my name is Mixer... Rodia Mixer!

Σήμερα ξύπνησα πολύ μαλακά, σε ένα μαλακό στρωματάκι, τυλιγμένη σε γαλάζια σατινέ σεντονάκια, με το παπλωματάκι το γαλάζιο να σετάρει με τις γαλάζιες μαξιλαροθήκες των πουπουλένιων μαξιλαριών.

- Πού βρίσκομαι; Μα πού να βρίσκομαι τάχα;

Αναρωτήθηκα από μέσα μου, μην ακούσει και κανείς και νομίσει πως έπαθα αμνησία. Μάλλον όμως είχα πράγματι πάθει αμνησία, μια και δεν θυμόμουν καθόλου πώς βρέθηκα εδώ που βρέθηκα, στο γαλάζιο και απαλό και μεταξωτό και πουπουλένιο κόσμο που με περιτριγύριζε στοργικά και μου έδινε την εντύπωση πως βρίσκομαι μέσα σε μια γλυκειά γαλάζια μήτρα, έτοιμη να ξαναγεννηθώ. Αυτό ήταν λοιπόν! Ξαναγεννήθηκα!

Τράβηξα τη γαλάζια πλατιά κορδέλα που κρεμόταν πλάι στο αχανές κρεββάτι μου και ακούστηκε ένας ήχος μελωδικός, σαν να κελαηδούν χιλιάδες πουλάκια και -ώ, του θαύματος!- χιλιάδες γαλάζια πουλάκια εισόρμησαν στο δωμάτιο από το μισάνοιχτο παράθυρο, ξεσχίζοντας τις γαλάζιες αραχνοΰφαντες κουρτίνες. Το ένα από αυτά, άρχισε να μεγαλώνει να μεγαλώνει να μεγαλώνει ώσπου έγινε ένας θελκτικός νεαρός (αν ήμουν άντρας θα γινόταν οπωσδήποτε μια θελκτική νεαρά) με γαλάζια περούκα και βαμένο γαλάζιο βλέμμα. Στάθηκε προσοχή μπροστά μου και με ρώτησε:

- Με φωνάξατε; Τι επιθυμείτε υψηλοτάτη;

"Υψηλοτάτη"; κάποιο λάθος έκανε ο νεαρός, ίσως επειδή δεν με είχε δει να στέκομαι όρθια -σκέφτηκα. Μπορούσα ακόμα να σκέφτομαι, ευτυχώς.

- Είμαι μάλλον κοντή, νεαρέ μου, όμως ναι, θέλω κάτι. Να μου πεις πού βρίσκομαι. Δεν θυμάμαι καθόλου τον τρόπο που βρέθηκα εδώ, σε αυτό το γαλάζιο πολυτελή κόσμο.

- Ω, αυτό είναι πολύ εύκολο! Βρίσκεστε στον πλανήτη Ανοησία και ήρθατε κολυμπώντας.

- Κολυμπώντας; Και δεν κρύωσα; Είναι φθινόπωρο πια...

- Μπα, εδώ είναι πάντα όλα χλιαρά ξέρετε...

- Χλιαρά, ε; Για πες μου κάτι... Μπορώ να σηκωθώ τώρα;

- Βεβαίως! Να σας βοηθήσω... Δώστε μου το χέρι σας.

Απλωσα το χέρι μου και είδα ότι φορούσε ένα γαλάζιο γάντι μεταξωτό που έφτανε ίσαμε τον αγκώνα, εκείνος το έπιασε απαλά και με τράβηξε να σηκωθώ. Ανακάθισα στο κρεββάτι, έβγαλα σιγά σιγά το δεξί μου πόδι από τα σκεπάσματα, πάτησα κάτω και...

- Αχ, όχι, όχι! μη πατάτε κάτω! αναφώνησε ο νεαρός. Να σας δώσω τα γαλάζια πασουμάκια πρώτα! είπε και έβγαλε από τις τσέπες του δυο γαλάζια πασουμάκια με γαλάζιες φουντίτσες, ελαφρώς ψηλοτάκουνα.

- Αδύνατο να φορέσω εγώ αυτά τα πράγματα στα πόδια μου! Θα πέσω κάτω!

Εκείνος όμως επέμενε «Θα τα συνηθίσετε, πρέπει να τα φοράτε» είπε, κι έτσι τα φόρεσα και, τρεκλίζοντας ίσαμε να τα συνηθίσω, πλησίασα προς το παράθυρο να θαυμάσω την -υπέροχη όπως φανταζόμουν- θέα.

- Οχι, μη! έκραξε, εμποδίζοντάς με να προχωρήσω, συμπληρώνοντας με αγωνία: Να πάρετε πρώτα το πρωινό σας! Δεν πεινάτε;

Οχι, δεν πεινούσα τόσο, δεν ήθελα να φάω τίποτα, ήθελα ίσα ίσα να αποφύγω να με φάει η περιέργεια για τον τόπο όπου βρέθηκα τόσο απροετοίμαστη, έτσι, τον έσπρωξα και προχώρησα ακάθεκτη σαν τανκ και σαν θωρηκτό.
Ανοιξα τέντα το παράθυρο -χωρίς βοήθεια- και είδα και μύρισα και άκουσα: ο πλανήτης Ανοησία ήταν γεμάτος σκατά. Χλιαρά, απαίσια σκατά. Ενα ηφαίστειο στο βάθος αμολούσε σκατά στον αέρα, που πέφταν σε μια σκατένια θάλασσα με υποχθόνιους κρότους -πλουφ, πλαφ, πλουφ- ενεργοποιώντας υποθαλάσσια συντριβάνια, τα οποία επέστρεφαν τα σκατά στα γύρω λιβάδια.

- Πώς λέγεστε νεαρέ μου; ρώτησα στρέφοντας ελαφρώς προς τα δεξιά.

- My name is Bond... James Bond! μου απάντησε με προθυμία.

- Αποκλείεται! Ούρλιαξα πανικόβλητη. Αυτός είναι ο Σων Κόνερυ!

- Και όμως, υψηλοτάτη, εγώ είμαι ο Τζέημς Μποντ και σεις η Rodia Mixer...

- Και σε ποια ταινία παίζουμε; ρώτησα κατάπληκτη.

- Δεν παίζουμε σε ταινία, ζούμε στη Γαλάζια Πραγματικότητα!

- Γαλάζια Πραγματικότητα... μουρμούρισα ανάμεσα στα δόντια μου. Και ποια είναι αυτή;

- Μα.. δεν τη βλέπετε; Δεν την ακούτε; Δεν τη μυρίζετε;

- Ναι, έχεις δίκιο, έτσι είναι μάλλον... Το χρώμα των σκατών είναι γαλάζιο!

- Να σας φέρω τώρα το πρωινό σας;

- Για φέρτο! να δούμε, τι σκατά θα φάμε και σήμερα!

... ... ... ... ... ...

-->> Για εικονογράφηση θα μπορούσα να χρησιμοποιήσω σκηνές από αυτή τη καταπληκτική ταινία: -->>
http://www.youtube.com/watch?v=A24ABgDuR4k

Ξαναδείτε τη, όποτε κι αν τη δει κανείς, τα... σπάει!

-->> UPDATE, 18/10/2008: Μα τον Τουτάτη! Οταν ανέβαζα το μεσημέρι το ποστάκι αυτό, δεν φανταζόμουν ότι θα αποδειχτεί... προφητικό!