Ο φίλος μου ο Γιάννης φτηνά τη γλίτωσε, πριν δυοτρεις δεκαετίες, όταν έπεσε από μεγάλο ύψος σε μια οικοδομή που επέβλεπε. Οχι επειδή είχε άγγελο, που λένε, ούτε επειδή έγινε θαύμα, ούτε επειδή είχε το Θεό μαζί του. Είχε κάτι καλύτερο: έναν αδελφό χειρουργό σε μεγάλο νοσοκομείο, ο οποίος βρισκόταν στη βάρδια του όταν μεταφέρθηκε ο Γιάννης με το νοσοκομειακό εκεί πέρα.Οι γονείς του ενημέρωσαν το γραφείο ότι «ο Γιάννης έπαθε ένα ατύχημα και θα έλειπε αρκετό διάστημα από τη δουλειά», απαντησαμε «να λείψει όσο χρειαστεί, τι λόγος» και το θέμα "Γιάννης" ξεχάστηκε μετά την πρώτη αναστάτωση. Δεν θα ήταν και ο πρώτος μηχανικός που θα έχανε τη ζωή του σε παρόμοιο ατύχημα. Ετσι είναι, μια στραβή στιγμή, μια απροσεξία, ένα στραβοπάτημα και πάει, πάπαλα. Είχα φάει και'γώ μια γλίστρα κι έπεσα από 4 μέτρα στην αγκαλιά ενός εργάτη, αντί να πέσω στο βάραθρο των νεοσκαμμένων θεμελίων --ευτυχώς! Μετά, κέρασα δυο κασόνια μπίρες, δεν ήμουν ποτέ εκατομμυριούχος γυνή, βλέπεις, και στο εξής πρόσεχα περισσότερο.
Τεσπά, μετά από ένα εξάμηνο περίπου, ήρθε ο Γιάννης στο γραφείο με το κεφάλι κοντοκουρεμένο --δυο πόντους μαλλί-- και χωρισμένο, σημαδεμένο σαν με κόκκινο χοντρό μαρκαδόρο, σε εξ-εφτά κομμάτια. Μείναμε ξεροί και, αν και είχαμε παράδοση μελέτης την επομένη --το θυμάμαι σαν και τώρα-- καθήσαμε να ακούσουμε την ιστορία του.
Μας διηγήθηκε χωρίς πολλές σάλτσες, όπως συνήθιζε να μιλά κοφτά, ότι είχε πάει βράδυ στην οικοδομή να ελέγξει κάτι, κράταγε το φακό, γλίστρησε, προσπάθησε να μη του πέσει ο φακός και γκρεμοτσακίστηκε ο ίδιος. Τα μετά τού τα είπε ο αδελφός του, ότι δηλαδή το κρανίο του είχε σπάσει σε εφτά κομμάτια, ήταν σχεδόν νεκρός, οι άλλοι γιατροί λέγαν πως δεν γίνεται τίποτα και να φωνάξουν τους γονείς για να πάρουν συγκατάθεση για να αρχίσουν να αφαιρούν όργανα, ο αδελφός του επέμενε να μπει χειρουργείο, έτσι έγινε, το χειρουργείο βάσταξε έξι ώρες, τον ανέλαβε ο ίδιος ο αδελφός του «άμα έχεις τέτοιο αδελφό, έχεις πιασει την καλή» έλεγε αναμεσα σε κάθε φράση σχεδόν ο διασωθείς «και να σκεφτείς ότι τσακωνόμαστε και κανείς δεν θά'λεγε πως είμασταν αγαπημένα αδέλφια» συμπλήρωνε κάπου κάπου, επιδεικνύοντας το σημαδεμένο του κεφάλι, «μη το βλέπεις έτσι, τα δύσκολα περάσανε, σε λίγο δεν θα φαίνεται τίποτα άμα μεγαλώσουν τα μαλλιά».
Θυμήθηκα την ιστορία του συναδέλφου μου με την ευκαιρία του νομοσχεδίου περί υποχρεωτικής δωρεάς ανθρώπινων οργάνων. Αν --σκέφτηκα, ΑΝ-- υπήρχε ο νόμος αυτός από τότε, ο Γιάννης θα βρισκόταν ήδη στα θυμαράκια, ούτε θα είχε παντρευτεί, ούτε παιδιά θα είχε, θα είχε σκορπίσει τα κομμάτια του σε διάφορα σώματα για μερικές πρόσκαιρες επιμηκύνσεις ζωής μερικών ταλαίπωρων ανθρώπων που θα ζούσαν ποτισμένοι με χημικές ουσίες και με το άγχος του "σήμερα ζω κι αύριο πεθαίνω" εντονότερο από τους υπόλοιπους θνητούς.
Ωρες ώρες, έχω την εντύπωση ότι αυτή η άρνηση από το σύγχρονο άνθρωπο, η άρνηση της μοναδικής βεβαιότητας που υπάρχει για όλα τα πλάσματα του πλανήτη μας, η άρνηση του τέλους, η άρνηση του θανάτου δηλαδή, είναι αυτό που οδηγεί στην παράνοια και σε κάθε τι νοσηρό που συμβαίνει. Τα νοσοκομεία έχουν μεταβληθεί σε παρασκευαστήρια νεκρών, κανείς σχεδόν δεν πεθαίνει από φυσικά αίτια στο σπίτι του, έξω από τους νεκροθαλάμους των νοσοκομείων περιμένουν οι νεκροφόρες --από την παραγωγή στην κατανάλωση, που λένε-- και κανείς συγγενής δεν υπάρχει να βοηθήσει τον άνθρωπό του στο ταξίδι, κανένα χέρι να σφίξει το άλλο χέρι που αποχαιρετά φεύγοντας, ή να κλείσει τα αγαπημένα μάτια. Αν δεν είναι αυτό απανθρωπιά, τί είναι; Από πότε, άραγε, νοείται ως ανθρωπισμός το να εγκαταλείπεται ένας άνθρωπος να πεθαίνει μόνος κι έρημος, συχνότατα κατακρεουργημένος, βορά στις λυσσασμένες ορέξεις της ιατρικής τεχνολογίας;
Update: Αμ το άλλο; Ο γιατρός, που υποτίθεται ότι είναι ταγμένος να σώζει την ανθρώπινη ζωή σύμφωνα με τον όρκο του Ιπποκράτη, βρίσκεται σήμερα στη θέση να διαλέγει ποια ζωή να σώσει και αυτό είναι το παράλογο, έτσι δεν είναι;
________________________
ΣΗΜ.1. Το όνομα "Γιάννης" δεν είναι αληθινό, η ιστορία όμως είναι πραγματική και υπόσχομαι να προσπαθήσω να τον πείσω να δώσει μια ανώνυμη συνέντευξη στην εκπομπουλα μου. Σίγουρα, αν έρθει, θα το διασκεδάσουμε. Είναι φοβερός συζητητής, απίστευτος άνθρωπος, σχεδόν σοφός.
ΣΗΜ.2. Δεν επιτρέπω σχόλια για να μη θυμώσω με τυχόν ανοησίες.
ΣΗΜ.3. Οποιος θέλει να σχολιάσει, ας προτιμήσει την προηγούμενη ανάρτηση περί του φλέγοντος θέματος.
