Μόλις πριν από λίγο, ο ωραίος Μεργκαέλ Ωγκαίο ανακάλυψε πως είναι ρατσιστής, επειδή υπάρχει κάτι που από γεννησιμιού του δεν μπορεί να το αντέξει, αν και σχεδόν μια ολόκληρη ζωή πολεμά να το καταλάβει, να το νοιώσει, να ενταχθεί στις ορδές του άσχημου, να το ενσωματώσει που λένε. Οσο και να προσπαθεί όμως, μόλις πριν από λίγο κατάλαβε καλά ότι αυτό είναι αδύνατο, υπερβαίνει τις δυνάμεις ακόμα και ενός ιππότη σαν κι αυτόν, ενός ιππότη ταγμένου στην υπηρεσία του ανθρώπου. Μόλις ανακάλυψε όμως ότι ο άνθρωπος τείνει προς το άσχημο γιατί το άσχημο είναι εύκολο, οπότε είναι αδύνατο να υπηρετεί κάποιος ένα ιδεώδες όταν το ίδιο το ιδεώδες αντιμάχεται τον εαυτό του. Η αλήθεια είναι ότι ο ωραίος Μεργκαέλ προσπαθεί, κατά τη διάρκεια του μακρού του βίου, να εξορκίσει αυτή την αδυναμία, να μην αντέχει το άσχημο δηλαδή, να βγάζει σπυριά μόλις το βλέπει, να ταράζεται μόλις το ακούει και να παθαίνει εγκεφαλικό όταν το νοιώθει να εξαπλώνεται σαν γάγγραινα. Στο πλαίσιο των αέναων προσπαθειών του, παντρεύτηκε μια γυναίκα αντίγραφο καρικατούρας, χώρισε και ξαναπαντρεύτηκε μια άλλη γυναίκα διαφήμιση πλαστικού χειρουργού, ξαναχώρισε και δεν ξαναπαντρεύτηκε --είναι πολύ οδυνηρό να ξυπνά κανείς και να βλέπει στο διπλανό μαξιλάρι να συνεχίζονται οι εφιάλτες της νύχτας-- πέτυχε όμως μια ερωμένη που διέστρεφε εντελώς την εικόνα που της είχε χαρίσει η φύση, νομίζοντας ότι με τις καραμπογιές γινόταν πιο θελκτική.
Η υπομονή του Μεργκαέλ δεν έχει όρια, έτσι, κάποια στιγμή αποφασίζει να βλέπει καθημερινά τηλεόραση και αφήνεται επί δυο μήνες συνεχώς στο έλεος της συμπυκνωμένης ασχήμιας που εκπέμπουν αυτά τα κουτιά --από το επίθετο "κουτός", υποθέτω. Τόσο μπόρεσε, τόσο άντεξε, το πετάει το κουτί αφού το κάνει κομματάκια, να μην ανιχνεύονται και να μην είναι επανασυναρμολογήσιμα. Να καταπίνει την ασχήμια, όχι να τη διαδίδει κιόλας!
Επί σειρά ετών, εντρυφεί στο κιτς και στο καρακίτς, πείθει τον εαυτό του πως αυτό δεν είναι άσχημο ή δεν είναι και τόσο άσχημο, αλλά κακά τα ψέμματα. Ο εαυτός του αντιδρά με κρίσεις πανικού. Καταπίνει σωρηδόν χαπάκια βαλεριάνας για την καταπολέμηση του πανικού, όσο συνεχίζει όμως να μην εννοεί το άσχημο του κιτς --απ' όπου κι αν προέρχεται-- οι κρίσεις επιμένουν να ταλαιπωρούν το στομάχι και την αναπνοή του, οπότε παύει να επιμένει και δεν ξαναπατάει σε έκθεση καρακιτσαρίας.
Μια φορά, για λίγες ώρες, ακούει κλαπατσίμπαλα για να εισρεύσει το άσχημο των ήχων μέσα του --τι να κάνουμε; υπάρχουν και ήχοι που δεν αντέχονται-- να ισοπεδώσουν την ακοή του, αλλά κι αυτή η προσπάθεια πήγε άπατη.
Σήμερα λοιπόν το πήρε απόφαση πως είναι ρατσιστής εναντίον του άσχημου, είτε αυτό είναι ανθρώπινο πλάσμα είτε τηλεοπτική εκπομπή είτε τέχνη είτε ήχος είτε κυβέρνηση.. είτε.. είτε.. ο,τιδήποτε δηλαδή ενοχλεί την αισθητική του, και υπόσχεται στον εαυτό του ότι δεν θα τον ξαναταλαιπωρήσει. Στην ανάγκη, σκέφτεται να πάρει τα βουνά. Φοβάται μη τυχόν αυτό το άσχημο, το τόσο πλουσιο σε ποσότητα και αφειδώς προσφερόμενο, διαφθείρει εντελώς το αισθητήριό του να αναγνωρίζει το πραγματικά ωραίο. Χθες, ας πούμε, πέρασε απο μια πλατεία και βρήκε πολύ κόσμο συγκεντρωμένο εκεί πέρα και ακόμα δεν μπορεί να αντιληφθεί αν αυτό είναι ωραίο ή άσχημο. Ενοιωσε όμορφα, αλλά είναι κριτήριο αυτό; Ιδίως για έναν ιππότη τόσο επιρρεπή στο να δέχεται και να υπηρετεί το άσχημο του ανθρώπου;
Ο ωραίος Μεργκαέλ Ωγκαίο παραμένει μπερδεμένος, παραμένει όμως και στην πλατεία --πριν πάρει τα βουνά.
________________________
γραφτηκε πριν απο λιγο εδώ ατάκα κιεπιτόπου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου