Μια φορά, ένα στομάχι επαναστάτησε. Θύμωσε πολύ από τα αχώνευτα πράγματα -φαγητά και ποτά, αλλά και ιδέες και συναισθήματα- που έπεφταν μέσα του και αποφάσισε να δείξει τη δύναμή του. Αρχισε σιγά και σταθερά και ύπουλα να τρώει τον εαυτό του, να τον διαλύει και να τον εξαφανίζει -ήθελε να αυτοκτονήσει, αλλά ήταν πολύ γερό στομάχι και δεν τα κατάφερνε. Κατόπιν, άρχισε να ρίχνει προς τα έξω τα καυστικά υγρά του και να ρουφά τα γειτονικά όργανα. Μετά, να καταβροχθίζει τα διάφορα συστήματα, κυκλοφορικό, νευρικό, πεπτικό. Υστερα, να ξεσκίζει σάρκες και να σπάει κόκκαλα, να τα τσακίζει, να τα κατακερματίζει σε μικρούτσικα κομματάκια. Στο τέλος, αναποδογύρισε όπως ακριβώς ένα γάντι, το μέσα έξω δηλαδή, εκθέτοντας στον αέρα τη χνουδωτή μαλακή και, συνάμα, ανθεκτικότατη επιφάνειά του. Εγινε μια στομαχοχνουδόμπαλα εξαιρετικά ελαστική, που άρχισε να αναπηδά στο έδαφος, να κυλά προς κάθε κατεύθυνση, πότε ψηλά και πότε χαμηλά, προς όλα τα σημεία του ορίζοντα, και να παίρνει σβάρνα και να καταβροχθίζει ό,τι εύρισκε μπροστά της, με σταθερή προτίμηση τα βάσανα_των_ανθρώπων._______________________
από εδώ
3 σχόλια:
αν τελείωνες με της φράση:
τις χαρές _των_ανθρώπων,
θα μου πήγαινε καλύτερα.
Ανυ γουέϊ, έχεις πολύ ταλέντο!!!!
Θα μπορούσες να γράψεις ένα βιβλίο σαν το βιβλίο των Αναστεναγμών του Γκαλεάνο.
Εκτός και αν έχεις γράψει και δεν το έχω πάρει χαμπάρι
Μικρές καυστικές ιστορίες.
Ευχαριστω :))
Δεν το ξερω το βιβλιο, ενδιαφερον φαινεται να ειναι. Θα το ψαξω, οταν περισσέψει κανα ευρούδιον!
Το τέλος το θέλω αισιόδοξο.. Αμα βγουν στομαχια να τρωνε τις χαρές μας.. αστα βράστα.. Φτανουν και περισσεύουν οι οικονομολόγοι, κλπ, οικονομικοι παραγοντες!!
Ωχ,
"το βιβλίο των εναγκαλισμών"
είναι το σωστό
Δημοσίευση σχολίου