το όργιο ανεκτικότητας φέρνει το "όριο νομιμότητας"

Αντιγράφω/κοινοποιώ το πολύ ενδιαφέρον άρθρο της Μυρόεσσας Μεταξά (επειδή αποκλείεται να τα έγραφα καλύτερα) από τη σελίδα iNews, mixtape -οι εικόνες από τον ίδιο τόπο.

"Το Όργιο της Ανεκτικότητας" του Jan Fabre στο Θέατρο Παλλάς

Ο σημαντικός εκπρόσωπος της φλαμανδικής nouvelle vague βρίσκεται στην Αθήνα στις 10 και 11 Ιουνίου στο Θέατρο Παλλάς για να παρουσιάσει, μαζί με την ομάδα του Troubleyn, την παράσταση «Orgy Of Tolerance», στο πλαίσιο της περιοδείας τους.

Eνα κυνικό σχόλιο στην υπερβολική ανεκτικότητα ενός κόσμου που βρίσκεται σε αποσύνθεση- του δικού μας δηλαδή- απέναντι σε κάθε τι. Η πολιτική, το σεξ, ο καταναλωτισμός, ο έρωτας, η ηθική γίνονται ένα κουβάρι που η κοινωνία μας κλωτσάει γουργουρίζοντας αδιάφορα σαν καλοταϊσμένη ψιψίνα. Και ο πολυσχιδής Βέλγος καλλιτέχνης το επισημαίνει, γρονθοκοπώντας τις συνειδήσεις μας με χαμόγελο μέσα από μια δυνατή παράσταση που ερευνά με χιούμορ τα όρια της κανονικότητας.

Ο Jan Fabre είναι εικαστικός, χορογράφος, σκηνοθέτης και θεατρικός συγγραφέας και αναγνωρίζεται ως μία από τις μεγαλύτερες προσωπικότητες στη σύγχρονη τέχνη. Είναι ο δεύτερος εν ζωή εικαστικός καλλιτέχνης του οποίου το έργο παρουσιάζεται στο Λούβρο στην πτέρυγα της Φλαμανδικής Ζωγραφικής, παράλληλα και σε διάλογο με τα έργα μεγάλων Φλαμανδών Ζωγράφων.

Κάθε νέα του σύλληψη αποτελεί παγκόσμιο καλλιτεχνικό γεγονός, απασχολεί τον κόσμο της τέχνης σε όλο της το φάσμα και προκαλεί έντονες συζητήσεις. Όπως και η τελευταία παράσταση του εικονοκλάστη καλλιτέχνη που γίνεται αντικείμενο έντονης διαμάχης ανάμεσα στους κριτικούς και το κοινό διεθνώς όπου και αν ανέβει.

Δεν βλέπει κανείς πολύ συχνά τον αυνανισμό ως Ολυμπιακό αγώνισμα για εναρκτήρια σκηνή σε μια παράσταση, ή έναν ηθοποιό να γδύνεται και να εισχωρεί μια καραμπίνα στον πισινό του επί σκηνής. Ούτε είναι συνηθισμένο να παρακολουθείς στο θέατρο live sex ανάμεσα σε έναν άνθρωπο και τις ακτίνες μιας ρόδας ποδηλάτου. Και ίσως μετά από αυτές τις σκηνές να ταράζει λιγότερο η εικόνα του Ιησού που, με το σταυρό στο χέρι, να παίρνει μέρος σε casting ενός φωτογράφου μόδας. Κυνισμός; Ναι. Πρόκληση; Φυσικά! Αλλά όχι από εκείνες τις προκλήσεις που συμβαίνουν αποκλειστικά και μόνο προς χάριν εντυπωσιασμού.

Η αλήθεια είναι πως με μια πεταχτή ματιά στις φωτογραφίες της παράστασης και διαβάζοντας τις κριτικές στα διεθνή μέσα μαζικής ενημέρωσης το πρώτο που αναρωτιέται κανείς είναι πώς θα αντιμετωπίσει η πουριτανική (φαινομενικά) ελληνική κοινωνία την παράσταση του Βέλγου καλλιτέχνη που ταξιδεύει τον Ιούνιο στη χώρα μας.

Πόσες κυρίες με γούνες και βαρύ make up θα φύγουν εν εξάλλω, στη μέση της παράστασης, προσβεβλημένες από το θέαμα, από το Παλλάς άραγε; Και πόσοι ανοιχτόμυαλοι θεατές θα μείνουν να παρακολουθήσουν τη σύνδεση που επιχειρεί ο σκηνοθέτης ανάμεσα στον αυνανισμό και τον καταναλωτισμό χωρίς να ηθικολογούν επιφανειακά; Να ένα καλό debate για τα γραφεία στοιχημάτων!

Στον πυρήνα της εφιαλτικής απεικόνισης του κόσμου μας, όπως τον αναπαριστά ο Jan Fabre στο τελευταίο του έργο, υπάρχει μια εμμονή: η ιδέα πως η δύναμη που κινεί την καταναλωτική κοινωνία μας είναι μια ναρκισσιστική και βάναυση διαστρέβλωση της σεξουαλικής ενέργειας. Όχι, δεν πρόκειται για μια «βολική» ή ευχάριστη εμπειρία το να βρεθείς θεατής της παράστασης αυτής. Αλλά το να καταλάβει κανείς πώς λειτουργεί η αναίσχυντη και σε τελικό στάδιο αποσύνθεσης κοινωνία μας αντί να το αγνοεί όπως εκατομμύρια ανθρώπων δεν είναι, επίσης, βολικό και ευχάριστο. Η ανεκτικότητα με την οποία αντιμετωπίζουμε την φθορά και την κατάπτωση, πάλι, είναι βόλεμα. Και ο 50χρονος Βέλγος καλλιτέχνης δε διστάζει να πατήσει μερικά κουμπιά μας μήπως και μας παρακινήσει να αφήσουμε το τηλεκοντρόλ και να κουνηθούμε από τον καναπέ μας.

Σύλληψη/ Σκηνοθεσία/ Χορογραφία/ Σκηνογραφία: Jan Fabre
Δραματουργία: Miet Martens
Περφόρμερ: Linda Adami, Christian Bakalov, Katarina Bistrovic-Darvas, Annabel Chambon, Cedric Charron, Ivana Jozic, Goran Navojec, Antony Rizzi, Kasper Vandenberghe
Μουσική/ Στίχοι: Dag Taeldeman

______________________
-->> Δυστυχώς, το έργο παρουσιάστηκε μόνο για δυο μερούλες, 10 και 11 Ιουνίου, και πολύ λίγοι το πήραμε χαμπάρι. Ενα έργο τόσο σημαντικό και τόσο -πολύ, πάάάρα πολύ λέμε- ταιριαστό με όσα συμβαίνουν στην ΕΕ και ιδίως στη χώρα μας...

-->> Ενα σχολιάκι που άφησα εδώ: Η φράση "όρια νομιμότητας" μου θύμισε την παρουσίαση -χτες και προχτες στο ΠΑΛΛΑΣ- απο το βέλγο καλλιτέχνη Γιαν Φαμπρ του έργου του «Οργιο Ανεκτικότητας», όπου μεταξύ άλλων εκκρηκτικών (παρόλο που είναι αυτονόητα) είπε: "το να ανοίξει κανείς διάλογο με εκπροσωπο της άκρας δεξιάς, το θεωρώ όργιο ανεκτικότητας" και μου θύμισε τον Τσάμπερλαιν να ανεμίζει το χαρτί με τη συμφωνία του με το Χίτλερ.
(κάπως έτσι, χαλαρά και ειδυλλιακά, ξεκινά το σουλάτσο της η βία)
..αφού δλδ ανοίχτηκε η πόρτα με κλειδί την ανεκτικότητά μας ("μας"= ΜΜΕ) έρχονται να επιβάλλουν "όρια νομιμότητας"..

-->> η παροιμία που ταιριάζει στο "φαινόμενο ΛΑΟΣ" είναι: Δώσε θάρρος στο χωριάτη, να σ' ανέβει στο κρεββάτι.

-->> κι άλλο ένα σχολιάκι που άφησα εδώ: Ενα όργιο ανεκτικότητας (δικής μας) έφερε τα πράγματα εδώ που είναι σήμερα. Οταν το ΕΣΡ ανέχεται εκπομπές όπως του Τηλεπλασιέ, των "επιστημόνων" Αστρολόγων, κλπ, στο όνομα -τίνος άραγε;- της "ενημέρωσης" του λαού ή του δικαιώματος προβολης των "προϊόντων" του εμπορίου της απάτης και της μισαλλοδοξίας -υποθέτω.
Το ΕΣΡ, το όργανο που θεσμοθετήθηκε με σκοπό να προστατέψει/καταγγέλλει τα στραβά της τιβι, μετατράπηκε σε προστιμοδότη χαζοεκπομπών σε κανάλια που *είχαν λεφτά να πληρώνουν τα πρόστιμα* ενώ άφηνε τα *πτωχά καναλάκια* να ροκανίζουν σαν τρωκτικά τα μυαλά των (απελπισμένων εξαιτίας της πολιτικής των σκανδάλων, κλπ) θεατών και να δημιουργούν "Σχολές".
Η διαστρέβλωση των λέξεων είναι επικίνδυνο πράγμα -το γράφω εδώ και πάνω από 10 χρόνια όπου βρω ευκαιρία. Σήμερα βλέπουμε καθαρά τι σημαίνει αυτό: Ανθρωπος=άτομο=μετανάστης=πράγμα ανεπιθύμητο, σαν ένα κουνούπι που το λιώνουμε στον τοίχο. ΦΡΙΚΗ λέμε.
(αν αυτό είναι πολιτική για τη μετανάστευση *που εμεις οι δυτικοι προκαλεσαμε* με πολεμους, κλπ, εγώ είμαι ο πάπας της Ρώμης)