ANTI CURICULUM VITAE

Η μοιραία βαρώνη

Η βαρώνη στέκεται μπροστά στην υπόλευκη διαφανή κουρτίνα του παραθύρου του μεγάλου σαλονιού. Το παράθυρο είναι κλειστό, τζαμλίκια και εξώφυλλα, οπότε, δεν είναι δυνατό να βλέπει κάτι μέσα απο αυτήν. Μάλλον είναι συγκεντρωμένη στις σκέψεις της. Απλώς, ξεχάστηκε όρθια, μπροστά στην κουρτίνα και σκέπτεται. Αναπολεί τον καιρό που ήταν μια πανέμορφη κοπέλα, λεπτή ως κλαράκι γιαπωνέζικης ζωγραφιάς. Τότε, ήταν μια ωραία βαρώνη. Σήμερα, είναι μια μοιραία βαρώνη βαρέων βαρών.

Πλησιάζουν τα γενέθλιά της. Μεθαύριο θα συμπληρώσει επτακόσια χρόνια ύπαρξης σε αυτόν τον πλανήτη, τον επονομαζόμενο Γη. Επτά ολόκληρους αιώνες! Δεν κατάλαβε καθόλου πώς πέρασαν, όπως αυτό συμβαίνει άλλωστε και στους απλούς γήϊνους, οι οποίοι έχουν προσδόκιμο ζωής πολύ λιγώτερα χρόνια. Ζήτημα να φτάνουν τα εκατό. Η μοιραία βαρώνη έχει ακόμα πολλά ψωμιά μπροστά της μέχρι να συμπληρώσει το προσδόκιμο ζωής της φυλής της. Κατάγεται απο την Ανδρομέδα και οι ανδρομεδιανοί ζουν τουλάχιστον τρεις χιλιάδες χρόνια.

Αυτό φυσικά συμβαίνει στον πλανήτη τους. Εδώ, στον αφιλόξενο αυτό πλανήτη, όπου την έρριξε το ριζικό της, υπάρχει πιθανότητα να μη συμπληρώσει τον προσδόκιμο αυτόν χρόνο ύπαρξης. Αλλά, σκέφτεται, τι να τα κάνει δυο χιλιάδες χρόνια ακόμα -και κάτι ψιλά- εδώ πέρα; Η ανία της έχει κουρελιάσει την ψυχή, αυτό που οι γήϊνοι αποκαλούν «ψυχή», της έχει φέρει άνω κάτω το χρώμα της εικόνας της, δηλαδή.

Οι ανδρομεδιανοί μπορούν απο τη φύση τους να σχηματίζουν όποια εξωτερική εικόνα επιθυμούν. Το απο μέσα τους όμως μοιάζει με χρωματική παλέτα ζωγράφου, της οποίας τα χρώματα επιδρούν στο εξωτερικό περίβλημα. Ετσι, όταν υπάρχει ανία, τα χρώματα γίνονται μουντά και η εξωτερική εικόνα φαίνεται σα μουχλιασμένη. Εδώ και μερικές δεκάδες χρόνια, η μοιραία βαρώνη έπαψε να επιμελείται την εξωτερική της εικόνα, ως αποτέλεσμα της εσωτερικής της πλήξης. Ετσι, κατάντησε να μοιάζει με γήϊνη πενηντάρα και βάλε.

Αυτη η εικόνα έχει και τα πλεονεκτήματά της. Τη γλυτώνει απο επίδοξους εραστές και πολυθρήνητους έρωτες. Ο έρωτας υπήρξε μια μόνιμη πηγή πίκρας για την αφεντιά της. Οχι πως δεν τον χάρηκε, ούτε πως δεν της αρέσει αυτό το επικίνδυνο παιχνίδι. Απλώς, άρχισε να το βρίσκει κουραστικό μετά τις εκατονεβδομηνταπέντε γέννες. Ναι, απέκτησε εκατονεβδομηνταπέντε παιδιά κατά τη διάρκεια της παραμονής της εδώ πέρα, στη Γη. Καρποί μεγάλων ερώτων όλα τους. Ενενήντα κόρες και ογδονταπέντε γιούς απέκτησε η μοιραία βαρώνη, συν εξακόσια τριανταεφτά εγγόνια, συν χίλια οκτακόσια τρία δισέγγονα, συν τριακοσιαοχτώ τρισέγγονα, συν εκατό τετρασέγγονα, συν... συν... Που να κάθεται να λογαριάζει τώρα! Μια μικρή πολιτεία ολόκληρη απογόνους γέννησε ως τα σήμερα. Κι ακόμα θα μπορούσε να γεννοβολά, αν το επιθυμούσε. Δεν το επιθυμεί όμως, τουλάχιστον αυτό δεν είναι στις άμεσες προτεραιότητές της. Μπάστα!

Την κουράζει πολύ να σκέφτεται πόσα παιδιά, εγγόνια, δισέγγονα, τρισέγγονα και βάλε, έχει θάψει, μια και το ανδρομεδιανό γονίδιο είναι λιγώτερο ισχυρό απο το πρωτόγονο γήϊνο, το οποίο τελικά επικρατεί. Βαρύ να μένει κανείς μόνος. Πόσο νοσταλγεί την πατρίδα της ώρες ώρες! Πόσο θα ήθελε να ξαναδεί το απέριττο σπίτι όπου έκανε τα πρώτα της βήματα, εκεί, στο γαλάζιο λιβάδι με τις μωβ κορομηλιές. Αυτό όμως, το γνωρίζει καλά, δεν πρόκειται να γίνει ποτέ, μέχρι να αφήσει την τελευταία της πνοή δε θα ξαναβρεθεί στον αγαπημένο της τόπο.

Σήμερα, εκεί που στέκει, μπροστά στην κουρτίνα αναπολεί τους έρωτές της. Εκείνους που σφράγισαν τη μοίρα της, καθώς και εκείνους στους οποίους έθεσε τη μοιραία της σφραγίδα. Η μοιραία βαρώνη είχε το γνώρισμα της φυλής των ανδρομεδιανών και ερωτευόταν τους άνδρες δυο δυο. Το δυστύχημα είναι ότι διάλεγε τελικά τον πλέον ακατάλληλο, εκείνον που θα την πονούσε και θα τη βασάνιζε περισσότερο.

Στον πλανήτη της αυτό δεν ήταν καθόλου παράξενο, αλλά για τη Γη σήμαινε κάτι φριχτό και ανήθικο να ερωτεύεται και να λαμβάνει μια γυναίκα περισσότερους από έναν άνδρα. Ακολουθούσε τη φύση της βεβαίως, αλλά ήταν υποχρεωμένη να το πράττει κρυφίως. Το ζήτημα γινόταν ασφυκτικά δεινό για τη βαρώνη, όταν έπρεπε αναγκαστικά να διαλέξει έναν μονάχα ως σύζυγο, έτσι ώστε να τακτοποιούνται τα παιδιά, τα περιουσιακά, και άλλα τυπικά τα οποία δεν καταλάβαινε και τόσο.

Σήμερα, εκεί που στέκει μπροστά στην κουρτίνα, ακούει να χτυπούν τη θύρα του μεγάρου που αποτελεί την κατοικία της εδώ και διακόσια χρόνια. Είναι ένα μικρό παλάτι χιλίων οκτακοσίων τετραγωνικών μέτρων, μέσα σε κήπο εκατό στρεμμάτων. Να είναι καλά η ψυχούλα του βαρώνου Πιερ ντε Μπολινιάκ που υπήρξε ο τελευταίος της σύζυγος. Πιερ, που σημαίνει πέτρα, όνομα και πράγμα. Χτυπά λοιπόν το κελλαριστό κουδούνι και όπου νά ’ναι θα της αναγγείλουν τον επισκέπτη. Ο ήχος αυτού του κουδουνιού θυμίζει νερό τρεχούμενο, για τούτο τον έχει βαφτίσει «κελλαριστό». Παλαιότερα, θα αδημονούσε να μάθει ποιος τη θυμήθηκε. Σήμερα, απλώς αδιαφορεί.

Ο μπάτλερ παραμερίζει απαλά τη μωβ μεταπλαστική κουρτίνα, η οποία χωρίζει το μεγάλο σαλόνι απο τον προθάλαμο, και αναγγέλει με την απρόσωπη φωνή του:

- Η Αυτού Εξοχότης ο Πρόεδρος Πασών Των Βρωσιών!

- Να περάσει.

Απαντά με το γνωστό της φλέγμα η Βαρώνη, φέρνοντας στο νου τις χώρες εκατέρωθεν του παλιού Ατλαντικού, που σήμερα ονομάζονται Βρωσίες χώρες. Ο Πρόεδρός τους, παλαιός της φίλος και παρατρίχα εραστής, είναι γνωστός για το προοδευτικό του πνεύμα και τη μανία του για τις επιστήμες και το σκάκι. Απλώνει τα χέρια και τον υποδέχεται με ένα χαμόγελο αστραφτερό.

- Μπους-τζούνιορ, αγόρι μου!

Δηλώνει την ευχάριστη έκπληξη που την κατέχει τώρα. Η μουρτζουφλιά χάθηκε απο το πρόσωπο της βαρώνης ως δια μαγείας. Ο Μπους-τζούνιορ τρέχει σχεδόν προς την ανοιχτή αγκαλιά -όσο του επιτρέπουν τα ογδόντα του χρόνια να τρέξει. Αγκαλιάζονται περιπαθώς με υπόκρουση τον κούφιο βήχα του μπάτλερ, ο οποίος περιμένει κάποια παραγγελία πριν αποσυρθεί.

- Φέρε μας το αγαπημένο πορτό του Προέδρου, Τζούτζι, αγόρι μου!

Προστάζει χαριτωμένα η μοιραία βαρώνη το μπάτλερ, που πλησιάζει με τη μποτίλια του αγνού πορτογαλικού ποτού σε ένα δίσκο απο τιτάνιο. Ποτήρια υπάρχουν άφθονα στο μικρό σερβάν, ο Τζούτζι δε θα ασχοληθεί με το σερβίρισμα του ποτού, επειδή η βαρώνη επιθυμεί να περιποιείται μόνη τους ακριβούς επισκέπτες της.

Μετά τους εναγκαλισμούς και τους ασπασμούς, κάθονται στο φαρδύ καναπέ και η βαρώνη ρωτά με αγωνία:

- Λοιπόν, τα νέα σου!

- Ετοιμάζω κάτι που θα σας ευχαριστήσει αγαπητή μου Τσούλα!

Ο Πρόεδρος διατηρεί μια ευγενική συμπεριφορά, η οποία περιλαμβάνει τον πληθυντικό αριθμό μαζί με το χαϊδευτικό της βαρώνης. Εκείνη είναι περισσότερο αυθόρμητη, χαρακτηριστικό και αυτό της φυλής των ανδρομεδιανών.

- Τι είναι αυτό; Πείτε μου, πείτε μου, μη με κρατάτε σε αγωνία...

- Μια υπερσυμπαντική πτήση! Αυτό είναι το σπουδαιότερο νέο μου. Πιστεύω ότι θα σας συγκινήσει...

- Μόνο να με συγκινήσει; Μα τι λες Μπουσίνο μου; Εν-θου-σι-ά-στη-κα!!! Για Ανδρομέδα υποθέτω...

- Ναι, η Ανδρομέδα περιλαμβάνεται στο φιλόδοξο σχέδιο της επιστημονικής ομάδας, άλλωστε σας επισκέφθηκα για τον λόγο τούτον.. ΚΑΙ για τούτον δηλαδή...

- Καλά καλά... άσε τις περικοκλάδες τώρα και... Πες μου! Πες μου, τι μπορώ να κάνω; Μπορώ να ταξιδέψω μαζί με το πλήρωμα; Ναι;

Εκλιπαρεί μια καταφατική απάντηση τρέμοντας σύγκορμη η μοιραία βαρώνη, που σιγά σιγά ανακτά την κεκαλυμένη της ομορφιά και λάμψη.

- Θα ήθελα να σας παρακαλέσω για τούτο αγαπητή Τσούλα...

..σιγομουρμουρίζει ο Πρόεδρος, συνεχίζοντας δυνατά:

- Αλλά με προλάβατε! Πάντα προβλεπτική! Να φιλήσω το χέρι σας!

Απλώνει η ωραία -και πάλι- βαρώνη το γαντοφορεμένο της δεξί προς τα χείλη του Προέδρου, σκεπτόμενη να πάψει να δείχνει τόσον ενθουσιασμό τώρα που έχουν την απόλυτη ανάγκη της.

- Αφήστε τα αυτά Μπουσίνο μου. Πείτε μου καλύτερα πότε και πώς. Το πότε με ενδιαφέρει περισσότερο φυσικά.

- Σε δέκα ημέρες αγαπητή Τσουλίτσα, σε δέκα μέρες ακριβώς ξεκινά το συμπαντότρενο Βεζούβιος απο το Σαλέρνο της Νοτιανατολικής Βρωσίας. Θα είστε η επίτιμος καλεσμένη μας.

-Καλεσμένη ΣΑΣ; Θα ταξιδέψεις κι εσύ Μπουσίνο; Στην ηλικία σου;

- Τι έχει η ηλικία μου παρακαλώ; Γαμώ καθημερινώς, αν ενθυμείστε, και επιτυχώς βεβαίως βεβαίως...

Αφήνει ένα τρελλό γελάκι η βαρώνη κρύβοντας αυτό που ήξερε καλά, ότι δηλαδή ο Μπουσίνος της είχε μια τσουτσουνίτσα σα μπάμια μαραμένη, πράγμα για το οποίον είχε αρνηθεί την ερωτική του προσφορά πριν κάποιες δεκάδες χρόνια. Πάντα όμως έκανε πως τάχα πιστεύει στη φοβερή του αρρενωπότητα για να μη τον στενοχωρεί.

- Ε, καλά τώρα, το ξέρετε πως σας πειράζω.. κακό είναι;

Λέει η ωραία βαρώνη, μη τυχόν χάσει την ευκαιρία να ξαναβρεθεί στην πατρίδα της.

- Να με πειράζετε αγαπητή μου, να με πειράζετε.. άλλωστε μονάχα σε σας το επιτρέπω κάτι τέτοιο. Λοιπόν; Θα έρθετε; Να υπολογίζω στη συμμετοχή σας; Στις γνώσεις σας περί του γλωσσικού ιδιώματος των ανδρομεδιανών...

- Φυσικά, φυσικά θα έρθω. Τζούτζι! Ετοίμασε τα ωραία μου κολάρα και την πράσινη στολη! Και τα μωβ σανδάλια!

Στρέφει το βλέμμα προς τον Πρόεδρο και συμπληρώνει:

- Ελπίζω να μη ξεχάσατε τα κολάρα, έτσι; Είναι απαραίτητα για την επίσκεψη στην Ανδρομέδα. Χωρίς κολάρο μπορεί να βρεθεί κανείς στις Ασφόδελες πλαγιές, το χειρότερο τόπο εξορίας που υπάρχει στο σύμπαν.

- Ναι, αγαπητή μου, οπωσδήποτε, έχω δώσει εντολή.. Το δικό μου είναι ένα βαθύ μπλε.. το ωραιότερο και το μεγαλύτερο ξέρετε...

- Δεν αμφιβάλλω.. ποτέ δεν αμφέβαλλα για σένα Μπουσίνο άλλωστε. Για τη νοημοσύνη σου δηλαδή.

Προσθέτει με νόημα, κλείνοντά του το μάτι, κάτι που ο Πρόεδρος εκλαμβάνει ως κολακευτικό για το πρόσωπό του.

Αφού ήπιαν το υπέροχο πορτογαλικό ποτό, το ονομαστό πορτό, που είχε διατηρήσει την ονομασία του στο βάθος των αιώνων και το παρήγγελε κάθε χρόνο κατευθείαν στον προμηθευτή της στη Λισαγκόμα, σηκώνονται και προχωρούν προς τη μεταπλαστική κουρτίνα μαζί. Η ωραία πλέον βαρώνη θέλει να ξεπροβοδίσει η ίδια τον εκλεκτό επισκέπτη μέχρι την πύλη του αρχοντικού της. Χρειάζεται καλόπιασμα ο γερο-ξεκούτης και η βαρώνη γνωρίζει καλά το κουμπί του. Οσο δε νευριάζει, φαίνεται να είναι ο καλύτερος των ανθρώπων. Βάρδα μη του πάει κανείς κόντρα! Δεν τό ’χει σε τίποτα να τον κάνει σκόνη κι αυτόν και ολόκληρη τη χώρα του.

Οταν έφυγε ο επισκέπτης, η ωραία βαρώνη Τσούλα ή Τσουλίτσα -για τους στενούς φίλους μόνο- και Τσουλάρα ντε Μπολινιάκ για τους ξένους, βγάζει ένα βαθύ αναστεναγμό ανακούφισης. Επιτέλους! Θα πάει στην πατρίδα της! Η ιδέα και μόνο πως θα βρεθεί στο γνωστό της περιβάλλον, όπου θα μπορεί να συμπεριφέρεται σύμφωνα με τις επιταγές της φύσης της και τις συνήθειες της φυλής της, διεγείρει τόσο τη φαντασία της που αρπάζει τον καημένο το Τζούτζι, το μπάτλερ, και τον ξαπλώνει πάνω στο μικρό σερβάν με τα ποτήρια, λες και είναι ο τελευταίος άνδρας στον κόσμο. Ξεκουμπώνει βιαστικά το στενό του μαύρο παντελόνι και το καυλάκι του της φαντάζει ως το ωραιότερο καυλί της οικουμένης.

- Μα.. εξοχωτάτη.. τα ποτήρια...

Ψελλίζει ο Τζούτζι.

- Στο διάλο τα ποτήρια! Ποιος τα γαμεί!

Λέει η βαρώνη και, δίνοντας μια σπρωξιά με το αριστερό της γαντοφορεμένο χέρι, τα πετάει όλα στο πάτωμα, όπου θρυψαλιάζονται θορυβωδώς. Μετά, ως μαινάδα, σκαρφαλώνει στην παρακείμενη καρέκλα και απο εκεί απλώνει το πόδι της το δεξί και στρογγυλοκάθεται επάνω στον ατυχή μπάτλερ. Ο Τζούτζι δεν ήταν ποτέ σπουδαίος γαμιάς, δεν γαμούσε γυναίκες, προτιμούσε τους νεαρούς ιπποκόμους ως επι το πλείστον -τουλάχιστον μέχρι τώρα. Βάζει όμως τα δυνατά του να ικανοποιήσει την αφεντικίνα του, μη βρεθεί και άνεργος, και τα καταφέρνει αρκετά καλά, όπως αποδεικνύουν οι σπαρακτικές οιμωγές της βαρώνης. Τον βοήθησε αρκετά βεβαίως και η απέχθειά του προς το γυναικείο φύλο, ώστε να καθυστερήσει την εκσπερμάτισή του προς μεγάλη χαρά της βαρώνης, η οποία εκφράζεται ευμενώς:

- Τι θησαυρό είχα στο σπίτι μου τόσον καιρό και δεν το εγνώριζα!

Κάνει η βαρώνη το κομπλιμάν στον μπάτλερ, ενώ εκείνος σκέφτεται απο μέσα του «ευτυχώς που φεύγει η πουτάνα σε λίγες μέρες» χαμογελώντας της μυστηριωδώς:

- Ο,τι πείτε κυρία βαρώνη. Πάω όμως τώρα να ετοιμάσω τα μπαγκάζια σας.

Βγαίνει απο το μεγάλο σαλόνι μαζεύοντας τα βρακιά του σχεδόν τρέχοντας και τρέμοντας απο θυμό, τον οποίο, όπως όλοι οι υποτελείς, ξέρει να κρύβει πολύ καλά.

Η ωραία βαρώνη, μετά το σεξουαλικό της απεριτίφ, αποσύρεται στα δώματά της για να περιποιηθεί την καλλονή της, η οποία έχει αρχίσει να κάνει την αστραφτερή επανεμφάνισή της. Ανοίγει διάπλατα την μεταπλαστική κουρτίνα, η οποία καλύπτει ένα καθρέπτη τεραστίων διαστάσεων, και κοιτάζει προσεκτικά τον εαυτό της. Η εικόνα που αντιγυρίζει ο καθρέπτης, δεν είναι και τόσον της αρεσκείας της. Πολύ έχει παχύνει τελευταίως. Προλαβαίνει άραγε να δώσει στη σιλουέττα της μια εμφάνιση αρκετά ανεκτή μέσα σε δέκα ημέρες; Αναρωτιέται πατώντας το πλήκτρο σύνδεσης με την προσωπική της διαιτολόγο:

- Ελα χρυσή μου, τι κάνεις;

- Ω, τι ευχάριστη έκπληξη! Εσείς κυρία βαρώνη; Χρόνια και ζαμάνια...

Απαντά η διαιτολόγος Νίτσα, η οποία είχε σπουδάσει διαιτολόγος και μασέζ χάρη στη γενναιοδωρία της βαρώνης ντε Μπολινιάκ.

- Ναι, εγώ καλό μου κορίτσι. Θέλω να με συμβουλεύσεις τι να κάνω ώστε να βρω τον εαυτό μου σε δέκα ημέρες.

- Δέκα ημέρες; Δε γίνεται δεκαπέντε τουλάχιστον;

- Δυστυχώς όχι Νίτσα μου! Νίτσα μου, φεύγω για Ανδρομέδα σε δέκα ημέρες ακριβώς.

Τονίζει η βαρώνη με στόμφο, χωρίς να αφήνει την παραμικρή αμφιβολία.

- Ερχομαι αμέσως τότε.

Λέει η διαιτολόγος κλείνοντας τον υπολογιστή της. Παίρνει ένα μικρό βαλιτσάκι και ξεκινά με το άκτιβ-τρέϊλερ για το βαρωνέϊκο. Η βαρώνη εντωμεταξύ, μπαίνει για ένα μπανάκι στη μικρή πισίνα του λουτρού της. Δεν έχει κρατήσει πολύ υπηρετικό προσωπικό για λόγους οικονομίας -πόσα χρόνια πια θα κρατούσαν τα χρήματα του ντε Μπολινιάκ; Ετσι, έχει μονάχα το μπάτλερ, τη μαγείρισσα, δυο καμαριέρες και δυο ιπποκόμους. Τα πλέον απαραίτητα πρόσωπα δηλαδή για να φέρνουν βόλτα το αρχοντικό της. Η Νίτσα ήταν παλαιότερα εσωτερική, τώρα όμως, αφού την απέλυσε η βαρώνη δίνοντάς της μια γερή αποζημίωση, διατηρεί δικό της εργαστήριο διαιτολογίας, όπου παρασκευάζει και διάφορα μαντζούνια για ειδικές περιπτώσεις -καλή ώρα σαν και τούτη. Εχει μείνει ανύπανδρη, μεγαλοπιάνεται κιόλας βλέπετε, και η εικόνα της έχει παραμείνει αρκετά φρέσκια για τα εβδομηντατόσα χρονάκια που κουβαλά στην πλάτη της. Ούτε σαράντα δε φαίνεται. Είναι μια ζωντανή διαφήμιση της εργασίας της.

(συνεχίζεται)

-->> αυτά έγραψα στο http://rodiat3.blogspot.com/2006/08/blog-post_05.html το Σάββατο, 5 Αυγούστου 2006, και το επαναλαμβάνω σήμερα αντί για βιογραφικό σημείωμα, μια και ο περιούσιος με εκάλεσε να παίξω. Αλλη φορά να... προσέχει!
Α! ρίξτε και μια ματιά και στου κ.Polsemannen, του λουκανικοπώλου, περιέχει πολλά διαφωτιστικά λίνκια.

-->> Κατόπιν αυτού, δικαιούμαι (είμαι βεβαία, δεν "νομίζω" αυτή τη φορά) την θέσιν της Προέδρου Πασών Των Μπλογκοσφαιρών. Αμήν.