Να περιμένουμε το θαύμα;

«Εχε τα μέντε σου!» ήταν η βασική συμβουλή της γιαγιάς μου της κοντέσσας, της κεφαλονίτισσας από σόι, γραμμένο και στο λίμπρο ντ' όρο λέμε, που είχε τελειώσει Σχολαρχείο -την ανώτερη μόρφωση που λάβαιναν τα κορίτσια στην αυγή του προηγούμενου αιώνα. Μάλιστα. Ετσι έλεγε η γιαγιά μου, «έχε τα μέντε σου», ό εστί μεθερμηνευόμενον «έχε το νου σου» ή, πιο αναλυτικά «έχε τα μυαλά μεσα στο κεφάλι σου» ή, αναλυτικότερα «πρόσεχε μη σε γελάσει κανείς» ή, ακόμα πιο αναλυτικά «πρόσεχε να προβλέπεις ποιος είναι πιθανό να σε γελάσει». Χρήσιμη συμβουλή, ιδίως στις μέρες που περνάμε, όπου όλα είναι ρευστά και νεφελώδη, όπως δήλωσε προσφάτως ο -επίσης κεφαλλονίτης- υπουργός.

Ας έχουμε, λοιπόν, τα μέντε μας και ας μη περιμένουμε το θαύμα να μας βρει σαν τα αστράκια και τα λαγουδάκια που πηδούν απ' το καπέλο του ταχυδακτυλουργού. Οι σύγχρονοι ταχυδακτυλουργοί, όσα βγάζουν απο το καπέλο τους τα κρατούν για τη πάρτη τους και τα τρών μοναχοί τους, ασχέτως αν διαδίδουν ψευδώς πως «μαζί τα φάγαμε».

Γιατί το κάνουν αυτό; Καθαρή επιστημονική ερώτηση θέτω, αυτό το "γιατί" δεν σημαίνει παράπονο, άσε που έχω έτοιμη την απάτηση: Μα.. για να μας τρελλάνουν! Να γίνει η χώρα ένα τρελλό τρελλό μπουρδέλο, μοναδικός τουριστικός προορισμός για τους «ελάτε να δείτε αυτούς τους τρελλοέλληνες πόσο τη βρίσκουν με τις καρπαζιές μας» και τους χειρότερους «ελάτε να κάνουμε δικές μας τις όμορφες ακρογυαλιές και τα κορμιά της μουρλοχώρας που ξεπουλιέται στο τζάμπα».

Από δω το φέρνουν, από κει το πάνε, σιγά σιγά (γρήγορα μάλλον, πολύ γρήγορα!) δεν θα ξέρουμε καν ποιος είναι ποιος, ποιό σώμα σε ποιό σώμα και ποιο κόμμα σε ποιο κόμμα. Χτες το βραδάκι είδα την εκπομπή της κας Στάη στην τιβι (ΝΕΤ, παρακαλώ) όπου ο βουλευτής του Λ. (ένα κόμμα αρχίζει από Λ.) να είναι έτοιμος να σφιχταγκαλιάσει (συμφωνών με) τον βουλευτή του Σ. (ένα και το κόμμα από Σ.) υιοθετώντας πλήρως τις απόψεις του και προβάλλοντάς τις σαν δικές του -ήδη προβεβλημένες. Ημαρτον λέμε! Τί κάνει ο άνθρωψ (© πολσεμανεν) για να βγάλει τα ψηφαλάκια του. Ο άνθρωψ δεξί μπακ και καταϊδρωμένο, εννοείται.

Τελοσπάντων, η άλλη μου γιαγιά, η βλάχα της Β' Δημοτικού, ήταν σοφότερη. Επειδή δεν έδινε συμβουλές, μόνο έδειχνε με πράξεις τί να κάνουν τα εγγονάκια της. Ισως για τούτο ξεπέρασε τον αιώνα στα χρόνια. Θεωρούσε δεδομένο ότι τα μυαλά βρίσκονται μέσα στο κεφάλι και δεν βγαίνουν έξω παρεκτός αν σπάσει το κρανίο, καθώς επίσης και ότι για να (σκεφτεί έστω να) σε γελάσει κάποιος, θα πρέπει εσύ να δώσεις το δικαίωμα, την εικόνα του βλαμμένου δηλαδή, αυτού που δεν ξέρει τί του γίνεται. Οταν κρατάς σταθερή στάση και όχι ήξεις αφίξεις κανείς δεν πρόκειται ούτε καν να διανοηθεί πως μπορεί να παίξει μαζί σου το πίτσι. Ετσι ήταν κι η γιαγιά μου η βλάχα.. βράχος ακλόνητος.. και μακάρι να της έμοιαζα, γιατί μερικές φορές με πιάνει το κεφαλονίτικο και ξεφεύγω!

Γιατί τα γράφω αυτά; Για να μιλήσω λιγουλάκι με μένα, που απορώ προσφάτως, να δώσω μια απάντηση (σε μένα) για όσα συμβαίνουν και να καθαρίσω τη σκέψη μου. Αν, καθώς δείχνει το πράγμα, όλα όσα συμβαίνουν έχουν στόχο την αποβλάκωση και την ψυχοπλάκωση με ποθούμενο αποτέλεσμα την πλήρη χειραγώγηση των πολιτών (και τη δική μου, φυσικά) να έχω τα μυαλά στη θέση τους, να μένω σταθερή και να αποφεύγω τις διάφορες βλακείες, να μένω μακριά απο το τριπάκι της "διαρκούς ενημέρωσης" που αποσυντονίζει το νου με τις διάφορες παρλαπίπες, να μαθαίνω χρήσιμα πράγματα, να διϋλίζω τον κώνωπα χωρίς, βεβαίως, να.. καταπίνω την κάμηλον!

Αχ, αυτή η "διαρκής ενημέρωση"! Μοιάζει με πολεμικά ανακοινωθέντα! Οταν τύχει να ακούσω ειδήσεις, νοιώθω σαν τον ασθενή επί της χειρουργικής κλίνης: Δεμένη και φιμωμένη, να με εγχειρίζουν χωρίς αναισθητικό, κόβοντας με το μαχαίρι της κουζίνας ένα κομματάκι από δω κι ένα κομματάκι από κεί, να συνεδριάζουν οι χειρουργοί ανάμεσα στα κοψίματα -κατά τη διάρκεια της εγχείρισης, εννοείται- ποιο κομματάκι να κόψουν στο επόμενο στάδιο, και'γώ να μένω ακίνητη -δεμένη και φιμωμένη, όπως είπαμε, όχι άβουλη- να περιμένω τί θα μου κάνουν ακόμα. Και η εγχείριση να μη λέει να τελειώσει, όλο και να παρατείνεται, όλο αύριο, αύριο, αύριο, μεθαύριο, και πάει λέγοντας. Για το χτες, τις λάθος μαχαιριές του χτες, τα λάθος κοψίματα και ποιος φταίει, λέξη. Μόνο για το ότι φταίει ο ασθενής επί της κλίνης του χειρουργείου που βρέθηκε σε αυτή τη θέση! Ημαρτον και πάλι! Για να τρελλαινόμαστε περισσότερο.

Η αγωνία αυτή δεν μπορεί να περιγραφεί διαφορετικά και είναι αυτή η αγωνία (η αγωνία που πουλιέται στα ΜΜΕ και μεις την πληρώνουμε) που τρελλαίνει τον άνθρωπο. Τον βγάζει εκτός εαυτού, τον διαλύει. Δεν υπάρχει άλλη εξήγηση, επίτηδες το κάνουν. Υποβάλλουν έναν ολόκληρο λαό σε βασανιστήριο. Επιστημονικό βασανιστήριο -όχι παίζουμε!- και στη συνέχεια ετοιμάζονται να στείλουν έναν ολόκληρο λαό στην.. εξορία! Μάλιστα. Τί άλλο είναι οι διαφημιστικές ανακοινώσεις για "16.000 θέσεις εργασίας στην Αυστραλία" και άλλα κουλά;

Εμείς όμως, γερά. Περιμένουμε το θαύμα! Ποιο θαύμα; να μαζευτούν 1 μύριο υπογραφές για να γίνει η ποθητή Ε.Λ.Ε. Μέχρι τώρα, ούτε 30.000 υπογραφές δεν μαζεύτηκαν (πού είναι τα μύρια για τις ταυτότητες και για την "εκλογή" του ΓΑΠ;) το πράγμα πάει λάου λάου, αλλά... Είμαι αισιόδοξος άνθρωπος, τό'χουμε πει αυτό. Τρέχα να υπογράψεις! Τώρα! Τί άλλο περιμένεις να σου κόψουν δηλαδή;