Σήμερα τελετή έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων στο Πεκίνο. Θα θαυμάσουμε πάλι τα γυμνασμένα κορμιά μισοξαπλωμένοι σε καναπέδες, κρεββάτια, πολυθρόνες, τρώγοντας τον άμπακο από σνακς, ρουφώντας τόνους αναψυκτικών και αλκοολούχων ποτών. Θα ριγήσουμε θαυμάζοντας τα αποτελέσματα ουσιών -που δεν διακρίνονται σε κάθε τύπου εξετάσεις- στο ανθρώπινο σώμα, μέχρι να επινοηθούν νέες εξετάσεις με αποτέλεσμα των αποκλεισμό (και αυτών των ουσιών) απο την Ολυμπιακή Επιτροπή, ώστε να εργαστούν πυρετωδώς οι κάθε τύπου επιστήμονες να εφεύρουν άλλες ουσίες, μη ανιχνεύσιμες. Μέχρι την επόμενη Ολυμπιάδα του Λονδίνου, όπου θα θαυμάσουμε νέες ουσίες, οι οποίες θα ανιχνευτούν με τη σειρά τους μέχρι να αποφασιστεί πλέον ότι αυτοί οι αγώνες δεν γίνονται προς όφελος του πολιτισμού και της ειρήνης, αλλά προς όφελος των φαρμακευτικών εταιρειών. Τότε, ίσως ανατεθεί στις φαρμακευτικές εταιρείες να αναλάβουν εξ ολοκήρου το κόστος της διοργάνωσης των μελλοντικών Αγώνων, καθώς και την οικονομική κάλυψη των απωλεσθέντων κερδών από την (προσωρινή) κατάπαυση πολέμων σε εξέλιξη. Μέχρι να γίνουμε όλοι ζόμπι, μέχρι να δοξαστεί το ανθρώπινο γένος ως θαύμα και έργο του Θεού της Χημείας. Αντί για προσευχές, χαπάκια!
Παραλληλίζω τους αθλητές των Ολυμπιακών Αγώνων με τους οδηγούς Αγώνων Αυτοκινήτου. Οι μεν δοκιμάζουν χάπια, οι δε δοκιμάζουν αυτοκίνητα. Μέσω των αγώνων στις πίστες, τα αυτοκίνητα βελτιώνονται, για την ασφάλειά μας. Ολο και καλύτερα μοντέλα παράγονται, ταχύτερα, ασφαλεστερα, οικονομικότερα. Μέσω των Αγώνων στα τεραίν, στα ταρτάν, στα γήπεδα και στο στίβο, βελτιώνονται οι αποδόσεις του ανθρώπινου σώματος. Ολο και πιο φουσκωτοί άνθρωποι κατασκευάζονται, όλο και πιο τσιτωμένοι, με το επίχρισμα της υγείας στα μάγουλα. Μόνο που αυτά τα αποτελέσματα βρίσκονται μόνο στη φάτσα...
(οκ, μη βαράτε, υπάρχουν και τα ψυχοβελτιωτικά για το "απομέσα")
Παραλληλίζω τους αθλητές των Ολυμπιακών Αγώνων με τους οδηγούς Αγώνων Αυτοκινήτου. Οι μεν δοκιμάζουν χάπια, οι δε δοκιμάζουν αυτοκίνητα. Μέσω των αγώνων στις πίστες, τα αυτοκίνητα βελτιώνονται, για την ασφάλειά μας. Ολο και καλύτερα μοντέλα παράγονται, ταχύτερα, ασφαλεστερα, οικονομικότερα. Μέσω των Αγώνων στα τεραίν, στα ταρτάν, στα γήπεδα και στο στίβο, βελτιώνονται οι αποδόσεις του ανθρώπινου σώματος. Ολο και πιο φουσκωτοί άνθρωποι κατασκευάζονται, όλο και πιο τσιτωμένοι, με το επίχρισμα της υγείας στα μάγουλα. Μόνο που αυτά τα αποτελέσματα βρίσκονται μόνο στη φάτσα...
(οκ, μη βαράτε, υπάρχουν και τα ψυχοβελτιωτικά για το "απομέσα")
4 σχόλια:
Σκεφτήκατε ποτέ, αν θα άρεσε στο φίλαθλο κοινό ένας αθλητής, που τρέχει τα 100 μέτρα σε 13'' ή ένας επικοντιστής, που πηδάει 3,00 ψηλά; Μάλλον, λοιπόν, με την συμμετοχή μας ως θεατές των αγώνων αυτών αποδεχόμαστε τη χημική υποστήριξη των αθλητών, αν δεν την ζητάμε.
Έχω παρακολουθήσει νομαρχιακούς αγώνες στίβου στο Εθνικό στάδιο της Βέροιας και Τσικλητληρια - ΟΠΑΠ και δε συμμαζεύεται στο ΟΑΚΑ. Το μόνο που άλλαζε σε συγκινησιακό επίπεδο ήταν η στέγη Καλατράβα.
Ο χρόνος και εν γένει οι διαστάσεις είναι πολύ σχετικά πράγματα.
Απλώς, όσο ανεβαίνουν τα ρεκόρ, τόσο πιο δύσκολα καταρρίπτονται, εφόσον ο άνθρωπος έχει φυσικά όρια. Εκεί μπαίνουν τα αναβολικά. Στο ρεκόρ, όχι στην πρωτιά.
Μου αρέσει να παρακολουθώ τα αγωνίσματα στίβου, όλα τα αγωνίσματα γενικά, μόνο το μποξ δεν αντέχω. Στη δική μας Ολυμπιάδα συμμετείχα (με το "περιβάλλον" μου) με τις δυνάμεις που διέθετα -μέσα και έξω από τις εγκαταστάσεις. Συζητώ συχνά για τα αγωνίσματα, καθώς και για το θέμα του ντόπινγκ και αυτό που έχω νιώσει είναι ότι το (μέσο, σαν και μένα και τους φίλους μου) θεατή τον ενδιαφέρει το αγώνισμα και ποιος θα κερδίσει και όχι ο χρόνος που θα το πετύχει ή το πόσα κιλά σηκώνει ο αθλητής.
Με δυο λόγια, αυτό που ενδιαφέρει τον κόσμο είναι κάτι τι σχετικό: ο νικητής σε σχέση με τον/τους ηττημένο/ους, το θέαμα δηλαδή και όχι το ρεκόρ. Για το ρεκόρ ενδιαφέρονται τα ΜΜΕ για να πουλάνε φύλλα και ειδήσεις.
Το κατοστάρι σε δυο δεύτερα είναι αδύνατο να το "πιάσει" κανείς, οπότε, γιατί να χαλάμε τις καρδιές μας; Οι Ολυμπιακοί Αγώνες είναι ένα χαρούμενο ειρηνικό πανηγύρι, ένας τόπος συνάντησης αθλητών και κοινών ανθρώπων καθε τετραετία, ένα μοίρασμα εμπειριών, μια γνωριμία των λαών μεταξύ τους. Και αυτό είναι σημαντικό επίτευγμα, όπως και να το κάνουμε -έστω και κάθε 4 χρόνια.
Το ανακάτεμα των φαρμακοβιομηχανιών πρέπει να πάψει, αλλά το συδαυλίζουν τα ΜΜΕ, που αναζητούν "ειδήσεις" και οι αφελείς που εμπιστεύονται αναξιους "προπονητές".
-->> ελπίζω να απάντησα και στους δυο σας, Περιούσιε και Αλκιβιάδη :) και να εξήγησα επαρκώς το λόγο που ανέβασα αυτό το ποστ!
Επίσης, μου αρέσουν οι αγώνες σχολικού επιπέδου. Εχουν ένα ωραίο κλίμα! Μακάρι να υπήρχε σημαντική στήριξη για αθλητικούς αγώνες στα σχολεία, αντί για εξαναγκασμό των παιδιών σε φροντιστήρια και σε μαθήματα "περιφερειακών" γνώσεων.
...μπορεί και να μεροληπτώ ως πολύύύ παλαιά αθλήτρια, αλλά ήταν ωραία, παρόλες τις δυσκολίες και την απαξίωση που είχε τότε ο αθλητισμός...
Οποιος διαφωνεί, ας ρίξει μια ματιά στα παχύσαρκα (αλλά σοφά???) παιδιά της σύγχρονης Ελλάδας, καθώς και στους χοντρομπαλάδες και αγύμναστους πολιτικούς!
Δημοσίευση σχολίου