Performance της ομάδας Nova Melancholia βασισμένη στο ομώνυμο πεζογράφημα του Νίκου Γαβριήλ Πεντζίκη.
«Τι είναι που κατάπια; Με εμποδίζει στο λαιμό. Ο οισοφάγος ίσια μαύρη στενή δίοδος, λαστιχένια. Σαμπρέλα αυτοκινήτου που πας να τη σκίσεις με το δάχτυλο.»
Αηδία. Γοητεία. Αηδία. Λαγνεία. Βλακεία. Ανία. Και ξανά.
Τρεις διαφορετικές εκδοχές. Συγκλίνουν και αποκλίνουν. Αρθρώνονται.
Η ιλιγγιώδης σχέση του ανθρώπου με την ύλη. Δύσκολη συμφιλίωση.
Εκατό χρόνια από τη γέννηση του Ν. Γ. Πεντζίκη (1908-2008)
Η ομάδα Nova Melancholia ιδρύθηκε το 2006 από ανθρώπους που δραστηριοποιούνται σε διαφορετικούς χώρους, και ακολουθεί μία εικαστική προσέγγιση του θεάτρου. Το 2007 παρουσίασε την «Περιγραφή μάχης» στο booze cooperativa, και την «Οφηλία/Lego» στον 'Αδειο Χώρο' του Εθνικού Θεάτρου. Αυτή είναι η τρίτη παραγωγή της.
Συντελεστές
Σκηνοθεσία: Βασίλης Νούλας
Βοηθός σκηνοθέτη: Νατάσσα Νούτση
Παίζουν: Βίκυ Κυριακουλάκου, Κωνσταντίνος Χατζηνικολάου, Δέσποινα Χατζηπαυλίδου
14 /01 – 19/02
Δευτέρα και Τρίτη
Ώρα έναρξης: 21:00
Διάρκεια: 60΄
Τιμή εισιτηρίου: 10 €
ΒOOZE COOPERATIVA
Κολοκοτρώνη 57
τηλ. 2114000863
________________
ΣΗΜ. μου αρεσει που γιορταζονται τα 100 χρονια απο τη γεννηση του δημιουργου, μου αρεσει που ο θανατος αγνοειται. Θα παω να το δω. Μια Δευτερα ή μια Τριτη στις 9:00 το βραδακι, μεχρι τις 19/Φεβρ. προλαβαινω.
«Τι είναι που κατάπια; Με εμποδίζει στο λαιμό. Ο οισοφάγος ίσια μαύρη στενή δίοδος, λαστιχένια. Σαμπρέλα αυτοκινήτου που πας να τη σκίσεις με το δάχτυλο.»
Αηδία. Γοητεία. Αηδία. Λαγνεία. Βλακεία. Ανία. Και ξανά.
Τρεις διαφορετικές εκδοχές. Συγκλίνουν και αποκλίνουν. Αρθρώνονται.
Η ιλιγγιώδης σχέση του ανθρώπου με την ύλη. Δύσκολη συμφιλίωση.
Εκατό χρόνια από τη γέννηση του Ν. Γ. Πεντζίκη (1908-2008)
Η ομάδα Nova Melancholia ιδρύθηκε το 2006 από ανθρώπους που δραστηριοποιούνται σε διαφορετικούς χώρους, και ακολουθεί μία εικαστική προσέγγιση του θεάτρου. Το 2007 παρουσίασε την «Περιγραφή μάχης» στο booze cooperativa, και την «Οφηλία/Lego» στον 'Αδειο Χώρο' του Εθνικού Θεάτρου. Αυτή είναι η τρίτη παραγωγή της.
Συντελεστές
Σκηνοθεσία: Βασίλης Νούλας
Βοηθός σκηνοθέτη: Νατάσσα Νούτση
Παίζουν: Βίκυ Κυριακουλάκου, Κωνσταντίνος Χατζηνικολάου, Δέσποινα Χατζηπαυλίδου
14 /01 – 19/02
Δευτέρα και Τρίτη
Ώρα έναρξης: 21:00
Διάρκεια: 60΄
Τιμή εισιτηρίου: 10 €
ΒOOZE COOPERATIVA
Κολοκοτρώνη 57
τηλ. 2114000863
________________
ΣΗΜ. μου αρεσει που γιορταζονται τα 100 χρονια απο τη γεννηση του δημιουργου, μου αρεσει που ο θανατος αγνοειται. Θα παω να το δω. Μια Δευτερα ή μια Τριτη στις 9:00 το βραδακι, μεχρι τις 19/Φεβρ. προλαβαινω.
2 σχόλια:
TO ΑΦΕΝΤΙΚΟ ΚΑΙ Ο ΥΠΗΡΕΤΗΣ
Ένας πλούσιος είχε στη δούλεψή του έναν υπηρέτη.
Αυτός του γυάλιζέ τα παπούτσια, αυτός του έφτιαχνε το φαγητό, τον έπλενε, του ετοίμαζε τις διασκεδάσεις του. 0 ίδιος ο υπηρέτης ζούσε σε μιαν αχυρένια καλύβα, σε μια γωνιά του κήπου του πλούσιου αφεντικού. Δούλευε από το πρωί μέχρι το βράδυ και ζούσε μια μίζερη, μιαν άθλια ζωή. Και δεχόταν αδιαμαρτύρητα κάθε ιδιοτροπία ή κακομεταχείριση από το αφεντικό του.
Μόνο σε ένα πράγμα ήταν απαιτητικός, πράγμα που φαίνεται παράξενο για υπηρέτη, όμως έτσι ήταν. Και μάλιστα η απαίτηση αυτή ήταν αδιαπραγμάτευτη για τον υπηρέτη. Αλλά περίεργο είναι και πως το αφεντικό σεβόταν απόλυτα τήν ιδιοτροπία του υπηρέτη του.
Η ιδιοτροπία αυτή ήταν η εξής: ό υπηρέτης ήθελε πάνω στους τοίχους της καλύβας του να βλέπει λέξεις η φράσεις που να του αρέσουν. Οι φράσεις αυτές μπορούσαν να είναι είτε γραμμένες κατευθείαν πάνω στους τοίχους, είτε γραμμένες σε χαρτιά που κρέμονταν από αυτούς.
Ποιες ακριβώς ήταν αυτές οι λέξεις δεν το ήξερε το αφεντικό, όμως καλά καλά δεν το ήξερε ούτε και ο ίδιος ο υπηρέτης. Μπορούσε δηλαδή αυτός να είναι ικανοποιημένος από τις επιγραφές του δωματίου του για λίγους μήνες ή για μερικά χρόνια και ξαφνικά περισσότερες ή λιγότερες από τις λέξεις αυτές να αρχίσουν να μη τον ικανοποιούν πια. Αυτή η έλλειψη ικανοποίησης δε δηλωνόταν από τον υπηρέτη στον κύριό του, παρά εκδηλωνόταν με ανεπαίσθητες αλλαγές στην συμπεριφορά του προς αυτόν. Ας πούμε άφηνε αυτός αγυάλιστη την εσωτερική πλευρά ενός παπουτσιού του κυρίου του, ή όταν έστρωνε το κρεβάτι του άφηνε ακάλυπτη μια μικρή επιφάνεια κάποιας γωνίας. Άλλες φορές, υποχωρώντας από το δωμάτιο μετά από την ακρόαση πού είχε από το αφεντικό, η υπόκλισή του δεν ήτανε ακριβώς εδαφιαία, αλλά τέτοια που να αφήνει μια μικρή απόσταση μεταξύ κεφαλιού και πατώματος.
To αφεντικό από τη μεριά του έπρεπε να παρατηρήσει τις μικροαλλαγές αυτές και να σπεύσει να διορθώσει τις επιγραφές.
Και πραγματικά το αφεντικό παρατηρούσε αμέσως τις αλλαγές στη συμπεριφορά του υπηρέτη απέναντί του. Και δε θα νιαζόνταν και πολύ το αφεντικό αν δεν είχε γυαλισμένη κάποια πλευρά του παπουτσιού του ή αν μια ακρούλα του κρεβατιού του ήταν άστρωτη, όμως ήξερε καλά πως αυτή η συμπεριφορά ήταν η αρχή μιας σειράς διαταραχών στις σχέσεις του με τον υπηρέτη, τέτοιας που, αν δεν έπαιρνε μέτρα να την ανακόψει έγκαιρα, αυτή θα είχε σαν κατάληξη τη φυγή του υπηρέτη από το σπίτι και την εγκατάστασή του στην καλύβα του κήπου του γείτονα. Και αυτό με τη σειρά του εσήμαινε πως οι υπηρεσίες θα παρέχονταν τώρα στο γείτονα, που μάλιστα περίμενε πως και πως να συμβεί κάτι τέτοιο, επειδή ο υπηρέτης ήτανε ο μόνος στην περιοχή.
Γι αυτό και το αφεντικό, μόλις αντιλαμβανόταν την αλλαγή αυτή στη στάση του υπηρέτη του, έσπευδε αμέσως να βρει λέξεις άλλες, που αντικαθιστώντας κάπoιες από εκείνες που μέχρι τώρα κρέμονταν στον τοίχο, θα επανέφεραν στο δρόμο τής μέχρις εξαντλήσεως προσφοράς των υπηρεσιών του τον υπηρέτη του. Ήταν μια λεπτή υπόθεση αυτή και απαιτούσε διαρκή προσοχή από το αφεντικό η διάγνωση μιας τέτοιας συμπεριφοράς. Θα μπορούσε να υποθέσει κανείς ότι η τέτοια παρατηρητικότητα του αφεντικού ήταν το μόνο προσόν που του έδινε τη δυνατότητα να διατηρεί τον υπηρέτη στη δούλεψή του, μιας και απ' αυτήν εξαρτιόταν η συνέχιση της συνεργασίας εκείνου με αυτόν.
Και το αφεντικό εργαζόταν με πάθος πραγματικό όταν επρόκειτο να αλλάξει τις λέξεις στον τοίχο της καλύβας. Στην πραγματικότητα ήταν η μόνη φορά στη ζωή του που το αφεντικό εργαζόταν, αν μπορεί κανείς να ονομάσει εργασία το ψάξιμο για λέξεις. Και τότε είναι που δούλευαν και οι φίλοι του αφεντικού, εκείνοι που μαζί του έτρωγαν τα φαγητά που ο υπηρέτης παρασκεύαζε και ωφελούνταν από τις υπηρεσίες που τους προσέφερε. Κλείνονταν τότε όλοι αυτοί μέσα σε αίθουσες ειδικά διασκευασμένες για το σκοπό αυτό, και καθένας πρότεινε και μια ή δυο διαφορετικές λέξεις ή φράσεις. Και ήσαν όλοι πολύ προσεκτικοί και έδειχναν μεγάλο ενδιαφέρον στη δουλειά τους, επειδή ήξεραν πως από αυτήν εξαρτιόταν όλη τους η καλοπέραση, αλλά μερικές φορές και η ίδια τους η ζωή. Γιατί ο υπηρέτης, αν το πράγμα έφτανε ως τη φυγή του από το σπίτι όπου μέχρι τότε υπηρετούσε, τότε, πάνω στη φούρια του για αλλαγή αφεντικού, μπορούσε και να σκοτώσει το παλιό αφεντικό ή κάποιον από το σινάφι του. Αλλά και αυτό να μη συνέβαινε, το αφεντικό και οι φίλοι του δεν μπορούσαν να παραδεχτούν ότι θα έχαναν έναν τόσο αφοσιωμένο υπηρέτη μόνο και μόνο επειδή στάθηκαν ανίκανοι να βρουν μερικές λέξεις, αφού αυτό ήταν όλο κι όλο που ο υπηρέτης ήθελε για να μη φύγει και ποτέ δε διαμαρτύρονταν για την αμοιβή του ή για τις υπερβολικά κουραστικές υπηρεσίες που προσέφερε.
Και μέσα στην αίθουσα διασκέψεων ακούγονταν διάφορες κατά καιρούς λέξεις και φράσεις, όπως "αλλαγή", "μιάσματα", "αποστασία", "σκληρός πυρήνας Ευρώπης", "ανάπτυξις", "συμμετοχική δημοκρατία", "σεμνά και ταπεινά", "πάταξις της διαφθοράς" και ό,τι μπορούσε το μυαλό του αφεντικού να υποθέσει πως θα ικανοποιούσε τον υπηρέτη του και θα έφερνε τις σχέσεις του με αυτόν στην προηγούμενή τους κατάσταση. Και τις περισσότερες φορές κάτι έβρισκε το αφεντικό που να ικανοποιεί το ιδιότροπο αυτό γούστο του υπηρέτη του. Γιατί στό βάθος ο υπηρέτης δεν ήθελε να αλλάζει αφεντικό, μόνο ήθελε να ικανοποιεί κάποια μέσα του φωνή που του έλεγε πως είναι μια ζηλευτή ιδιαιτερότητα γι αυτόν να είναι ο μόνος υπηρέτης μέσα στο σύνολο των επί γης υπηρετών, που δουλεύει αδιαμαρτύρητα και χωρίς απαιτήσεις για βελτίωση των συνθηκών της εργασίας του και της ζωής του.
(Κάθε μη ομοιότητα με γνωστά πρόσωπα και πράγματα είναι συμπτωματική)
Γιώργης Χολιαστός
Ευχαριστώ τον Γιώργη Χολιαστό που άφησε την ιστορία του εδω :)
Εχω γράψει για τις λέξεις που χάνουν το νόημά τους, για τις λέξεις που διαστρεβλώνονται καταλλήλως ώστε να λαβαίνουν συχνά εντελώς αντίθετες έννοιες, το παραμύθι του Γιώργη όμως αποτυπώνει γλαφυρά μια κατάσταση όπου μέσα της ζούμε, όπου οι λέξεις αναδεικνύονται πρωταγωνίστριες στην όπερα της κουφότητας. Πριμαντόνες που άδουν τις εκκωφαντικές τους άριες. Εμείς απλώς ακούμε ώσπου να κουφαθούμε. Μετά, όλα είναι απλά...
Δημοσίευση σχολίου