Θα μπορούσα να βάλω τίτλο "οι μικροπωλητές και το Πολυτεχνειο", αν εστίαζα μόνο στις επετείοιυς που ακολούθησαν, προτίμησα όμως τον τίτλο για τη σημασία του γεγονότος, τί σήμανε (με ήχο φοβερό) το Πολυτεχνείο. Ισως να ταίριαζε και ο τίτλος "μέχρι πότε η Βία θα κατατροπώνει το Λόγο;"Θυμάμαι την πρώτη επέτειο. Ρίγος στην ανάμνηση της μαυρίλας που είχε σκεπάσει-είχε πνίξει- ξαφνικά την ελπίδα. Γιατί αυτό ήταν το Πολυτεχνείο: η γέννηση και ο φόνος της Ελπίδας για ένα καλύτερο αύριο, που κυοφορούνταν και κόντευε να γεννηθεί.
θυμάμαι καλύτερα τη δεύτερη επέτειο. Τον καθηγητή Γιάννη Λιάπη να διώχνει οργισμένος τους μικροπωλητές (σουβλάκια και αναμνηστικά) από το Πολυτεχνείο. Να διαπληκτίζεται με κάποιο σουβλατζή που έσπρωχνε το καροτσάκι του για να περάσει απο την καγκελόπορτα, φωνάζοντας (αυτός ο ηρεμότατος άνθρωπος) "έξω! έξω από εδώ!" κι ο σουβλατζής να υποχωρεί πανικόβλητος.. αλλά να στήνει την πραμάτεια του λίγο παραπέρα στη γωνία...
Θυμάμαι τη φορτισμένη ατμόσφαιρα στο γραφείο, όπου αντιμάχονταν οι γνώμες κι οι απόψεις περί Επετείου: "να το θυμόμαστε με σεβασμό" και "να το θυμόμαστε όπως και νά'χει"...
Η θέση μου ήταν (και εξακολουθεί να είναι) με την πρώτη, το σεβασμό δηλαδή, για τούτο και δεν ξαναπάτησα τέτοια μέρα στο Πολυτεχνείο, συμμετείχα στις πορείες μονάχα.
Εξακολουθώ να έχω την ίδια άποψη, ότι οι μικροπωλητές και το πανηγυράκι ευτελίζουν τη θύμηση. Το Πολυτεχνείο δεν είναι γιορτή, είναι οργισμένη θύμηση. Να θυμόμαστε με οργή τον άγριο φόνο της Ελπίδας που, σαν μωρούλι που μόλις γεννιόταν και κόντευε να λάμψει σε όλο της το μεγαλείο, σκοτώθηκε από το άγριο χέρι της μαύρης Βίας.
Ο Λόγος, οι Ηθικές Αρχές, αιματοκυλίστηκαν από τη Βία που θριάμβεψε ακόμα μια φορά. Η τελική νίκη του Λόγου ήρθε μετά από ένα ακόμα χειρότερο βίαιο γεγονός, την προδοσία της Κύπρου. Νίκη προσωρινή βέβαια, γιατί η Βία έχει πολλους τρόπους να επιβληθεί και να μουτζουρώσει τα όμορφα πράγματα, να διαβρώσει ύπουλα τα ανθρώπινα μυαλά. Ηρθε λοιπόν να επιβληθεί με το "όραμα" του καταναλωτή. Επικράτησε μέσα από το... χρηματομπούκωμα! Μπούκωσε πολύ κόσμο, διαστρεβλώνοντας το νόημα της Υπαρξης με την τοποθέτηση της αξίας του χρήματος ψηλότερα από τις ηθικές αξίες του ανθρωπισμού...
Σήμερα, ξαναζούμε μέρες Πολυτεχνείου επειδή και πάλι απειλούνται όχι μόνο οι Ανθρώπινες Αξίες και ο Λόγος, αλλά και η ίδια η ανθρώπινη υπόσταση, το σαρκίον μας, που λένε. Τελούμε υπό εξαφάνιση, για αφανισμό μας έχουν συνάνθρωποι και συμπολίτες.. και καλό είναι να το καταλάβουμε πριν είναι πολύ αργά.
Αυτά και σας αφήνω να σκεφτείτε λιγουλάκι καλοί/ές μου αναγνώστες/τριες. Φυσικά θα ξαναπάω στη συμβολική πορεία. Αλλωστε, είναι όσο ποτέ επίκαιρη, με τα γεγονότα που συμβαίνουν γύρω μας και όλο πλησιάζουν απειλητικά και ύπουλα.. Εκτός από την οικονομική κρίση, στη Συρία και στην Ουκρανία γίνεται πόλεμος... Ο πόλεμος, όπως δείχνουν τα πράγματα, επεκτείνεται, δεν μένει μόνο στα οικονομικά όρια και στους λεκτικούς ακροβατισμούς και καλό είναι να εχουμε το νου μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου