primum philosophare - 1o (ορθη επαναληψη)

Παίρνω το σχήμα που μου δίνεις:

Οταν θυμώνεις,
τα αγκάθια του αχινού
κι όταν πονάς,
το στρογγυλό της ασπιρίνης.

Παίρνω το σχήμα που μου δίνεις.


Primum vivere, deinde philosophare λέγαν οι λατίνοι και μάλλον είχαν άδικο. Αν δεν φιλοσοφήσουμε, πώς θα μπορέσουμε να ζήσουμε; Πώς θα υπάρξουμε; Το φαγητό τρέφει το σακκί που μας περιέχει, δεν τρέφει το μέσα μας. Πάμε λοιπόν να φιλοσοφήσουμε καλέ μου εαυτέ. Πάμε να μοιραστούμε τα κόπια μας με όποιον έχει διάθεση, με καθένα που έφτασε ο καιρός του να προβληματιστεί πάνω σε αυτά που μας μπερδεύουν. Αϊντε!

Εν αρχή ήν ο Λόγος.
Πρώτα είναι η λογική.
Ακριβώς.
Η λογική ή το χάος ή το τίποτε.
Το ίδιο είναι.
Ο Θεός έπλασε τον κόσμο.
Το περιβάλλον.
Οπως ζωγραφίζει ο ζωγράφος μια εικόνα.
Τελευταίο έφτιαξε τον άνθρωπο.
Κατ' εικόνα και ομοίωσή Του.
Ακριβώς.
Ο άνθρωπος πλάθει τον κόσμο.
Το περιβάλλον.
Τον πλάθει στο νου του, στον εγκέφαλό του.
Ο κόσμος υπάρχει στο μυαλό μας.
Ο κόσμος δεν είναι κάτι τι αντικειμενικό.
Το αν η γνώμη και η εικόνα για τον κόσμο
που έχει κάποιος
συμφωνεί με τη γνώμη και την εικόνα για τον κόσμο
που έχει κάποιος άλλος
ή αν κάποιες ομάδες ανθρώπων
-μικρές ή μεγάλες-
συμφωνούν για την εικόνα του κόσμου
ή έχουν την ίδια γνώμη γι αυτόν

Είναι απλώς μια σύμπτωση:

Οφείλεται στην ταύτιση του χωροχρόνου τους
ή είναι αποτέλεσμα μιας κοινής (απο κοινού, για όλους)
λογικής εκπαίδευσης.

Στο τέλος, ο άνθρωπος πλάθει τον άνθρωπο.
Τον εαυτό του και τον άλλο.
Κατ' εικονα και ομοίωσή του.
Τον πλάθει με τη λογική του,
με το νού του.

Εγώ είμαι αυτός που έχω πλάσει εμένα
Εγώ είμαι αυτός που έχω πλάσει εσένα
Εσύ είσαι αυτός που έχει πλάσει εσένα
Εσύ είσαι αυτός που έχει πλάσει εμένα

...και αυτό ισχύει για τον καθένα,
όλοι οι άνθρωποι και καθένας χωριστά
το ίδιο κάνουμε:
Πλάθουμε τον εαυτό μας
και τον άλλον.

Ο άλλος δεν υπάρχει αν δεν του φτιάξουμε
την εικόνα του.

Εχω ευθύνη για την εικόνα που πλάθω για σένα,
όπως ευθύνομαι για τον εαυτό μου,
για τη δική μου εικόνα,
αυτή που έχω πλάσει για μένα.
Εσύ ευθύνεσαι για τις δικές σου εικόνες,
αυτές που έχεις πλάσει
για τον εαυτό σου, για μένα, για τον κόσμο.

Οι εικόνες επιδρούν η μια στην άλλη
-αλληλοεπίδραση και ώσμωση-

Τα χρώματα μπερδεύονται
οι ανθρωποι τρελλαίνονται.

Ανακαλύπτουμε πως δε γίνεται να υπάρχει κάτι,
-ο,τιδήποτε-
ερήμην μας.

Ολα βρίσκονται στον εγκέφαλό μας
Ολα βρίσκονται στον εγκέφαλο του Θεού


***Βάρδα μη γίνει κανα delete!***


Σ.Σ. 1. Στον πειραματικό μου κόμβο, πριν λίγα χρόνια, έγινε ένα πείραμα. Τυχαίο; Οχι, ήρθε ο καιρός του να γίνει. Προσχεδιασμένο; Οχι, αλλά συνέβη πάντως και τώρα καταλαβαίνω τη σημασία του. Πόση ευθύνη είχε καθένας που συμμετείχε σε αυτό. Μια απλή ιδέα έδωσε το έναυσμα. Η πορεία εξελίχτηκε εξαιρετικά γοργά και οδήγησε σε ένα εντελώς απρόσμενο αποτέλεσμα. Οι εικόνες ξεσπάθωσαν, αποκαλύφτηκαν, βγήκαν στη φόρα -πώς το λένε.

Καποιοι είδαν τις εικόνες τους και τρόμαξαν.
Επειδή δεν τις αναγνώρισαν.
Επειδή τους φορούσαν μάσκα.
Επειδή έχουν μάθει
ή έχουν πιεστεί φορτικά
να φορούν μάσκα
στις εικόνες τους
-αυτές που πλάθουν για τον εαυτό τους,
τους άλλους,
τον κόσμο.

Κάποιοι διατήρησαν τις εικόνες τους.
όσοι τις αναγνωρίζουν
όσοι τολμούν να μη φορούν μάσκα.
Μάσκα είναι ο περιορισμός
μάσκα είναι το σακκί που περιέχει
όλες τις εικόνες
όλα αυτά που είμαστε
και δεν εκφράζουμε.

Ονομάζουμε σταθερότητα
κάτι που δεν υπάρχει
κάτι που παλεύουμε να υπάρξει
επειδή έτσι μάθαμε/μας δίδαξαν/μας επεβλήθη.

κλπ κλπ κλπ


***Κατόπιν όλων αυτών, οι μασκοφόροι απεχώρησαν***


Σ.Σ. 2. Στην εποχή μας, την οποία -σημειωτέο- εμείς πλάσαμε,
-δεν ήρθε να μας βρει η εποχή-
ή μπορεί να ήρθε ο καιρός για να έρθει η εποχή,
αλλά ο καιρός μάς περιέχει
και τον περιέχουμε
είμαστε κομμάτια του καιρού, είμαστε μέσα στον καιρό
και ο καιρός είναι μέσα μας, στον εγκέφαλό μας και αυτός.

Στην εποχή μας λοιπόν, οι εικόνες κυριαρχούν, και δεν εννοώ τις εικόνες των διαφημίσεων, της TV, τα wallpapers, τα avatars. Οι εικόνες που βγαίνουν στο προσκήνιο και απειλούν τη πνευματική μας μακαριότητα, είναι οι δικές μας οι εικόνες, αυτές που εμείς οι ίδιοι κατασκευάζουμε, εμείς οι ίδιοι αναρτούμε στα τοιχώματα του μυαλού μας, εμείς οι ίδιοι καταστρέφουμε, εμείς οι ίδιοι καίμε -εξ ού και το «κάψιμο του μυαλού».

Οι εικόνες που μπερδεύονται, η σύγχιση που προκαλεί το μπερδεμά τους, απειλεί το νου μας, απειλεί τη λογική μας. Η λογική λοιπόν, ο Λόγος, όπου βασίστηκε η κατασκευή του κόσμου μας και του εαυτού μας και των άλλων, αποκαλύπτεται πως είναι μια σαθρή βάση.


***Ο Καντ με τον «Καθαρό Λόγο» του είναι εγκληματίας***



Ο καιρός της λογικής παρέρχεται. Δεν είναι ικανή η λογική να οδηγήσει τους ανθρώπους στο ποθούμενο διακαώς απο αυτούς, δηλαδή την ευτυχία. Είμαστε ανίκανοι να πλάσουμε την εικόνα της ευτυχίας, ούτε την εικόνα ενός ευτυχισμένου κόσμου, ούτε την εικόνα ενός ευτυχισμένου εαυτού. Πολύ λιγότερο ικανοί είμαστε στο πλάσιμο της εικόνας ενός ευτυχισμένου άλλου -πλάθουμε συνήθως αυτόν τον «άλλον» ως ανταγωνιστή, αντίπαλο, αντίζηλο. Ακριβώς επειδή τον τοποθετούμε απέναντί μας. Δύσκολα πλάθουμε την εικόνα του μέσα μας. Πολύ δύσκολα και με πολύ κόπο και, συνήθως, δεν θέλουμε ούτε καν να το προσπαθήσουμε αυτό. Επειδή ακριβώς δυσκολευόμαστε να πλάσουμε τη δική μας εικόνα. Η λογική δεν μας βοηθά σε αυτό. Χάνουμε το Μέτρο μας. Φουσκώνουμε τα προτερήματα και κρύβουμε τα ελαττώματα κάτω απο το χαλί. Με τη λογική μας πλάθουμε καλά τη μάσκα μας, το τσουβάλι που μέσα του κρυβόμαστε και τελικά πιστεύουμε πως ο εαυτός μας είναι αυτό το τσουβάλι και όχι το περιεχόμενό του. Ανεβάζουμε τη μάσκα στη θέση του εαυτού. Ολα αυτά εξαιτίας της λογικής, που εδράζεται στον εγκέφαλο.


***Στον εγκέφαλο όμως εδράζεται και το συναίσθημα***


Το συναίσθημα που κάποια στιγμή στην ιστορία του ανθρώπου πατικώθηκε -δεν ήταν ίσως καιρός να παίξει πρωτεύοντα ρόλο- και έμεινε πατικωμένο με μικρές αναλαμπές, εξακολουθεί να πιέζεται και τώρα, αλλά όλο και με λιγότερη δύναμη. Η πίεση ατονεί. Ο άνθρωπος προχωρεί προς την ολοκλήρωσή του, προς την ισορροπία του εγκεφάλου του: λογική και συναίσθημα σε ίσα μερίδια. Συναίσθημα λέγοντας, όχι τη κλάψα και τα ναζάκια αλλά:

Αυτό που εξέφρασαν σοφοί σαν το Δημόκριτο που τον κορόϊδευαν
Αυτό που εξέφρασε ο Χριστός και το σταύρωσαν
Αυτό που εξέφρασαν οι «μάγισσες» και τις καίγαν.

Θα υπήρχαν σίγουρα πολλοί άνθρωποι, σε διάφορους καιρούς, που θα εξέφρασαν το συναίσθημα, ίσως όμως δεν ήταν αρκετοί ώστε να επιδράσουν στις εικόνες του περιβάλλοντος και των συνανθρώπων τους. Το φρένο ήταν η λογική. Υπέρμετρα ανεπτυγμένη απο την παρεξήγηση των λόγων και των κειμένων.
__________________________
(taparaponasa stonOHE, 26/11/2005)
(εδω, Rodia Mixer, Πέμπτη, 2 Οκτωβρίου 2008)
Αφιερωμένο σε ένα φίλο που βρίσκεται πολύ μακριά