Διάλεξε το δικό σου λουλούδι!

Ηδη, έχω διαλέξει πριν από πολλά χρόνια το δικό μου άνθος και φέτος θα επαναληφθώ άλλη μια φορά, ανεβάζοντας το ποστ της Πρωτομαγιάς του 2007 από το παλιό Mixer με τίτλο «Συνταγή: η δική μου διαρκής πρωτομαγιά». Δεν άλλαξε σχεδόν τίποτα, ή μάλλον τα πράγματα προχώρησαν προς την προβλεφθείσα οδό, όπως θα διαπιστώσεις:

Πρώτα πρώτα, αν και η νεότητά μου συνέπεσε με εξαιρετικά αντίξοες πολιτικοκοινωνικές συνθήκες, ποτέ δεν διανοήθηκα ότι ανήκω σε μια γενιά που «θα ζήσει χειρότερα από την προηγούμενη». Η επαγγελματική μου ζωή υπήρξε μια διαρκής πάλη, όχι τόσο (καθόλου μάλλον) για την απόκτηση υλικών αγαθών, αλλά γνώσης και προσπάθειας για βελτίωση του εαυτού μου. Το μισό μου εισόδημα -κάποτε και το 60% !- το διέθετα για βιβλία και περιοδικά επαγγελματικής μου ενημέρωσης, λογοτεχνικά, φιλοσοφικά, κλπ.

Απέφυγα το διορισμό μου σε δημόσιο φορέα, παρότι είχα συγγενείς σε σημαντικά πόστα μετά τη μεταπολίτευση και, παρά την πίεση της μάνας μου "να ταχτοποιηθώ επιτέλους". Προτίμησα συχνά να κάνω πολλές και διάφορες δουλειές για να τα βγάζω πέρα, παρά να "φιλήσω κατουρημένες ποδιές", και αυτό μου έδινε μεγάλη ικανοποίηση. Εχω ράψει καλύματα επίπλων σε σπίτια ως εσωτερική μοδίστρα, έχω δουλέψει σε περιοδικά κάνοντας σκίτσα ή/και απομαγνητοφωνήσεις, η δουλειά δεν είναι ντροπή, ούτε μια εργασία εκτός από αυτή που σπουδάζουμε είναι ντροπή -για εμάς που δουλεύουμε. Μπορεί να είναι ντροπή για εκείνους που μας εξωθούν να το πράττουμε αυτό.

Για μένα και, υποθέτω και για πολλούς άλλους ακόμα, οι νέοι αντιπροσωπεύουν την ελπίδα για κάτι τι καλύτερο -μονίμως. Υπήρξα νέα, αλλά ουδέποτε αυτοχαρακτηρίστηκα ως "πειραματόζωο". Ισως επειδή ουδέποτε με φόβισαν η αβεβαιότητα και το άγχος για την αυριανή μέρα. Ισα ίσα, αυτή η ένταση, το να βρίσκομαι αντιμέτωπη καθημερινά με το άγνωστο, έτρεφε τη διάθεσή μου να προσπαθώ και να αγωνίζομαι, να κρατώ το νου μου ξυπνητό και δημιουργικό. Το ποθούμενο δεν ήταν η μονιμότητα, το δημοσιοϋπαλληλίκι και η "ταχτοποίηση" μέσω αυτού. Ως γνήσια απόγονος του Ηράκλειτου, εμπέδωσα νωρίς -ευτυχώς για μένα!- το φοβερό πάνσοφο ρητό: ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΡΕΙ.

Εχω υποστηρίξει πολλές φορές το "ΣΥΝΤΑΞΗ ΣΤΑ 11" με προφανή την ενίσχυση των νέων από ένα κοινωνικό κράτος πρόνοιας, ώστε να έχουν τη δυνατότητα να δημιουργήσουν το πλαίσιο της ζωής τους. Σήμερα, αυτό το αγαθό έχει αφεθεί στη διακριτική προσφορά των τραπεζών με όρους βαμπίρ: «σε δανείζω και σου πίνω το αίμα». Προτιμότερο βρίσκω να τυλίγει κάποιος νέος σουβλάκια ή να καθαρίζει σκάλες ή να δουλεύει σε γιαπί, παρά να δανείζεται από τράπεζες ή/και να γεμίζει πιστωτικές κάρτες.

Είναι καιρός -νομίζω- να αρνηθούν οι νέοι το πρότυπο που προβάλλεται από τα ΜΜΕ, του καλοζωϊσμένου επιχειρηματία με τη βίλα και το πανάκριβο τουτού. Σήμερα, με τη διάδοση του διαδικτύου, η νεολαία είναι τυχερή -έτσι νομίζω. Υπάρχουν πλήθος δυνατοτήτων και δρόμων που ανοίγονται μπροστά στους νέους. Ο κόσμος όλος τους ανήκει. Προσπαθώ ακόμα και'γώ να συνεχίζω να μαθαίνω πράγματα και να εμπλουτίζω το μυαλό μου με όλα αυτά τα καινούργια που κυκλοφορούν και να κατεβάζω και ιδέες! Τι εμποδίζει, ας πούμε, μια ομάδα νέων να σκαρώσουν ένα ελληνικό αντίσοιχο γουτιουμπ, ένα αντίστοιχο γκουγκλ; Τι εμποδίζει τη δημιουργική σκέψη; Τι εμποδίζει την έξοδο από τα στενά πλαίσια των χωρικών υδάτων, τη στιγμή που η πλεύση του καραβιού τους είναι δυνατή πλέον σε κάθε ωκεανό;

Μπορώ πιθανότατα να εξηγήσω την ατολμία των σημερινών νέων. Ισως να οφείλεται στην υπερπροστασία που δέχτηκαν από γονείς οι οποίοι γαλουχήθηκαν με στερεότυπα "ασφάλειας" και -ίσως ίσως- έδιναν μεγαλύτερη σημασία στο υλικό υπόβαθρο της ζωής. Η ζωή όμως ανήκει στους νέους και κανείς -ούτε οι γονείς, κυρίως οι γονείς- δεν πρέπει να τους αποθαρρύνει και να τους περιορίζει. Οπως τη γλίτωσα και δεν συναίνεσα στην απορρύθμισή μου από την ουσία του ανθρώπου, έτσι μπορεί -όποιος το επιθυμεί φυσικά- να πράξει με παρόμοιο τρόπο.

Ολα ήταν πάντοτε στον αέρα, στη σφαίρα της φαντασίας και των ιδεών. Το αν οι νέοι που αυτοπαρουσιάζονται ως "γενιά_των_αποτυχημένων" έχουν στερέψει από δημιουργικές ιδέες, δεν το πιστεύω καθόλου και, αν συμβαίνει κάπου κάπου, αποτελεί θέμα διαφορετικής συζήτησης.

Φυσικά και βρέθηκα πολλές φορές σε κατάσταση αδράνειας και ανησυχούσα, μέχρι που έμαθα ότι αυτή τη φάση την ακολουθεί μια φάση έντονης δημιουργικότητας κι έτσι έπαψα πια να ανησυχώ.

Φυσικά και ένιωσα μοναξιά και απελπισία και απόγνωση. Αυτό δεν με οδήγησε όμως σε "λύσεις" αυτοκαταστροφικές. Επεφτα με τα μούτρα στο διάβασμα, πήγαινα σινεμά, έβλεπα φίλους. Η φιλία είναι το πιο σημαντικό όπλο του ανθρώπου, έστω και αν προδίνεται μερικές φορές, έστω και αν οι φίλοι χάνονται κάποτε ή απομακρύνονται. Η φιλία είναι ένας φάρος και μια φωτιά που οδηγεί και ζεσταίνει την καρδιά. Η φιλία σπάει τις ανταγωνιστικές σχέσεις. Αντιστέκεται στη φθορά των συναισθημάτων.

Εσείς, νεαροί μου φίλοι, εσείς που φωνάζετε απεγνωσμένα, φτιάξτε ομάδες αντίστασης, φτιάξτε ομάδες φιλικές, ομάδες με κοινά συμφέροντα έστω, και αντισταθείτε στη φθορά δημιουργώντας! Αυτή είναι μια απλή λύση στο πρόβλημά σας. Μπορείτε να γίνεται εργοδότες του εαυτού σας. Με μια οποιαδήποτε εργασία να βγάζετε τα προς το ζειν χωρίς να εξαρτάστε από γονείς και οικογένεια. Με τις γνώσεις σας να αναπτύσσετε τη δημιουργικότητά σας. Με τη συντροφικότητα και τη φιλία να συνεργάζεστε και να μας κουφάνετε όλους!!!

ΔΗΜΙΟΥΡΓΕΙΣΤΕ ΚΑΙ ΑΝΤΙΣΤΑΘΕΙΤΕ

----------------
ΣΗΜ. απεξαρτήθηκα πολύ νωρίς, φεύγοντας από το σπίτι πριν κλείσω τα 18 μου χρόνια. Ισως η τάση και η αγάπη μου προς την ανασφάλεια να με κάναν τελικά άνθρωπο -ΑΝ δλδ. Σήμερα, απλώς δεν εμποδίζω τα παιδιά μου να ανοίγουν τα φτερά τους όσο -και όπου και προς όποια κατεύθυνση- εκείνα θέλουν.

_________________
ΣΗΜ. 1/5/2011 Το ποστ είχε γραφτει για το λόγο που σημείωνα στην αρχή:

Είδα τη σελίδα με το κάλεσμα για την πρωτομαγιά, όπου υπάρχει η παραπομπή στο ελληνικό μπλογκ: ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ 007 αλλά και στην αγγλική φόρμα ανάρτησης THESSALONIKI MAYDAY 007

Οι συντελεστές (και στις δυο σελίδες) αυτοπαρουσιάζονται ως εξής:

Είμαστε προσωρινοί εργαζόμενοι, ελαστικοί, "μαύροι", είμαστε άνεργες, είμαστε νέοι, είμαστε γυναίκες. Είμαστε άνθρωποι "επισφαλείς", που δεν έχουμε καμιά βεβαιότητα για το πως θα μας ξημερώσει στο κοντινό μέλλον. Μιλάμε για τα απλά πράγματα που ρυθμίζουν τις ζωές μας: αν θα έχουμε κάποιο εισόδημα ή όχι, το που θα μένουμε του χρόνου, αν θα έχουμε ελεύθερο χρόνο, αν θα μπορούμε να αναπτύξουμε μια σχέση, μια φιλία, Το μοντέλο του ανθρώπου που δουλεύει σταθερά, που ξέρει το εισόδημα του, τον ελεύθερο χρόνο του, τις σχέσεις του, δεν ισχύει για πολλούς από μας. γι'αυτό λοιπόν... σκεφτόμαστε, οργανωνόμαστε, συνωμοτούμε, απεργούμε, διαδηλώνουμε την πρωτομαγιά του 2007

Διάβασα με προσοχή το ποστ/κάλεσμα/μπροσούρα: ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ 007, και άρχισα να ετοιμάζω μια απάντηση-καταπέλτη, αλλά το μετάνοιωσα και προτιμώ να καταθέσω τη δική μου εμπειρία από τη δική μου νεότητα.