Σελίδες

Σάββατο 14 Μαΐου 2011

η ώρα των πουλιών


Μου αρέσει αυτή η ώρα. Είναι η ώρα που κελαηδούν τα πουλιά περιμένοντας τον ήλιο να φανεί. Ακούγονται όμορφα και φέρνουν γαλήνη στην ψυχή. Κάπου κάπου, ο θόρυβος από το πέρασμα ενός οχήματος εμπλουτίζει τη χορωδία των πουλιών κι ακουγεται σαν να χαϊδεύει ο ντράμερ το τύμπανο με το βουρτσάκι. Φσσσ φσσσ φσσσ... σβήνει ο -ξένος για την ώρα αυτή- ήχος και δυναμώνει το κελάηδημα. Καμμιά φορά, ένα πεισματάρικο πουλί δυναμώνει τη λαλιά του, να ξεπεράσει τον ξένο ήχο, και τότε είναι πραγματικά αστείο. Το φαντάζομαι κορδωμένο, με φουσκωμένη την κοιλίτσα του, να διαμαρτύρεται κελαηδώντας, μήπως και το ακούσει ο χαλαστής και σταματήσει. Ισως και να νομίζει ότι ο ήχος του οχήματος παύει χάρη στη δική του προσπάθεια, ποιος ξέρει...

4 σχόλια:

Nikatsu είπε...

Ναι, είναι ωραία αυτή η ώρα.
Επίσης ωραία είναι και τα τιτιβίσματα των πουλιών μετά από κάποια απογευματινή μπόρα αυτή την εποχή, όταν βγαίνει ξανά ο ήλιος και φεύγουν τα σύννεφα.

L'Enfant de la Haute Mer είπε...

ποιος τη χάρη σου που ξημερώνεις να παραφυλάς τα πουλάκια.
Τούτο εδώ είναι σπουργιτάκι,
νεαρό σπουργιτάκι,
γιατί έχει ακόμη αυτά τα κίτρινα στις άκρες του ράμφους και είναι ακόμη 'κεφάλας'.
Είναι θηλυκό, γιατί του λείπει η χαρακτηριστική σκούρα καφέ κηλίδα στο στήθος, που την έχουν τα αρσενικά!

L'Enfant de la Haute Mer είπε...

καλέ,
μίλα μας και μη μας αγαπάς,
που ξελαρυγγίζομαι τόσες ώρες στα κλαδιά σου!

Rodia είπε...

Νά'στε καλά, ευχαριστώ για τα σχόλια :)))

Ωραία είναι τα πουλάκια, κανείς όμως δεν πρόσεξε την κατακλείδα: «Ισως και να νομίζει ότι ο ήχος του οχήματος παύει χάρη στη δική του προσπάθεια, ποιος ξέρει...»