Αυτά τα παιδιά δεν καταλαβαίνουν το ποδόσφαιρο και το απεχθάνονται επειδή δεν το καταλαβαίνουν ή, επειδή ακριβώς δεν το καταλαβαίνουν, αντιδρούν σπασμωδικά με χουλιγκανιλίκια, ιαχές και εθνικιστικές εξάρσεις.
Παρακολούθησα χτες το βράδυ την εκπομπή ΘΕΜΑΤΙΚΗ ΒΡΑΔΙΑ στην ΕΤ1, που ήταν αφιερωμένη στο ποδόσφαιρο. Παραγωγή ΕΡΤ 1998 μεν, αλλά επίκαιρη. Στο Α' μέρος, ένα ποτ-πουρί από αγώνες και αναφορές στα διάφορα Μουντιάλ (Παγκόσμια Πρωταθλήματα) ποδοσφαίρου, καθώς και αναλύσεις προσεγγιστικές στη σχέση ποδόσφαιρου και πολιτικής. Στο Β' μέρος, το ποδόσφαιρο στον πόλεμο του '40, τον "Πατριωτικό Πόλεμο" της ΕΣΣΔ, όπου και το ντοκυμαντέρ του Σ. Κούλογλου και της ομάδας του με τίτλο «Ο Αγώνας του Θανάτου»* με στοιχεία από τον αγώνα μεταξύ των γερμανών κατακτητών και των πειναλέων ποδοσφαιριστών της πρώην Δυναμό Κιέβου, που έλαβε χώρα (σε στρατόπεδο συγκέντρωσης, νομίζω) στο υπόδουλο Κίεβο.
Το ματς έγινε κάτω από την πίεση των γερμανών, να αποδείξουν τη δύναμή τους έναντι της πρωταθλήτριας (προπολεμικά) Δυναμό. Οι γερμανοί θέλαν να νικήσουν πάση θυσία και δεν δίστασαν να απειλήσουν με θάνατο τους σοβιετικούς παίκτες σε περίπτωση που θα τολμούσαν να νικήσουν. Χαμένοι για χαμένοι, νίκησαν φυσικά, τι είχαν να χάσουν άλλο από την ήδη υποθηκευμένη ζωή τους;
Μερικοί παίκτες εκτελέστηκαν, μερικοί γλίτωσαν για άγνωστο λόγο. Το γιατί γλίτωσαν το μετάφρασαν "διαφορετικά" οι σύντροφοί τους πολιτικοί όταν ο πόλεμος τέλειωσε. «Γιατί γλιτώσατε εσείς;» ρωτούσε το σοβιετικό καθεστώς τους επιζήσαντες παίκτες. Με δυο λόγια, τους ζητούσαν και τα ρέστα! Αργότερα, όταν ανέλαβε ο Χρουστσόφ, οι παίκτες αποκαταστάθηκαν, τους έστησαν μάλιστα και μνημείο, έδωσαν και παράσημα ηρωϊσμού, μόνο που δυο από αυτούς δεν το πήραν επειδή δεν θεωρούσαν πως έκαναν κάτι τι ηρωϊκό. Ενα παιχνίδι έπαιξαν.
Ετσι είναι λοιπόν. Το ποδόσφαιρο είναι ένα παιχνίδι, άσχετα αν αρκετοί λαϊκοί "ηγέτες" θέλουν να το φέρνουν στα μέτρα τους, να το "εξηγούν", να το διαστρεβλώνουν. Η μπάλα είναι μπάλα και τρέχει με όποιον γουστάρει. Εχει και αυτή τις προτιμήσεις της και συνήθως δεν γουστάρει τους δυνατούς και τους μελετημένους και αυτό ο πολύς κόσμος το εννοεί: Η μπάλα έχει ψυχή.
Ισως να μην έγραφε το ποστ του ο Old Boy αν ο κειμενογράφος μιας e-εφημερίδας είχε δει την εκπομπή που περιγράφω ΠΡΙΝ γράψει τα όσα έσουρε του ποδοσφαίρου.
Παρακολούθησα χτες το βράδυ την εκπομπή ΘΕΜΑΤΙΚΗ ΒΡΑΔΙΑ στην ΕΤ1, που ήταν αφιερωμένη στο ποδόσφαιρο. Παραγωγή ΕΡΤ 1998 μεν, αλλά επίκαιρη. Στο Α' μέρος, ένα ποτ-πουρί από αγώνες και αναφορές στα διάφορα Μουντιάλ (Παγκόσμια Πρωταθλήματα) ποδοσφαίρου, καθώς και αναλύσεις προσεγγιστικές στη σχέση ποδόσφαιρου και πολιτικής. Στο Β' μέρος, το ποδόσφαιρο στον πόλεμο του '40, τον "Πατριωτικό Πόλεμο" της ΕΣΣΔ, όπου και το ντοκυμαντέρ του Σ. Κούλογλου και της ομάδας του με τίτλο «Ο Αγώνας του Θανάτου»* με στοιχεία από τον αγώνα μεταξύ των γερμανών κατακτητών και των πειναλέων ποδοσφαιριστών της πρώην Δυναμό Κιέβου, που έλαβε χώρα (σε στρατόπεδο συγκέντρωσης, νομίζω) στο υπόδουλο Κίεβο.
Το ματς έγινε κάτω από την πίεση των γερμανών, να αποδείξουν τη δύναμή τους έναντι της πρωταθλήτριας (προπολεμικά) Δυναμό. Οι γερμανοί θέλαν να νικήσουν πάση θυσία και δεν δίστασαν να απειλήσουν με θάνατο τους σοβιετικούς παίκτες σε περίπτωση που θα τολμούσαν να νικήσουν. Χαμένοι για χαμένοι, νίκησαν φυσικά, τι είχαν να χάσουν άλλο από την ήδη υποθηκευμένη ζωή τους;
Μερικοί παίκτες εκτελέστηκαν, μερικοί γλίτωσαν για άγνωστο λόγο. Το γιατί γλίτωσαν το μετάφρασαν "διαφορετικά" οι σύντροφοί τους πολιτικοί όταν ο πόλεμος τέλειωσε. «Γιατί γλιτώσατε εσείς;» ρωτούσε το σοβιετικό καθεστώς τους επιζήσαντες παίκτες. Με δυο λόγια, τους ζητούσαν και τα ρέστα! Αργότερα, όταν ανέλαβε ο Χρουστσόφ, οι παίκτες αποκαταστάθηκαν, τους έστησαν μάλιστα και μνημείο, έδωσαν και παράσημα ηρωϊσμού, μόνο που δυο από αυτούς δεν το πήραν επειδή δεν θεωρούσαν πως έκαναν κάτι τι ηρωϊκό. Ενα παιχνίδι έπαιξαν.
Ετσι είναι λοιπόν. Το ποδόσφαιρο είναι ένα παιχνίδι, άσχετα αν αρκετοί λαϊκοί "ηγέτες" θέλουν να το φέρνουν στα μέτρα τους, να το "εξηγούν", να το διαστρεβλώνουν. Η μπάλα είναι μπάλα και τρέχει με όποιον γουστάρει. Εχει και αυτή τις προτιμήσεις της και συνήθως δεν γουστάρει τους δυνατούς και τους μελετημένους και αυτό ο πολύς κόσμος το εννοεί: Η μπάλα έχει ψυχή.
Ισως να μην έγραφε το ποστ του ο Old Boy αν ο κειμενογράφος μιας e-εφημερίδας είχε δει την εκπομπή που περιγράφω ΠΡΙΝ γράψει τα όσα έσουρε του ποδοσφαίρου.
* η ταινία κέρδισε τον Ιούνιο 2002 το βραβείο Euro-Cominius (ευρωπαϊκό βραβείο για ιστορικά ντοκιμαντέρ)
-->> κάτι τι σημειολογικά ενδιαφέρον που δεν προσέξαμε αρκετά: ο κ. Καραμανλής δεν είχε σπάσει το πόδι του παίζοντας μπάλα;
-->> ρίξε μια ματιά και εδώ:-->>
http://thematikivradia.ert.gr/details.asp?id=3020&catid=3469
1 σχόλιο:
Το είδα το ρεπορτάζ φίλη μου, από ένα σημείο και μετά. Δεν το είδα από την αρχή. Αν θυμάμαι νίκησαν οι Ρώσοι παίκτες με 5:3. Θέλει πάντως πολύ κουράγιο να έχεις, για να πας αντίθετα με τα όσα σου λένε και να παίζεις όχι μόνον μπάλα, αλλά και το μέλλον της ζωής σου! Όμως οι παίκτες αυτοί, παίξανε μπάλα και ας παίζανε τη ζωή τους κορώνα γράμματα. Εκείνο που δεν πρέπει να ξεχνάμε είναι και οι σκηνές του πολέμου. Στο ρεπορτάζ είδα και για τις εκτελέσεις που γίνανε. Αν θυμάμαι καλά, οι Γερμανοί στρατιώτες εκτέλεσαν 220.000 ανθρώπους, σε μια περιοχή στη Ρωσία...4 με 5 μέρες εκτελούσαν...Πολύ άσχημο πράγμα ο πόλεμος. Σε κάνει κτήνος. Και λυπάμαι που κάποιοι ξεχνάνε τα παθήματα του παρελθόντος. Καλό βράδυ να έχουμε φίλη μου
Με αγάπη πάντα
Max
Δημοσίευση σχολίου