Γεννιέται αυτομάτως το ερώτημα:
Τι επιθυμεί κυρίως ένας καλλιτέχνης της μουσικής;
Να τον ακούν ή να τα κονομάει;
Το να κερδίζει από την τέχνη του, είναι θεμιτό και άριστο. Αυτό όμως πετυχαίνεται μονάχα μέσω των δισκογραφικών εταιρειών; Μπορεί -ΣΗΜΕΡΑ- κάλλιστα να κερδίζει και από μόνος του, άρα, οι εταιρείες είναι που κινδυνεύουν και όχι τα πνευματικά δικαιώματα των καλλιτεχνών.
-->> περιμένω εμπλουτισμένη συζήτηση πάνω στο θέμα!
-->> Το Κάνε Ραδιόφωνο στο live radio (07/10 έως 10/10)
-->> οι δικές μου εκπομπούλες
Τι επιθυμεί κυρίως ένας καλλιτέχνης της μουσικής;
Να τον ακούν ή να τα κονομάει;
Το να κερδίζει από την τέχνη του, είναι θεμιτό και άριστο. Αυτό όμως πετυχαίνεται μονάχα μέσω των δισκογραφικών εταιρειών; Μπορεί -ΣΗΜΕΡΑ- κάλλιστα να κερδίζει και από μόνος του, άρα, οι εταιρείες είναι που κινδυνεύουν και όχι τα πνευματικά δικαιώματα των καλλιτεχνών.
-->> περιμένω εμπλουτισμένη συζήτηση πάνω στο θέμα!
-->> Το Κάνε Ραδιόφωνο στο live radio (07/10 έως 10/10)
-->> οι δικές μου εκπομπούλες
5 σχόλια:
Ο καλλιτέχνης επιδιώκει το έργο του να γίνει γνωστό, και εκείνος να αναδειχθεί μέσα από αυτό και να μείνει στην ιστορία. Μέσα από το έργο του, επίσης επιθυμεί να ζήσει κιόλας, εφόσον το χρησιμοποιεί ως μέσον βιοπορισμού.
Όταν κανείς απευθύνεται στο κοινό της γειτονιάς του της πλατείας ή του χωριού και της πόλης του, νομίζω ότι το μόνο που χρειάζεται είναι να είναι καλός σε αυτό που κάνει. Αν τώρα επιθυμεί να απευθυνθεί σε μεγαλύτερο κοινό, της χώρας του, της ηπείρου του ή και του πλανήτη ολόκληρου, χρειάζεται τον, ατζέντη του, την δισκογραφική, τον μάνατζερ του, τον ενδυματολόγο, τον χορογράφο, τον μακιγιέζ, τον σωφέρ, τον μπράβο, τον λογιστή, τον γκρούπι, τον drug dealer, τον ηχολήπτη, κλπ κλπ κλπ έναν απίστευτο συρφετό ανθρώπων που βγάζουν το ψωμί τους από την επιτυχία και τις πωλήσεις του καλλιτέχνη.
Βέβαια, όταν οι δισκογραφικές γίνονται καρτέλ (γιατί περί αυτού πρόκειται) αποφασίζουν, διατάζουν και ελέγχουν τα σχετικά με όλους τους καλλιτέχνες, αλλά και σε τι τύπου μηχανήματα θα αναπαράγουμε το προϊόν του καλλιτέχνη. Επίσης όλοι αυτοί, ο καλλιτέχνης μη εξαιρούμενος αναζητούν το American Dream, με Porsche Ferrari κλπ.
Έτσι όταν το καρτέλ των δισκογραφικών, ανακαλύπτει ότι το Ιντερνέτι (για παράδειγμα) προσφέρεται για ανταλλαγή αρχείων μουσικής και ανακαλύπτει ότι οι πωλήσεις δίσκων πέφτουν, άρα δεν μπορεί να αγοράσει το νέο μοντέλο Ferrari να προσθέσει στη συλλογή του, τσινάει και κατηγορεί δικαίους και αδίκους.
Στην τελική νομίζω ότι το πρόβλημα το προκαλεί η Porsche και η Ferrari
Αν δεις την επιστροφή του Κυρίου Ρίπλεϊ, έχει αρκετό ζουμί σχετικά, αν και δεν μου φάνηκε να λέει πολλά σαν ταινία.
http://gizmodo.com/5061450/numbers-behind-the-war-on-piracy-could-be-completely-bogus
Ολα σωστά Νικόλα!
Ευχαριστώ για το λινκ, το διοχέτευσα καταλλήλως :)
Εχμ.. να προσθέσω κάτι τι..
Νομίζω ότι όλοι οι καλλιτέχνες θέλουν παγκόσμια αποδοχή. Οι εταιρείες όμως είναι αυτές που "αρπάζουν" έναν που πληρεί τις προδιαγραφές τους, είναι δλδ περισσότερο "ψωνάρα" από άλλους που πατούν πιο γερά στο χώμα, και τον προωθούν ξεκάθαρα ως εμπόρευμα.
Δεν είναι αρκετή δλδ η επιθυμία του καλλιτέχνη για ευρεία διάκριση, χρειάζεται και η απόφασή του να διατεθεί ως "προϊόν", η απόφασή του να υποδουλωθεί στο νταβατζή του.
..αυτό όμως δεν το καταλαβαίνει ο πολύς κόσμος -ακόμα..
Ζούμε στην εποχή των υπέρογκα αμειβόμενων σκλάβων. Αν λάβουμε υπόψη και το Μεγάλο Πείραμα της οικονομικής επιστήμης, υπάρχουν και άλλοι σκλάβοι υπερβολικά αμειβόμενοι, μόνο που δεν προβάλλονται -ακόμα.
Δημοσίευση σχολίου