Μαγεμένος καυλός!

Πέρασα ένα ωραίο βράδυ τρώγοντας και μιλώντας με φιλαράκια στο μαγαζί που έφερνε ντελίβερυ στο γραφείο κάτι καταπληκτικές ομελέτες με ζαμπόν πριν από 35 χρόνια! «Από πού να παραγγείλουμε σήμερα παιδιά;» ρώταγε κάποιος όταν έφτανε μεσημέρι. «Από τον Καυλό!» απαντούσε κάποιος άλλος κι ένας τρίτος τηλεφωνούσε. Το μαγαζί ήταν δυο βήματα και τις ομελέτες τις έφερνε ζεστές ζεστές ένας ωραίος νεαρός. Οταν το είπα στο γκαρσόνι, μου απάντησε «Εγώ ήμουν»! Τον κοίταξα καλά καλά και έφερα στο νου μου τον ωραίο νεαρό. «Γεράσαμε», είπα στο γεροντάκι που είναι τώρα -καλοστεκούμενο, δε λέω- και φεύγοντας τον χαιρέτισα με χειραψία.

Μέσα στη συζήτηση περί ανέμων και υδάτων (κυριολεκτικά) θυμήθηκα (και ανακοίνωσα στην ομήγυρη) μια φράση που πέρασε από το νου μου το μεσημέρι και τη γράφω εδώ για να μη την ξεχάσω: «Ο αέρας χρειαζόταν διαβατήριο για να μπει στα πνευμόνια του». Περιττό να γράψω για την καζούρα που επακολούθησε.

Μου δώσαν κι ένα χαρτάκι με τα μαγαζιά της πλατείας. Δεν ξέρω αν ανήκουν στην ίδια διεύθυνση ή πρόκειται για... συνομοσπονδία εστιατόρων! Τι με νοιάζει όμως;

Το μόνο δυστύχημα είναι πως δεν είχε τη φημισμένη λέμον πάι -δεν τη φτιάχνει το καλοκαίρι.