τι να γράψω σήμερα; α, το βρήκα

κοσμοϊστορικά γεγονότα δεν έχουμε και πολλά εκτός από το θέμα του ελληνικού ντι-εν-έι που είναι το καλύτερο μια και είναι τίγκα στη φυσική ντόπα αλλά αυτό δεν το καταλαβαίνουν τα ανιχνευτικά μηχανήματα και εκδιώκουν τους πρωταθλητές μας κακήν κακώς από τα γήπεδα και τις διεθνείς διοργανώσεις αλλά τι να πεις σε ανθρώπους που δεν καταλαβαίνουν από ελληνοχριστιανικό πολιτισμό και ορθοδοξία πάντως εδώ που τα λέμε είναι και κάτι άλλα γεγονότα που συμβαίνουν και πλέον τα έχει συνηθίσει ο οργανισμός μας γιατί ελληνικός οργανισμός είναι αυτός και συνηθίζει εύκολα τό 'χει αυτό το προτέρημα λοιπόν τι λέγαμε α λέγαμε για γεγονότα κοσμοϊστορικά όπως ας πούμε το ανέκδοτο με τον Τοτό όχι αυτόν το Μπόμπο ήθελα να γράψω αλλά και αυτό με τον Τοτό καλό είναι το λοιπόν ήταν ένας Τοτός που ήταν δημόσιος υπάλληλος όχι μόνο ένας Τοτός αλλά αρκετοί Τοτοί καθηγητές και τέτοιοι και βρέθηκαν με μυριάκια και τα κάναν κανάλια και αφού τους αρέσαν τα νερά ψώνισαν και μερικά πλοία όμως τώρα οι Τοτοί έφτασαν το Μπόμπο σε εξυπνάδα και αγοράζουν πάμφτηνα οικόπεδα κατά προτίμηση αγροτεμάχια μεγάλου μεγέθους και άμα δεν αγοράζουν τους χαρίζουν με το ζόρι πάμφθηνα διαμερισματάκια των 12 με 13 τετραγωνικών μέτρων έκαστον να μην έχεις πού να βάλεις μια χέστρα να πούμε κι ένα νεροχύτη και να κοιμάσαι όρθιος για να χωρέσεις αλλά αυτό δεν είναι πρόβλημα έτσι κι αλλιώς όρθιος κοιμάσαι αν και νομίζεις ότι εμείς κοιμόμαστε όρθιοι αλλά πάλι κι εδώ μάλλον λάθος κάνω ίσως να συμβαίνει να το ξέρεις καλά ότι δεν κοιμόμαστε όρθιοι και να έχει ξεπεράσει το θράσος και η αλαζονία το ύψιστο πλαφόν και δεν πάει άλλο και είσαι σίγουρος μα τόσο σίγουρος αδερφέ μου που θα σε ξαναψηφίσουμε για το προσόν αυτό τη σιγουριά δηλαδή που είναι μεταδοτική λες και βρίσκεσαι ντοπέ με αναβολικά μη ανιχνεύσιμα το όνειρο κάθε εισαγωγέα φαρμάκων και κάθε πικραμένης μάνας που θέλει παιδιά άσπλαχνα διορισμένα στο δημόσιο να αναζητούν νεφρά και συκωτάκι έτοιμα για μεταμόσχευση όλα γίνονται σήμερα

-->> Σαν σήμερα, 19 Αυγούστου 1957, ημέρα Δευτέρα όμως και όχι Τρίτη σαν τη σημερινή, μετακομίσαμε σε αθηναϊκή συνοικία, αφήνοντας πίσω την εξοχή και τα χωράφια των παιδικών μου χρόνων. Θλίψη πολλή, σχεδόν μελαγχολία. Ενα απότομο σπάσιμο σαν ένα πολύτιμο γυάλινο βάζο που γίνεται θρύψαλλα και είναι αδύνατο να ξανακολλήσει, διάλυσε για λίγους μήνες τη προσωπικότητα του παιδιού που ήμουν και με μεταμόρφωσε στο αιώνιο παιδί που έγινα. Οφείλω πολλά σε κείνη τη μέρα, αλλά τότε δεν το καταλάβαινα και άργησα πολύ να το καταλάβω και τη μισούσα για πολλά χρόνια αυτή την επέτειο και πολύ θα ήθελα να σβηνόταν από όλα τα ημερολόγια αυτή η μέρα.

-->> Εδώ και 51 συναπτά έτη το όνειρό μου είναι να φύγω από τη ζωή των πόλεων, να επιστρέψω στα χωράφια μου, στα ζουζούνια και στα αγριολουλουδάκια μου, αλλά δεν το έχω καταφέρει ακόμα, έτσι κινούμαι μεταξύ μερικών μεγαλουπόλεων εδώ και έξω από εδώ, ίσως για τούτο να διατηρώ μια παιδικότητα, ίσως γι αυτό να μη θέλω να μεγαλώσω γιατί πώς θα ξανατρέξω στα χορτάρια;