Και τώρα τί άλλαξε; Τζέρτζελο και μπάχαλο, φωνές, μάχες, ψιλοκαταστροφές, τα γνωστά. Και οι γνωστοί άγνωστοι. Ξανά. Η κυρία Ελένη καθαρίζει σπίτια στα εβδομήντα της για να βγάλει τη δόση για το στεγαστικό δάνειο που τρέχει. Η σύνταξη του άντρα της δεν φτάνει. Ο γιος της ψευτοδουλεύει από δω κι από κει, κοντά σαράντα και χωρίς οικογένεια δική του. Μένει με τη μάνα του. Ακόμα. Η κόρη δασκάλα, μόνη επίσης, φορτωμένη με δάνειο κι αυτή. Για σπίτι και αυτοκίνητο. Τσιμπολογάει κάτι από ιδιαίτερα, αλλά μέχρι πότε; Τρώει τα μεσημέρια στη μάνα της. Δεν περισσεύουν για φαΐ.
Η φίλη μου η Χαριτίνη χρησιμοποιεί την κυρία Ελένη κάθε Πέμπτη, δεν μπορεί να της αυξήσει το μεροκάματο, με δυσκολία της δίνει τα 35 ευρά, αλλά ούτε που σκέφτεται να αραιώσει τις μέρες, να τις κάνει δυο το μήνα αντί για τέσσερις. Τα 140 ευρά πετσοκόβουν τη σύνταξή της -780 ευρά πλην 140 μας κάνουν 640- ευτυχως που εχει δικο της δυαράκι. Αν αφαιρέσει όμως τους λογαριασμούς και τα κοινόχρηστα, απομένουν ελάχιστα. Ισα ίσα για φαγητό. Σινεμά και βόλτες με τα λεωφορεία μετακόμισαν στη σφαίρα των αναμνήσεων. Για θέατρο ούτε λόγος.
Σήμερα πήγαν και οι δυο τους στην πορεία. Εργαζόμενη και εργοδότρια. Δυο γριούλες. Ανοργάνωτες, στα ξεκούδουνα. «Ευτυχώς είμαστε μακριά από τα γεγονότα και γλιτώσαμε τα δακρυγόνα» μου είπαν όταν τις συνάντησα στο ασανσέρ την ώρα της επιστροφής τους. Γελούσαν ροδοκόκκινες. Σαν να είχαν κάνει σκασιαρχείο. «Λες να πεσει η κυβέρνηση μετά από το σημερινό;» με ρώτησε η φίλη μου με μια παράξενη λάμψη στο μάτι. «Μπα, δε νομίζω» της απάντησα και μου φάνηκε ότι η απάντησή μου μάλλον την καθυσήχασε.
Τι να πω. Είμαστε ανθεκτικός λαός. Στο νταβατζηλίκι.
________________________
ΣΗΜ.1. Ισως να πήγαινα και'γώ, αν δεν πονούσε το γόνατό μου. Εμεινα στο πισι να ενημερωνω το twitter και το F.B. Μετά έκανα μια βολτίτσα στη γειτονιά. Ολα ήταν πολύ ήσυχα και τα μαγαζάκια ανοιχτά.
ΣΗΜ.2. Οι 45 καλύτερες φωτογραφίες από τη σημερινή πορεία στην Αθήνα , via: Correspondent
ΣΗΜ.3. Και μέσα σε όλα, σκάει ένα πυροτέχνημα! Το πολυσυλλεκτικό μπλογκ με τον ευρηματικό τίτλο Σχολιαστές Χωρίς Σύνορα πνέει τα λοίσθια και μάλλον διαλύεται στα εξ ών συνετέθη. Ενας τόπος όπου διαξιφιζόντουσαν με πάθος πολλές και διαφορετικές αναρτήσεις, με γνώμες, με ιδέες σπινθιροβόλες, με πολλά εδιαφέροντα ενημερωτικά ποστ, μας αφήνει χρόνους. Αιτία; Τι άλλο από τη στενή εγωϊστική αντίληψη, τον ατομικισμό, το "καθενας για τη πάρτη του", τη μάστιγα των σκεπτόμενων εγκεφάλων; Για τούτο νικάνε πάντα τα πρόβατα, επειδή οι λύκοι θέλουν όλοι τον έλεγχο και το αρχηγηλίκι. Τρομάρα στα μπατζάκια μας, δηλαδή. Κρίμα. Στενοχωριέμαι που εκεί πέρα συμμετείχαν ένα σωρό εξαιρετικοί μπλόγγερς και δεν θα ήθελα να είμαι ούτε ψύλλος στον κόρφο τους! Τόπο στα νιάτα, ναι, αλλά τα νιάτα μονάχα δεν είναι αρκετά. Χρειάζεται και μυαλό και υπομονή και σεβασμός -έννοιες ξεχασμένες ή αλλοτριωμένες; Χάλια λέμε και περαστικά μας.
4 σχόλια:
Αυτό ήταν το όμορφο: ότι έβλεπες κάθε ηλικία.
Ωραία ιστοριούλα :)
Για το ΣΗΜ.3 δεν εκπλήσσομαι. Όταν βλέπω διαδικτυακούς τόπους που μετά από ένα σημείο σταματάει η συζήτηση και αρχίζουν τα ούζι, δεν τους δίνω πολύ χρόνο. Όπως είπες, ζωνταντό παράδειγμα για ποιον λόγο δεν μπορούμε να τα βρούμε μεταξύ μας. Μπορεί να συμφωνούμε σε 9 στα 10 πράγματα, αλλά για αυτό το ένα, κάποιοι είναι ικανοί να σηκώσουν και όπλο. O tempora o mores!
Μόλις πριν λιγο εγραψα ενα σχόλιο (καλο, κατα τη γνωμη μου) και το μεταφερω εδωπερα, μη χαθει:
Σκέπτομαι συχνά πόσο επηρρεάζεται η σχέση μεταξύ ανθρώπων στο διαδίκτυο, αφού γνωριστούν και “απο κοντά”.. Πριν απο την εκ του σύνεγγυς γνωριμία (σε αναλογικό/”πραγματικό” χώρο) υπάρχουν οι εικόνες που έχει καθενας σχηματίσει για τον/τους άλλον/ους στο μυαλό του και είναι αυτές ακριβώς οι εικόνες που (κατα τη γνωμη μου, ε) δημιουργούν συναισθήματα αλληλοεκτίμησης ή απόρριψης, με βάση ξεκάθαρα το γραπτό λόγο.. μετά τη συνάντηση, οι εικόνες αυτές μεταβάλλονται, σπανίως προς το καλύτερο και συχνότερα προς το χειρότερο.. βλέπει δλδ ο καθένας πόσο “ανθρώπινος” είναι ο “άλλος” και πόσο ευάλωτος, παύει να είναι το “σημαντικό” πλάσμα της φαντασίας του.. είναι ένας άνθρωπος σαν και τον ίδιο, ένας άνθρωπος π.χ. που μπορείς να του δώσεις μια μπουνιά και να τον ξαπλώσεις.. και -δυστυχως!- τις περισσότερες φορές αυτό κάνεις!
Ολα τα άλλα είναι απλώς οδοντόκρεμες.
Φυσικά, μετα τον καταιγισμό σχολίων, μπορεί καποιος να συμπεράνει ότι η νυν διαχειρίστρια χρησιμοποίησε τους υπόλοιπους σαν σκαλοπατάκια για να κανουν το χαμαλίκι στο τζάμπα ή ότι όλος αυτός ο φθόνος και η αντιζηλία προύπήρχαν, αλλά (γνώμη μου πάλι) αυτό είναι λάθος. Λαθος, το οποίο φανερώνει τη δύναμή του από τη δυσκολία –αδυναμία μάλλον– συνύπαρξης των δυο κόσμων: του λεγόμενου “πραγματικού”, αυτού με τα βλέματα και τις μυρωδιές, και του “πλασματικού”, αυτού που φτιάχνουμε με τη φαντασία μας και δικτυωνόμαστε μαζί του, τον άυλο κόσμο του ίντερνετ, όπου η ειλικρίνεια των γραπτών αναδεικνύει/ξεμπροστιάζει χωρις νταντέλες τον κάθε χαρακτήρα.
Αυτά και απέρχομαι στις... δάφνες της “ανωνυμίας” μου! :) )
(πιο επώνυμη κι από τους “επώνυμους”)
Γειά
Δημοσίευση σχολίου