Λιορόνα (Llorona)

Με αφορμή αυτό το ποστ, αποφάσισα να γράψω σήμερα για τη Λιορόνα (Llorona). Με μάγευαν πάντα οι εξωτικές ιστορίες και τα παραμύθια της Λατινικής Αμερικής, αλλά η Λιορόνα είναι πέρα από μύθο, τόσο αληθινή και πραγματική, μια άγρια φύση καταχωνιασμένη που εκρήγνυται με φοβερή δύναμη ώρες ώρες, τόσο ποιητική και τόσο πρόστυχη και αηδιαστική, πότε ακατανόητη και ανεξήγητη, απρόσιτη πάντως. Μπορείς να τη συμπονέσεις, όσο ακριβώς και να τη μισήσεις. Δημιουργούν οι ιστορίες της ταυτόχρονα τρυφερά αισθήματα θλίψης για την καημένη τη γυναίκα, την πλανεμένη χωριατοπούλα, την περήφανη ερωμένη, όσο και αισθήματα αποστροφής για τη μάγισσα, την παιδοκτόνα, καθώς και αισθήματα δέους για τη θεά γυναίκα-φίδι.

Ουρλιάζει και θρηνεί για τη χαμένη της πατρίδα, για τα χαμένα παιδιά της ή για το φόνο των παιδιών (ή του παιδιού) της, που τα σκότωσε εξαιτίας κάποιου εραστή ή λόγω ανευθυνότητας, για διάφορες αιτίες σοβαρές ή επιπόλαιες. Η Λιορόνα στα παραμύθια είναι πότε μια όμορφη νέα γυναίκα και πότε μια μαραζωμένη γριά, πάντα ψηλή και αδύνατη, μελαχροινή οπωσδήποτε, ντυμένη πότε στα μαύρα και πότε στα άσπρα. Πάντα θρηνεί, πάντα κλαίει σπαραχτικά, πάντα ουρλιάζει από πόνο. Προκαλεί τρόμο η παρουσία της, είναι η δυστυχία προσωποποιημένη. Γεμάτη δάκρυα και αίμα τριγυρνά με ένα μωρό στην αγκαλιά και φέρνει το θάνατο σε όποιον τη συναντά. Ακούστε το τραγούδι της Chavela Vargas για την τελευταία γουλιά που ανέβασε σε αυτό το ποστ ο Π και θα πάρετε μια γεύση. Ακούστε και την ίδια τη Λιορόνα να τραγουδά -με τη φωνή της Chavela Vargas πάντα...

Μεταξύ μας, ψάχνω συχνά, σκάβω για την ακρίβεια μέσα στις εικόνες του μυαλού και της καρδιάς, και κάποτε τη συναντώ -χωρίς φόβο, μόνο περιέργεια μου προκαλεί η εμφάνισή της. Απορώ για την αντοχή και την υπομονή της μερικές φορές. τόση απαντοχή πού τη βρίσκει;