Eurovision 2011 - α' φάση ημιτελικού

Χθες το βράδυ, πάτησα το κουμπί να ανοίξει το κουτί να βάλω να δω τον Ιβάν τον Τρομερό -κάνω εντατικές επαναλήψεις αυτό τον καιρό!- πέφτω πάνω στα μισά του τραγουδιού από τη Μάλτα (Νο 11, αν θυμάμαι καλά) κι έμεινα με το DVD στο χέρι. Λέω "να μια ευκαιρία να δω τι κάνουν τα καμάρια μας φέτος" κι αποφασίζω να δω την εκπομπή της Α' φάσης του ημιτελικού της Γιουροβυζιών. Κομματάκι ποδοσφαιρική ορολογία, αλλά τί μας νοιάζει; Παιδιά είναι κι ας παίζουν. Αλλωστε, τα οράματα του τραγουδιστή και του ποδοσφαιριστή πηγαίναν ανέκαθεν πακέτο στα παιδικά μυαλουδάκια, δεν είναι τωρινή μόδα, και στη δική μου τη γενιά όταν ρωτάγαν ένα παιδάκι τί θα γίνεις όταν μεγαλώσεις απαντούσε "ποδοσφαιριστής" ή "τραγουδίστρια" ανάλογα με το φύλο, βεβαίως, ασχέτως που η δικη μου απάντηση ήταν "ηθοποιός", το έβρισκα πιο πρωτότυπο -την απάντηση, όχι το επάγγελμα που το γνώριζα μονάχα από κάτι φωτογραφίες που μαζεύαν οι συμμαθήτριές μου.

Τελοσπάντων, ας επιστρέψω στο θέμα. Μισοξάπλωσα λοιπόν στην πολυθρόνα κι άρχισα να βλέπω, γιατί τα τραγούδια της γιορτής αυτής -γιορτή λένε αυτό το ξενερέ πράγμα- περισσότερο βλέπονται και λιγότερο ακούγονται. Μάλτα λοιπόν και κάτι αγόρια τραγουδούν ενώ ταυτόχρονα χτυπιούνται άτσαλα. Το τραγουδάκι πάντως ακούγεται.

Συνεχίζει η παρουσιάστρια και την ακούω να λέει σε μια στιγμή -στο περίπου, και νομίζω μετά την ανακοίνωση ότι οι ψήφοι της κριτικής επιτροπής μετράνε 50% και άλλα τόσα οι ψήφοι του κοινού, οπότε γιατί να ψηφίσω;- λέει λοιπόν, κάτι σαν "φέτος υπάρχει κανονισμός και δεν μπορούμε να λέμε ό,τι θέλουμε εμείς οι παρουσιαστές, πρέπει να προσέχουμε τί λέμε", κλπ κλπ, δηλαδή; Μπήκε λογοκρισία στους παρουσιαστές; Και ποια είναι η ποινή αν η γλώσσα του παρουσιαστή ξεφύγει; Ημαρτον λέμε!

Παρακάτω ανεβαίνει η Κροατία να τραγουδήσει και είναι το απόλυτο άγαλμα: παγοκολόνα σκέτη. Ούτε κουνιέται, ούτε τίποτα, και αναλογίες μαρμαροκολόνας. Το σασπένς ήταν το ρούχο, ένα φουστάνι που μεταμορφωνόταν επί σκηνής, κάτι σαν τον ανθρωπο με τα χίλια πρόσωπα, αλλά όχι τόσο διασκεδαστικό. Στα ίδια μέτρα πάνω κάτω και η Ουγγαρία, που φοράει ένα ωραίο πραγματικά γαλάζιο φουστανάκι, μονόπαντο, με ένα μανίκι -ίσως δεν έφτανε το ύφασμα λόγω κρίσης κι εκειπέρα, τι να πω. Παρόμοια φουστάνια όμως φοράνε και η παρουσιάστρια του κεντρικού προγράμματος και κάποια άλλη κυρία, και αναρωτιέμαι αν είναι μόδα ή κλέψαν την ιδέα της ουγγαρέζας.

Τεσπα, πάμ' παρακάτ', στο Αζερμπαϊτζάν, του οποίου το τραγούδι έγραψε (πάλι, όπως είπε η παρουσιάστρια, γιατί και πέρισυ το ίδιο έγινε) ένας σουηδός. Κατά τα άλλα, η γιουροβυζιών αντιπροσωπεύει τις χώρες που λαβαίνουν μέρος. Μάλιστα. Επίσης, η γλώσσα που κυριαρχεί στο 90% των τραγουδιών είναι η αγγλική, και αυτό στο πλαίσιο της αντιπροσώπευσης των λαών και των πολιτισμών, υποθέτω.

Η Πορτογαλία πήγε να ξεφύγει, κράτησε τη γλώσσα της μαζί με το πρόβλημα που είναι πρόβλημα όλων μας αλλά η γιουροβυζιών των χαμηλών τόνων δεν θέλει να το βλέπει -μπορεί να έχει και μυωπία, 54 χρονών γυναίκα πια!- αλλά τον πήρε το μπούλο η κακομοίρα... Πορτογαλία μηδέν! Για τον ίδιο λόγο πάει στα αζήτητα το σούπερ τραγουδάκι των Schooligans, όπως γράφω στο προηγούμενο ποστ.

Τί άλλο να γράψω; Αναμείνατε... Μεθαύριο θα έχουμε ποτ-πουρί από όλα τα τραγούδια του ημιτελικού. Ούτε τσάμπιονς λιγκ λέμε. Σκέφτομαι να εισηγηθώ να παίζουν μπάλα όσο τραγουδάνε, ίσως να τοποθετηθούν και μίνι τέρματα επί σκηνής. Ολα για το θέαμα. Θα την καταπιώ και φέτος τη δόση μου μαμά Ευρώπη, θα την καταπιώ. Για να γίνω καλή ευρωπαία.