Σήμερα έγινε μια μικρή αποκάλυψη, στο μυαλό μου φυσικά. Σκεφτόμουν αν είναι διαφορετικό το να ζει κάποιος από το να υπάρχει. Εκεί ακριβώς έγινε το κλικ! και παρουσιάστηκε αυτομάτως η φωνή του Στέλιου Καζαντζίδη στη μνήμη μου. Δεν είναι από τις φωνές που που αρέσουν η φωνή του, μια αγριοφωνάρα είναι, απαίδευτη και απειλητική τη βρίσκω, ακόμα και τρομαχτική. Από τότε που εμφανίστηκε στη δισκογραφία με απωθούσε. Αναρωτιόμουν συχνά γιατί άλλοι άνθρωποι την έχουν θεοποιήσει, πολλοί μάλιστα από εκείνους που εκτιμώ ιδιαίτερα γράφουν διθυράμβους γι αυτή τη φωνή. Τεσπα.
Το αποκορύφωμα της φωνητικής έξαρσης του Στ. Καζαντζίδη είναι το τραγούδι "Υπάρχω", που έγινε μάρκα ούζου κιόλας, δικής του παραγωγής. Αυτό το "Υπάρχω", τόσο φωναχτό ώστε να ξεσκίζει τα αυτιά, να θέλεις να τα βουλώσεις με ωτοασπίδες, ήταν ένα τραγούδι που με μπέρδευε πάντα. Δεν μου άρεσε καθόλου και δεν ήξερα γιατί, δεν μου άρεσε και απορούσα πώς ήταν δυνατό να αρέσει σε άλλους, να αρέσει γενικά, τι έβρισκαν οι άνθρωποι στα λόγια ή στην κραυγή του τραγουδιστή.
Σήμερα, επιτέλους, μου αποκαλύφθηκε η αιτία που το τραγούδι αυτό αρέσει, και, μέσα απο την προτίμηση του τραγουδιού αυτού, γιατί αρέσει η φωνή του Καζαντζίδη -σύμφωνα με τη γνώμη μου πάντα, έτσι;
"Υπάρχω" κραυγάζει ο τραγουδιστής, "Υπάρχω" τραγουδούν όσοι δεν ζουν αλλά "υπάρχουν". Υπάρχουν από μόνοι τους ή υπάρχουν επειδή κάποιος άλλος τους θέλει να υπάρχουν; να υπάρχουν "γι αυτόν και μόνο" ίσως; "Υπάρχω κι όσο υπάρχεις θα υπάρχω" λένε τα λόγια του τραγουδιού. Αυτό ακριβώς είναι που με απωθεί, και μάλιστα ειπωμένο με κραυγή απελπισίας. Είναι το τραγούδι ενός σκλάβου. Σκλάβου της αγάπης, της εργοδοσίας, της εταιρείας δίσκων, της γυναίκας, της μάνας, της φιλίας, του κόματος, κλπ, αδιάφορο -πάντως σκλάβου, που σημαίνει ενός ανθρώπινου όντος που απλώς υπάρχει. Υπάρχει ΓΙΑ ΝΑ εξυπηρετεί συμφέροντα και επιθυμίες άλλων, όχι του εαυτού του, άρα δεν ζει τη δική του ζωή αλλά υπάρχει, δηλαδή ζει μέσα από τη ζωή των άλλων.
Μερικές φορές συνέβαινε και σε μένα να νοιώσω αυτή την έλλειψη ελευθερίας, να αισθάνομαι πως υπάρχω απλώς, αλλά το πολεμώ όταν συμβαίνει. Βρίσκω πολύ πιο υγιή πνευματικά την αντίσταση σε αυτό το συναίσθημα, από την αποδοχή του -με τραγουδιστή ή άλλη μορφή.
Οχι, ρε φίλε, δεν υπάρχω σκέτα: ΖΩ.
Το να λέει κάποιος στον εαυτό του ότι απλώς υπάρχει, σημαίνει παραίτηση από τη ζωή. Αυτό και τέλος.
UPDATE-->> Μόλις τέλειωσα με το ποστ, άρχισα τις βόλτες. Πέρασα από του ΠΕΤΕΦΡΗ και ύστερα από του Γάτου, όπου πέτυχα αυτό: -->>
http://mavrosgatos.blogspot.com/2008/07/blog-post_06.html
και αναρωτήθηκα τί τάχα να συμβαίνει... Ποιο ποστ απαντά στο άλλο; Μπροστά στα παιχνίδια που παίζει η τύχη, το μυαλό μένει ανίσχυρο ή όλα είναι παιχνίδια του μυαλού;
Το αποκορύφωμα της φωνητικής έξαρσης του Στ. Καζαντζίδη είναι το τραγούδι "Υπάρχω", που έγινε μάρκα ούζου κιόλας, δικής του παραγωγής. Αυτό το "Υπάρχω", τόσο φωναχτό ώστε να ξεσκίζει τα αυτιά, να θέλεις να τα βουλώσεις με ωτοασπίδες, ήταν ένα τραγούδι που με μπέρδευε πάντα. Δεν μου άρεσε καθόλου και δεν ήξερα γιατί, δεν μου άρεσε και απορούσα πώς ήταν δυνατό να αρέσει σε άλλους, να αρέσει γενικά, τι έβρισκαν οι άνθρωποι στα λόγια ή στην κραυγή του τραγουδιστή.
Σήμερα, επιτέλους, μου αποκαλύφθηκε η αιτία που το τραγούδι αυτό αρέσει, και, μέσα απο την προτίμηση του τραγουδιού αυτού, γιατί αρέσει η φωνή του Καζαντζίδη -σύμφωνα με τη γνώμη μου πάντα, έτσι;
"Υπάρχω" κραυγάζει ο τραγουδιστής, "Υπάρχω" τραγουδούν όσοι δεν ζουν αλλά "υπάρχουν". Υπάρχουν από μόνοι τους ή υπάρχουν επειδή κάποιος άλλος τους θέλει να υπάρχουν; να υπάρχουν "γι αυτόν και μόνο" ίσως; "Υπάρχω κι όσο υπάρχεις θα υπάρχω" λένε τα λόγια του τραγουδιού. Αυτό ακριβώς είναι που με απωθεί, και μάλιστα ειπωμένο με κραυγή απελπισίας. Είναι το τραγούδι ενός σκλάβου. Σκλάβου της αγάπης, της εργοδοσίας, της εταιρείας δίσκων, της γυναίκας, της μάνας, της φιλίας, του κόματος, κλπ, αδιάφορο -πάντως σκλάβου, που σημαίνει ενός ανθρώπινου όντος που απλώς υπάρχει. Υπάρχει ΓΙΑ ΝΑ εξυπηρετεί συμφέροντα και επιθυμίες άλλων, όχι του εαυτού του, άρα δεν ζει τη δική του ζωή αλλά υπάρχει, δηλαδή ζει μέσα από τη ζωή των άλλων.
Μερικές φορές συνέβαινε και σε μένα να νοιώσω αυτή την έλλειψη ελευθερίας, να αισθάνομαι πως υπάρχω απλώς, αλλά το πολεμώ όταν συμβαίνει. Βρίσκω πολύ πιο υγιή πνευματικά την αντίσταση σε αυτό το συναίσθημα, από την αποδοχή του -με τραγουδιστή ή άλλη μορφή.
Οχι, ρε φίλε, δεν υπάρχω σκέτα: ΖΩ.
Το να λέει κάποιος στον εαυτό του ότι απλώς υπάρχει, σημαίνει παραίτηση από τη ζωή. Αυτό και τέλος.
UPDATE-->> Μόλις τέλειωσα με το ποστ, άρχισα τις βόλτες. Πέρασα από του ΠΕΤΕΦΡΗ και ύστερα από του Γάτου, όπου πέτυχα αυτό: -->>
http://mavrosgatos.blogspot.com/2008/07/blog-post_06.html
και αναρωτήθηκα τί τάχα να συμβαίνει... Ποιο ποστ απαντά στο άλλο; Μπροστά στα παιχνίδια που παίζει η τύχη, το μυαλό μένει ανίσχυρο ή όλα είναι παιχνίδια του μυαλού;
5 σχόλια:
Ροδιά μου, εντάξει το να μη σου αρέσει η φωνή του Καζαντζίδη, δεκτά και τα "αγριοφωνάρα" και "απειλητική", αλλά αυτό το "απαίδευτη" μάλλον δεν το παίδεψες πολύ πριν το γράψεις: είναι μεγάλη ιστορία το τι είναι παίδευση της φωνής, ακόμα κι έτσι όμως οι μουσικολόγοι μάλλον δε συμφωνούν μαζί σου. Τεσπά.
Στο θέμα σου τώρα, παρακάμπτοντας όλη την ανάλυση που κάνεις στο "Υπάρχω", η οποία με βρίσκει τελείως αντίθετο, θα ήθελα να σου θυμήσω ότι από το "ζω" παράγονται ως υποκείμενα τα "ζώα", ενώ από το "υπάρχω" οι "υπάρξεις." Επιπλέον με το "ζω" θα συσχέτιζα τη βιολογική διαδικασία του "ζην", ενώ στο "υπάρχω" έχουμε, για να θυμηθούμε και τον Καρτέσιο, το χαρακτηριστικό της αυτοσυνείδησης/αυτοαντίληψης που, σύμφωνω με πολλούς, θεωρείται ένα από τα διακριτικά γνωρίσματα του ανθρώπου. Όταν λέμε "υπάρχω" αναγνωρίζουμε και διακηρύττουμε το γεγονός ότι ζούμε και αποτελούμε και ένα κομμάτι της πραγματικότητας.
Rodia μου!Ολα ειναι παιχνιδια του μυαλου που παιζει με τις τυχες μας.Ε?
λεω εγω τωρα...
τα φιλια μου
Αφου θέλετε κουβέντα, θα την έχετε παίδες! :))
~~Γκαζάκα, δεν τίθεται θέμα διαφωνίας ή συμφωνίας περί της ποιότητας της φωνής του Καζαντζίδη. Εμένα δεν μου αρέσει, σε άλλους αρέσει, μερικοί κόβουν φλέβες, αλλά το ζήτημα δεν είναι αυτό. Το θέμα βρίσκεται γύρω απο το ρήμα "υπάρχω" και'γώ είμαι σίγουρη -μετά από μακριά πορεία σκέψης- ότι αυτό το ρήμα είναι αποπροσανατολιστικό. Κάνει τον άνθρωπο να ξεμακραίνει από το βασικό στόχο, από τη πραγματική ζωή, και αφήνεται στο χώρο της παράδοσης, παραδίνεται δηλαδή σε κάτι που θεωρεί αξιότερο από αυτόν ή ικανό να τον εξουσιάζει. Λύνει έτσι μπόλικα προβλήματα με την καταβολή ενός σημαντικού τιμήματος: την απώλεια της δικής του ζωής. Αυτά προς το παρόν... :)
~~Φαραώνα, πολλά δεν έχουμε φορτώσει στο μυαλό; Δε λέω, το πεδίο βολής ιδεών είναι ασυναγώνιστο, ιδίως όταν στοχεύουν στο παραμύθιασμα. Από εκεί ακριβώς εκπορεύονται οι θανατερές ριπές εναντίον του δώρου που μας χαρίστηκε, της ζωής ΜΑΣ. «Αυτή η ζωή είναι δική σου, μην αφήσεις κανένα να στην πάρει» έπρεπε να λέει το σλόγκαν, στο οποίο θα πρόσθετα: «και μη τη χαρίζεις σε κανένα διαχειριστή». Οχι μόνο επειδή μπορεί να κάνει κακή διαχείριση, αλλά επειδή ο αφοσιωμένος δωρητής μπορεί να μην είναι ικανός στο μέλλον να επιστρέψει στον εαυτό του ή -τουλάχιστον- να δυσκολευτεί πολύ να τον ξαναβρεί. :)))
-->> σίγουρα θα επανέλθω με νέο ποστ, χρειάζεται πιο στιβαρή προσέγιση το θέμα, ελπίζω να τα καταφέρω.
Προφανώς, δε σχολίασα το γούστου σου, αλλά ένα επίθετο που μου φάνηκε ότι ξέφευγε από την αξιολογική-αισθητική κρίση και ήταν πιότερο πραγματολογικό...
Όσο για τα ρήματα που σε απασχολούν, αν το πρόβλημα έγκειται στο περιεχόμενο που τους δίνεται, εν προκειμένω δε νομίζω ότι οι περισσότεροι τα εννοούν έτσι. Εξάλλου δε σχολίασες το παράδειγμα που ανάφερα στο προηγούμενο σχόλιό μου...
Σχολιάζω τώρα λοιπόν:
Αν κατάλαβα καλά, θεωρείς ότι το "ζω" υποβαθμίζεται επειδή παράγωγό του είναι το "ζώο". Παράγωγό του όμως είναι και η "ζωή". Μπορεί και να προέρχεται το ρήμα από το ουσιαστικό "ζωή", δεν είμαι γλωσσολόγος ώστε να ξέρω.
Επίσης, ότι το "υπάρχω" είναι ανώτερο επειδή αυτό σημαίνει την πραγματικότητα της "ύπαρξης". Αν κάνω λάθος, διόρθωσέ με. :)
Πάμε λοιπόν: Ο Ντεκάρτ είπε το γνωστό "σκέπτομαι, άρα υπάρχω", δλδ αναδεικνύει με αυτό τον τρόπο τη σημασία του σκέπτεσθαι, ότι δεν γίνεται ο άνθρωπος να υπάρχει χωρίς σκέψη, άρα ο νους του ανθρώπου (ο εγκέφαλός του) είναι το σημαντικότερο όργανο, αυτό που σηματοδοτεί την ύπαρξή του στην πραγματικότητα. "Σκέπτομαι, άρα υπάρχω" ο ύμνος στη λογική -κάπως έτσι.
Σίγουρα, αυτό δεν ήταν πλάνη στην εποχή του Καρτέσιου. Σήμερα όμως; Εχει αλλάξει κάτι σήμερα;
Το "υπάρχω" δεν δίνει μόνο το νόημα της αυτοαντίληψης μέσα από τη σκέψη. Λέμε "υπάρχω" ή "απλώς υπάρχω" εννοώντας ότι η ζωή απουσιάζει από την απλή ύπαρξή μας. Η πραγματικότητα, όπως την αντιλαμβάνεται καθένας ξεχωριστά, δεν είναι μία. Είναι διαφορετική κατάσταση για τον καθένα, ενώ η ζωή δεν επιδέχεται διαχωρισμό και ποικίλες εκφράσεις: Ζει κανείς ή δεν ζει. Οπότε, η ζωή βρίσκεται πιο κοντά στη λογική, δεδομένης και της αναγνώρισης του εγκεφάλου ως εξαρτήματος του ανθρώπινου σώματος, μια και η έννοια "ψυχή" τείνει να διαγραφεί. Η λογική λοιπόν ανήκει πρώτα πρώτα σε ένα έμβιο ον που σκέπτεται με τον εγκέφαλό του. Ετσι δεν είναι;
Εχω κι άλλα, αλλά δεν προλαβαίνω τώρα. Βάλε στίγμα για συνέχεια. :))
Δημοσίευση σχολίου