Εμπαινε Jean-Luc! «Μια δεκάρα για το άρα!»

Το θέμα το πέτυχα στο χώρο www.kartesios.com. Πάτα το σύνδεσμο αγαπημένε/η μου αναγνώστη/τρια, να διαβάσεις κι εσύ το πρωτότυπο.

Ανέκαθεν θαύμαζα τον Jean-Luc Godard, από τότε που πρωτοεμφανίστηκε στα κινηματογραφικά πράγματα του προηγούμενου αιώνα, για τη σπιρτάδα του πνεύματος, την τολμηρή ματιά, τις πρωτότυπες ιδέες και για τη δύναμη να εκθέτει όλα αυτά στο πανί. Με δυο λόγια,υπήρξε ο Δάσκαλος που ξεστράβωσε πολλούς από τους ανθρώπους της γενιάς μου, ασχέτως αν στη συνέχεια μερικοί.. ξαναστραβώθηκαν! Ε, δεν έχουν όλοι οι άνθρωποι τις ίδιες αντιστάσεις και ούτε'γώ ξέρω τί θα έκανα αν βρισκόμουν μπροστά σε μια θάλασσα μέλι -μεταξύ μας, βρέθηκα, αλλά ευτυχώς ήμουν αρκετά αγνή ή βλαξ και δεν άπλωσα το δάχτυλο να γευτώ λιγουλάκι. Σήμερα έχω ένα λόγο παραπάνω να τον παραδέχομαι, μια και έρχεται να εκφράσει και να κάνει γνωστή τη σκέψη που έχω γράψει και πει άπειρες φορές ίσαμε τώρα. Τελικά, καθώς φαίνεται καθαρά πλέον, λειτουργούν τα κανάλια εγκεφαλικής επικοινωνίας, τι να πω.. δεν εξηγείται αλλοιώς.. ορκίζομαι πάντως ότι δεν τον ενημέρωσα τον άνθρωπο.

Ας το λάβει υπόψη ο κ. Πρωθυπουργός και οι παρατρεχάμενοι. Το πνεύμα μπορεί άνετα να πουλιέται γιατί έχει τη δύναμη να ανανεώνεται εσαεί, αενάως που λένε. Δεν στερεύει, ίσα ίσα, όσο διαχέεται τόσο πληθαίνει. Δεν είναι χώμα ή νερό, που κάπου τελειώνουν, μοιάζει περισσότερο με τον ουρανό που είναι ανεξάντλητος. Το τσιτάτο λοιπόν
«Μια δεκάρα για το άρα!»
προτείνω να πλημμυρίσει τον κόσμο! (οι επαγγελματίες τσιτατοσιάχτες γλωσσομαθείς, ας το προσαρμόσουν αναλόγως) Αρκετά μας κάναν ρόμπα οι κυβερνήτες μας, ευκαιρία να επανορθώσουν.
Μπαίνει ένα ζητηματάκι για τον τρόπο που θα διανέμονται τα κέρδη, αλλά μεγάλα παιδιά είμαστε, μάθαμε αρκετά για να διεκδικήσουμε τα δικαιώματά μας, έτσι δεν είναι;