ΕΣΥ τι/ποιον θα ψηφίσεις;

Το ερώτημα απευθύνθηκε στη κυρία του κάτω πατώματος απο τον ψιλικατζή της γειτονιάς μου, που έχει το θάρρος και μιλά σε όλους στον ενικό. Ούτε εισαγγελέας να ήτανε!

-Εγώ;
-Ναι, εσύ που μου ανακατεύεις τα περιοδικά, μόλις τα έχω σιάξει απο το ανακάτεμα του Μανωλάκη.
-Εγώ... Εσείς τι θα ψηφίσετε κύριε Γιάννη;

(παρενθεση: Εμ, φαίνεται η καλή ανατροφή. Ο πληθυντικός τη δείχνει.)

-Εγώ σε ρώτησα πρώτος και μη μου μιλάς στο πληθυντικό για να κρατάς αποστάσεις!
-Ετσι τό'χουμε; Εγώ είμαι ευγενής.
-Ναι; Από το Ποδονίφτη ή από τις Κουκουβάουνες;
-Ελα τώρα κυρ Γιάννη, μη με πειράζεις...
-Α, ωραία, συνήλθαμε τώρα. Λοιπόν;
-Τι "λοιπόν";
-Τι θα ψηφίσεις. Λοιπόν.
-Α... σκεφτομαι...

Η κυρία Μαρία ξεφυλλίζει μερικά περιοδικά ακόμα, εγώ περιμένω υπομονετικά τη σειρά μου, δεν δέχομαι να χάσω αυτή τη στιχομυθία για να κερδίσω μερικά λεπτά χρόνου.

-Ελα, κυρία Μαρία, θα ξημερώσουμε! Τώρα το σκέφτεσαι; Να βοηθήσω να σκεφτείς καλύτερα; Περιμένει και η κυρία...
-Α, μη με λογαριάζετε εμενα, δεν βιαζομαι καθόλου..

Απαντώ και συρρικνώνομαι σε μιαν ακρίτσα μη τους χαλάσω τη κουβέντα.

-Και θές να σου πω τι θα ψηφίσω; Αφού η ψήφος είναι μυστική, το λέει και το Σύνταγμα!

Παίρνει αμπαριζα η κυρία Μαρία.

-Ε, τώρα, μεταξύ μας είμαστε, δεν θα βγει παραέξω.. Θα βγει;

Ρωτά και κοιτάζει προς τη μεριά μου.
Κάνω νεύμα με το κεφάλι να μη μου δίνει σημασία και συνεχίζει ακάθεκτος.

-Σε ρωτάω κυρία Μαρία μου, να με βοηθήσεις να αποφασίσω και'γώ ο έρμος που έχω μπερδευτεί...

Προσπαθει να εκμαιεύσει απάντηση με μαλαγανιές.

-Να σου πω, κύριε Γιάννη, δεν έχω αποφασίσει ακόμα... Για να λέμε την αλήθεια, έχω μπερδευτεί.. ακούω τον ένα, ακούω τον άλλο, ακούω τον παράλλο... Λίγο τό'χεις; Ενα σωρό έχουν μαζευτεί, λες κι έχουμε καλλιστεία!
-Ενώ, όταν είχαμε δικτατορία ήτανε καλύτερα, ε; Δεν είχαμε κι αυτό το μπελά της ψήφου!
-Πες το ψέμματα!

Τσιμπάει η κυρία Μαρία και'γώ περιμένω να συνεχιστεί το κούρδισμα.

-Ναι, είχαμε κάτι καλούς ανθρώπους που μας είχαν βάλει στο γύψο...
-Μια χαρά ήμασταν, τι λες εκεί;
-Το λες επειδή ο μακαρίτης ήτανε του στρατού και τρώγατε καλά...
-Σιγά το φαγητό! Και τις μεταθέσεις πού τις βάζεις; Αναστέναξα με τόσες μετακομίσεις.
-Ναι, αλλά χτίσατε και σπίτι, αγοράσατε και διαμέρισμα..
-Και πού θα έμενα εγώ τώρα δηλαδή; Το σπίτι τό'δωσα στο γιο βλέπεις.
-Τρία πατώματα.
-Πειράζει; Εχει βάσεις και για άλλα δύο, αλλά δεν επιτρέπει το Σχέδιο...
-Αν επέτρεπε δηλαδή, θα τα σηκωνε ο Νικολάκης, ε;
-Βασιλάκης! Νικολάκης ήταν ο μακαρίτης.
-Ο Νικολάκης, ξέρω τι λέω. Αλλά, χασαμε τον ειρμό: Τι θα ψηφίσεις λοιπόν, κυρία Μαρία; Θα το σκέφτεσαι πολλή ώρα; Ποιος περιμένεις να στο πει;
-Βλέπω κάτι εκπομπές στην τηλεόραση και λέω... Ολο και κάτι παραπάνω μαθαίνεις στην τηλεόραση, έτσι δεν είναι;
-Αααα, μη μου τα γυρίζεις τώρα... Εσύ τα ξέρεις, τι να σου μάθει η τηλεόραση;
-Να, βλέπω μια ωραία εκπομπή στο ΕΞΤΡΑ...
-Το Λιακόπουλο; Τα πιάσαμε τα λεφτά μας!
-Ναι, γιατί; Μια χαρά τα λεει ο άνθρωπος!

Αλλάζουμε ματιές με τον κυρ Γιάννη, ακούω τη τηλεόραση της κυρίας Μαρίας καθημερινά, με τον ήχο να απλώνεται στη γειτονιά και να βομβαρδίζει κινητούς και ακίνητους στόχους, ακόμα και με κλειστά παράθυρα!

-Ε, και σου είπε ο Λιακόπουλος τι να ψηφίσεις;
-Οχι, βέβαια! Αλλά φαίνεται τι θα ψηφίσει εκείνος...
-Τι;
-Μάλλον ΚΚΕ, αλλά μένα δεν μου πάει το χέρι μου.. έχω αμφιβολίες... κι αυτή η Παπαρήγα σαν ξόανο είναι...
-Ο Λιακόπουλος είναι καλύτερος δηλαδή, σα να λέμε...
-Μα δεν είναι υποψήφιος!
-Αν ηταν θα τον ψήφιζες φυσικά...
-Φυσικότατα!
-Στο ΚΚΕ.
-Οπουδήποτε!
-Μάλιστα.
-Σκέψου το κι εσύ κύριε Γιάννη μου...
-Θα το σκεφτώ και θα σου απαντήσω.

Εμεινα στήλη άλατος, που λένε. Εφυγε η κυρία Μαρία με τα περιοδικά της, πήρα και'γώ το καπνό μου, σε λίγο έκλεισε κι ο κυρ Γιάννης το μαγαζάκι του, αλλά η παράνοια συνέχιζε το έργο της... Αβυσσος η ψυχή του ανθρώπου, όπως έλεγ' η γιαγιά μου.