βιβλία - διακοπές

Το βιβλίο της δικής μας (μπλόγγερ γαρ) Βίβιαν Ευθυμιοπούλου «ΑΘΗΝΑΙΟΥ ΒΟΡΒΟΡΥΓΜΟΙ» ήταν το πρώτο που έπιασα στα χέρια μου ξεκινώντας το φετεινό καλοκαίρι. Καλογραμμένο βιβλίο, προσεγμένο όπως και το περίφημο ομότιτλο μπλογκ της Βίβιαν, έτρεξε σα νεράκι με τις ιστορίες και τις συνταγές του. Αντιγράφω από τη σελ. 94 -->> Το κότερο όμως δεν το έβρισκα πουθενά. «Μα ο "Ναυτίλος" που ψάχνεις δεν είναι κότερο, αλλά βαθυσκάφος!» μου απάντησε ο φύλακας της μαρίνας όταν τον ρώτησα. «Συνήθως επιστρέφει στη μαρίνα κατά το δειλινό! Ξαναέλα τότε». Δεν είμαστε καλά. Βαθυσκάφος ζητούσε σεφ με προϋπηρεσία σε διεθνείς κουζίνες; Ομολογώ πως μου είχε κινήσει το ενδιαφέρον το όνομα του σκάφους που εγώ θεώρησα δεδομένο πως ήταν κότερο. «Ναυτίλος»... Μου άρεσε η ιδέα ότι θα εξαφανιζόμουν για ένα καλοκαίρι μ' ένα «Ναυτίλο», αλλά όχι και με βαθυσκάφος! Επειτα, μου είχε κάνει εντύπωση η όλη διαδικασία που είχε προηγηθεί για να κλείσω το ραντεβού με τον πλοίαρχο, λες και ήθελαν πρώτα να τσεκάρουν ποιος είμαι...

Το βιβλιαράκι με το χαριτωμένο τίτλο «Οσα δεν θέλετε να ξέρετε για τους άντρες» του Σωκράτη Αντωνίου (επίσης μπλόγγερ) ήταν μια έπληξη για μένα, επειδή, πέρα από γλαφυρά καλοκαιρινό -δλδ, ελαφρύ- έκρυβε μικρά διαμαντάκια, όπως π.χ. στη σελ. 67-68 -->> Σε μια μάχη σώμα με σώμα υπάρχουν στιγμές κορύφωσης, όπου δεν μπορείς να ξεχωρίσεις τα κορμιά των παλαιστών. Ποιανού είναι αυτό το χέρι, σε ποιον ανήκει εκείνο το κεφάλι; Εχουν γίνει ένα καθώς κυλιούνται στο χώμα σφιχταγκαλιασμένοι σαν μανιακοί εραστές. Αυτό σε κάνει να σκεφτείς ότι ο δυτικός άντρας πλακώνεται στους δρόμους για ακόμα ένα λόγο: του λείπει η αληθινή φιλία και η αντρική σωματική επαφή. Καθώς έχει ανατραφεί για να δείχνει παντού και πάντα «ματσο», δεν μπορεί να μιλήσει με τους φίλους του καρδιακά, διστάζει να τους αγγίξει, να τους χαϊδέψει αδελφικά τα μαλλιά, να τους αγκαλιάσει, κατατρύχεται συνεχώς από ομοφοβία. Ποτέ δεν λέει «Σ' αγαπώ, μου έλειψες», αγκαλιάζοντας το φίλο του όταν συναντηθούν. Αλλά φαίνεται ότι κάθε άνθρωπος, εκτός από τη σωματική επαφή σεξουαλικής υφής έχει ανάγκη και από ένα πατρικό χάδι, ένα αδελφικό φιλί, ένα συναδελφικό χτύπημα στην πλάτη, μια θερμή χειραψία, ένα φιλικό αγκάλιασμα. Και αυτό οι δυτικοί άντρες το στερούνται πολύ από μικρά παιδιά.

Για «το τέλος της τρέλας» του Χόρχε Βολπί έχω γράψει ήδη, ήταν από τα πρώτα καλοκαιρινά βιβλία που πέρασε φέτος από τα μάτια μου.

Τα «Μαθήματα Διπλωματίας» του John Brady Kiesling τα φυλάω για ένα μακρινό ταξίδι με καράβι. Είναι πολυσέλιδο και χρειάζομαι πάνω από 6 ώρες να το περάσω μια πρώτη ανάγνωση, όπως υπολογίζω. Εχω ξεφυλλίσει τις σελίδες του, κάτι που κάνω σχεδόν πάντα πριν από την προσεκτική ανάγνωση ενός ογκώδους τόμου, και πήρα μια γεύση από τη γλαφυρότητα της γραφής. Ετσι, αντιγράφω μια μικρή παράγραφο από τη σελ. 296 -->> Για τους Αμερικανούς η «πίστη» είναι σχεδόν συνώνυμη με την «αρετή» και την «κοινωνική υπόληψη». Οι Ελληνες, γεννημένοι μέσα σε ένα κράτος όπου η εκκλησία συνεργαζόταν στενά με την πολιτική εξουσία επί αιώνες, έχουν μια λιγότερο ειδυλλιακή άποψη για την πίστη. Η αρετή που μετρά περισσότερο όσον αφορά την υπόληψή τους έναντι των ομοίων τους είναι να μη περνιούνται για κορόιδα. Κανένα ορθολογικό επιχείρημα δεν θα αλλάξει τους κοινωνικούς όρους που κάνουν την άρνηση πίστης στην επίσημη αλήθεια εξίσου έγκυρο δείγμα δημοσιογραφικής ακεραιότητας με την προθυμία αμφισβήτησης της επίσημης ψευδολογίας.

Από το «Σώμα με σώμα» του Ηλία Μαγκλίνη αντιγράφω ένα κομματάκι από το οπισθόφυλλο, μια και δεν έχω ανοίξει ακόμα το βιβλίο -->> ...καθώς ο ιστός της υφαίνεται πάνω σε ένα και μόνο πρόσωπο: μια γυναίκα που βιώνει τη ζωή της σαν πεδίο μάχης. Ετσι, την τρυφερότητα και τη νοσταλγία διαδέχονται η βαναυσότητα και ο τρόμος, τις μυρωδιές των αγαπημένων σωμάτων το πένθος για την απουσία τους και την αγωνία για την έκβαση της μάχης η παγερή σιγή του τέλους της. Με άλλα λόγια, μια άλλοτε σιωπηρή κι άλλοτε θορυβώδης παρέλαση μορφών φασματικών όσο και γοητευτικών.

Για καβάντζα, μη τυχόν και ξεμείνω από βιβλία δηλαδή, έχω τα βιβλιαράκια των εκδόσεων «Το Ποντίκι», αυτά που μπαίνουν κάθε βδομάδα στην ομώνυμη εφημερίδα, την οποία ψωνίζω γι αυτόν ακριβώς το λόγο. Ευκολοανάγνωστα, με λίγες σελίδες, ενδιαφέρουσα θεματολογία, προσεγμένες μεταφράσεις και σχετικά καλό χαρτί -πράγμα σπάνιο για εφημεριδοεκδόσεις.

Στο μυθιστόρημα του Μάνου Ελευθερίου «Ο καιρός των χρυσανθέμων» μου άρεσε πολύ η προσωποποίηση των επίπλων (σελ. 69-70) και ο τρόπος που περιγράφει το γήρας, πικρός αλλά ξεκάθαρα δικός του τρόπος, δυσκολεύομαι να τον συμμεριστώ, μιλάμε για πολλή πικρίλα! Δυο μικρά δειγματάκια: από τη σελ. 126 -->> Τα πιο δύσκολα και θλιβερά έρχονταν όταν λίγο πριν την παράσταση οι γέροι ηθοποιοί κάθονταν σε κάποια ετοιμόρροπη καρέκλα μες στο υποτυπώδες καμαρίνι τους κι άρχιζαν ξαφνικά να παραμιλούν. «Πού βρίσκομαι; Τι μου συμβαίνει; Ολα γυρίζουν». από τη σελ. 195 -->> Μαύρο γούρι και μαύρο ρόδι για τα γηρατειά σου. Τι πατρίδα. Τι άνθρωποι. Και να τελειώνεις εδώ, σ' αυτή την άρρωστη πόλη, όπου για να σταθούν οι άνθρωποι στα πόδια τους πίνουν φαρμάκι κάθε πρωί και το ξερνάνε στο διπλανό τους.

Στα διηγήματα του Αντον Τσέχωφ «Ο ΜΑΥΡΟΣ ΜΟΝΑΧΟΣ & ΑΛΛΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ» από τις εκδόσεις ΕΡΑΤΩ, βρίσκω πάντα κάτι καινούργιο, όσες φορές και αν τα διαβάσω και αυτό συμβαίνει σε μένα με όλα τα έργα του Τσέχωφ, όχι μόνο με το συγκεκριμμένο βιβλίο. Παντού υπάρχει έντονη η Αλήθεια που παρουσιάζεται με δροσιά μέσα στην ομίχλη, με καθαρό συναίσθημα μέσα στη μαυρίλα της κάθε πραγματικότητας. Με δυο λόγια, είναι τόσο επίκαιρα -αν εξαιρέσουμε το περιβάλλον όπου εξελίσσονται οι ιστοριούλες- που θα μπορούσαν να είχαν γραφτεί και σήμερα!

Το «Ζιγκ-ζαγκ στις νεραντζιές» το έφτασα στη σελίδα 13 και κόλλησα εκεί πέρα. Ισως να προχωρήσω κάποια μέρα που δεν θα έχω τίποτε άλλο για διάβασμα. Πολύ επαγγελματικό το γράψιμο -για μένα, που μου αρέσει το αυθόρμητο. Αν δεν είχε γίνει τόσος ντόρος από τον κ. Πλεύρη, ούτε που θα το παρατηρούσα το βιβλίο. Μπορεί να αλλάξω γνώμη μετά την ανάγνωση, αλλά τώρα έχω κολλήσει είπαμε!

Πριν από λίγες μέρες, ξέφυγα από τα νύχια της «Πιανίστριας» της Ελφρίντε Γέλινεκ, που κόντεψε να με τσουρομαδήσει! Εκπληκτικός ρυθμός, μα την αλήθεια, και τόσο δύσκολο θέμα, και τόσο πετυχημένη μετάφραση -σύμφωνα με τη γνώμη της ελληνογερμανίδας φίλης μου. Σα να μεταφράζεται π.χ. «το τρίτο στεφάνι» του Ταχτσή σε ξένη γλώσσα ένα πράγμα! Μου άρεσε το βιβλίο, θα το ξαναδιαβάσω οπωσδήποτε, σίγουρα θα υπάχουν στοιχεία που δεν πρόλαβα να προσέξω αρκετά στην πρώτη ανάγνωση. Αν και έχω ξεχωρίσει για να διαβάσω στο Podcast μου ένα μεγαλούτσικο κομμάτι (σελ. 123 και όπου φτάσει) αντιγράφω λίγες γραμμές που αφορούν τη γονεϊκή βία από τη σελ. 53 -->> Το κεφάλι μιας τετράχρονης περίπου πετάγεται με δύναμη πίσω, παρασυρμένο από ένα μητρικό χτύπημα με δύναμη ανεμοστρόβιλου και γυρνάει για μια στιγμή αβοήθητο σαν εκείνες τις μαριονέτες, που χάνοντας την ισορροπία τους με δυσκολία καταφέρνουν να ορθωθούν και πάλι. Τελικά το παιδικό κεφάλι στέκεται και πάλι κάθετα, στη φυσική του θέση, και ξεσπάει σε τρομερές φωνές, αλλά η ανυπόμονη γυναίκα το μετατοπίζει πάλι από την κατακόρυφη θέση. Το παιδικό κεφάλι τώρα σημαδεύεται με αόρατο μελάνι, καταδικασμένο σε ακόμα χειρότερα. Αυτή, η γυναίκα, έχει να κουβαλήσει βαριές τσάντες και ευχαρίστως θα έβλεπε το παιδί να εξαφανίζεται στη σχάρα ενός υποόμου. Για να μπορεί να κακομεταχειριστεί το μικρό, πρέπει κάθε φορά να αφήσει για λίγο τις βαριές τσάντες στο έδαφος, κι αυτό συνεπάγεται μια επιπρόσθετη εργασιακή διαδικασία. Αλλά της φαίνεται ότι αξίζει τον κόπο. Το παιδί μαθαίνει τη γλωσσα της βίας, παρόλο που δεν του αρέσει να μαθαίνει, και στο σχολείο άλλωστε δεν συγκρατεί τίποτα. Ξέρει ήδη μερικές λέξεις, τις πιο αναγκαίες, αν και μέσα στην κλαψούρα του δύσκολα γίνονται κατανοητές.
και από τη σελ. 68 -->> Αυτοί οι άνθρωποι αγαπούν τη μουσική και θέλουν να οδηγήσουν και άλλους σε αυτή. Με υπομονή και αγάπη, αν χρειαστεί και με τη βία. Θέλουν να κάνουν τη μουσική προσιτή ακόμα και στα μικρά παιδιά, γιατί δεν προκαλεί και τόσο μεγάλη ευχαρίστηση να βόσκεις μόνος σου σε αυτά τα λιβάδια. Σαν αλκοολικοί ή τοξικομανείς, αισθάνονται την ανάγκη να μοιραστούν αυτό που αγαπούν με όσο το δυνατόν περισσότερους. Τα παιδια οδηγούνται σε αυτούς με πονηριά. Το πασίγνωστο παχύ παιδί της γιαγιάς και του παπού, που τα μαλλιά του είναι υγρά και κολλημένα στο κεφάλι και φωνάζει για βοήθεια με την παραμικρή αφορμή, όσο και το παιδί της εργαζόμενης μητέρας, «το παιδί με το κλειδί», που αμύνεται ισχυρά, αλλά τελικά δεν έχει παρά να παραδοθεί. Κατά τη διάρκεια των συναυλιών δεν προσφέρονται φαγώσιμα. Αλλά ούτε η επιβλητική ησυχία τρώγεται. Οχι ψίχουλα ψωμιού, όχι λεκέδες λίπους πάνω στις πολυθρόνες, όχι λεκέδες από κόκκινο κρασί στο προστατευτικό κάλυμμα του πιάνου νούμερο ένα και στο προστατευτικό κάλυμμα του πιάνου νούμερο δύο. Σε καμιά περίπτωση τσίχλα! Τα παιδιά περνούν από κόσκινο, μήπως φέρουν ακαθαρσίες μέσα στο σπίτι. Τα χονδροειδέστερα παιδιά μένουν πάνω στην κρησάρα και δεν θα πετύχουν ποτέ κάτι στο μουσικό τους όργανο.

«Η ελληνική ιδιαιτερότητα» του Κορνήλιου Καστοριάδη βρίσκεται επίσης στο στοκ των βιβλίων προς μελέτη, μάλλον πάνω σε καράβι, λόγω του όγκου του.

Δεν λείπει φυσικά και ένα βιβλίο σχετικό με τη λειτουργία του ανθρώπινου εγκεφάλου, μέσω της ψυχιατρικής και ψυχοθεραπείας. Πρόκειται για το εκδοθέν από «ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΣΤΗΝ ΨΥΧΙΑΤΡΙΚΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΨΥΧΟΘΕΡΑΠΕΙΑ», γραπτή εκδοχή των εισηγήσεων στο συμπόσιο ‘Η Ερμηνεία στην Θεραπεία’ που έγινε τον Οκτώβρη του 2004 στο Βόλο. Αυτό μάλλον θα το διαβάζω ταυτόχρονα με άλλα -χόμπυ είναι αυτό!

Σήμερα, βρίσκομαι στη μέση περίπου του βιβλίου «μ.Χ.» του Βασίλη Αλεξάκη. Είναι ένα γλαφυρότατο ανάγνωσμα, τρέχει από μόνο του λες και ο αναγνώστης είναι ταυτόχρονα και συγγραφέας του. Πώς γίνεται αυτό δεν ξέρω, όπως δεν είμαι σίγουρη αν αυτό συμβαίνει μόνο σε μένα. Μου αρέσει τόσο πολύ που τρέμω στην ιδέα πως θα τελειώσει, γι αυτό προσπαθώ να καθυστερώ όσο γίνεται τη λήξη του, να βάζω φρένο στην περιέργειά μου να δω τι θα γίνει παρακάτω. Εχω σημειώσει αρκετές σελίδες ιδιαίτερα ενδιαφέρουσες, με πληροφορίες και σκέψεις που σπάνε κόκκαλα, αλλά δεν ξέρω ποια να πρωτοδιαλέξω για να δώσω μια γεύση. Φοβάμαι μην αδικήσω το βιβλίο, αν μεταδώσω κάτι αποσπασματικά, επειδή είναι τόσα πολλά τα επίπεδα ανάγνωσης, ο χρόνος είναι λες ρευστός, συνδέει τα ρυάκια των προσωπικών περιπετειών και εκμυστηρεύσεων του κεντρικού ήρωα με τα ποτάμια των ιστορικών γεγονότων και στοιχείων, τις μικρές λίμνες των σκέψεών του με χαρούμενα συντριβάνια απρόβλεπτων διαλόγων. Ολα αυτά κινούνται μέσα στην απλή ιστοριούλα ενός νεαρού φοιτητή που ζει και ερωτεύεται φυσιολογικά, με την εργασία του για τους προσωκρατικούς και μια πρόσθετη εργασία για το Αγιο Ορος. Ο αναγνώστης κινείται μαζί του, ανακαλύπτει, εκστασιάζεται, παίζει.

____________________
Καλά ταξίδια και καλές βουτιές σε όλους! :)