Α' Παγκόσμιος Οικονομικός Πόλεμος

Κάτω από τον κραυγαλέο τίτλο, που μπορεί και να μην είναι και τόσο απίθανος, γράφω μερικές σκέψεις που έρχονται και φεύγουν και ξανάρχονται στο νου μου από το 1993-94 περίπου. Από τότε που οι τραπεζίτες παρακαλούσαν καλούς πελάτες τους να ζητούν (και να λαβαίνουν) δάνεια. Είχα πάει μάλιστα μαζί με ένα φίλο προσπαθώντας να τον αποτρέψω να ζητήσει το δάνειο που τον παρακαλούσε παιδικός του φίλος, τραπεζικός, να του δώσει -τάχα ήταν ευκαιρία με 25% τοκο *μόνον*, ήταν πολύ υψηλοί οι τόκοι τότε.

Ο φίλος το ζήτησε και το πήρε το δάνειο από την Τράπεζα Εργασίας -ΝΟΜΙΖΩ- και αυτό ήταν η αρχή του τέλους της επιχείρησής του. Δεν φουντάρισε από την ταράτσα, όπως ένας άλλος που γνώριζα, αντιπρόσωπος εισαγωγέας, αλλά αφέθηκε να πεθάνει από "φυσικά αίτια". Οσο φυσικό είναι ένα έμφραγμα κατόπιν ισχυρού κλονισμού και πίεσης μόλις έχασε το έδαφος κάτω από τα πόδια του, που λένε, δλδ την επιχείρησή του, με συνεπακόλουθα την κοινωνικη του θέση, το όνομά του και -δυστυχώς- και τη γυναίκα του που τον χώρισε όταν βρέθηκε στα πρόθυρα της πτώχευσης.

Από τότε λοιπόν, παρακολουθώ τι γίνεται με τα οικονομικά. Ετσι, από περιέργεια και επειδή οι συνθήκες του περιβάλλοντός μου ερέθισαν τη φαντασία μου. Θυμάμαι καλά τους υψηλούς τόκους που έδιναν οι τράπεζες -ιδίως σε καταθέσεις προθεσμίας, μερικοί συνταξιούχοι δημ. υπάλληλοι ζούσαν πλουσιοπάροχα με αυτούς- και τα υψηλά επιτόκια και τις εξασφαλίσεις που ζητούσαν για να δανείσουν. Υποθήκες πάνω σε υποθήκες, χάνονταν σπίτια, περιουσίες μεγάλες, σε πρωτεύουσα και επαρχία. Συχνά, συνέβαινε να γνωρίζουν οι τραπεζικοί υπάλληλοι, π.χ. διευθυντές και υποδιευθυντές υποκαταστημάτων, ποιος δανειολήπτης έχει υποθηκεύσει ωραίο σπίτι ή οικόπεδο και έσπευδαν να το κατασχέσουν και να το βγάλουν σε πλειστηριασμό, όπου, ως δια μαγείας, το αποκτούσαν οι ίδιοι μέσω ενός συγγενή τους για να μη καρφωθούν. Γνωρίζω περιπτώσεις από την πλευρά των τραπεζικών υπαλλήλων, αλλά δεν είμαι δικαστής να εκθέσω και να κρίνω. Πέρασαν και πολλά χρόνια από τότε και οι περιπτώσεις που γνωρίζω μπορεί να πει κανείς ότι *τιμωρήθηκαν* μια και έχασαν αργότερα τα αποκτήματα, με συνέπειες στην προσωπική και επαγγελματική τους ζωή.

Αρκετά φλυάρησα όμως και δεν έφτασα ακόμα στο ψητό: Οι τράπεζες λοιπόν, πηγαίνανε λάου λάου το γράμμα μέχρι το 2000 περίπου, οπότε έγινε η κατακόρυφη πτώση των τόκων και των επιτοκίων. Οι συνταξιούχοι έγιναν από χλιδάνεργοι (όρος του κ. Πολσεμαννεν) ζήτουλες, πούλησαν αυτοκίνητα και σπίτια για να ανταπεξέλθουν σε υποχρεωσεις που είχαν αναλάβει, κλπ κλπ, χάος και χαμός, αλλά είχαμε σοσιαληστρική κυβέρνηση και ελπίζαμε. Δυστυχώς, δεν είχα καταλάβει ότι οι πολλοί ελπίζαν να γίνουν χαλίφηδες στη θέση του χαλίφη ή του κ. Τόμπρα, ας πούμε. Τρώγαν όλοι με χρυσά κουτάλια και παραμυθιάζανε τον κοσμάκη. Ολα αυτά τα έβλεπα, αλλά δεν τα καταλάβαινα, δεδομένου ότι εμένα δεν κατάφερε να με πείσει κανείς να δανειστώ. Οσο κι αν λέγαν ότι τα δάνεια είναι "τζάμπα", μια φορά που με πήγε φίλος σε μια τράπεζα -θαρρώ ΕΥΡΟΜΠΑΝΚ- για να δω με τα ίδια μου τα μάτια, που λένε, είχα τα μάτια μου ανοιχτά και κοίταζα προσεκτικά τα χαρτιά και τα ψιλούτσικα γραμματάκια και όχι το ανοιχτό ντεκολτέ με τα όμορφα βυζιά της τραπεζοϋπαλλήλου κι έτσι είδα ότι όχι μόνο τζάμπα δεν ήταν αλλά στοίχιζε ο κούκος αηδόνι και αφού δεν το είχα ανάγκη γιατί να το πάρω;! Απλή ανοιχτή λογική. Υπάρχει και η κλειστή λογική, η στενή, που υπαγορεύει στενά πράγματα σε στενά μυαλά και στενόχωρους -ή στενεμένους από χρήμα- ανθρώπους.

Πέσαν και οι Πύργοι το 2001 και έδεσε το σιρόπι. Βουτιά οι μετοχές, ξεφούσκωσαν οι φούσκες κι όποιον πάρει ο Χάρος, αλλά οι τραπεζίτες με το σεις και με το σας, διαφημίζεις στην τιβί για δωρεάν στεγαστικά δάνεια(!!) δωρεάν(!!) αυτοκινητοδάνεια, αγοροδάνεια, φοιτητοδάνεια, θαλασσοδάνεια τελικά. Κάρτες, χιλιάδες κάρτες! Ο ταξιτζής μου ο καημένος δουλεύει διπλοβάρδια -σχεδόν κοιμάται στο τιμόνι- για να ξεπληρώσει τις 7 (επτά) κάρτες της γυναίκας του. Πάλι καλά που δεν τη χώρισε.

Ολα δωρεάν λοιπόν... Ακόμα δεν είχε γίνει συνείδηση στον πολύ κόσμο αυτή η διαστρεβλωση των εννοιών των γνωστών λέξεων, όπου η δειλή μετατροπή του ανθρώπου σε άτομο πέρασε στο ντούκου, ο πόλεμος μεταμφιέστηκε σε επιβολή της ειρήνης και έπεισε πολλούς, έτσι και το "δωρεάν" σε τραπεζική ορολογία (εξακολουθεί να) σημαίνει "γδάρσιμο σούπερ με ολίγη από σβέρκο".

Από την άλλη πλευρά, οι κυβερνήσεις κλαιγόντουσαν και τσιγγουνευόντουσαν κάθε αύξηση σε μισθούς, ακόμα και σε ιδιωτικούς υπαλλήλους (και εξακολουθούν να το κάνουν) και δεν καταλαβαίνω γιατί.

Δεν είμαι οικονομολόγος, μόνο βλέπω και παρατηρώ τι συμβαίνει. Βλέπω τις μεγάλες εταιρείες να αλωνίζουν. Ιδίως τώρα που τελειώνει το πετρέλαιο έχουν πάρει αμπάριζα οι εταιρείες τροφίμων, γεωργικών φαρμάκων, φαρμάκων γενικά. Το ζουμί (το κέρδος δλδ) είναι στο φαγητό και στην αρρώστεια. Οι εταιρείες όπλων είναι ασυναγώνιστες, ο κυρ Θάνατος είναι αρχηγάρα! Θερίζει κανονικά και σε όλα τα επίπεδα. Κάτι ψιλορίχνει ως πουρμπουάρ στο παράνομο -ναι, αλήθεια;- εμπόριο ναρκωτικών ουσιών -και καλλιέργειας βεβαίως. Οι καπνοβιομήχανοι βγήκαν από τη μέση εύκολα σχετικά με το γνωστό παραμυθάκι και τις νεκροκεφαλές στα πακέτα ειδών καπνίσματος -ή μήπως δεν βγήκαν από το παιχνίδι κι άλλαξαν απλώς αντικείμενο; Θα σας γελάσω, δεν ξέρω.

Πάμε πάλι στις κυβερνήσεις. Ξεπουλάνε δημόσια περιουσία. Σε μας εδώ, ο ΟΤΕ πάει, η ΔΕΗ κοντεύει να φύγει κι αυτή, η ΔΕΠΑ είναι ουσιαστικά ξένη, το αεροδρόμιο, τα λιμάνια, περιοχές της χώρας ξεπουλιούνται για "υψηλό" τουρισμό (με γκολφ, τρομάρα μας!!!) η ΟΑ αντέχει ακόμα αλλά μέχρι πότε; Μη ξεχνούμε πως άρχιζε να πιάνει πάτο τότε που λειτουργούσε ως προσωπική δεξαμενή υποδοχής υπαλλήλων που δήλωναν πράσινοι. Ηξερα ένα αντρόγυνο που "εργαζόταν" στην ΟΑ -από το σπίτι τους και οι δυο- και όλοι γνώριζαν πως ψήφιζαν ΝΔ. Μάλιστα. Τζάμπα οι θέσεις! Αυτά δεν είναι για γέλια, για κλάμματα είναι λέμε...

Ανακεφαλαίωση: Οι κυβερνήσεις πουλάν, οι εταιρείες αγοράζουν, οι τράπεζες δανείζουν, χρήμα δεν κυκλοφορεί στην αγορά ή μάλλον το χρήμα που κυκλοφορεί ανήκει όλο και σε πιο λίγους, οι φτωχοί πολλαπλασιάζονται και φυτοζωούν. Φτάνουμε στη ΜΕΓΑΛΗ ΚΡΙΣΗ. Ποιος κερδίζει και ποιος χάνει; Γιατί φέρονται χαριστικά στις τράπεζες οι πολιτικές εξουσίες; Επειδή είναι σύμμαχοι; Σύμμαχοι εναντίον τίνος; Εναντίον των μεγάλων εταιρειών μήπως; Για να ζητούν χρήμα από τα κρατικά ταμεία, που έχουν χρήμα των φτωχών, σημαίνει ότι αυτοί κινδυνεύουν ή ότι έχουν πειστεί πως κινδυνεύουν; Τι θα χάσει κάποιος που δεν έχει; Τα κανάλια τρομοκρατούν με τη πτώση του δείκτη τάδε και η γιαγιάκα τρέμει στη πολυθρόνα της λες και έρχεται Κατοχή και μαζεύει ζάχαρη και λάδι στα ντουλάπια.

Η δική μου παράλογη -το δέχομαι ως κομπλιμάν αυτό το επίθετο!- φαντασία σχεδίασε ένα σενάριο. Οτι δηλαδή, στόχος είναι ο απόλυτος έλεγχος των ανθρώπων στον πλανήτη. Να μη μπορείς να βρίσκεσαι μόνος σου ούτε στον απόπατο. Αυτό πετυχαίνεται μόνο όταν το χρήμα εξαφανιστεί από προσώπου Γης. Το χρήμα -που είναι ιδέα έτσι κι αλλιώς- 8α λάβει σύντομα την τελική μορφή του, η οποία είναι εντελώς άυλη, αέρας κοπανιστος, πώς το λένε.

Για να πας να ψωνίσεις να φας, π.χ., θα πρέπει να παράσχεις τόσες ώρες εργασία, κλπ κλπ. Αέρα θα παίρνεις και με αέρα θα πληρώνεις. κλπ κλπ. Ποιοι όμως θέλουν τον έλεγχο; Η πολιτική εξουσια; οι κυβερνήσεις; οι τραπεζίτες; οι εταιρείες; Τον έλεγχο τον θέλουν μάλλον οι κυβερνήσεις, την εξαφάνιση του χρήματος οι τράπεζες, την παραμονή του χρήματος οι εταιρείες, οι οποίες μάλλον θέλουν και τον έλεγχο επίσης. Μύλος δλδ, μπερδεμένα πράγματα λέμε.

Τελικά, αυτό που δεν φαίνεται, δεν είναι ορατό δια γυμνού οφθαλμού και χρειάζεται ακτινογραφία, όπως αυτή που πρότειναν να γίνεται από τώρα και στο εξής στους επιβάτες αεροπλάνων *για την ασφάλεια των πτήσεων*, αυτό που δεν φαίνεται καθαρά λοιπόν, είναι το ποιος πολεμά εναντίον τίνος, εκτός αν δεν έχει ξεκαθαρίσει ακόμα το τοπίο. Εμένα μου δείχνει πάντως ότι τράπεζες και πολιτική εξουσία πάνε μαζί, αφού αλληλοστηρίζονται. Πολεμούν εναντίον των εταιρειών; Ποιων εταιρειών; Ολων των εταιρειών; Θα δείξει και πολύ σύντομα μάλιστα -νομίζω πάλι, δλδ.

Το ζουμερό ερώτημα είναι: Ποιος από όλους αυτούς ωφελεί (ή φροντίζει για) τον απλό πολίτη, το φτωχό κόσμο; Κανείς; ε; Δυστυχώς για μας, μάλλον κανείς...

-->> αυτό λέγεται κυριακάτικη σεντονιάδα! Πάρτε το σιντί και πετάξτε τη, όπως κάνετε και με τα κυριακάτικα φύλλα. Νο πρόμπλεμ.