η ερημιά του μπλόγγερ

Μια φορά ήταν ένας μπλόγγερ και ήταν μόνος κι ανυπεράσπιστος μπροστά στο άσπρο θηρίο που του ζητούσε να γράψει. Στεκόταν κάτασπρο και λαμπερό μπροστά στα μάτια του και τον προκαλούσε «γράψε κάτι, μουτζούρωσέ με έστω, αλλιώς θα σε φάω» του έλεγε με φωνή που έβγαινε συριχτά από τα σωθικά του. Ο έρμος ο μπλόγγερ έγραφε, το θηρίο μούγκριζε, η ερημιά μεγάλωνε, ώσπου ο μπλόγγερ αποφάσισε να μη ξαναγράψει για το θηρίο. Από τη στιγμή που κατάλαβε πόσο έρμαιο του θηρίου είχε γίνει, αποφάσισε να γράφει στο εξής μόνο για τον εαυτό του. Ποιος ξέρει; Μπορεί στο εξής να μην ένιωθε τόσο μεγάλη ερημιά, μπορεί ο εαυτός του να ήταν καλή παρέα, καλύτερη από την άσπρη, την παγωμένη παρέα της οθόνης.
-->> μπορεί να μην ήταν ένας μπλόγγερ, αλλά μία μπλόγγερ. Εσύ, τι λες;