Ιστορία Χωρίς Τέλος

Αυτός είναι ο τίτλος του βιβλίου του Michael Ende, που πρωτοεκδόθηκε το 1979 και από τότε ούτε που θυμάμαι πόσες φορές το αγόρασα και το χάρισα σε μικρούς και μεγάλους, στα γερμανικά ή μεταφρασμένο στη γλώσσα μας. Βαθειά φιλοσοφημένο έργο, γραμμένο απλά αλλά όχι απλοϊκά, περιέχει τη μοναδική λύση στα προβλήματα του σύγχρονου κόσμου αποκαλύπτοντας την ουσία, το μεδούλι τους.
Παίχτηκε και στο σινεμά, αλλά δεν κατάφερε να μεταδώσει παρά μόνο ένα μικρό ποσοστό από τα γραμμένα, επειδή μάλλον η ανθρώπινη φαντασία (εξακολουθεί να) είναι ακαταμάχητη. Ευτυχώς!

Πρωτομαγιάτικο δωράκι για όσους θέλουν να σώσουν τον πλανήτη από το φόβο και την καταστροφή, ένα κομματάκι από διάλογο ανάμεσα στο φοβερό τέρας Γκμορκ και τον πολεμιστή Ατρέου:

- Αν πλησιάσεις πιο κοντά, θα σε κάνω κομμάτια.
- Ποιος είσαι;
- Είμαι το Γκμορκ.. κι εσύ, όποιος κι αν είσαι, θα έχεις την τιμή να γίνεις το τελευταίο θύμα μου.
- Δεν θα πεθάνω εύκολα. Είμαι πολεμιστής.
- Πφφφ... γενναίος πολεμιστής.. Τότε, να πολεμήσεις με το Τίποτα!
- Δεν μπορώ! Πρέπει να περάσω τα σύνορα της Φαντασίας.
- Χαχαχαχαχαχαχαχαχα!!!
- Πού βρίσκεις το αστείο;
- Η Φαντασία δεν έχει σύνορα... χαχαχαχαχα...
- Δεν είναι αλήθεια! Λες ψέμματα!
- Ανόητο αγόρι, δεν ξέρεις τίποτα για τη Φαντασία. Είναι ο χώρος του μυαλού των ανθρώπων. Κάθε κομμάτι της, κάθε πλάσμα της, είναι ένα μέρος από τις ελπίδες και τα όνειρα της ανθρωπότητας. Για τούτο δεν έχει σύνορα.
- Τότε, γιατί πεθαίνει η Φαντασία;
- Επειδή οι άνθρωποι άρχισαν να χάνουν τις ελπίδες τους και να ξεχνούν τα όνειρά τους. Ετσι, το Τίποτα γίνεται πιο δυνατό...
- Τί είναι το Τίποτα;
- Είναι το κενό που απέμεινε.. είναι η απελπισία που καταστρέφει αυτόν τον κόσμο.. κι εγώ το βοηθάω σε αυτό...
- Γιατί;
- Γιατί οι άνθρωποι που δεν έχουν ελπίδες ελέγχονται ευκολότερα.. κι όποιος έχει τον έλεγχο, έχει και την Εξουσία.
- Ποιος είσαι στ' αλήθεια;
- Είμαι ο υπηρέτης της Δύναμης που κρύβεται πίσω από το Τίποτα και μ' έστειλαν να σκοτώσω τον μοναδικό που μπορούσε να σταματήσει το Τίποτα, αλλά τον έχασα στα Ελη της Θλίψης. Τον λέγαν Ατρέου.
- Αν είναι να πεθάνουμε, ας πεθάνουμε πολεμώντας! Ελα να με πολεμήσεις! Είμαι ο Ατρέου!

Το φοβερό τέρας Γκμορκ -ίσως ο ίδιος ο Φόβος- ορμά εναντίον του νεαρού πολεμιστή και σκοτώνεται από το χέρι του Ατρέου, το οπλισμένο με ένα κομμάτι αιχμηρού πετρώματος. Εξηγώντας με δικά μου λόγια, όπως το καταλαβαίνω δηλαδή, βλέπουμε ότι η εξόντωση του Φόβου είναι το πρώτο βήμα προς τη σωτηρία, το αμέσως επόμενο βέβαια μετά την εγκατάλειψη της Θλίψης, γιατί η εγκατάλειψη της Θλίψης, η έξοδος από το Ελος είναι το πραγματικό πρώτο βήμα. Η Θλίψη, ναι μεν δικαιολογημένη μετά από ένα οδυνηρό ξάφνιασμα, όπου οι άνθρωποι "χάνουν τ' αυγά και τα πασχάλια" όπως λέει η σοφή παροιμία, δεν είναι όμως μια κατάσταση που χρειάζεται να έχει μεγάλη διάρκεια γιατί τότε γίνεται Παγίδα, μια παγίδα θανατερή που καταπίνει τον άνθρωπο μαζί με τις ελπίδες και τα όνειρά του, σαν να βουλιάζουν όλα και να χάνονται στο Ελος...

Ανακεφαλαιώντας λοιπόν:
1. Θλίψη δικαιολογημένη, αλλά να έχει μικρή διάρκεια, μη μας καταπιεί κιόλας!
2. Αναγνώριση και εξόντωση του Φόβου. Χωρίς χρονοτριβή, μόλις τον αναγνωρίσουμε.. Μπαμ! στο ψαχνό.
3. Διατήρηση των ελπίδων και των ονείρων μας, να σώσουμε τη Φαντασία και ό,τι περιλαμβάνει αυτή η έννοια -δημιουργικότητα, χαρά, αλτρουϊσμός, αλληλεγγύη, φιλία, ανθρωπιά, κλπ- με κάθε τρόπο.
4. Στην ανάγκη, αν δεν μπορούμε να κάνουμε πολλά πράγματα μονομιάς για τη Φαντασία, ας την ξαναβαφτίσουμε!
______________________________
ΣΗΜ.1. Το βιβλίο περιέχει πολύ πιο ενδιαφέροντα πράγματα -σκέψεις και καταστάσεις- από το φτωχό αυτό διάλογο. Διάβασέ το και θα με θυμηθείς. :)
ΣHM.2. Οσο μένει το μυαλό κολλημένο -εγκλωβισμένο καλύτερα- στα όσα μας πασάρονται από δω κι από κει, όσο ακούμε άκριτα τις λεγόμενες "ειδήσεις" και "ανακοινώσεις" των εξουσιαστών, τόσο μελαγχολούμε και τρέχουμε προς τη δική μας την καταστροφή. Κάπου διάβασα σήμερα ότι αυξήθηκαν οι εκτρώσεις και οι αυτοκτονίες. Μη χειρότερα! Να "δίνουμε" μοναχοι μας τις υπάρξεις μας τροφή στο Θηρίο; Απαπαπαπα. Δε λέει...
ΣΗΜ.3. Αν δεν μπορούμε να σατιρίσουμε την κατασταση, να κοροϊδέψουμε αυτούς που μας κοροϊδεύουν κατάφατσα ή να αυτοσαρκαστούμε για τη χλιαρή μας στάση, για την αδράνεια και την ευπιστία τόσων χρόνων αναμονής ή ακόμα να διασκεδάσουμε τους (δικαιολογημένους) φόβους μας, ε, τότε.. ας το ρίξουμε στη μελέτη, στο σινεμά, ας συναντούμε φίλους αληθινούς, της καρδιάς που λένε, να μοιραζόμαστε πληροφορίες και δημιουργικές ιδέες... Και όλα θα πάνε καλά!
ΣΗΜ.4. Το ποστ αυτό ανέβηκε, όπως και πολλά άλλα τα προηγούμενα χρόνια, επειδή δεν μου αρέσουν τα αίματα και θέλω να βλέπω τις Πρωτομαγιές να είναι αφετηρίες για μια καλύτερη ζωή και όχι τέρματα. Αρκετά έχουμε ματώσει σε αυτόν τον τόπο -στη χώρα μας αλλά και στον πλανήτη γενικά.