Ροδάκινο Μονάρχης

Θυμάμαι συχνά πόσο μεγάλη εντύπωση μου είχε κάνει μια φράση του μικρού μου εξαδέλφου, κάτι τι που μου είχε δηλώσει μυστικά, συνοδεύοντας την αποκάλυψή του με τη πρόσθετη φράση "και να μη το πεις πουθενά". Είχε κάνει αυτή τη δήλωση, λοιπόν, σε περίοδο που διαβάζαμε μαζί ιπποτικά μυθιστορήματα τύπου "Ιβανόης", "Ριχάρδος ο Λεοντοκάρδος" (έτσι, με τον τόνο στο "κά") και άλλα πολλά. Βέβαια, ως μεγαλύτερη, είχα προλάβει να εντρυφήσω στο μαγικό κόσμο του "Ρομπέν των Δασών" από μικρότερη ηλικία κι έτσι γνώριζα τη λέξη της κύριας φράσης του, που ήταν «ξέρεις, εγώ είμαι Μονάρχης» κι έψαχνα να βρω αν το γενεαλογικό δέντρο της οικογένειας περιλάμβανε και υψηλότερους τίτλους από αυτόν του κόμη, για τον οποίο ήμουν σίγουρη, μια και τη γιαγιά μου μερικοί άνθρωποι την αποκαλούσαν ακόμα "κοντέσσα".

Πολύ αργότερα, όταν ενηλικιωθήκαμε, τον ρώτησα αν αλήθευε η αποκάλυψη που είχε κάνει στη περίοδο των παιδικών μας χρόνων. Είχα μάθει φυσικά τη σημασία της λέξης "μονάρχις" και δεν τη μπέρδευα με τίτλους και άλλα κοσμητικά επίθετα. Μονάρχις ("μόνορχις" είναι το σωστό, βλ. ΣΗΜ κάτω κάτω, αλλά μερικοί νοσταλγούν τη Μοναρχία φαίνεται!) είναι το αρσενικό που έχει έναν όρχι. Εψαξα και βρήκα ότι δεν έχει καμμιά επίδραση αυτή η έλλειψη στο σύνολο της προσωπικότητας ενός άντρα, παρά μονάχα αν ο ίδιος αποφασίσει να σχηματίσει στο δικό του μυαλό την εικόνα ότι κάτι του λείπει. Υπάρχουν θηλυκά όντα που τους λείπουν μια ή και οι δυο ωοθήκες, αλλά κανείς δεν το κάνει θέμα. Το θέμα δημιουργείται όταν πρόκειται για παπάρια. Ασχέτως αν το ένα κάνει τη δουλειά του συχνά πολύ καλύτερα κι από δυο μαζί -ο εξάδελφος αυτός, σημειωτέον, υπήρξε ο πιο παραγωγικός μπαμπάς της οικογένειας, με πέντε γιούς και μια μοναχοκόρη. Μάλιστα!

Ερχόμαστε τώρα στο βασικό ερέθισμα που με έκανε να ξαναθυμηθώ τη μικρή αυτή φράση και να τη συνδυάσω με όσα παρατράγουδα συμβαίνουν στο διαδίκτυο εξαιτίας των εικόνων που βιδώνουμε εμείς οι ίδιοι οι χρήστες του διαδικτύου στο δικό μας εγκέφαλο. Για το θέμα των εικόνων και του μπερδέματος των πραγματικοτήτων στον ανθρώπινο εγκέφαλο, έχω ξαναγράψει σε ποστ και έχω αναφερθεί σε σχόλια πολλές φορές, βρίσκω όμως ότι όσες φορές και να αναφερθώ ειναι λίγες, μια και δε βλέπω να γίνεται κατανοητή η προσπαθειά μου να επιμορφώσω το διαδικτυακό κοινό -περισσότερο σ/το φρέσκο κοινό απευθύνονται/ενδιαφερουν τέτοιου τύπου ποστ. Η επανάληψη μήτηρ μαθήσεως λοιπόν, για τούτο προσπάθησε να μη βαρεθείς αγαπημένε/η μου αναγνώστη/τρια.

Ο εγκέφαλος λοιπόν, δύσκολα προσαρμόζεται σε μια νέα πραγματικότητα, αν δεν το...βάλει καλά στο μυαλό του! Να *σκεφτεί* να προσαρμοστεί, δηλαδή. Ξαναθυμίζω το δικό μου παράδειγμα, που, μια βδομάδα μετά τη παραμονή μου σε κάποιο φόρουμ, κάτι με χάλασε και είχα βάλει τα κλάματα, αφού όμως η *μικρή* κόρη μου με συμβούλεψε «ΜΗ ΔΗΜΙΟΥΡΓΕΙΣ ΕΙΚΟΝΕΣ ΣΤΟ ΜΥΑΛΟ ΣΟΥ μαμά», αποφάσισα να *σκεφτώ* και να έχω στο εξής αυτή τη σημαντικότατη συμβουλή διαρκώς τυπωμένη στον εγκέφαλό μου. Τι κατάφερα;

Κατάφερα να μη δημιουργώ εικόνες *πραγματικών* πλασμάτων στο νου μου, να μου είναι αρκετά τα *κείμενα* που διαβάζω ώστε να σχηματίζω γνώμη για το συντάκτη τους, να μην επηρρεάζομαι από άσχετα ή/και επιθετικά σχόλια, να εμπεδώσω ότι **ένα σχόλιο χαρακτηρίζει αυτόν που ο οποίος το κάνει και δεν αφορά εκείνον που τον οποίο το σχόλιο αυτό χαρακτηρίζει**, με δυο λόγια ξεχώρισα την απτή πραγματικότητα από την πραγματικότητα του ίντερνετ και αυτό μου έκανε πολύ καλό στη πορεία μου ως "μπλόγγερ".

Αν διαγράφω καμμιά φορά σχόλια απο το μπλογκ μου, ο μόνος λόγος είναι η αισθητική και τίποτε άλλο, αν βρίσκω δλδ ότι ένα σχόλιο δεν ταιριάζει με το ανεβασμένο ποστ ή/και αν είναι υβριστικό προς τρίτους ή/και προβάλλει ανήθικα (κατα τη κριση μου) πρότυπα, "ειδήσεις", "φιλοσοφίες", κλπ, επειδή δεν περιμένω να αποκτήσουν όλοι μεμιάς ως δια μαγείας τη δική μου αντίληψη περί διαδικτύου. Δεν μπορείς, λέμε, ρε κύριε/κυρία μου να αφήνεις ένα διαφημιστικό φυλλάδιο ή μια παπαριά π.χ. και να αγνοείς τον κόπο που έκανα να συντάξω ένα έρμο ποστ. Ετσι δεν είναι;

Πολύς λόγος έγινε για μια δυσφημιστική επιστολή που είχε ανέβει πριν κάμποσο καιρό σε μια κοινότητα, νομίζω στο Facebook, και γράφω "νομίζω" επειδή δεν υπάρχει εκεί πέρα πλέον και επειδή τον καιρό που ανέβηκε δεν έκανα τον κόπο να πατήσω το σύνδεσμο που δινόταν για να τη δω, αφού εκ των προτέρων είχα πληροφορηθεί για το περιεχόμενό της. Αντιπαθώ το κίτρινο χρώμα στα κείμενα, αν και το κίτρινο γενικά είναι ένα όμορφο ζωηρό χρώμα που πυροδοτεί με ιδέες το μυαλό και δίνει έμπνευση! Ετσι λένε οι ειδικοί, τουλάχιστον.

Επίσης, μου τη δίνει το ροζ -για κείμενα μιλαμε, ε- και όταν με στείλει κάποιος απροειδοποίητα σε ένα τόπο ροζ ή και ροζέ, φεύγω δρομαίως! Ασε, ρε φίλε, τα ροζ για το σπίτι σου, για τη κρεββατοκάμαρή σου λέμε. Τι νόημα έχουν εδώ μέσα; Αν έχεις να πεις/γράψεις κάτι τι σημαντικό, γράψτο ξεκάθαρα, όλα τα πράγματα έχουν όνομα. Γράψτο στο δικό σου τόπο, όχι να πηγαίνεις να χέζεις τον τόπο του αλλουνού, του γείτονα, του φίλου, ή/και του εχθρού σου ακόμα. Τι επιδιώκεις με αυτή την πράξη; Να φαίνεσαι καλός στο σπίτι σου και όταν πας πλατεία να σε δαχτυλοδείχνουν ως το κακό παράδειγμα; Για σκεψου το λιγουλάκι.

Επειτα, κάθε τόπος έχει το δικό του χαρακτήρα, αυτό φαίνεται από το ύφος των κειμένων και των σχολίων, του περιεχομένου, γενικά. Μη σε μπερδεύει που εδώ μέσα, σε αυτό τον τόπο, βρίσκεις ένα σωρό πράγματα, έτσι το διάλεξα, να γράφω και να δέχομαι διάφορα πράγματα. Κοινωνικά θέματα, σατιρικά, σκέψεις και απόψεις, καλλιτεχνική ενημερωση, αλλά και επίκαιρα. Το μπλογκ αυτό θα μπορούσε να χαρακτηριτεί ως τόπος ποκίλλης ύλης, αλλά και πάλι έξω θά'πεφτε ο χαρακτηρισμός μια και δεν ξερω τι θα μου κατέβει να γράψω αύριο...

..και.. δε γίνεται να πάω -λέμε τώρα- σε ένα μπλογκ επιστημόνων, όπου διερευνάται π.χ. η κίνηση του ηλίου, να πετάξω ένα σχόλιο με την υπέροχη ψωλή του ιππότου Λάρρυ, πώς να το κάνουμε; Οι ιστορίες του Λάρρυ έχουν το δικό τους τόπο και εκεί δέχομαι και απαντώ στα σχόλια των αναγνωστών. Κάπου κάπου πάντως, φέρνω και μια ιστοριούλα εδώ πέρα, να σπάω τη μονοτονία..

..έτσι και σήμερα, αποφάσισα να γράψω εδώ, κατευθείαν, ατάκα κιεπιτόπου που λένε, για τα παπάρια! Χρειάζονται παπάρια για να γράφει κάποιος στιβαρά κείμενα (δεν αναφερομαι σε μενα, φυσικα, δεν γράφω στιβαρα κειμενα) χρειάζονται παπάρια βαρειά για να ζητά συγγνώμη όταν κανει καποιο λάθος, χρειάζονται παπάρια για να στηλιτεύει τα κακως κείμενα στη ζωή της χώρας μας, χρειάζονται παπάρια για να είναι Ανθρωπος -γενικά Ανθρωπος, όπως π.χ. η Ψιλικατζού που εχει κάτι παπάρια ΝΑ, μετά συγχωρήσεως! Και αναφέρω τη Ψιλικατζού που είναι -αποδεδειγμένο αυτό- γυναίκα, μια και υπάρχουν -ευτυχώς- ένα σωρό άντρες με παπάρια στη μπλογκόσφαιρα, άντρες που δεν... παπαρολογούν!

(αρκετά παπαρολόγησα όμως, νομίζω ότι φτάνει τόσο, μη μας πέσει βαρύ το ροδάκινο, αν και μονάρχις)

-->> Οταν όμως μιλάμε για ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΕΚΦΡΑΣΗ ΣΤΟ ΔΙΑΔΙΚΤΥΟ, αυτό δεν είναι παπαριά! Δε γίνεται να μιλάμε, να αρθρογραφούμε, να παίζουμε το ρόλο του ένθερμου προστάτη της ελευθερίας στο διαδίκτυο και απο την άλλη να πρωταγωνιστούμε στο κατέβασμα διαδικτυακών τόπων -νομίζω.
-->> Εμένα με ενδιαφέρει το θέμα της ελεύθερης έκφρασης στο διαδίκτυο και θα το υπερασπίζομαι όσο μου είναι μπορετό.
__________________
ΣΗΜ. -->> η σωστή λέξη πάντως είναι "μόνορχις" και τρόμαξα να βρω σχετικό υλικό, όλο σε κάτι ορχιδέες με έστελνε ο κ. Γκούγκλης.