Ο πόλεμος είναι ο φερετζές του εγκληματία

«δεν είχα άλλη επιλογή» - «εκτελούσα διαταγές»
Δυο φράσεις κλισέ, με τις οποίες απαντούν οι δειλοί εγκληματίες πολέμου. Κρύβονται πίσω από αυτές τις μικρές φρασούλες και μάλλον θα το πιστεύουν στ' αλήθεια πως είναι αθώοι του πόνου και του αίματος. Με ένα «εκτελούσα διαταγές» ξεμπερδεύουν! Με ένα «δεν είχα άλλη επιλογή» νομίζουν ότι μας πείθουν για την αδυναμία τους να αντισταθούν. Πότε πια θα σπάσει το ταμπού της απόλυτης στρατιωτικής υπακοής; Πώς μπορούν οι στρατιώτες να φέρονται τόσο σκληρά και απάνθρωπα στον πόλεμο; Ξεφεύγει ο πόλεμος από τη φύση του ανθρώπου; Διώχνει την ανθρωπιά; Γιατί εξακολουθούν να γίνονται πόλεμοι; Γιατί ο πόλεμος είναι κάτι τι το αποδεκτό ακόμα και στον καιρό μας, που υποτίθεται πως έχουμε ξεφύγει από τη βαρβαρότητα και λογιζόμαστε πολιτισμένοι; Αν είναι ο πόλεμος το μεγαλύτερο έγκλημα (που είναι), αν είναι ο πόλεμος εχθρός του πολιτισμού (που είναι), γιατί όλο γίνεται και ξαναγίνεται, γιατί όλο συμβαίνει και ξανασυμβαίνει; Πού φωλιάζει σε καιρούς ειρήνης; Πώς έρχεται; Μόνος του; Οι άνθρωποι είναι άμοιροι ευθυνών για την έλευσή του; Κι όταν έχουμε πόλεμο, πού πάει και κρύβεται η ανθρωπιά και η συμπόνια; Η χαρά και το παιχνίδι, η Ζωή, πού εξαφανίζονται και γιατί;

«Μήπως θα έπρεπε να περιλαμβάνεται στην εκπαίδευση στρατιωτών και αξιωματικών ο περιορισμός της υπακοής, ώστε να εμποδίζονται να συμβαίνουν εγκλήματα;» αναρωτιέται στο ντοκιμαντέρ για τη σφαγή στο Δίστομο ο Αργύρης Σφουντούρης και του απαντώ με ένα ερώτημα επίσης: Γιατί να υπάρχουν στρατοί και γιατί να γίνονται πόλεμοι;

Η Γερμανία αρνήθηκε να επιστρέψει τα κλεμμένα από την Τράπεζα της Ελλάδος, αρνήθηκε να δικαιώσει όσους ζήτησαν πολεμικές αποζημιώσεις. Δεν αρνήθηκε τα ελληνικά εργατικά χέρια που έσπευσαν να βοηθήσουν στην αναστήλωσή της την οικονομική. Το "γερμανικό θαύμα" οφείλεται και στους πρώην εχθρούς που τώρα είναι φίλοι της. Αλλά «πιστεύω πως είναι κατανοητό να μη διαπραγματεύεται πλέον η Γερμανία πολεμικές αποζημιώσεις με φίλους» είπε ο γερμανός πρέσβης και μας τάπωσε, συνεπικουρούμενος και από τον υπ. Δικαιοσύνης που σταμάτησε με βέτο τη (συμβολική για το ύψος της) Δημοπρασία του Ινστιτούτου Γκαίτε, που θα λάβαινε χώρα μετά από αντίστοιχη Απόφαση του Αρείου Πάγου υπέρ του δικαιώματος αποζημίωσης των τεσσάρων αδελφών από το Δίστομο που ανακίνησαν την απαίτηση για Δικαιοσύνη. Είχαν περάσει όμως κάπου εξήντα χρόνια και, ως φαίνεται, τα εγκλήματα παραγράφονται συντομότερα -έχουν μικρότερη διάρκεια στη μνήμη από τα πνευματικά δικαιώματα...

Αυτά τα ολίγα σήμερα από μένα που αγαπώ τη Γερμανία, την έχω ταξιδέψει, έχω χαρεί τα δάση και την ομορφιά της, έχω και συγγενείς γερμανούς, οι οποίοι συμμερίζονται τις απόψεις μου. Μάλιστα. Ισως συμβαίνει αυτό επειδή «είναι πολλά τα λεφτά Αρη!» μόλις λίγο πάνω από 7 δισ. δολάρια σύμφωνα με εκτίμηση της Συμφωνίας του 1945. Σημερινά ευρώ μαζί με τους τόκους, ε, ας μη το συζητούμε καλύτερα...

Δεν μπορώ να μη γράψω και την ανακοίνωση σε γερμανικό δελτίο ειδήσεων: «Με την Απόφαση του Ακυρωτικού Δικαστηρίου της Καρλσρούης, σώθηκε η Γερμανία από αγωγές πολλών δισεκατομμυρίων» είπε μια συμπαθητική κυρία. Η παράνοια -ή κουτοπονηριά;- σε όλο της το μεγαλείο.

..αλλά.. σκέφτηκα κάτι τι ακόμα: ότι αν αποφασιζόταν κάπου, κάποτε, με κάποιο τρόπο, σε κάποιο διεθνές όργανο.. αν αποφασιζόταν ο κάθε πρόξενος πολέμου να τιμωρείται με ένα πολύύύύ τσουχτερό πρόστιμο, θα γινόντουσαν πόλεμοι για ψύλλου πήδημα; Ισως να σταματούσαν και τελείως λέμε..