Στη μέση δεν βρισκόταν τίποτα, ούτε καν ο Μανόλης. Ολοι καθόντουσαν γύρω από ένα τραπέζι. Το τραπέζι ήταν άδειο και μεγάλο. Παρολαυτά όμως, όλοι χαμογελούσαν. Χαμογελούσαν επειδή συγκρατούσαν το ξεκαρδιστικό ανακουφιστικό γέλιο που τους έπνιγε. Στα μάτια άστραφταν βλέμματα ικανοποίησης, στα μουστάκια στάζαν σάλια όρεξης που άνοιγε απειλητικά. «Φέρτε τα κουτάλια!» φώναξε κάποιος. «Και τί θα φάμε;» απάντησε κάποιος άλλος με ερώτηση. «Ε, αυτόν που θα μας δώσει τα χρυσά κουτάλια, γνωστό αυτό» είπε ένας άλλος. «Τα βλέπω να έρχονται συντομότερα από όσο τα περιμέναμε» είπε ο γκουρού και πήρε το σοβαρό του ύφος για να προβεί σε ανακοινώσεις. Οι άλλοι συνέχισαν να χαμογελούν και, μόλις έφυγε το τηλεοπτικό συνεργείο, ξέσπασαν σε χαρούμενους αλαλαγμούς. Να είναι καλά τα παιδιά. Μόλις τους είδα σκέφτηκα κάτι και γέλασα με τη σειρά μου, αλλά κανείς δεν με άκουσε. Αυτό που σκέφτηκα ήταν ότι τα χρυσά κουτάλια τα έχω δώσει εδώ και πολύ καιρό στο ενεχυροδανειστήριο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου