black marketeer - blackmarketisme - μαυραγοριτισμός

Τι έχουμε να αντιτάξουμε στα κύματα των μαυραγοριτών που έρχονται κατά πάνω μας να μας πνίξουν; Πριν το σκεφτούμε λίγο, μια σύντομη προεπισκόπηση: Μαυραγορίτες είναι αυτοί *οι λίγοι* που κερδίζουν από τον πόλεμο και τη συμφορά *των πολλών*, τους γνώρισε η χώρα μας στην Κατοχή, αλλά και μετά την Κατοχή, τους είχε γνωρίσει και παλιότερα. Μερικοί από αυτούς, εξαναγκάστηκαν να επιστρέψουν κάποια από τα πράγματα που απέκτησαν με το νοσηρό ζήλο τους -κυρίως ακίνητες περιουσίες- σε όσους έτυχε να ζήσουν ή στους ζωντανούς κληρονόμους τους. Οι υπόλοιποι, που ήταν τυχεροί και τα θύματά τους πεθάναν, έμειναν με τις περιουσίες στην κυριότητά τους και κανείς δεν τους ζήτησε τα ρέστα. Ενα ακόμα σκοτεινό μυστικό που βαραίνει συνειδήσεις και μιλιέται στα κρυφά από παπούδες και γιαγιάδες που τυχαίνει να ζουν ακόμα και να θυμούνται. Γνωρίζω και'γώ για μερικά μέγαρα στο κέντρο της Αθήνας πότε και πώς αποκτήθηκαν, γνωρίζω και για κάτι θαλασσοδάνεια που ανέδειξαν τους μεταπολεμικούς αστέρες της οικονομικής και πολιτικής ζωής της χώρας, αλλά τι ωφελεί να μιλάμε γι αυτά; Εχουν γραφτεί σε άρθρα και σε βιβλία, από μένα περιμένετε να μάθετε;

Το θέμα μας όμως δεν είναι ιστορικό, αλλά αφορά μια ιδέα που κατέβηκε στο μυαλό μου πριν από λίγο: Πώς να ονομαστεί το φαινόμενο που κατακλύζει τον πλανήτη και ρημάζει τις χώρες. Πολλοί το λένε "νεοφιλελευθερισμό" ή "παγκοσμιοποίηση" και αυτά ηχούν μάλλον γλυκά στα αυτάκια του κόσμου. Τα συνθετικά "ελευθερία" και "κόσμος" είναι πολύ εύηχα και ελπιδοφόρα και αφήνουν περιθώρια για όμορφα όνειρα. Τι λαχταρούν οι ψυχές των ανθρώπων άλλο, από ένα κόσμο ελεύθερο και γεμάτο χαρά; Αλλού λέγεται "καπιταλισμός", "καπιταλισμός της καταστροφής" ή "κορπορατισμός" και είναι λέξεις που δεν ξαφνιάζουν -εκτός από την τελευταία που είναι ακατανόητη μεν, ανούσια δε. Είδα και τους όρους "χρηματοκρατία" και "κλεπτοκρατία" που κυκλοφορούν, στην αρχή μου άρεσαν αλλά αργότερα σκέφτηκα ότι αναφέρονται σε σχετικά ανώδυνα -ίσως και επιθυμητά!- πράγματα και δεν έχουν το στίγμα του δόλου, της αδιαντροπιάς, της απατεωνιάς, της κακίας, της βρωμερής απάνθρωπης και μίζερης ψυχής, οπότε ο όρος "μαυραγοριτισμός" μου φάνηκε πιο ταιριαστός.

Σκέφτηκα λοιπόν «τι κάνουν αυτοί σήμερα;» "Αυτοί"=οι αγορές, οι εταιρείες, κλπ, όσοι κερδίζουν δηλαδή από τους πολέμους, τη φτώχεια και τη συμφορά των ανθρώπων, που οι ίδιοι προκαλούν. Κάνουν μαύρη αγορά, είναι μαυραγορίτες, σιχαμεροί απατεώνες με δυο λόγια, άρα η πράξη τους καπως πρέπει να εκφραστεί μονολεκτικά και σκέφτηκα τη λέξη «μαυραγοριτισμός». Δεν ξέρω και πολλά αγγλικά, μόνο τα απολύτως απαραίτητα, κι έτσι δεν μπορώ να κάνω αγγλική λεξιπλασία. Βρήκα όμως τη σύνθετη λέξη "black marketeer" που σημαίνει μαυραγορίτης (ας με διορθώσουν οι αγγλομαθεις, ο φιλος μεταφραστης θα κοιμαται τετοιαν ώρα) και έβγαλα από το μαγικό μου καπέλο τη λέξη "blackmarketisme" -όπως λέμε capitalisme ή marxisme, κλπ. Νομίζω ότι (αν ειναι σωστή) αποδίδει την πραγματικότητα χωρίς κουρτινάκια και αυτό το "μαύρο" είναι ό,τι πρέπει για να εκφράσει τον όλεθρο που σκορπίζουν όπου πάνε τα δουνουτιά, οι τραπεζες και οι πλανηταρχαίοι που κρύβονται πίσω τους.

Είδαμε τα χάλια που προκλήθηκαν στη Σερβία(1), είδαμε τι έγινε και στο Ιράκ(2). Για τα πιο πρόσφατα γράφω, μη τρέχω πίσω στις χώρες της Λατινικής Αμερικής, όπου ο μαυραγοριτισμός εφαρμόστηκε με άκρατη βία άλλου τύπου αλλά με τα ίδια αποτελέσματα. Τι κάνουν λοιπόν τα παλληκάρια της μαύρης αγοράς; Τους γυαλίζει μια χώρα, την επιθυμουν διακαώς -να της αλλάξουν τα φώτα δλδ- και το καταφέρνουν σπέρνοντας τρόμο με μπόμπες και μετά τρέχουν να την "εκπολιτίσουν" καταπατώντας όσια και ιερά και καταργώντας θεσμούς, ηθικές αξίες και πανάρχαιες αρχές, όπως π.χ. ιστορία, δημόσια περιουσία, πνευματικότητα, παιδεία, ανθρωπισμός, κλπ. Κανονικά, ο ανθρωπισμός περιλαμβάνει όλες τις έννοιες, αλλά δεν πειράζει να γράφονται αναλυτικά για να καταλαβαίνουμε καλύτερα τι εστί ο "νέος πολιτισμός" που επιβάλλεται με τρόμο και βία, με όπλα συμβατά ή ασύμβατα, οικονομικά δηλαδή, που σημαίνει στερήσεις, ψυχικό πόνο (θα πονέσουμε, δεν λέει ο πρωθυπουργός μας; αυτό) και απέραντη αδικία.

Σκέφτηκα και λύση, πώς να αντιταχθούμε δηλαδή: Να διαστρέψουμε εμείς το παιχνίδι όπου μας έχωσαν να παίξουμε με το ζόρι, με τους δικούς τους κανόνες αλλά βελτιωμένους συμφωνα με τη δική μας αντίληψη. Θα μπορούσαμε π.χ. να πατεντάρουμε (με ISO, εννοείται) άυλα πράγματα, τα οποία κατέχουμε στα σίγουρα. Να πατεντάρουμε το φιλότιμο, την αγάπη προς τους νέους και τα παιδιά, τη στοργή προς τους ηλικιωμένους, κλπ. Θα μπορούσαμε να πατεντάρουμε τον ήλιο μας, τις θάλασσές μας, τον αέρα μας, να τα πουλάμε σε κονσέρβες, όπως πουλάγαν οι ιταλοί παλιά "φρέσκο αέρα ντι Νάπολι" σε κάτι ωραία μεταλλικά κουτάκια! Να παίξουμε με τους κανόνες της αγοράς, αλλά να "γυρίσουμε" το παιχνίδι προς όφελός μας!

Πέρα από πλάκα, μπορούμε να κάνουμε κάτι ώστε να αναδείξουμε όσα δείχνουν να έχουν ξεχάσει οι απρόσωποι πολιορκητές της ευτυχίας και της ξενοιασιάς των ανθρώπων. Να δείξουμε πως δεν είμαστε πιόνια και μεμονωμένες μοναδούλες και, όπως θεωρούν εκείνοι τα κράτη ως ένα σύνολο και σαν έναν ανθρώπινο οργανισμό και επιτίθενται να του αλλάξουν τον αδόξαστο με ψυχολογικά τερτίπια, να γίνουμε πράγματι ένα σώμα, μια τεράστια δυνατή γροθιά που θα τους σπάσει τα σαγόνια. Ας γίνουμε όλοι Ενα. Με κοινοκτημοσύνη, όχι μόνο αλληλεγγύη, με ανταλλακτικά μέσα που θα εφεύρουμε και γρήγορα μάλιστα, κατά χώρα ή και κατά περιφέρεια ή γειτονιά ακόμα, δεν ξέρω από τέτοια, ας σκεφτεί και κάνας άλλος παραπέρα, ας τυπώσουμε ένα ελληνικό νόμισμα τελοσπάντων παράλληλα με το ευρώ κι ας αφήσουμε τις τράπεζες και τις αγορές να βουρλίζονται. Να ψωνίζουμε απο δικά μας μικρομάγαζα και να διώξουμε όλα τα ξένα δήθεν φτηνότερα. Μόλις προχτές ανακάλυψα ότι τα χαρτικά που ψωνίζω στο μικρομάγαζο της γειτονιάς μου, κοστίζουν φτηνότερα από όσο στο μεγάλο ξενο σούπερ μάρκετ όπου ψωνίζει μια γειτόνισσα, που ξοδεύει κιόλας βενζίνη και χρόνο μέχρι να το φτάσει. Αμε;

Τεσπά, θέλω να γράψω κάτι για την εικονογράφηση του ποστ. Ανέβασα αυτή την αέρινη φωτό, επειδή θυμίζει τα αέρινα άυλα πράγματα, αυτά που δεν πιάνονται μεν, αλλά έχουν τη μεγαλύτερη σημασία για μας τους ανθρώπους, είναι πολύ πιο σπουδαία από όλα τα λεφτά κι όλο το χρυσάφι της γης. Να γράψω και πώς μου ήρθε να γράψω όσα έγραψα; Ε, λοιπόν, πέτυχα ένα βιντεάκι τόσο φτηνιάρικο που ντρέπομαι να το ομολογήσω, με ένα (ο θεός να το κάνει) τραγούδι για τα λεφτά, τραγουδισμένο από ένα χαμένο (ο θεός να το κάνει) κοριτσίστικο κορμί.
___________________________
παραπομπές:
(1) Ο Στροουμπ Τάλμποτ, ο αναπληρωτής υπουργός εξωτερικών επί Κλίντον και επικεφαλής διαπραγματευτής των ΗΠΑ κατά τη διάρκεια του πολέμου στο Κοσσυφοπέδιο, έδωσε μια λιγότερο εξιδανικευμένη ερμηνεία μερικά χρόνια μετά τον πόλεμο, η οποία σπάνια αναφέρεται: «Ενώ τα έθνη σε ολόκληρη την περιοχή επιδιώκουν να μεταρρυθμίσουν τις οικονομίες τους, να αμβλύνουν τις εθνικές εντάσεις και να διευρύνουν την κοινωνία των πολιτών, το Βελιγράδι συνέχιζε να κινείται προς την αντίθετη κατεύθυνση. Δεν πρέπει λοιπόν να απορεί κανείς για το γεγονός ότι το ΝΑΤΟ και η Γιουγκοσλαβία τέθηκαν σε τροχιά σύγκρουσης. Η αντίσταση της Γιουγκοσλαβίας στην ευρύτερη στάση για πολιτικές και οικονομικές μεταρρυθμίσεις και όχι η καταπίεση των αλβανών του Κοσσυφοπεδίου αποτελεί την καλύτερη εξήγηση για τους βομβαρδισμούς του ΝΑΤΟ.» [Collision Course: NATO, Russia, and Kosovo του Τζον Νόρις, πρώην εκπροσώπου Τύπου του Τάλμποτ, που εκδόθηκε το 2005]
(2) Για το Ιράκ ετοιμάζω χορταστικό ποστ, κρατήστε την όρεξή σας!

ΣΗΜ.1. έχω κάτι και για τον κ. Παπανδρέου, αν τύχει κάποιος να το δει και να του το μεταφέρει: Μπορεί να πει εκεί στα μεγάλα σαλόνια που επισκέπτεται κάτι σημαντικό, να προτείνει ένα σχέδιο, ένα κανόνα που να ορίζει ότι απαγορεύεται να βγαίνει κέρδος από τη δυστυχία. Το να κερδίζει κανείς από τη δυστυχία κάποιου άλλου δεν είναι απλώς άδικο αλλά και ανήθικο, αντιβαίνει στην ανθρωπιά και, πριν απ' όλα, είμαστε ΟΛΟΙ άνθρωποι -και οι πρόεδροι των εταιρειών. Αν κάποιος παραβαίνει αυτό τον κανόνα, να υφίσταται αυστηρότατες κυρώσεις, όπως π.χ. να του πέφτει η μετοχή ή/και το ομόλογο στα... τάρταρα των χρηματαγορών!
ΣΗΜ.2. και όσοι βάλθηκαν με το στανιό να κάνουν το παραλήρημα του μακαρίτη Οργουελ πράξη, να πάνε από κει πού'ρθαν!