Η Γη τρέμει

Ο τίτλος είναι από το ομώνυμο έργο του Luchino Visconti, γυρισμένο το 1948, τότε που η Γη είχε μόλις ισορροπήσει από τον ορυμαγδό του Β' Παγκόσμιου Πολέμου και οι λαοί (νικητές και ηττημένοι) μάζευαν τα κουρέλια τους.

Oι επαναληψεις ειναι χρησιμες.. μολις πριν λιγες μερες ξαναειδα το φιλμ και καταλαβα πολλα περισσοτερα απο τις προηγουμενες φορες. Βρίσκεται εδώ, όπου μπορείς να το δεις και να το ανακτήσεις κιόλας.

Η Γη τρεμει όμως στ' αλήθεια -το είδαμε πρόσφατα στην τραγωδία της Ιαπωνίας, αλλά και στην Ισπανία μόλις χτες- και αυτό συμβαίνει επειδή «Βαθιά στο εσωτερικό της Γης πυρηνικές αντιδράσεις παράγουν τα γεωνετρίνα, η μελέτη των οποίων μπορεί να αποκαλύψει σημαντικά στοιχεία για τους σεισμούς και τις εκρήξεις ηφαιστείων», όπως γράφει Το Βήμα.

«Είναι στ' αλήθεια οδυνηρότερο να περιμένει κανείς την πτώση από την ίδια την πτώση, επειδή η φαντασία οργιάζει και ο νους σκέφτεται το χειρότερο.. η πτώση ανακουφίζει, επειδή μπορεί τα πράγματα να μην είναι τόσο χάλια όσο τα φαντάζεται κανείς...» σχολίασα στο εξαιρετικό ποστ του Μπαμπάκη, το οποίο συνιστώ να διαβάσετε. Μοιάζει με πρόβλεψη σεισμού, κάτι που δεν έχουν καταφέρει ακόμα οι επιστήμονες να πετύχουν.

Αλλο ένα σημάδι επερχόμενης σεισμικής δόνησης είναι αυτό που διάβασα εδώ, ότι δηλαδή, όπου νά'ναι μπαίνει σε εφαρμογή «η περιβόητη ρήτρα του μνημονίου, που επιτρέπει στους επίσημους πιστωτές της χώρας ακόμη και να κατασχέσουν περιουσιακά στοιχεία του Δημοσίου!»

Πέφτω πάνω σε ένα ακόμα ανησυχητικό στοιχείο, που εγκυμονεί σεισμό. Ενα άρθρο, όπου η λέξη "ακτιβισμός" χρωματίζεται άσχημα ή κολλάει για να δώσει καλύτερο χρώμα στους μπράβους; Αυτή την απορία μού δημιουργεί ο αρθρογράφος της Καθημερινής, όπου γράφει το οξύμωρο σχήμα: *ακτιβιστές της «Χρυσής Αυγής»* (συνειδητά ή ασυνείδητα, δεν ξέρω)

Μετά τα πρόσφατα παρατράγουδα που είχαμε τη δυστυχία να υποστούμε τις πολύ προσφατες ώρες, διαβάζω: «Η έρευνα για την πλήρη διαλεύκανση της υπόθεσης συνεχίζεται, όπως έχει ζητήσει και από τις Βρυξέλλες, όπου βρίσκεται, ο υπουργός Προστασίας του Πολίτη, Χρ. Παπουτσής...» και η είδηση δεν είναι όλα τα περιφερειακά μπλα μπλα, αλλά στο ότι ο κ. υπουργός βρίσκεται στις Βρυξέλλες. Οσο πιο σύντομα συνειδητοποιήσουμε πως η Αθήνα δεν είναι πια μια πόλη πρωτεύουσα, αλλά μια επαρχιακή κωμόπολη, τόσο το καλύτερο για μας. Ο κ. πάρεδρος (όχι και υπουργός!) βρίσκεται στην πρωτεύουσα της χώρας λοιπόν, και δεν πα να καίγεται η Αμαλιάδα -παράδειγμα δίνω, μη παρεξηγηθείς!.

Η αλήθεια όμως, βρίσκεται τελικά εδώ, όπου αποκαλύπτεται ότι οι νεκροί «δεν συνομιλούν μεταξύ τους, δεν αγγίζονται, δεν υπάρχουν ο ένας για τον άλλο.» Σε ένα συγκλονιστικό κείμενο μικρής έκτασης, αλλά με πολύ ζουμί.

Εδώ πάλι, μαθαίνουμε κάτι τι ακόμα: ότι «οι μεγαλύτεροι εχθροί της κυρίαρχης αφήγησης είναι η δημόσια αμφισβήτηση και η ανάπτυξη της κριτικής σκέψης.» Σε ένα μεγάλης έκτασης κείμενο, αλλά και πολύ ενδιαφέρον.

Ενας εξετασθείς μαθητής (σήμερα, στο μάθημα της Γλώσσας) σχολάζει στο θέμα που έβαλε ο Ν. Σαραντάκος, σχόλιο 74. «Δεν μπορεί την μία να βάζουν Καστοριάδη και την άλλη μία γενικολογία. Στην τελική βάζεις τέτοιο θέμα πάρε έναν εξειδικευμένο έναν επιστήμονα πάνω στο θέμα.» Τί μπορώ να προσθέσω; Δεν προιωνίζει και αυτό μια σεισμική δόνηση;

Εκεί, στο ίδιο θέμα (σχόλιο 13) βρήκα και τη μέθοδο εργασίας του γνωστού δημοσιογράφου. Εδώ η δόνηση έρχεται μαλακά μαλακά.

Κατά τα άλλα, όλα καλά, ψυχραιμία. Περιμένουμε το Γκοντό.