Τη μέρα που έβρεξε λεφτά

Δεν υπήρξε καμμιά προειδοποίηση για ό,τι έμελλε να συμβεί εκείνο το φθινοπωριάτικο μεσημεράκι. Κανένα μετεωρολογικό δελτίο δεν το είχε αναφέρει. Πολιτικοί, δημοσιογράφοι και άλλοι παράγοντες του καθεστώτος, ήταν κλεισμένοι στα γραφεία τους απασχολημένοι να ανακαλύψουν τις βλάβες που εμπόδιζαν τη λειτουργία των τηλεοπτικών σταθμών και των on-line συνδέσεων του πλανήτη. Τίποτα δεν λειτουργούσε από νωρίς το πρωί κι έτσι οι απλοί άνθρωποι βγήκαν από τα σπίτια και τα γραφεία τους για μια βολτίτσα.

Γέμισαν δρόμοι και πλατείες με χαρούμενα γελάκια και πλάκες για την αναπάντεχη αργία. Οταν σχόλασαν και τα παιδιά, εμπλούτισαν με τις παιδικές τους φωνούλες τη γενική ευφορία. Ηταν χαρά θεού, που λένε. Ευτυχώς είχε λιακάδα, ο ήλιος έλαμπε χωρίς να ζεσταίνει υπερβολικά κι ένα απαλό αεράκι δρόσιζε ευχάριστα την ατμόσφαιρα. Λίγα αραιά συννεφάκια στον ουρανό κολύμπαγαν αμέριμνα, αφήνοντας άσπρες αχνές τούφες να πηγαίνουν πέρα - δώθε. Τα πουλιά ένωναν το τιτίβισμά τους με τις ανθρώπινες φωνές κι αυτή η συγχορδία ήταν σκέτη απόλαυση για την ακοή. Ηταν ένα παραδεισένιο μεσημέρι.

Ξαφνικά, ένα βουητό ακούστηκε νά 'ρχεται από μακριά, ένας ακαθόριστος βόμβος σαν από χιλιάδες κινητήρες αεροπλάνων ή σαν μακρινά μπουμπουνητά. Μερικοί σκέφτηκαν πως μια ομπρέλα θα ήταν απαραίτητη αυτή τη φθινοπωρινή μέρα, αλλά, την ώρα που έστριβαν προς τα σπίτια τους για να διορθώσουν την παράλειψη, κάτι φάνηκε να λάμπει σαν ένα ασημένιο χαλί που ξεδιπλωνόταν αργά στον ορίζοντα.

Ο βόμβος βάραινε, γινόταν όλο και πιο δυνατός όσο το λαμπερό χαλί πλησίαζε. Κάποιοι σκίασαν με το χέρι τα μάτια και είδαν καθαρά. Ενα τεράστιο σμήνος ακαθόριστων ιπτάμενων αντικειμένων ήταν το χαλί κι αυτό το σμήνος, όταν έφτασε πάνω από δρόμους και πλατείες, άρχισε να χαμηλώνει στροβιλιζόμενο διαρκώς. Εμοιαζε με λαμπερές στάλες που χόρευαν στο φως του ήλιου. «Χαλάζι» είπαν κάτι γέροι, «προκηρύξεις» είπαν κάτι άλλοι, «λεφτά!» κραύγασαν τα παιδιά που είχαν καλύτερη όραση. Πραγματικά, ήταν λεφτά! Εβρεχε χαρτονομίσματα, για την ακρίβεια, σε όλα τα μεγέθη και τα χρώματα, χαρτονομίσματα από διάφορες χώρες και χρονολογίες, χαρτονομίσματα από κάθε μέρος του κόσμου. Επεφταν λεφτά από διάφορες εποχές, ακόμα και με το κεφάλι του Ναπολέοντα τυπωμένο πάνω τους υπήρχαν αρκετά.

Οι άνθρωποι άρχισαν να μαζεύουν με μανία, να γεμίζουν τσέπες και τσάντες και σακκίδια, να χώνουν στα βυζιά τους οι γυναίκες όσα δεν χώραγαν στα κομψά τσαντάκια, οι άντρες να γεμίζουν τα μπατζάκια των παντελονιών σαν να ήταν σακκιά αφού τα είχαν σηκώσει να σφίξουν γύρω από τα γόνατα, τα παιδιά ξεκαρδίζονταν με τα καμώματα των μεγάλων και χοροπηδούσαν γύρω γύρω τσαλακώνοντας το χρήμα σε μπάλες που πέταγαν στον αέρα.

Τα λεφτά έπεφταν συνέχεια, ούτε λεπτό δεν σταματούσαν να πέφτουν, σκέπασαν το χώμα, την άσφαλτο, τα παρτέρια, τους αγρούς, οι άνθρωποι έπαψαν να μαζεύουν και προσπαθούσαν να γλιτώσουν το θάψιμο κάτω από τον τεράστιο όγκο χαρτιού που όλο και ανέβαινε κινδυνεύοντας να σκεπάσει ακόμα και τα ψηλότερα κτίρια. Ετσι πήραν πρέφα τι συμβαίνει στον έξω κόσμο οι διάφοροι ηγέτες που συνεδρίαζαν στα ψηλά πατώματα, όταν είδαν τον όγκο των χρημάτων να ανεβαίνει στα παράθυρα των γυάλινων κτιρίων και να φράζει τη θέα. Ποια θέα δηλαδή; Οι καταπράσινοι λόφοι, οι λίμνες, τα πάρκα, όπου έφτανε το μάτι τελοσπάντων, ήταν ένα χαρτονομισμάτινο χαλί που πάνω του χοροπήδαγαν χιλιάδες άνθρωποι.

Πανικός! Επρεπε τώρα να λύσουν το πρόβλημα της εξόδου τους απο τα κτίρια και του τρόπου επικοινωνίας με τον κόσμο. Αν κατέβαιναν κάτω, θα βρισκόντουσαν στον πάτο και θα πέθαιναν από ασφυξία, για να βγουν απο τα παράθυρα ούτε λόγος.. ήταν από άθραυστο γυαλί και δεν άνοιγαν κιόλας -για λόγους ασφαλείας. Εντωμεταξύ, τα λεφτά εξακολουθούσαν να πέφτουν, θάβοντας και τα τελευταία ψηλά κτίρια που είχαν απομείνει στον πλανήτη και μια νέα πραγματικότητα δημιουργήθηκε αυτομάτως. Ποια; Εδώ σε θέλω!