ξύπνησε μόλις τον βάλαν στον ανθρωποστίφτη να μάθουν πόσο ζουμί του μένει ακόμα.

Ισως αυτό να νιώθουν οι νέοι που βγήκαν στο δρόμο στη χώρα μας αλλά και σε άλλες χώρες -κάπως σαν αλυσιδωτή αντίδραση έγινε αυτό. Να βλέπουν νά'ρχεται και γι αυτούς η ώρα του ανθρωποστίφτη και να αντιδρούν στο ξεζούμισμα. Τον καταλαβαίνω πολύ καλά αυτό το φόβο, ακριβώς επειδή εμένα μου αρέσει το ξεζούμισμα αλλά για δικούς μου λόγους. Πρώτα πρώτα έχω αποκλειστικά τη διαχείριση του χρόνου μου. Κανείς δεν μου λέει πότε να δουλέψω και δεν με αναγκαζει σε 65ωρα πάνω σε μια καρέκλα ή μπροστά σε έναν ιμάντα αλά «Μοντέρνοι Καιροί» του Τσάρλι Τσάπλιν. Υπάρχει μια διαφορά εδώ ή όχι; Κάνω πάλι λάθος;

Μείναμε στην απορία σχετικά με τις μέρες της βδομάδας: πεντοιδώδεκα εξήντα και πέντε εξηνταπέντε, άρα μάλλον εισβάλει ξανά το Σάββατο καθώς φαίνεται, άρα τέρμα το Σ/Κ θα μείνει μόνο το Κ. Παρεκτός κι αν οι εργάσιμες ώρες γινουν δεκατρεις τη μέρα. Σε αυτό το γρουσούζικο δεκατρία σίγουρα θα αντιδράσουν οι άγγλοι, σε αυτούς ας στηρίξουμε τις ελπίδες μας. Εφτά το πρωί με οχτώ το βραδάκι ίσον δεκατρείς ωρίτσες -μονάχα.

Τι να ευχηθώ άλλο από το "ΚΙ ΑΦΤΟ ΘΑ ΠΕΡΑΣΕΙ";
Λάστιχο είναι και το λάστιχο, ως γνωστόν, δεν τσιτώνεται μονάχα, αλλά συρρικνώνεται, μαζεύεται!
(άσε που σπάει κιόλας...)