«Το αγαπώ σημαίνει καθημερινή προσπάθεια να πλησιάσεις τον άλλο, να τον καταλάβεις, να γίνεις ένα μαζί του. Όλοι μας κουβαλάμε ένα σωρό βιώματα και κόμπλεξ, όταν αγαπώ κάποια προσπαθώ να καταλάβω και ποια είναι και γιατί ενεργεί όπως ενεργεί και αν μπορώ να απαλύνω κάποιες δύσκολες καταστάσεις.
Γιατί το να αφορίσεις τον άλλο είναι πολύ, πολύ εύκολο. Δεν είναι πρόβλημά μου, φταίει ο άλλος λέμε για κάθε καβγά.
Και βέβαια, πάνω στην πορεία, μαθαίνω πράγματα για τον εαυτό μου, που ο καθρέφτης δεν μου τα είχε πει ποτέ.»
Αυτά τα λόγια έγραψε ένας φίλος μου εν είδει συμβουλής, και αυτά τα ίδια λόγια προκάλεσαν τη σκέψη μου να λειτουργήσει ερωτηματικά.Γνωρίζω τον άλλο -ίσως και κάπως- όταν εκείνος ο ίδιος δεχτεί/αποφασίσει να αποκαλύψει κάποια απο τα θεοσκότεινα δωμάτια της ψυχής του. Τα δωμάτια αυτά περιέχουν μπόλικα κουτάκια γεμάτα μπιχλιμπίδια ψεύτικα ή αληθινά κοσμήματα. Περιέχουν ακόμα σκόνη και σαβούρα. Αντε να καταλάβω, να ξεμπερδέψω τώρα τα χρήσιμα, αυτά που θα με οδηγήσουν σε κάποια γνώση του άλλου δηλαδή, απο τα άχρηστα, εκείνα που είναι για πέταγμα και απλώς ξέμειναν απο τις αλλεπάλληλες μετακομίσεις ιδεών και συναισθημάτων.
Κι ας υποθέσουμε πως άλλος δέχεται να ξεκλειδώσει τον εσωτερικό του κόσμο, ανοίγει τα μπαούλα και τα κουτάκια διάπλατα, τραβάει τις κουρτίνες, και τα θεοσκότεινα δωμάτια της ψυχής του πλημμυρίζουν απο άπλετο φως, αρπάζει και μια ξεσκονίστρα και διώχνει τις αράχνες, μαζώνει τα παραπεταμένα σκουπίδια και βουρ για τον κάδο του Δήμου... Υποθέσεις κάνω μονάχα. Τι θα δω εκεί μέσα όταν με αφήσει να πλησιάσω, να εισέλθω ανεμπόδιστα; Θα δω αυτό που θέλει αυτός ο άλλος να μου δείξει ή θα δω εκείνο ακριβώς που η ίδια επιθυμώ να δω; Μπορεί γύρω μου να ανθίζει ένας υπέροχος κήπος, να υπερίπτανται ως πολύχρωμα έντομα οι ιδέες, να αποτελεί το πλούσιο συναίσθημα του άλλου ένα κόσμημα εξαίσιας τέχνης τοποθετημένο σε περίοπτη θέση, όμως να μη βλέπω τίποτε άλλο παρά τη λίγη σκόνη που απέμεινε υγρή και κολλημένη στις γωνίες. Μπορεί το άπλετο φως να με τυφλώσει και να θεωρήσω τα δωμάτια κενά παντός αντικειμένου, άδεια απο σκέψη και απο ζωή. Μπορεί να οσμιστώ τη μπόχα των σκουπιδιών που πιθανόν απόμεινε πριν την αποκομιδή τους, μια ελάχιστη μπόχα που δεν πρόλαβε να διώξει ο αέρας, ο εισερχόμενος απο το διάπλατο άνοιγμα των παραθύρων. Μπορεί οι κουρτίνες να ξεσκίστηκαν ελαφρά απο το βίαιο τράβηγμα και να εγκλώβισαν το βλέμμα μου στις λεπτές κλωστίτσες του σκισίματος, τόσο ώστε να ανακράξω: Σκέτη κουρελαρία τα δωμάτιά σου φίλε άλλε!
Τότε τι άραγε θα γίνει; Τι θα περίμενε κανείς να γίνει; Πιθανότατα ο άλλος να ξανακλειδώσει στα γρήγορα όλα του τα δωμάτια, άλλο τόσο πιθανό να με εξωπετάξει βίαια απο τον κόσμο του, που με ένα τόσο δα λογάκι τού τον πέταξα στα μούτρα και ούτε που μπορεί, ακόμα και ο ίδιος, να τον βλέπει όπως τον έβλεπε, όμορφο και καθαρό.
Ακόμα όμως και αν εκφράσω την ικανοποίησή μου για το πεντακάθαρο περιβάλλον, ακόμα και αν τον συγχαρώ για την τάξη και την ομορφιά που επικρατεί στα ιδιαίτερα δωμάτιά του, ακόμα και τότε μπορεί εκείνος ο άλλος πλέον να δει σαν καινούργια αυτά τα δωμάτια της ψυχής του, και να ομολογήσει απο μέσα του πόσο δεν αξίζει ίσως να βρίσκομαι μαζί του, μια και εκείνος είναι τόσο πολύ σπουδαίος. Οπότε, και πάλι μάλλον θα με εξωπετάξει βιαίως, κλειδώνοντας τα δωμάτιά του, να μη τα μαγαρίζει το δικό μου βλέμμα, που το θεωρεί πια ανάξιό του.
Η όποια παρέμβασή μου δηλαδή, σκοτώνει την εικόνα του άλλου για τον ίδιο του τον εαυτό. Πως να γνωρίσω λοιπόν αυτόν τον άλλον; Το καλύτερο που έχω να κάνω είναι να παραιτηθώ απο την επιθυμία γνωριμίας του άλλου σε βάθος. Να ικανοποιούμαι απο εκείνο που θα μου παρουσιάζει κάθε φορά, αν και όποτε θέλει ο ίδιος, και το αυτό να πράττω απο την πλευρά μου. Η πιθανότητα αλληλογνωριμίας μας θα είναι έτσι μεγαλύτερη, και η ποιότητά της αρτιώτερη. Επειτα, δε θα πρέπει να ξεχνώ και το μυστήριο εκείνο που κρύβεται πίσω απο την ασάφεια του χρόνου και του τρόπου παρουσίασης του εσωτερικού κόσμου, όσων επιθυμούν πραγματικά να γνωριστούν. Αυτό το θελκτικό μυστήριο είναι ακριβώς που κρατά το ενδιαφέρον τσιτωμένο εντελώς. Βρίσκεται καθένας «στην τσίτα» για το πότε και το πώς το αντικείμενο του ενδιαφέροντός του, ο άλλος δηλαδή, θα του αποκαλύπτει κάποιο κρυμμένο μυστικό, θα ανοίγει τόσο, όσο χρειάζεται για μια ματιά στα κλεφτά, κάποιο δωμάτιο ή κάποιο μικρό κουτί και ύστερα θα το κλείνει ξανά με τέτοια τέχνη, ώστε κανείς απο τους δυο να μη καταλαβαίνει, ούτε ο ένας αν και τι μπόρεσε να διακρίνει, ούτε ο άλλος αν πραγματικά το άνοιγμα που άφησε ήταν αρκετό.
Αν το επέτρεπε ο καλός μου φίλος να ανασκευάσω τις φράσεις του, θα μπορούσα να γράψω:
«Το αγαπώ σημαίνει καθημερινή προσπάθεια για το σεβασμό και την παραδοχή του άλλου, να αποδέχεσαι τη μοναδικότητά του, να μη θελήσεις ποτέ να γίνεις ένα μαζί του. Όλοι μας κουβαλάμε ένα σωρό βιώματα και κόμπλεξ, όταν αγαπώ κάποιον δεν προσπαθώ να καταλάβω ποιος είναι και γιατί ενεργεί όπως ενεργεί, απλά στέκομαι όχι εντελώς δίπλα αλλά κάπως παράμερα, και αφήνω τις όποιες δύσκολες καταστάσεις να απαλυνθούν απο μόνες τους, με την ενεργητική αναμονή μου.
Δε θα χρειαστεί έτσι να πέσω στην παγίδα αφορισμού του άλλου, κάτι που οδηγεί στα σίγουρα σε καβγά.
Και βέβαια, πάνω στην κοινή παράλληλη πορεία, μαθαίνω πράγματα για τον εαυτό μου, που ο καθρέφτης δεν μου τα είχε πει ποτέ, φτάνει να προσπαθώ (μαζί με τον άλλο) να κρατώ την ευαίσθητη αυτή παραλληλία.»
Το ζήτημα είναι αν ο άλλος, εκείνος ο απόμακρος αλλά και τόσο κοντινός άλλος, θελήσει να συγκρατηθεί στην παράλληλη πορεία μας. Το να μη τον «ψαχουλεύω» κάθε τρεις και λίγο, αυξάνει την πιθανότητα να μη θελήσει να αλλάξει ρότα, επειδή ακριβώς θα νοιώθει απόλυτα ασφαλής και ελεύθερος στο πλάϊ μου. Προστάτης και προστατευόμενος ταυτόχρονα, θαυμαστής και θαυμαζόμενος, ερών και ερώμενος, καθένας απο τους δυο ξεχωριστά αλλά ταυτόχρονα και οι δυο μαζί. Αυτό πιστεύω πως είναι το μυστικό, το μεγάλο μυστικό του συγχρονισμού της πορείας στη ζωή. Ενα μυστικό που αποκαλύπτεται μονάχα όταν η ζωή φτάσει στο τέλος της, ποτέ νωρίτερα.
__________________________
το βρήκα στα σκουπίδια του πισί, γραμμένο το 2006, Αύγουστο μήνα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου