Σελίδες

Σάββατο 26 Φεβρουαρίου 2011

Οχι άλλη κλάψα και αυτοκριτική


Βαρέθηκα, κουράστηκα πια να διαβάζω και να ακούω μίζερα πράγματα. Δεν ήρθε δα και η συντέλεια του κόσμου! Ησυχάστε, η Ουρανίτσα η Οφιούχος διαψεύδει και αυτή την προφητεία. Ας ακούσουμε κάτι αισιόδοξο, ας διαβάσουμε κάτι καλό, ας κοιτάξουμε να βρούμε συγκεκριμένους τρόπους αντίστασης, ας αντιδράσουμε συντεταγμένα και όχι σπασμωδικά στα γεγονότα που μας προβληματίζουν και μας ανησυχούν. Με τη σιγουριά ότι δεν είμαστε μόνοι σε αυτό τον πλανήτη, δεν βρίσκεται καθένας μοναχός του σε μια τρύπα, είμαστε όλοι μαζί και όλοι μαζί χρειάζεται να δράσουμε.

Ωραία λοιπόν, οι πολιτικοί μας ξεγέλασαν, αρκετοί μας κατακλέψανε, πολλοί εξακολουθούν να μας κοροϊδεύουν. Και τί σημασία έχει να το διαπιστώνουμε και να το επιβεβαιώνουμε ξανά και ξανά; Αρκετά με τα δελτία ειδήσεων παραπληροφόρησης, αρκετά με τα τρομολαγνικά σενάρια. Ας βάλουμε το μυαλό μας να δουλέψει, είναι τζάμπα!


Πριν από λίγο, λοιπόν, βρήκα δυο αξιοσημείωτες αναρτήσεις και θέλω να τις μοιραστώ μαζί σου, καλοί/ές μου αναγνώστες/τριες. Πρώτα πρώτα το σημαντικό ποστ για τις αγριόχηνες, που έγραψε ο Στράτος Στυλιανίδης δείχνοντας ένα τρόπο αυνεργασίας και αλληλεγγύης. Με τίτλο «Κάντο όπως οι αγριόχηνες», πληροφορεί πώς πετυχαίνουν, πετώντας σε σχηματισμό V, τη δημιουργία ανοδικού ρεύματος το οποίο προσθέτει περίπου 70% περισσότερη πτητική εμβέλεια αθροιστικά για όλο το σμήνος. Ετσι, το ταξίδι για όλες τις χήνες γίνεται πολύ πιο ξεκούραστο, από το αν κάθε χήνα πετούσε μόνη της! Στο πολυ καλό αυτό blog οδηγήθηκα από από το blog "Επισκίασις", όπου το βρήκα αναδημοσιευμένο. Η αναδημοσίευση είναι και αυτή μια καλή μέθοδος συνεργασίας και αλληλοπληροφόρησης. Ενα μικρό ενδεικτικό απόσπασμα:
Οι αγριόχηνες δίνουν το στίγμα. Η αλληλεγγύη είναι ουσιαστικό στοιχείο της συλλογικής δράσης.

Κάντο όπως οι χήνες. Ειδικότερα σε αυτή τη δύσκολη συγκυρία. Συλλογικά, δημιουργικά, ενθαρρυντικά, υπεύθυνα, αλληλέγγυα. Η κοινή κατεύθυνση και στόχευση, είναι να βγούμε όλοι μαζί και όσο το δυνατόν λιγότερο λαβωμένοι από την πολυεπίπεδη κρίση που μας μαστίζει.


Το δεύτερο ποστ το βρήκα στο metablogging.gr, με τίτλο «Η εξωστρέφεια δεν χρειάζεται να είναι εντυπωσιακή – μέρος 2ο», όπου δίνονται πληροφορίες για δραστηριοποίηση σε τομείς παραγωγής μικρών και φτηνών αντικειμένων που δίνουν χαρά. Γράφει χαρακτηριστικά ότι «οι γιαπωνέζοι δεν κάνουν διάκριση ανάμεσα σε ‘υψηλή’ και ‘χαμηλή’ τέχνη. Κάτι που σχεδιάζει ένας μεγάλος σχεδιαστής και αναπαράγεται σε χιλιάδες αντίτυπα, έχει γι αυτούς την ίδια αξία με το αν ήταν ένα και μοναδικό αντίτυπο (άρα υποκείμενο στους νόμους της αγοράς που χαρακτηρίζονται από τη σπάνη). Αυτό που θα διαφοροποιήσει την αξία είναι το κόστος των υλικών δηλ. το ποια, τι ποιότητας και ποσότητας υλικά θα απαιτηθούν για την κατασκευή.», αναφέροντας τα λόγια μιας ξεναγού στο Γκουγκενχάιμ στο Μπιλμπάο πριν 2 χρόνια.





_________________
ΣΗΜ.1. Λες γι αυτό να μου άρεσε τόσο πολύ η τηλεοπτική σειρά με τα ταξίδια του Νιλς Χόλγκερσον;
ΣΗΜ.2. Μετανοιώνω μεν που δεν είχα δώσει και πολλή σημασία στα λόγια της 4χρονης κόρης μου, όταν μου είχε ανακοινώσει την ιδέα της πριν καμμιά 25ριά χρόνια «μαμά, βρήκα τι να κάνουμε για να βγάλουμε λεφτά. Να φτιάχνουμε μικρούτσικα πραγματάκια και να τα πουλάμε πολύ πολύ φτηνά!», αλλά και τώρα δεν είναι αργά να τα κάνω πράξη. Λες;...

5 σχόλια:

L'Enfant de la Haute Mer είπε...

εντάξει, ελήφθη:
υπόσχομαι ένα εντελώς διαφορετικό επόμενο post!

Rodia είπε...

Μη το παίρνεις προσωπικά βρε ζουζούνι.. είσαι άφθαστη στο είδος σου! :)

Ανώνυμος είπε...

Πολύ θετικό το ποστ σου (και μου άρεσε), μόνο που δυστυχώς οι άνθρωποι σαν είδος είναι ικανοί να "φάνε" τους άλλους του είδους τους για προσωπικό όφελος, κάτι που δεν νομίζω να ισχύει στις χήνες.
Αυτό το θέμα με απασχολεί χρόνια τώρα και ειδικά το τελευταίο διάστημα περισσότερο. Νομίζω ότι σχετικά λίγοι άνθρωποι πλέον, είναι ικανοί να λειτουργήσουν σαν τις χήνες και αυτό σε περιπτώσεις που αντιμετωπίζουν κοινούς κινδύνους.

Το δεύτερο μέρος του ποστ σου δίνει πολύ καλές ιδέες γι' αυτές τις εποχές που ζούμε. Ενημέρωσέ μας με ποστ πως θα τα πάει ο σύλλογος γυναικών στη Θεσσαλονίκη


(ουφ, επιτέλους κατάφερα να γράψω σχόλιο στο μπλογκ σου :-)) )

Rodia είπε...

knowdame, και μένα με απασχολεί το θέμα βία.. να σκεφτείς ότι πριν λίγα χρόνια είχα κλειστεί κι έβλεπα για ώρες ξανά και ξανά το φιλμ "Ο θυρωρός της νύχτας" μήπως και εννοήσω τί είναι αυτό που συνδέει το θύτη με το θύμα.. να καταλάβω το μηχανισμό.. πώς λειτουργεί δλδ αυτη η ψυχική εξάρτηση μεταξύ εξουσιαστή και εξουσιαζόμενου.. αλλά άκρη δεν έβγαλα. Βλέπεις, σε (ελάχιστες) περιπτώσεις παρόμοιες όπου έτυχε να βρεθω σε θεση θύματος, μόνο θύμα δεν υπήρξα!!!

Ενα ακόμα σημείο είναι η αναζήτηση της ευθύνης: ποιος φταίει κυρίως δηλαδή, ο εξουσιαστής ή ο εξουσιαζόμενος που επιλέγει τον εξουσιαστή; (και σε πολιτικό επίπεδο η ερώτηση, όχι ρητορική ή στενά προσωπική)

Τεσπα.. Χαίρομαι που βρήκες το κουμπί και καλωσορισες! :))

Ανώνυμος είπε...

υγ. Από την ίδια συγγραφέα "Το τραγούδι της ζωής" ήταν ένα από τα αγαπημένα μου βιβλία. Αν δεν το έχεις διαβάσει, το συστήνω ανεπιφύλακτα