Το σύνδρομο της Στοκχόλμης: η σχέση μεταξύ εξουσιαστή-εξουσιαζόμενου

Διάβασε σχετικά εδώ και ψάξε να δεις το φιλμ «Ο θυρωρός της νύχτας» - Il portiere di notte - Liliana Cavani - (1974) με τους Dirk Bogarde, Charlotte Rampling, Philippe Leroy, κλπ.

Μικρά αποσπάσματα:

Το πως εξηγείται ψυχοδυναμικά η τόσο «περίεργη» αυτή ψυχική κατάσταση είναι πραγματικά ενδιαφέρον. Το θύμα περιέρχεται σ' ένα ψυχολογικό στάδιο όπου κυριαρχείται από μια διαρκή και σοβαρή απειλή προς την επιβίωσή του. Οντας σε απομόνωση, μακριά από άλλους ανθρώπους που θα μπορούσαν να του προσφέρουν προστασία, προσπαθεί να αναπληρώσει αυτή του την ανάγκη αναζητώντας την, έστω και ασυνείδητα από τον δράστη. Ειδικά στην περίπτωση που ο δράστης δείχνει κάποια μικρά δείγματα «ευγένειας», το θύμα δένεται με αυτή την θεωρούμενη ώς καλή του πλευρά. Εισχωρεί δε σε μία κατάσταση ασυνείδητης «αποσύνδεσης» από την φυσιολογική αντίληψη της κατάστασης, με αποτέλεσμα να αρνείται να συνειδητοποιήσει την αρνητική πλευρά του δράστη, η οποία προκάλεσε και εξ αρχής όλη αυτή την κατάσταση.
[...]
Μια σχέση εξάρτησης, όπου η κακοποιημένη γυναίκα ζει στην αιχμαλωσία μιας σχέσης, δεχόμενη παθητικά συνεχόμενη απειλή (κάτω από τη σκιά σωματικής ή ψυχολογικής βίας), αναγκαζόμενη να «συμμαχήσει» με τον δράστη, έτσι ώστε να κερδίσει την εύνοιά του και να επιβιώσει, λαμβάνοντας σαν ανέλπιστο δώρο τα μικροσκοπικά δείγματα αγάπης που της επιδεικνύει σποραδικά, που επιβεβαιώνουν την «αγάπη» του και την αποτρέπουν απ' το να ξεφύγει απ΄τον παραλογισμό της σχέσης και να επανέλθει στη πραγματικότητα. Και αυτό είναι ενα φαινόμενο δυστυχώς πολύ πιο συχνό απ’ ότι πιστεύουμε ή απ΄ότι θέλουμε να πιστεύουμε...

Το σύνδρομο αυτό εμφανίζεται και σ' άλλες ομάδες ανθρώπων, όταν υπάρχει σχέση θύτη-θύματος, εξουσιαστή και εξουσιαζόμενου, όπως:

* Κακοποίηση γυναικών
* Κακοποίηση παιδιών
* Θύματα αιμομιξίας
* Φυλακισμένοι πολέμου
* Μέλη σεχτών
* Σχέσεις που βασίζονται στην άσκηση εξουσίας και το φόβο

http://www.youtube.com/watch?v=hMu1H1qlkTY
__________
ΣΗΜ.1. Τολμώ να υποθέσω ότι τα "μέτρα" τα οποία επιβλήθηκαν και θα συνεχίσουν να επιβάλλονται στους πολίτες της χώρας μας, εγκαθιστούν μεταξύ λαού και κυβέρνησης/τρόικας μια παρόμοια σχέση υποτέλειας λόγω του τρόμου που προκαλούν. Το παλιό τσιτάτο "ο λαός στην εξουσία", που ακούγεται σαν ανέκδοτο σήμερα, σύντομα πρέπει να (ξανα)γίνει πράξη, να πάρουμε τα πράγματα στα χέρια μας. Αρκετά κράτησε αυτό το παιχνίδι της ομηρίας. Ολοι μαζί. Η απομόνωση είναι ο χειρότερος σύμβουλος. Καλή δύναμη.
ΣΗΜ.2. Είχα γράψει και αυτό, αλλά το είχα ξεχάσει... Ευτυχώς, μου το θύμισε η Κλέφτρα Κίσσα!