Blog Action Day: Ποιο περιβάλλον παιδιά..?

Σήμερα είναι η μέρα που όλα τα blogs σε ολόκληρο τον κόσμο γράφουν για το περιβάλλον και τη κλιματική αλλαγή. Γράφτηκα στον κατάλογο για να γράψω κάτι, όπως κάνω κάθε χρόνο μέχρι τώρα, από τότε που παρουσιάστηκε αυτή η ακτιβιστική πράξη -η διαμαρτυρία δια της γραφής. Φέτος όμως, δεν υπάρχει τίποτα για να διαμαρτυρηθώ. Ολα πηγαίνουν ρολόι στη χώρα μου. Τα πάντα όλα λέμε. Δεν υπάρχει πλέον κανένα πρόβλημα, γιατί το πρόβλημα λύθηκε δια της μεθόδου καταργήσεως αυτού. Καταφέραμε το αδύνατο: Καταργήσαμε το περιβάλλον! Οπότε, περιβάλλοντος μη όντος, δεν υπάρχει αντικείμενο σχολιασμού. Χαίρετε. Σας χαιρέτισα;

Αφού έγραψα για τη χώρα μου και τον τρόπο αντιμετώπισης του προβλήματος του περιβάλλοντος στη μικρούλα αυτή εσχατιά του πλανήτη, ας γράψω κάτι και για το περιβάλλον σε ολόκληρη τη Γη μας. Νομίζω ότι έφτασε ο καιρός να συνταχθούν όλα τα κράτη, τα έθνη και οι λαοί, με μας εδώ πέρα. Εμείς δώσαμε τα φώτα -και οι πρώτοι ηλεκτρολόγοι λέμε!- στην Οικουμένη, εμείς θα δώσουμε και τα τελευταία και όποιος σβήσει το φωτάκι του προθαλάμου, ας κλείσει και τη πόρτα βγαίνοντας.

Ολα αυτά λοιπόν, αυτά που γράφουν οι επιστήμονες και οι "επιστήμονες", είναι τσαρλατανισμοί του αισχίστου είδους. Λες και ένα μυγάκι που πετάει πάνω απο τη σούπα μπορεί να επιδράσει στο κρύωμα ή στο ζέσταμα της σούπας. Εχω ακούσει και τη φάση με τις πορδές των βοοειδών που καταστρέφουν το όζον -ήμαρτον πια!- και δεν καταλαβαίνω τι εννοεί ο ποιητής: Οι πορδές όζουν (=βρωμούν) δλδ περισσότερο; Αντί να θέλουμε καθαρό και μοσχομυριστό πλανήτη, να θέλουμε πλανήτη με όζον; τσ τσ τσ... Ρίξε κ. αμερικάνε, κ. γάλλε, κ. κινέζε, κ. ινδέ, κ. ρώσε, κ. κορεάτη (και όποιον ξεχνώ ας με συγχωρέσει) μερικές μπόμπες ακόμα να καθαρίσει η ατμόσφαιρα και μετά έλα να σφάξουμε όλα τα βόδια μαζί, να σου σιάξω ένα ροσμπίφ να γλύφεις τα δάχτυλά σου -αν έχει μείνει κανένα δάχτυλο στη θέση του.

Ακουσα και το τέλειο, ότι η τρύπα του όζοντος μαντάρεται με καπνούς από ξύλα που καίγονται και κατάλαβα ότι και εδώ είμαστε πρωτοπόροι -μετά τους εμπνευστές της καύσης των δασών του Αμαζόνιου, φυσικά. Εκεί μας πρόλαβαν οι μεγάλες αδελφές, για τούτο τσακιστήκαμε προσφάτως να αναπληρώσουμε την απόσταση. Την απόσταση που μας χωρίζει από το Τέρμα. Το Μεγάλο Τέρμα λέμε.

Μπορεί, αγαπημένε/η μου αναγνώστη/τρια, να βλέπεις αστεία όσα γράφω, αλλά δεν είναι καθόλου αστεία, ούτε για γέλια, κι αν γέλασες πάρε πίσω το γέλιο κι άρχισε το θρήνο και το ουρλιαχτό για αυτό που συμβαίνει. Ανοιξε τα μάτια και το μυαλό σου και απόφυγε να φας τη φόλα. Το περιβάλλον και η προστασία του, έτσι, γενικά και αόριστα, είναι μια φόλα, μια μούφα, μια παραπλάνηση, να το γράψω και ευγενικά. Δεν μπορεί οι εταιρείες να αλωνίζουν με τις βιομηχανίες τους, τα φουγάρα τους, τα χημικά βλαβερά τους απόβλητα, δεν μπορεί οι μεγάλες χώρες να μην έχουν υπογράψει βασικές συνθήκες προστασίας του περιβάλλοντος (π.χ. ΗΠΑ, συνθήκη Κιότο) και να ζητιέται απο τα ταπεινά ανθρωπάκια, εμάς δλδ, να προσέχουμε μη πατήσουμε το χορτάρι!

Εμείς μπορούμε να κάνουμε μικρούτσικα πραγματάκια, στη κλίμακά μας, που λένε. Να φροντίζουμε για τα σκουπίδια που παράγουμε και, αναλόγως, να τα πετάμε ή να τα ανακυκλίζουμε. Να φροντίζουμε τη καθαριότητα των ακτών της χώρας μας. Να προσέχουμε τα πάρκα μας -όσα απομείναν, δλδ- μη τα κάνει γκαράζ κάνας πρόθυμος δήμαρχος. Να καταγγέλουμε όποια εταιρεία ή βιομήχανο καταστρέφει τον υδροφόρο ορίζοντα, γιατί εκείνος μπορεί να στείλει τα παιδιά του να ζήσουν στην Ελβετία ή στις Μπαχάμες, αλλά εμείς θα εξακολουθούμε να ζούμε εδώ και να χρειαζόμαστε νερό πόσιμο. Να χρησιμοποιούμε τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς -λεωφορεία, μετρό, τρένο, τραμ, κλπ- και να πιέζουμε προς τα καλύτερα και πυκνότερα δρομολόγια αντί για τη πτώση της τιμής της βενζίνης. Και τι θα γίνει αν η βενζίνη τιναχτεί στα ύψη; Καιρός να μάθουμε ότι το κύρος ενός ανθρώπου δεν ανεβαίνει με ένα σωρό γυαλιστερές λαμαρίνες αξίας κάποιων μυρίων ευρώ έξω από τη πόρτα του!

Βρίσκω ευκαιρία να διαμαρτυρηθώ για τη κατάργηση μιας μικρής λεωφορειακής γραμμής, επειδή (τάχα μου) δεν εξυπηρετούσε όσο η δεύτερη (μικρή επίσης) γραμμή. Οταν καταργηθηκε, πριν από καμμιά δεκαριά χρόνια, είχαν δηλώσει οι αρμόδιοι ότι θα πυκνώσουν τα δρομολόγια της εναπομείνασας γραμμής, ώστε οι χρήστες αυτής που καταργήθηκε να μη χάνουν και πολύ χρόνο μια και ήταν αναγκασμένοι να παίρνουν και δεύτερη συγκοινωνια για να φτάσουν στον τελικό προορισμό τους. Είχα ξαναγράψει παλιότερα για το θέμα, αλλά ίσως δεν το πρόσεξε κανείς. Είχα τηλεφωνήσει κιόλας στην αρμόδια Υπηρεσία και με είχαν διαβεβαιώσει ότι θα το φροντίσουν, αλλά τίποτα μέχρι σήμερα. Με λιγότερα λόγια, το πρόβλημα είναι το εξής: Οταν υπηρχαν οι δυο (μικρες) γραμμές, περνούσε λεωφορείο κάθε 10' με 15', ενώ μετά τη κατάργηση της μιας γραμμής αντί να πυκνώσει το δρομολόγιο, το λεωφορείο περνάει καθε μισή ώρα με αποτέλεσμα να φτάνει ο επιβάτης στο προορισμό του πολύ -τουλάχιστον μια ώρα!- αργότερα επειδή πρέπει να πάρει και δεύτερο λεωφορείο.

Για το θέμα συγκοινωνία υπάρχουν ένα σωρό μελέτες στο σχετικό υπουργείο (πρώην ΥΠΕΧΩΔΕ) που φυλάγονται με θρησκευτική ευλάβια στα συρτάρια. Εχω συμμετάσχει κιόλας σε κάποιες απο αυτές, -όπως επίσης και σε μελέτες (από μελέτες, να φαν κι οι κότες λέμε!) για τη διαχείριση των απορριμάτων, αλλά αυτή είναι μια άλλη πονεμένη ιστορία, την έθιξα πέρυσι και αναφέρομαι συχνά σε αυτή. Παρά τη δυσκολία λοιπόν, εξακολουθώ να χρησιμοποιώ τα ΜΜΜ και να μην έχω αγοράσει (από πεποίθηση) αυτοκίνητο και ελπίζω κανείς να μη με αναγκάσει να το κανω στο μέλλον.

Αν πει κανείς «εδώ ο κόσμος καίγεται κι εσύ κοιτάς το λεωφορειάκι σου;» του απαντώ ότι από κάπου πρέπει να αρχίσει κανείς, όπως μια καλή νοικοκυρά η οποία, στη γενική καθαριότητα του σπιτιού, ξεκινά από το ξαράχνιασμα του ταβανιού. Δεν σφουγγαρίζει το πάτωμα να δείχνει γυαλιστερό και να αφήνει να αιωρούνται οι αράχνες!

..και.. δεν μπερδεύει τις δουλειές.. π.χ. άλλο πράγμα η καλή συγκοινωνία στις πόλεις και άλλο η ενίσχυση των αυτοκινητοβιομηχανιών..

_________________________________
-->> αυτό είναι το post με αρ. 1.113, βοήθειά μας
-->> για τα ζωάκια και τα λουλουδάκια, για τα όπλα και τους πολέμους, για τους πάγους που λιώνουν (ή δεν λιώνουν) και για την ατμοσφαιρική ρύπανση/μόλυνση αορίστως, για το MALL Αμαρουσίου, ξέρω, θα γράψουν αρμοδιότεροι από μένα και σε γλώσσα μάλιστα επιστημονική. Εμένα με καίνε οι συγκοινωνίες, επειδή το βρίσκω άδικο να έχω στερηθεί (απο πεποίθηση) μια άνεση δια βίου, επειδή έχω συμβάλλει ελάχιστα (ελαχιστότατα λέμε!) στη ρύπανση/μόλυνση του περιβάλλοντος και δεν έχω ένα καλύτερο και πιο σίγουρο τρόπο να μεταφέρομαι εκεί που θέλω, εκτός από τα πόδια μου!
-->> αλήθεια, τι έγινε με το MALL Αμαρουσίου; δικάστηκε; αναβλήθηκε;