Θυμάμαι μαύρες λαμαρίνες (σαν αυτές του φούρνου) γεμάτες ανθρώπινα μυαλά κομμένα σε λεπτές ή χοντρές φέτες, απλωμένες σε μαρμάρινους πάγκους στα υπόγεια εργαστήρια του Αιγινήτειου νοσοκομείου, όταν -δεκαετία του '50- η μάνα μου με άφηνε στη θεία μου να με "προσέχει" για να πεταχτεί στα μαγαζιά. Η θεία ήταν γιατρός ερευνήτρια των μυστηρίων του εγκεφάλου, χάρη σε μελέτες της πήραν τον τίτλο του δόκτορα αρκετοί γιατροί και χρίστηκαν καθηγητές ελληνικών πανεπιστημίων και διευθυντές νοσοκομείων. Η θεία πήρε τον πούλο, φυσικά, γυναίκα ούσα και εξυπηρετική προς φίλους -δυστυχώς περιστασιακούς, με διάρκεια όσο κράταγε η κάθε ερευνητική μελέτη. Αυτή είναι μια άλλη ιστορία όμως, φαινομενικά άσχετη με την ιστορία των μυαλών που με απασχολεί σήμερα.Τα μυαλά αυτά, μερικά από τα οποία βρισκόντουσαν μέσα σε βάζα με φορμόλη αναμένοντας τον τεμαχισμό τους, ήταν εγκέφαλοι ανθρώπων τρελών, όπως με είχε πληροφορήσει η θεία μου. «Και τι κάνεις με αυτά θεία Ακριβή;» την είχα ρωτήσει και έλαβα την απάντηση «ψάχνω να βρω το μικρόβιο της τρέλας», μια απάντηση εύκολη για να την καταλάβει ένα παιδάκι προσχολικής ηλικίας. Για πολλά χρόνια από τότε, λοιπόν, ήμουν σίγουρη ότι η τρέλα οφείλεται σε κάποιο μικρόβιο.
Η θεία μου ήταν εξαιρετική παραμυθού, κατείχε την τέχνη να διηγείται όμορφα και τις πιο τρομαχτικές ιστορίες, όπως εκείνη την ιστορία που ένας τρελός την κυνηγούσε στο υπόγειο εργαστήριό της και παρατρίχα σώθηκε από το φύλακα του νοσοκομείου που περνούσε τυχαία έξω από το φεγγίτη και άκουσε τις φωνές της. Η ιστορία έληγε με το δέσιμο του τρελού στο κρεββάτι του. Μετά από μερικά χρόνια, το μυαλό του τρελού έκανε παρέα με το μυαλό του φύλακα σε γειτονικά βάζα πάνω σε ένα ντουλάπι του εργαστηρίου. Υποθέτω ότι μάλλον θα τα τεμάχισε και αυτά.
Η θεία μου έψαχνε λοιπόν, κατέγραφε τόμους ολόκληρους με διάφορα στοιχεία -χάρη στα οποία γράφτηκαν ένα σωρό διδακτορικές εργασίες, μη ξεχνιόμαστε- αλλά τα στοιχεία αυτά δεν έδωσαν τη λύση, δεν οδήγησαν σε καμιά ανακάλυψη. Ισα ίσα, το αντίθετο συνέβη. Προς το τέλος της ζωής της, απέρριψε όλον αυτό τον κόπο, όλη την ερευνητική της εργασία δηλαδή, και το πόρισμά της ήταν πως η τρέλα δεν οφείλεται σε κανένα μικρόβιο, αλλά ότι η δομή του εγκεφάλου δημιουργεί/δίνει το αποτέλεσμα που ονομάζουμε παράνοια και ότι η παράνοια καλλιεργείται στο "εργαστήριο" της κοινωνίας. Με δυο λόγια, η κοινωνία δημιουργεί τους τρελούς της -και την τρέλα της.
Η θεία μου είχε προσπαθήσει να με κάνει και μένα γιατρό, αλλά, παρόλο που τη θαύμαζα, ανατρίχιαζα στην ιδέα ότι για να σπουδάσω κάτι τέτοιο θα έπρεπε να αντικρύσω το σώμα του ανθρώπου στον πλήρη εξευτελισμό του, ότι για να σώσω άλλα σώματα ήταν απαραίτητη προϋπόθεση να διαμελίσω, τεμαχίσω, συνθλίψω, κατακερματίσω, ανθρώπινα κορμιά. Εμένα μου άρεσε και (εξακολουθεί να) μου αρέσει το σώμα όπως είναι. Ομορφο ή άσχημο, με το λείο του δέρμα που κρύβει όλες τις ανατριχιαστικές λεπτομέρειες της λειτουργίας του.
Το κόλλημα με τη λειτουργία του ανθρώπινου εγκέφαλου μου έμεινε πάντως. Εδώ και πολλά χρόνια, ξετινάζω όποιο βιβλίο σχετικό πέσει στην αντίληψή μου. Δεν διστάζω να συναναστραφώ -όχι για πολύ όμως- ανθρώπους με διεγνωσμένη παράνοια. Για μια επταετία, (2000-2007) είχα την ατυχία να έχω την ευθύνη ενός τέτοιου ανθρώπου, τον οποίο φρόντιζα με συνέπεια, και οι παρατηρήσεις μου δεν απέχουν καθόλου από το τελικό πόρισμα της θείας μου, στο οποίο έδωσα και επεκτάσεις.
Θεμιτές και αναγκαίες μορφές παράνοιας
Η κοινωνία δεν δημιουργεί μόνο την παράνοια, αλλά αποδέχεται ή "χτίζει" διάφορες μορφές παράνοιας, ως εκτόνωση κοινωνικών φαινομένων. Η (κάθε) θρησκεία, τι άλλο είναι εκτός από μια -συμβατή με την κοινωνία- παράνοια; Η εκτόνωση κοινωνικών φαινομένων -όπως π.χ. η ανέχεια, η φτώχεια, η ασθένεια, ο πόλεμος- στην επίκληση ανωτέρων όντων και οντοτήτων, αποδαιμονοποιεί και αθωώνει εμμέσως τις πραγματικές αιτίες που δημιουργούν και αναδεικνύουν τα φαινόμενα αυτά.
Καλούνται λοιπόν άνθρωποι να προσευχηθούν ομαδικά στέλνοντας κεράκια στο κύμα ΓΙΑ ΝΑ ιαθεί μια βαριά περίπτωση καρκίνου "μέσω της αγάπης" και εθελοτυφλούν στο αίτιο της ασθένειας, που (πιθανότατα) είναι η μόλυνση, τα φυτοφάρμακα, τα χημικά, η κακή ποιότητα ζωής, η ελαττωματικότητα του οργανισμού, κλπ. Η Αγάπη χρησιμοποιείται επιλεκτικά ως φάρμακο για τον αδύναμο άνθρωπο, ενώ ο Αγώνας για βελτίωση των συνθηκών ζωής των ανθρώπων αγνοείται ή και τοποθετείται (έμμεσα) στο χώρο του "κακού".
Η δυστυχία του ανθρώπου δεν είναι η θνητότητα, αλλά η αδυναμία του να ζήσει ευτυχισμένος. Αυτό που αδυνατεί να καταφέρει μέσα απο πραγματικές διεκδικήσεις στο "σήμερα", το πετυχαίνει θεωρητικά με την καταφυγή στο "αύριο", στο "μετά".
Η ουσία του εγκεφάλου αναδεικνύει δυο βασικές ομάδες ανθρώπων: την κατηγορία των ανθρώπων με την "κατάσταση"* του εγκεφάλου που αναζητά διάφορες λυτρώσεις από τη στυγνή καθημερινότητα, των ανθρώπων που θρησκεύονται ή, γενικώς, ζουν με την πεποίθηση ενός αυριανού -μετά θάνατο- παραδείσου, και την κατηγορία των ανθρώπων οι οποίοι εκμεταλλεύονται την διαφορετική "κατάσταση" του μυαλού των συνανθρώπων τους και ζουν στο "σήμερα", στον παράδεισο που δημιουργούν, ευτυχισμένοι -συχνά σε βάρος των άλλων.
Μεταξύ των δυο αυτών ομάδων παλεύουν διάφορες υποκατηγορίες, άλλες με διάθεση να συγκεράσουν τις θεωρίες και τις απαιτήσεις των βασικών ομάδων (δλδ, τις διαφορές τους) και άλλες με στόχο την αύξηση της συναισθηματικής έντασης και του εύρους της διάστασης των μεταξύ τους διαφορών.
(συνεχίζεται)
ΣΗΜ. *χρησιμοποιώ τη λέξη "κατάσταση" επειδή τη βρίσκω πλησιέστερη σε αυτό που θέλω να εκφράσω. Την κατάσταση εννοώ ως αποτέλεσμα όχι μόνο δομής, αλλά και σύστασης, χημικών ουσιών, κλπ, καθώς και άσκησης, εξωτερικών ερεθισμάτων, παρεμβάσεων, κλπ. Να θυμηθώ να επανέλθω να αναλύσω αυτή τη σκέψη.
_____________________
-->> το κείμενο γράφτηκε σήμερα, 15/8/2008, αλλά το στέλνω να ανέβει αύριο, 16/8/2008, σεβόμενη μια σημαντική ημέρα εορτασμού της Παράνοιας από συνανθρώπους με διαφορετική "κατάσταση" εγκεφάλου. :)
-->> η εικόνα από εδώ: -->>
http://bodyworksfitness.wordpress.com/2007/10/16/visual-test-left-brain-or-right-brain/
και εδώ: -->> gigamaster.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου