Ρίξτε μια ματιά στο βιντέακιον να δείτε το "περί υπευθυνότητας" και θα επανέλθω στο "περί μεγαλοψυχίας" αργότερα.
http://www.youtube.com/watch?v=LdogID589Mk
Επανέρχομαι λοιπόν σήμερα, Σάββατο 9/4/2011, διερωτώμενη αν είναι πράγματι μεγαλοψυχία να συγχωρούμε τους εχθρούς, να απαλλάσσουμε απο την τιμωρία τους αποδεδειγμένα κακούς, τους βασανιστές, όπως π.χ. τους εξολοθρευτές του Γ' Ράιχ στη Δίκη της Νυρεμβέργης, και απαντώ πως όχι, δεν είναι μεγαλοψυχία, μάλλον για βλακεία και ωχαδερφισμό πρόκειται, αν όχι για την αλληλοεξάρτηση μεταξύ βασανιστών και θυμάτων, μεταξύ εξουσιαστών και εξουσιαζόμενων.
Η ατιμωρησία (ή η ενδεικτική τιμωρία μόνο ορισμένων) των υπεύθυνων, σέρνει πίσω της την αέναη ατιμωρησία και την εικασία του «εγώ θα την γλιτώσω» του κάθε δικτάτορα, όπως π.χ. με την περίπτωση Πινοτσέτ και την περίπτωση του εφευρήματος του "στιγμιαίου" στη χώρα μας, που άφησε έξω από τη φυλακή, ατιμώρητα, τα "σταγονίδια" της δικτατορίας, τα οποία εμφανίζονται σήμερα ως υπερπατριώτες.
Ωραία και καλή η μεγαλοψυχία σε στενό περιβάλλον, χρηστό να συγχωρούμε τους εχθρούς μας σε προσωπικό επίπεδο ώστε να πηγαίνουμε παρακάτω διατηρώντας την ελπίδα του τελικού θριάμβου της ανθρωπιάς. Οταν όμως πρόκειται για την τύχη ολόκληρων λαών, ηπείρων και πολιτισμών, η μεγαλοψυχία προς τους προδότες των ελπίδων όλου του κόσμου δεν έχει καμμιά θέση. Κάθε κατεργάρης στον πάγκο του, όπως λέει η παροιμία.
Συνέχεια προβληματισμών στο Σύνδρομο της Στοκχόλμης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου