Μια φορά, ήταν ένας παραμυθάς που καθόταν μπροστά στο τζαμί του Οράν. Ναι, της γνωστής σταυρολεξούπολης, λιμάνι αλγερινό είναι -υπάρχει ακόμα.
Καθόταν λοιπόν στο πεζούλι, κοντά στο αυλάκι με το νερό όπου πλένουν τα ποδάρια οι προσκυνητές πριν μπούνε στο τζαμί, και πουλούσε όνειρα. Τρία ρεάλια το ένα. Φτηνά, αν σκεφτεί κανείς ότι το ρεάλι πια δεν υπήρχε, δεν είχε αντίκρυσμα. Ακριβά, αν υπολογίσουμε ότι είναι πολύ δύσκολο σήμερα να βρεθεί ρεάλι στην αγορά.
- «Να δώσω μπάρμπα ένα ευρώ;» ρώτησε ένας γάλλος τουρίστας που ήξερε και τη γλώσσα «τι όνειρο μου δίνεις;»
- «Τρία ρεάλια το πουλώ κι αν έχεις τ' αγοράζεις» απάντησε ο παραμυθάς και κοίταξε πέρα με τα τυφλωμένα του μάτια.
Οι παραμυθάδες είναι συνήθως τυφλοί, δεν έχουν ανάγκη την όραση -βλέπουν καλύτερα με τα μάτια της καρδιάς και του μυαλού.
Ο γάλλος πείσμωσε, ήθελε το όνειρο επειγόντως, κι έψαξε στα παλιατζήδικα και βρήκε τρία ρεάλια ξεχασμένα σ' ένα μαστραπαδάκι και το πήρε, μισό ευρώ του κόστισαν και τα τρία, μαζί με το μαστραπά.
Πάει ξανά να βρει τον παραμυθά ν΄αγοράσει τ' όνειρο, αλλά ο μπάρμπας είχε φύγει. Εμεινε ο γάλλος πέντε μέρες παραπάνω στο Αλγέρι και ψηνόταν καλά στον ήλιο του Οράν και στην αλμύρα της θάλασσας και ξημεροβραδιαζόταν μπροστά στο τζαμί περιμένοντας τον παραμυθά, αλλά του κάκου! Παραμυθάς πουθενά. Εβγαλε λοιπόν εισιτήριο να φύγει με το επόμενο καράβι.
Λίγο πριν επιβιβαστεί στο πλοίο για Μασσαλία, πέρασε απο το τζαμί να δει μπας και ο παραμυθάς είχε γυρίσει στο πόστο του, και, πράγματι, εκεί ήταν ο γκαβούλιακας. Ο τουρίστας έτρεξε γρήγορα και του είπε:
- «Μπάρμπα, εδώ έχω τα τρία ρεάλια που ζήτησες. Πούλα μου τώρα τ' όνειρο!»
- «Σήμερα το όνειρο κοστίζει πέντε ρεάλια, ο πληθωρισμός βλέπεις παιδί μου...» απάντησε ο παραμυθάς και ο γάλλος φουρκισμένος έτρεξε να ακυρώσει το εισιτήριό του και ύστερα, γραμμή στο παλιατζήδικο να ψάξει γι άλλα δυο ρεάλια να συμπληρώσει το ποσό. Το είχε μεγάλη ανάγκη αυτό το όνειρο!
Η ιστορία επαναλήφτηκε τόσες φορές, όσες χρειάστηκαν για να φτάσει στα δεκαπέντε ρεάλια η αξία του ονείρου και να μείνει ο γάλλος τουρίστας κοντά ένα μήνα και κάτι στο αλγερινό λιμάνι.
- «Τελικά, μπάρμπα, θα το πουλήσεις τ' όνειρο ή μήπως με γελάς κι όνειρο δεν έχεις για πούλημα;» είπε στον παραμυθά λίγο πριν μπαρκάρει, αποφασισμένος πια να φύγει και χωρίς όνειρο απο τ' Αλγέρι ο γάλλος.
- «Τόσες μέρες που έμεινες εδώ πέρα, τι έκανες;» του απάντησε με ερώτηση ο παραμυθάς.
- «Περίμενα το όνειρο» απάντησε εκείνος, «περίμενα τ' όνειρο και έβγαζα εισιτήρια και τα ακύρωνα κι έψαχνα να βρίσκω ρεάλια στα παλιατζήδικα».
- «Δεν έτρωγες; Δεν κοιμόσουνα; Δεν έκανες καμμιά βόλτα στα πάρκα με τις φοινικιές; Δε χάζευες τα παπόρια στο λιμάνι;» ξαναρώτησε ο παραμυθάς.
- «Ναι, τα έκανα όλα αυτά που λες, ένα μήνα και κάτι έμεινα στο Οράν» απάντησε ο γάλλος, «αλλά τι σημασία έχει;»
- «Ενα μήνα και κάτι...» μουρμούρισε ο παραμυθάς, «κι όνειρο δε βρήκες;»
- «Αφού δε μου πούλησες, πώς να βρω;»
- «Αφού δε βρήκες μόνος σου τόσον καιρό, νομίζεις πως αυτό που θ' αγοράσεις θα το δεις;»
..... κόκκαλο ο γάλλος.
- «Τα όνειρα αφεντικό, τα έχουμε μέσα μας. Αν εσύ δεν έχεις μέσα σου όνειρο, αν δε θέλεις να βρεις το όνειρό σου, πώς είσαι σίγουρος ότι αυτό που θ' αγοράσεις απο μένα θα έχει αξία για σένα; Τελοσπάντων, αφού περίμενες τόσο για τ' όνειρο, θα σου χαρίσω τώρα δα ένα τζάμπα. Για στρίψε τα μάτια σου δεξιά και κοίταξε τι κρύβεται πίσω απο την κολόνα του τζαμιού. Τι βλέπεις; Ο,τι δεις είναι τ' όνειρό σου. Αντε και καλό ταξίδι!»
Εστριψε ο γάλλος τουρίστας προς τα εκεί όπου του είπε ο παραμυθάς και είδε πίσω απο την κολόνα του τζαμιού να μισοφαίνεται μια άσπρη φουστίτσα. Οπως πλησίαζε, μια κοπέλα του φώναξε στη γλώσσα του «μεσιέ, φαίνεστε γάλλος και θα ήθελα να σας παρακαλέσω να με φωτογραφίσετε με την κάμερά μου δίπλα στην κολόνα. Σε λίγο το πλοίο μου φεύγει και θέλω μια ανάμνηση απο το λιμάνι. Παρακαλώ...» και του έτεινε τη φωτογραφική της μηχανή.
Ο γάλλος φωτογράφισε την κοπέλα κι έτρεξε να βγάλει εισιτήριο να ταξιδέψει μαζί της, με το πλοίο της, για Μασσαλία.
Υστερα απο πολλά πολλά χρόνια, καθόντουσαν ένα ζευγάρι γεροντάκια στο πεζούλι του τζαμιού στο Οράν, αυτό το σταυρολεξολίμανο της Αλγερίας, κι έλεγαν:
- «Αγαπημένη μου, θα είχα χάσει τη μισή μου ζωή αν δε σε γνώριζα, αν δεν υπήρχε εκείνος ο παραμυθάς να μου χαρίσει τ' όνειρο...»
- «Ναι, αγαπημένε, κι εγώ του χρωσταω χάρη που μου είπε να κρυφτώ πίσω απο την κολόνα του τζαμιού και να ζητήσω από τον πρώτο που θα δω να πλησιάζει προς το μέρος μου να με φωτογραφίσει...»
________________________
ΣΗΜ. βρισκεται και εδω
-->> UPDATE γι αυτους που τα ψειριζουν: η ιστορια διαδραματιζεται καμια 85ρια χρονακια απο σημερα που ειναι γραμμενη.
Καθόταν λοιπόν στο πεζούλι, κοντά στο αυλάκι με το νερό όπου πλένουν τα ποδάρια οι προσκυνητές πριν μπούνε στο τζαμί, και πουλούσε όνειρα. Τρία ρεάλια το ένα. Φτηνά, αν σκεφτεί κανείς ότι το ρεάλι πια δεν υπήρχε, δεν είχε αντίκρυσμα. Ακριβά, αν υπολογίσουμε ότι είναι πολύ δύσκολο σήμερα να βρεθεί ρεάλι στην αγορά.
- «Να δώσω μπάρμπα ένα ευρώ;» ρώτησε ένας γάλλος τουρίστας που ήξερε και τη γλώσσα «τι όνειρο μου δίνεις;»
- «Τρία ρεάλια το πουλώ κι αν έχεις τ' αγοράζεις» απάντησε ο παραμυθάς και κοίταξε πέρα με τα τυφλωμένα του μάτια.
Οι παραμυθάδες είναι συνήθως τυφλοί, δεν έχουν ανάγκη την όραση -βλέπουν καλύτερα με τα μάτια της καρδιάς και του μυαλού.
Ο γάλλος πείσμωσε, ήθελε το όνειρο επειγόντως, κι έψαξε στα παλιατζήδικα και βρήκε τρία ρεάλια ξεχασμένα σ' ένα μαστραπαδάκι και το πήρε, μισό ευρώ του κόστισαν και τα τρία, μαζί με το μαστραπά.
Πάει ξανά να βρει τον παραμυθά ν΄αγοράσει τ' όνειρο, αλλά ο μπάρμπας είχε φύγει. Εμεινε ο γάλλος πέντε μέρες παραπάνω στο Αλγέρι και ψηνόταν καλά στον ήλιο του Οράν και στην αλμύρα της θάλασσας και ξημεροβραδιαζόταν μπροστά στο τζαμί περιμένοντας τον παραμυθά, αλλά του κάκου! Παραμυθάς πουθενά. Εβγαλε λοιπόν εισιτήριο να φύγει με το επόμενο καράβι.
Λίγο πριν επιβιβαστεί στο πλοίο για Μασσαλία, πέρασε απο το τζαμί να δει μπας και ο παραμυθάς είχε γυρίσει στο πόστο του, και, πράγματι, εκεί ήταν ο γκαβούλιακας. Ο τουρίστας έτρεξε γρήγορα και του είπε:
- «Μπάρμπα, εδώ έχω τα τρία ρεάλια που ζήτησες. Πούλα μου τώρα τ' όνειρο!»
- «Σήμερα το όνειρο κοστίζει πέντε ρεάλια, ο πληθωρισμός βλέπεις παιδί μου...» απάντησε ο παραμυθάς και ο γάλλος φουρκισμένος έτρεξε να ακυρώσει το εισιτήριό του και ύστερα, γραμμή στο παλιατζήδικο να ψάξει γι άλλα δυο ρεάλια να συμπληρώσει το ποσό. Το είχε μεγάλη ανάγκη αυτό το όνειρο!
Η ιστορία επαναλήφτηκε τόσες φορές, όσες χρειάστηκαν για να φτάσει στα δεκαπέντε ρεάλια η αξία του ονείρου και να μείνει ο γάλλος τουρίστας κοντά ένα μήνα και κάτι στο αλγερινό λιμάνι.
- «Τελικά, μπάρμπα, θα το πουλήσεις τ' όνειρο ή μήπως με γελάς κι όνειρο δεν έχεις για πούλημα;» είπε στον παραμυθά λίγο πριν μπαρκάρει, αποφασισμένος πια να φύγει και χωρίς όνειρο απο τ' Αλγέρι ο γάλλος.
- «Τόσες μέρες που έμεινες εδώ πέρα, τι έκανες;» του απάντησε με ερώτηση ο παραμυθάς.
- «Περίμενα το όνειρο» απάντησε εκείνος, «περίμενα τ' όνειρο και έβγαζα εισιτήρια και τα ακύρωνα κι έψαχνα να βρίσκω ρεάλια στα παλιατζήδικα».
- «Δεν έτρωγες; Δεν κοιμόσουνα; Δεν έκανες καμμιά βόλτα στα πάρκα με τις φοινικιές; Δε χάζευες τα παπόρια στο λιμάνι;» ξαναρώτησε ο παραμυθάς.
- «Ναι, τα έκανα όλα αυτά που λες, ένα μήνα και κάτι έμεινα στο Οράν» απάντησε ο γάλλος, «αλλά τι σημασία έχει;»
- «Ενα μήνα και κάτι...» μουρμούρισε ο παραμυθάς, «κι όνειρο δε βρήκες;»
- «Αφού δε μου πούλησες, πώς να βρω;»
- «Αφού δε βρήκες μόνος σου τόσον καιρό, νομίζεις πως αυτό που θ' αγοράσεις θα το δεις;»
..... κόκκαλο ο γάλλος.
- «Τα όνειρα αφεντικό, τα έχουμε μέσα μας. Αν εσύ δεν έχεις μέσα σου όνειρο, αν δε θέλεις να βρεις το όνειρό σου, πώς είσαι σίγουρος ότι αυτό που θ' αγοράσεις απο μένα θα έχει αξία για σένα; Τελοσπάντων, αφού περίμενες τόσο για τ' όνειρο, θα σου χαρίσω τώρα δα ένα τζάμπα. Για στρίψε τα μάτια σου δεξιά και κοίταξε τι κρύβεται πίσω απο την κολόνα του τζαμιού. Τι βλέπεις; Ο,τι δεις είναι τ' όνειρό σου. Αντε και καλό ταξίδι!»
Εστριψε ο γάλλος τουρίστας προς τα εκεί όπου του είπε ο παραμυθάς και είδε πίσω απο την κολόνα του τζαμιού να μισοφαίνεται μια άσπρη φουστίτσα. Οπως πλησίαζε, μια κοπέλα του φώναξε στη γλώσσα του «μεσιέ, φαίνεστε γάλλος και θα ήθελα να σας παρακαλέσω να με φωτογραφίσετε με την κάμερά μου δίπλα στην κολόνα. Σε λίγο το πλοίο μου φεύγει και θέλω μια ανάμνηση απο το λιμάνι. Παρακαλώ...» και του έτεινε τη φωτογραφική της μηχανή.
Ο γάλλος φωτογράφισε την κοπέλα κι έτρεξε να βγάλει εισιτήριο να ταξιδέψει μαζί της, με το πλοίο της, για Μασσαλία.
Υστερα απο πολλά πολλά χρόνια, καθόντουσαν ένα ζευγάρι γεροντάκια στο πεζούλι του τζαμιού στο Οράν, αυτό το σταυρολεξολίμανο της Αλγερίας, κι έλεγαν:
- «Αγαπημένη μου, θα είχα χάσει τη μισή μου ζωή αν δε σε γνώριζα, αν δεν υπήρχε εκείνος ο παραμυθάς να μου χαρίσει τ' όνειρο...»
- «Ναι, αγαπημένε, κι εγώ του χρωσταω χάρη που μου είπε να κρυφτώ πίσω απο την κολόνα του τζαμιού και να ζητήσω από τον πρώτο που θα δω να πλησιάζει προς το μέρος μου να με φωτογραφίσει...»
________________________
ΣΗΜ. βρισκεται και εδω
-->> UPDATE γι αυτους που τα ψειριζουν: η ιστορια διαδραματιζεται καμια 85ρια χρονακια απο σημερα που ειναι γραμμενη.
14 σχόλια:
Πολύ μ'αρεσε όλο και γέλασα και με τη "σταυρολεξούπολη"!
Αυτοι ''οι παραμυθαδες''...ποσο μ αρεσουν κι εμενα!
Αλλα κι αυτες οι γυναικες που τους ''φτιαχνουν''...αλλο τοσο!
Ευχαριστω γιατι με την αναγνωση αυτη βγηκα απο την πικρη γευση ενος βραδυνου εφιαλτη.
Αφηνω τα φιλια μου!
Θα με βόλευε ένας παραμυθάς τη δεδομένη στιγμή...
thanks :)
τε-λει-ο!
να'σαι καλά:)
ωραίο "στήσιμο" έκανε ο παπούλης.
Πολύ όμορφο!
Ονειρεμένο!
το Οράν μου φέρνει στο νου μυθιστορήματα του Καμύ(ο ξένος, η πανούκλα).. Δε θέλω να βγώ εκτός θέματος αλλά είναι ονειρεμένος συγγραφεας..!Τον συστίνω ανεπιφύλακτα.
χαιρετισμούς σε όλους
η καρδια και το μυαλο σου...τελεια!
Απλά υπέροχο...
Καλό Σαββατοκύριακο Rodia!
Τελικά μάθαμε πόσο κοστίζει το όνειρο;
Ευχαριστω παιδια :-) χαιρομαι παρα πολυ που σας αρεσε!
~~Ανεστη, ο Καμυ ειναι τρομερος συγγραφεας και πολυ καλυτερος στα γαλλικα -αν γνωριζει καποιος τη γλωσσα, μη παραλειψει να τον διαβασει.
~~Κιτσο, δεν το καταλαβες; Το ονειρο ειναι τζαμπα και κραταει μια ζωη.
Πολύ ωραίο!
"Ενα όνειρο κοστίζει όσο ο χρόνος του ύπνου εκείνου που το βλέπει, τίποτα δηλαδή, εκτός κι αν είναι νυχτοφύλακας, οπότε μάλλον του κοστίζει ακριβά -αν τον τσακώσουν να κοιμάται!
Ενα όνειρο αξίζει το χρυσάφι όλου του κόσμου για κείνον που -και το χρυσάφι αν το είχε θα τό 'δινε- θέλει πολύ να ονειρευτεί αλλά έχει στερέψει η καρδιά του απο αγάπη και φαντασία.
Περιφρονούν το όνειρο, όχι τόσο όσοι το έχουν στο τσεπάκι τους, αλλά πιο πολύ όσοι δε γίνεται, δε μπορούν, να το αποχτήσουν. Για άλλα πράγματα, υλικά, συμβαίνει εντελώς το αντίθετο: Επιθυμεί κάποιος τα αγαθά του διπλανού του και θέλει να τα αρπάξει. Για τα όνειρα όμως, εκείνος που δε μπορεί να τα έχει κτήμα του τα εχθρεύεται -δε μπορεί βλέπεις με τη βία να τα αποκτήσει- και δε μπορεί να χωνέψει πώς γίνεται κι έχει όνειρα ο διπλανός του.
Γιατί, τι είναι το όνειρο; Πιάνεται; Φυλακίζεται; Μπορεί να δεθεί για να μη φύγει;
Το όνειρο είναι η αστραπή του νου, το κουκούτσι της ύπαρξης, το κέλυφος της καρδιάς, η ασπίδα του ερωτευμένου, το δόρυ της περηφάνειας, η φλόγα της ζωής. Ολα όνειρο είναι και όλα άπιαστα."
Αυτα εγραφα ως "barbarian" τοτε-->>
1-Νοε 2005, ωρα 21:34:44
Δημοσίευση σχολίου