Σελίδες

Πέμπτη 17 Φεβρουαρίου 2011

ημέρα απαισιοδοξίας


σήμερα περνάω αυτή την ημέρα, της απαισιοδοξίας, επειδή δυσκολεύομαι πολύ να βρω μιαν άκρη, κάτι τι έστω και ελάχιστο, που να οδηγεί σε κάποια λύση, κάποια λύση κάποιου προβλήματος, όχι με τσεκούρι και σπαθί, μια κάποια λύση με ανθρώπινο τρόπο, με τρόπο που να αντιμετωπίζει πρώτα και κύρια το πλάσμα άνθρωπος και τις ανάγκες του, όχι μια λύση που τοποθετεί το πλάσμα άνθρωπος πάνω σε ένα πληκτρολόγιο και το πάει πέρα δώθε χρησιμοποιώντας το πλήκτρο της αφαίρεσης και πατώντας ταυτόχρονα το πλήκτρο με τα ποσοστά επί τοις εκατόν, οι άνθρωποι είναι πλάσματα, δεν είναι αριθμοί και ποσοστά, δεν είναι αριθμητικές πράξεις, κανένας άνθρωπος δεν προσθαφαιροδιαιροπολλαπλασιαζεται και δεν ποσοστοποιείται συνδυαζόμενος με χρήμα, ανεργία, φτώχεια, πλούτο, δάνεια, μετοχές, πείνα, αρρώστεια, χρέη, κρίση, ο άνθρωπος είναι άνθρωπος, δεν είναι αριθμός, πάει τέλειωσε. Τέλειωσε;

9 σχόλια:

L'Enfant de la Haute Mer είπε...

μπορεί και να μην τελείωσε:
τα δύσκολα είναι μπροστά μας!

Rodia είπε...

τι πρέπει να αποδειξουμε δλδ;

L'Enfant de la Haute Mer είπε...

ότι δεν είμαστε αυτό:
http://img.ebw.gr/5647/orig_fr-gad-spshred-big.jpg

ο δείμος του πολίτη είπε...

Τι να πω κι εγώ ο καημένος ο άνεργος (ευτυχώς έχω και μερικά ιδιαίτερα για να ζήσω την οικογένειά μου)...

Post.Scriptum.Inter-Action. είπε...

Καλησπέρα, θα ήθελα να συνεισφέρω και εγώ κάτι, για τη μέρα της (παρεξηγημένης) απαισιοδοξίας :)

Why are you laughing?

Rodia είπε...

Ευχαριστω για το βίντεο :))
Το γέλιο μας κάνει πιο.. ανθρωπινους, ετσι δεν ειναι; Ολη αυτη η συνομωσια εναντιον του γελιου και της χαρας, θα πρεπει καποτε να αποκαλυφθει και να σταματησει!
..όλο φόβος, μουρτζουφλιά και ξινίλα.. πού θα πάει αυτη η κατασταση που κανει τον άνθρωπο δούλο;..

Post.Scriptum.Inter-Action. είπε...

Το να καταλάβουμε πόσο τρωτοί είμαστε μας κάνει πιο ανθρώπινους και συνεπώς μπορούμε να γελάμε και να χαιρόμαστε (το σήμερα) πιο ...αυθεντικά.

Ο φόβος, η μουρτζουφλιά και η ξινίλα κάνουν τον άνθρωπο δούλο; ή αντίστροφα; δηλ. ο άνθρωπος-δούλος είναι φοβισμένος, μουρτζούφλης και ξινός;

Τεσπα, απ' ό,τι καταλαβαίνω το βίντεο αναφέρεται περισσότερο στην έπαρση και στην αίσθηση (μερικών) ότι θα είναι για πάντα νέοι, ακμαίοι και λαμπεροί (σαν διαφήμιση οδοντόκρεμας) παρά στο γέλιο όπως το λες.

Φυσικά, δεν συμμετέχω στη συνωμοσία εναντίον του γέλιου (κάθε άλλο).

Να είσαι καλά

Rodia είπε...

Οταν νοιώθουμε πόσο τρωτοί είμαστε, εκτός από το να σατιρίζουμε καταστασεις και να γελάμε, αυτοσαρκαζόμαστε κιόλας.. και συχνα γελαμε ακομα περισσότερο. :)

Εχω την εντυπωση οτι ενας ανθρωπος-δουλος θελει να γινει καποτε αφεντης, οπότε, με αυτο το σκεπτικο, μαλλον θα πρεπει να ειναι χάλιας!

Πιθανοτατα μαλλον (λεμε τωρα) οι τωρινοι αφεντες να ειναι στο βαθος βαθος εντελως δουλοι!

Το βιντεο το καταλαβα να σατιριζει.. όχι;

Μεταξυ μας, νομιζω πως ειναι αδυνατο (τουλαχιστο πολυ δυσκολο) να μπορει να χαιρεται/γελά πραγματικα καποιος χωρις να εχει ζησει -να εχει γνωρισει καλα- ολες τις πλευρες του εαυτου του και να εχει εμβαθυνει/ταυτιστει αρκετες φορες και με τους γυρω του...

Να εισαι καλα επίσης, ωραια αυτη η συζητηση :)

Post.Scriptum.Inter-Action. είπε...

Ναι, αν γελάς με τους άλλους και όχι με τον εαυτό σου κάτι λείπει :)

Μόνο στο βάθος; Πάρε για παράδειγμα αυτούς που μας κυβερνάνε, υποταγμένοι σε άλλους δεν είναι;

Σημαντικά και τα δύο: η αυτογνωσία και η ικανότητα να μπαίνεις στη θέση του άλλου (όσο είναι δυνατόν, βέβαια, γιατί ο καθένας βιώνει τις καταστάσεις με μοναδικό τρόπο).

Εντάξει, ανοίξαμε μεγάλο θέμα που δεν συζητιέται με δυο-τρία σχόλια :)

Τα ξαναλέμε, καλό βράδυ