Ο Πλούτος είναι μπροστά στα μάτια μας... [01]

...μόνο που κάτι μας τυφλώνει και δεν μπορούμε να τον δούμε!..

Τον παλιό καιρό, ένα από τα σημαντικά αποκτήματα του νικητή ήταν οι αιχμάλωτοι. Οσο μεγαλύτερος ο αριθμός των αιχμαλώτων, τόσο πιο περιφανής η νίκη. Οι στρατηγοί που επέστρεφαν δαφνοσκεπείς στη πατρίδα τους (είτε Ρώμη λεγόταν, είτε Σούσα) λάβαιναν μέρος επικεφαλής της πορείας του Θριάμβου, όπου παρουσιαζαν όλα τα αποκτήματα, όσα με τον πόλεμο είχαν καταφέρει να αποσπάσουν από τον εχθρό. Σε αυτό το Θρίαμβο, οι αιχμάλωτοι κατείχαν σημαντικότατη θέση.

Η αξία του ανθρώπου μετριόταν με ακρίβεια σε χρήμα, χωρίς υποκρισία (πασπαλισμένη με "Ανθρώπινα Δικαιώματα"_ποιος_τα_γαμεί_αυτά) αλλά ξεκάθαρα: τόση δύναμη τόσο χρήμα, τόση ομορφιά τόσο χρήμα, τόση επιδεξιότητα τόσο χρήμα, και πάει λέγοντας...

Μετά από αγώνες, -γενιές και γενιές έφτυσαν αίμα, βασανίστηκαν, προπηλακίστηκαν, κλπ- φτάσαμε στο επιθυμητό σημείο να χαιρόμαστε (οι δυτικοί τουλάχιστον) μια ζωή απαλλαγμένη από την απειλή πολέμων, μια ζωή όπου η ανθρώπινη δουλεία δεν έχει θέση, και άλλα τόσο όμορφα και αγγελικά. Είναι όμως έτσι; Οχι, βέβαια!

Αυτό είναι το περιτύλιγμα, η εξωτερική εικόνα των λαών του πρώτου κόσμου -τρομάρα μας!- γιατί, μη πει κανείς ότι έχει καταργηθεί η δουλεία, ε; Εχει αλλάξει μορφή και νόημα μονάχα. Ισως μάλιστα σήμερα η μορφή δουλείας που βιώνει κάθε υπάλληλος εταιρείας να είναι ακόμα σκληρότερη από την *κανονική* δουλεία που υπήρχε παλιότερα. Επειδή, σήμερα ο εργοδότης αδιαφορει για την επιβίωση (εξασφάλιση, τροφή, διαμονή, υγεία, ψυχαγωγία, κλπ) του εργαζόμενου, ενώ τότε, παλιά, δεν γινόταν να αδιαφορήσει, γιατί αν αδιαφορούσε θα ήταν σαν να πετάει στα σκουπίδια το πολύτιμο αγαθό "άνθρωπος" που του ανήκε. Ετσι, περιποιόταν τους δούλους του, τους είχε "μη στάξει και μη βρέξει" και υπήρχε Νόμος που προστάτευε το δούλο από την αυθαιρεσία ενός κακού αφέντη, ένας δούλος μπορούσε να σύρει τον αφέντη του στα δικαστήρια -άσχετο αν έτρεμε για τη ζωή του και δεν το έκανε συχνά. Ποια η διαφορά με τη σημερινή κατάσταση;

Σήμερα, υπάρχει διαδεδομένη ευρύτατα η παραίσθηση ότι "καθένας ανήκει στον εαυτό του", ότι "είμαστε ελεύθεροι", και άλλες τέτοιες ψεύτικες εικόνες -"άλλες τέτοιες παπαριές" θα έγραφα, αλλά δεν θέλω να φτηνήνω ένα σοβαρό κείμενο.

Μα.. η Γαλλική Επανάσταση; Τα αιτήματα για Ελευθερία, Ισότητα, Αδελφότητα τι έγιναν; Δεν ισχύουν; Δεν κατακτήθηκαν; Ισως ρωτήσεις, αγαπημένε/η μου αναγνώστη/τρια. Σου απαντώ ότι αμφιβάλλω για την επιτυχία της Γαλλικής Επανάστασης. Σου απαντώ και για τα αιτήματα, το όραμα των απανταχού ανθρώπων, ότι αυτά εξακολουθούν να βρίσκονται στο θυμικό κομμάτι του εαυτού μας και δεν έγιναν ακόμα πράξη ίσαμε σήμερα. Μόνο κάποια φτηνά υποκατάστατα ισχύουν, όπως π.χ. να ψωνίσεις με κρατική επιδότηση καινούργιο κλιματιστικό.

(συνεχίζεται, έχει πολύ ακόμα μέχρι τον ορατό Πλούτο που δεν βλέπουμε ή που δεν θέλουμε να δούμε)
-->> ρίξε μια ματιά σε αυτό το άρθρο που ξεκίνησε την έμπνευσή μου.
______________________
UPDATE το σχόλιο της Κρότκαγια:
(ευχαριστώ αδέρφι!)

Αγαπημένη Ροδιά,

οφείλω να ομολογήσω ότι έχω φάει μεγάλη φρίκη και απογοήτευση και έτσι δεν είμαι σίγουρη πως μπορώ να διατυπώσω άποψη ανεξάρτητη από ψυχολογικό τραλαλά.
Θα το προσπαθήσω.

Η Μαφάλντα λέει σε ένα στριπάκι ότι "είναι φοβερό πόσο έχει προχωρήσει η επιστήμη και η τεχνολογία και πόσο πίσω έχουν μείνει οι ανθρώπινες προθέσεις".

Κάθε λογής επαναστάσεις, εξεγέρσεις και βίαιες αλλαγές συμβαίνουν όταν ο κόμπος φτάνει στο χτένι για τους πολλούς. Κάθε φορά, κάποιοι έρχονται από πάνω, καναλιζάρουν τους πολλούς, τους "αξιοποιούν" και τελικά διοχετεύουν την οργή και την ενέργεια προς όφελος των συμφερόντων τους (των κάποιων λίγων).

Η Γαλλική Επανάσταση είναι αρκετά υπερτιμημένη γιατί είχε εντυπωσιακά καλό μάρκετινγκ, πολύ πριν το μάρκετινγκ να γίνει επιστήμη. Οι συνθήκες διαβίωσης της "Τρίτης τάξης" πριν και μετά την Γαλλική Επανάσταση δεν άλλαξαν πολύ. Η αξία της ανθρώπινης ζωής πριν και μετά ήταν εξίσου μικρή, και απλά ο δουλοπάροικος μετετράπη σε βιομηχανικό εργάτη που δουλευε 20 ώρες την ημέρα σε εργοστάσια και μεταλλορυχεία για ένα ξεροκόμματο. Σιγά την εξέλιξη,

Το σλογκανάκι "liberté-égalité-fraternité" δείνει πως οι αστοί που ήταν ηθικοί αυτουργοί και κινώντες τα νήματα απλά ήταν πολύ οξυδερκείς και διορατικοί. Χρησιμοποίησαν την ιδεολογία και τις αξίες που ήταν ζητούμενα για τους πολλούς προκειμένου να τους πάρουν μαζί τους και τελικά να τους βυθίσουν στα ίδια σκατά που ζούσαν και πριν.

Χρειάστηκε να έρθει ο Μαρξ, η Κομμούνα, το Σικάγο, χιλιάδες νεκροί, ακόμα περισσότερες χιλιάδες αδικημένοι, για να φτάσουμε 2,5 αιώνες μετά να κερδίσουμε (και αυτό όχι παντού) το δικαίωμα στο 8ωρο, στον ελεύθερο χρόνο, στην υγεία και εκπαίδευση για τους πολλούς.

Κι αυτό, αν το καλοσκεφτείς, ήταν απλά μικρά βηματάκια προς τα πίσω από πλευράς κεφαλαίου (πλέον, που πήρε τη θέση του αυτοκράτορα και της αριστοκρατίας) επειδή υπέστη μεγάλες πιέσεις. Δεν χαρίστηκαν, κερδήθηκαν με πολύ αίμα.

Κατόπιν, οι λίγοι από πάνω φέρθηκαν ακόμα πιο έξυπνα: έριξαν μπροστά στη μούρη μας το καρότο του καταναλωτισμού, της ψευδαίσθησης ευημερίας που συμπυκνώνεται σε ένα σπίτι κι ένα αυτοκίνητο (και τα δυο χρωστούμενα στις τράπεζες), και τελικά μας κατέστησαν και πάλι σκλάβους με δικαιώματα λιγότερα από αυτά που είχαν οι βιομηχανικοί εργάτες στη δεκαετία του 60.
Οι νόμοι υπάρχουν πάντα, αλλά δεν είναι τίποτα παραπάνω από άλλοθι.

Και οι ζωές μας, η ελευθερία μας, η ισότητα και η αδερφοσύνη, δεν είναι παρά κούφια λόγια, κενά γράμματα. Καραμέλα που την πιπιλάμε, νομίζοντας πως την απολαμβάνουμε κιόλας.

Ποια ελευθερία; Μπορώ να πω στον εργοδότη μου όλα όσα σκέφτομαι;
Ποια ισότητα; Έχω ίδες ευκαιρίες εγώ, ένας μουσουλμάνος της Θράκης ή ένας ομοφυλόφιλος στο Ιράν;
Ποια αδερφοσύνη; Αυτή του Αγίου Παντελεήμονος;

Ποια ζωή; Η δανεική με επιτόκιο καθορισμένο από τα συμφέροντα της τράπεζας;

Όποιος δεν το βλέπει, ζει σε ένα παράλληλο σύμπαν, χρηματοδοτημένο από το Mall και το Βωβό.